H KAMΠΑΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

H


KAMΠΑΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Τόλμησε και πήρε ένα τσαμπί
σταφύλια, για να γευτεί - έστω για μια στιγμή - τη γλύκα της ζωής. Άλλωστε
πόσο τιμάται ένα τσαμπί σταφύλια; Πενήντα, εκατό δραχμές; Ο αγρότης στη
Μαγνησία το αποτίμησε, όσο και μια ανθρώπινη ζωή... Έτσι, όταν αντίκρισε μέσα
στο αμπέλι του το 10χρονο Τσιγγανόπουλο, δεν ταλαντεύτηκε καθόλου. Ψύχραιμος,
πήγε στο σπίτι και αφού πήρε την καραμπίνα επέστρεψε και γέμισε το κορμάκι του
με σκάγια της... οργής. Ευτυχώς, ο μικρός Θόδωρος στάθηκε πιο "τυχερός" από το
δεκατριάχρονο Αλβανόπουλο (τον Αντριάκ), που, λίγες μέρες πριν έπεφτε νεκρό,
πληρώνοντας με τη ζωή του μια νύχτα ύπνου σε μια παγωμένη αποθήκη. Ο
ιδιοκτήτης του αμπελιού δεν καταλάβαινε από πείνα, από παιδική παρόρμηση.
Δεν διάβασε φαίνεται ποτέ την ιστορία του Γιάννη Αγιάννη. Και γέμισε με
σκάγια το παιδικό κορμάκι για να υπερασπίσει, λέει, την ιδιοκτησία του!
Αυτό το ιερό και απαραβίαστο της καπιταλιστικής κοινωνίας. Επιπλέον ο...
κλέφτης ήταν ένα Τσιγγανάκι, παιδί ενός κατώτερου Θεού που η ζωή του δεν
αξίζει ούτε καν όσο ένα τσαμπί σταφύλι. (σ. σ. Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε
το 2003!!! Τότε που ασχολιόμουνα – σύμφωνα με τον εισαγγελέα – με την… παιδική
πορνογραφία!!! Άθλια αποβράσματα).

Βήχος Παναγιώτης

H KAMΠΑΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΗΧΟΣ

Τόλμησε και πήρε ένα τσαμπί σταφύλια, για να γευτεί - έστω για μια στιγμή - τη γλύκα της ζωής. Άλλωστε πόσο τιμάται ένα τσαμπί σταφύλια; Πενήντα, εκατό δραχμές; Ο αγρότης στη Μαγνησία το αποτίμησε, όσο και μια ανθρώπινη ζωή... Έτσι, όταν αντίκρισε μέσα στο αμπέλι του το 10χρονο Τσιγγανόπουλο, δεν ταλαντεύτηκε καθόλου. Ψύχραιμος, πήγε στο σπίτι και αφού πήρε την καραμπίνα επέστρεψε και γέμισε το κορμάκι του με σκάγια της... οργής. Ευτυχώς, ο μικρός Θόδωρος στάθηκε πιο "τυχερός" από το δεκατριάχρονο Αλβανόπουλο (τον Αντριάκ), που, λίγες μέρες πριν έπεφτε νεκρό, πληρώνοντας με τη ζωή του μια νύχτα ύπνου σε μια παγωμένη αποθήκη. Ο ιδιοκτήτης του αμπελιού δεν καταλάβαινε από πείνα, από παιδική παρόρμηση. Δεν διάβασε φαίνεται ποτέ την ιστορία του Γιάννη Αγιάννη. Και γέμισε με σκάγια το παιδικό κορμάκι για να υπερασπίσει, λέει, την ιδιοκτησία του! Αυτό το ιερό και απαραβίαστο της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Επιπλέον ο... κλέφτης ήταν ένα Τσιγγανάκι, παιδί ενός κατώτερου Θεού που η ζωή του δεν αξίζει ούτε καν όσο ένα τσαμπί σταφύλι. Και ίσως να σκέφτηκε πώς κανείς δε θα του ζητήσει το λόγο για την εγκληματική του ενέργεια. Υπήρχαν άλλες παρόμοιες περιπτώσεις που κανένας δεν πλήρωσε! Ο ιδιοκτήτης του αμπελιού γνώριζε άριστα πως οι νόμοι φτιάχτηκαν για να υπερασπίζονται τα συμφέροντα μόνο της δικής του ράτσας, την ιδιοκτησία του. Το δεκάχρονο Τσιγγανάκι από την πλευρά του δεν διάβασε - οι Τσιγγάνοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία και προς δόξαν της κοινωνικής ισοτιμίας, δεν ξέρουν γράμματα - τους στίχους του Κωστή Παλαμά, απ΄ τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου", που αφορούν τη φυλή του: "Και όταν μου είπαν: "Γύφτο τράβα δρόμο!/ Κι όταν τράβηξα ασυντρόφιαστος/ το δικό μου δρόμο πάλι,/ γνώρισα μια θλίψη μέσα μου/ θλίψη ασώπαστη μεγάλη!".

Το δεκάχρονο Τσιγγανάκι όμως έχοντας νιώσει τον πόνο από τα σκάγια της καραμπίνας, ένιωσε στην ψυχή του μια θλίψη ασώπαστη μεγάλη. Μια θλίψη που προκαλεί τη συνειδητοποίηση πως είναι θύμα μιας ρατσιστικής αντίληψης και πρακτικής, που καλλιεργείται από ψηλά και ενυπάρχει στην κοινωνία μας που δεν θα αφήσουμε να γίνει. Μια ρατσιστική αντίληψη που ξεκινάει από τα ύπατα δώματα της κοινωνικοοικονομικής ελίτ, γίνεται πράξη της πολιτικής νομενκλατούρας, κατεβαίνει και διαχέεται, σαν δηλητήριο, στο κοινωνικό σώμα. Είναι η ίδια αντίληψη και πρακτική που οδήγησε τον αγρότη της Θεσπρωτίας, να σκοτώσει το δεκατριάχρονο Αλβανάκι. Είναι η ίδια αντίληψη και πρακτική που όπλισε το χέρι του αγροφύλακα από το Αργυροπούλι της Λάρισας, πριν λίγο καιρό, για να σκοτώσει έναν εικοσάχρονο Αλβανό, επειδή του πήρε ένα καρπούζι από το μποστάνι του. Ναι, τόσο τιμάται η ζωή των απόκληρων της κοινωνίας μας από κάποιους ιεροφάντες της ατομικής ιδιοκτησίας: Οσο ένα τσαμπί σταφυλιού και ένα καρπούζι. Και, δυστυχώς, και ο δράστης του Διμηνίου Βόλου και ο αγροφύλακας του Αργυροπουλίου Λάρισας, με εισαγγελικές αποφάσεις, είναι ελεύθεροι! Εκεί, φτάσαμε λοιπόν; Τόσο φτηνή είναι η ζωή; Τόσο εύκολα να οπλίζει κάποιος το χέρι του και να αφαιρεί τη ζωή αθώων παιδιών; Πως μπορεί να φωλιάζει τόση απερίγραπτη σκληρότητα μέσα σε ανθρώπινα όντα; Τι την τρέφει και τη θεριεύει; Υφέρπων ρατσισμός; Μήπως τελικά η κοινωνία μπήκε σ΄ ένα σκοτεινό τούνελ και η ανθρώπινη ζωή μετατράπηκε σε "πράγμα"; Για μια χώρα που έχει γύρω στα 6 εκατομμύρια μετανάστες στα πέρατα του κόσμου κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο. Παρ΄ όλα αυτά εκεί θέλουν να μας οδηγήσουν. Και πρέπει να ξέρουμε όσοι μακάρια παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα και αρκούμαστε σε επιδερμικές ψυχο-κοινωνιολογικές αναλύσεις πως η καμπάνα δεν χτυπάει μόνο για τα θύματα, Αλβανούς, Τσιγγάνους, μετανάστες. Δεν χτυπάει μόνο για τους "διαφορετικούς", ΧΤΥΠΑΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. Γράφτηκε το 2003

"Κι έξαφνα με σπρώχνει ο πειρασμός/
τα ιερότατα να βρίσω,/
και το σκούξιμο του γύφτικου ζουρνά,/
μέσα του φυσώντας, να ξυπνήσω", ακριβό μου Τσιγγανόπουλο ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΩΡΑ...

http://politikokafeneio.com/tsiganoi/kampana-xtipai.htm