Σελίδες

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΖΕΙ. ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!


ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΖΕΙ. ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ!

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΗΧΟ



(Η πρέζα δεν είναι το παράγωγο μιας προσωπικής αδυναμίας, δεν είναι ατομική υπόθεση. Ή βλέπεις ότι είναι αρρώστια κοινωνική, παράγωγο ενός άρρωστου συστήματος, ή τόχασες το παιχνίδι).

Τ. Κ.

Αγαπητέ Παναγιώτη:

Πήρα το θάρρος να γράψω αυτά τα λόγια σαν προσωπική εξομολόγηση και σαν μια προσφορά στην ίδια τη ζωή.

Junky: Η εξίσωση της πρέζας.

Η ιστορία του κ α π ι τ α λ ι σ μ ο ύ , ιστορία φρίκης, βίας, βαρβαρότητας, πολέμου. Σύνορα και φραγμοί που εγκλωβίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη στον "κόσμο της αξίας της εργατικής δύναμης".

Σ ι ω π η λ έ ς κραυγές που ορθώνονται στενεύοντας τα περιθώρια μας, βάφοντας κίτρινο το αίμα μας, μαύρο το μυαλό μας, στερώντας μας το "δικαίωμα στο τίποτα. Η ζωή στο βωμό της παραγωγικότητας. Κι οι σχέσεις στ΄ όνομα της αναπαραγωγής. Μανάδες, πατεράδες, παπάδες, μπάτσοι, δάσκαλοι, πολιτικάντηδες, ο ίδιος ο σκοπός... Ατέλειωτες λ ο β ο τ ο μ έ ς .

Η 'σιδερένια φτέρνα" δεν έχει μόνο σιδερένια άρβυλα, που λιώνουν κάθε αντίσταση, κάθε διαφορετικότητα. Έχει και μαλακά σφουγγάρια, που απορροφούν τους κραδασμούς της ιστορίας, των συγκρούσεων και της πάλης.

Πολλαπλοί μηχανισμοί και μέσα "αφομοίωσης" και "ενσωμάτωσης" κάθε είδους "αντικανονικής" συμπεριφοράς. Ταμπέλες που άλλοτε την εντάσσουν στη σφαίρα του "κοινωνικά παθολογικού και επικίνδυνου", άρα αυτού που ενεργοποιεί μηχανισμούς καταστολής, άλλοτε στη σφαίρα του "ιατρικά παθολογικού", κλείνοντάς την στα ψυχιατρεία και ιατρικοποιώντας μορφές κοινωνικής αντίδρασης που η απόγνωση, η κούραση, ο φόβος και η ιδεολογική και πολιτική αδυναμία την έκανε να σέρνεται στους δρόμους της φρίκης και της απομόνωσης.

Όταν η άρνηση απομακρύνεται από την απλή αντίδραση υπερβαίνοντας το αυθόρμητο, όταν το υποκείμενο σπάει το περίβλημά του αποκτώντας ιστορικότητα - ίσως επαναστατικό υποκείμενο - τότε πρέπει να τσακιστεί, να συρθεί, η ζωή του να γεμίσει αλκοόλ, καπνό, σκόνη, κάθε είδους σκόνη...

Η φυσική αντανάκλαση της καπιταλιστικής κόλασης στη συνείδησή μας δεν είναι ο αδιέξοδος δρόμος που προβάλλεται. Καλός ή κακός εργάτης, καλός ή κακός πολίτης, καλός ή κακός junky - ρόλοι αναγκαίοι για τον καπιταλισμό. Ο επαναστάτης που καταστρέφοντας δημιουργεί είναι ο - άραγε αόρατος; - αντίπαλος.

"Γίνεσαι ναρκομανής επειδή δεν έχεις ισχυρά κίνητρα να στραφείς προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση... Η ηρωίνη κερδίζει ελλείψει αντιπάλου...

Είδα τη ζωή να μετριέται με σταγονόμετρα που περιείχαν διάλυση μορφίνης. Ένιωσα την ανακουφιστική απόλαυση όταν τα διψασμένα για την πρέζα κύτταρα έπιναν από τη βελόνα. Ίσως όλη η ευχαρίστηση να είναι η ανακούφιση. Έμαθα την εξίσωση της πρέζας... Η πρέζα δεν σε φτιάχνει, είναι τρόπος ζωής... Ένα πρωί ξυπνάς άρρωστος κι είσαι ναρκομανής. Κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Βρίσκεσαι αναζητώντας την επαφή στο μη λεκτικό σημείο της διόρασης και του συναισθήματος". Γ. Μπάροουζ, "junky".

Ένα μαρτύριο εγκλωβισμένο στη διαμαρτυρία, αμυντικό, που δεν επιτίθεται αλλά χάνεται και αναλώνεται σε δαιδαλώδεις σκοτεινούς διαδρόμους, ενισχύοντας και περιχαρακώνοντας με το ίδιο του το αίμα τα κοινωνικά χαραγμένα όρια του περιθωρίου όπου καταδικάζεται να ζει, αλλοιώνοντας και μεταλλάσσοντας τη μορφή του διαόλου που όλους μας κυνηγά.

Η πρέζα δεν είναι τρόπος ζωής, είναι τρόπος θανάτου, αδρανοποίηση, αυτοκαταστροφή, απλή άρνηση που μετατρέπει την αδυναμία σε ιδεολογία, κάτι που σημαίνει αποδοχή αυτού που αρνείσαι κι αυτού που σε καταδιώκει. Κάποια στιγμή το νιώθεις η πρέζα είναι ένας αδιέξοδος δρόμος που μας μετατρέπει σε ανθρωπάκια, και "τ΄ ανθρωπάκια ζούνε έξω από τη ζωή". Το νιώθεις σε κάθε σουπάρισμα, η σύριγγα γίνεται γυναίκα, έρωτας, το μόνο πάθος, μια θάλασσα που μονίμως πνίγεσαι μέσα της, νιώθεις το θάνατο, βλέπεις από γρίλιες τη ζωή. Όλη μέρα τριγυρνάς για τη σκόνη... γύρω από τη σκόνη.

Η ουσία της σκόνης δεν είναι το συστατικό της, δεν είναι το ταξίδι μετά, δεν είναι η ανακουφιστική απόλαυση. Είναι η τραγικά απεγνωσμένη σχέση που σε συνδέει μαζί της.

"Ο Διάολος το νήμα αυτός κρατά που μας κουνάει/

τα πράγματα τα πιο βρωμερά πιότερο τ΄ αγαπάμε/

κι όλο και προς την Κόλαση τραβάμε/

με δίχως φρίκη ανάμεσα στο σκότος που βρωμάει". Μπωντλαίρ, "Απαγορευμένα ποιήματα".

Απεγνωσμένα, τα πράγματα τα πιο βρωμερά πιότερο τ΄ αγαπάμε, αλλά η φρίκη υπάρχει. Όχι απέναντι σ΄ αυτό καθαυτό, δεν είναι ο θάνατος που τρομάζει. Είναι η ζωή. Είναι το πέρασμα από το μικρόκοσμό μας στη ζωή, στον κόσμο. Το άνοιγμα προς τα έξω. Το γεγονός να σταθείς αντιμέτωπος, μπορεί σακατεμένος αλλά χωρίς δεκανίκια, απέναντι σ΄ όλες τις αντιφάσεις, σπάζοντας τις αλυσίδες που σφίγγουν ολοένα πιο πολύ το μυαλό τα χέρια τα πόδια. Η φρίκη της τομής. Η φρίκη του να πάψεις πια να τρέμεις, να πάψεις να φοβάσαι το φόβο σου.

Η πρέζα δεν είναι το παράγωγο μιας προσωπικής αδυναμίας, δεν είναι ατομική υπόθεση. Ή βλέπεις ότι είναι αρρώστια κοινωνική, παράγωγο ενός άρρωστου συστήματος, ή τόχασες το παιχνίδι.

Η αντιστροφή του προβλήματος δεν βρίσκεται έγκλειστη σε καμιά Ιθάκη - σε κανένα κέντρο παραγωγής μετανιωμένων πρεζονιών - δεν είναι κρυμμένη πίσω από τη στήριξη του αρρώστου που κρύβεται πίσω από τις κραυγές του πρεζονιού. Βρίσκεται στο δρόμο, εκεί που ίσως απελπισμένα αλλά πάντα πολιτικά δημιουργείς τους όρους για να καταστρέψεις την καπιταλιστική κόλαση διεκδικώντας τα "καινούργια Χριστούγεννα στη Γη".

Από μεγάλη αγάπη για ζωή

από ελπίδα και από φόβο

ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑΜΕ

Τ. Κ.

23/08/2002

ΓΙ΄ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ;


ΓΙ΄ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ;

Από τα 13 χρόνια αρχίζει η εισπνοή των διαλυτών, ενώ δραματική είναι η αύξηση των ανέργων χρηστών.

Θετικό στοιχείο είναι η αύξηση της χρήσης των "στεγνών" προγραμμάτων, που όμως δεν επαρκούν.

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Πολυσύνθετες και ανησυχητικές διαστάσεις παίρνει το πρόβλημα της τοξικομανίας στη χώρα μας, καθώς η πλειοψηφία των χρηστών είναι άνεργοι, έρχονται σε επαφή με εισπνεόμενους διαλύτες στα 13 έτη, η μέση ηλικία χρήσης ηρωίνης μειώνεται κατά 2 έτη και πρώτη ουσία χρήσης παραμένει η κάνναβη. Παρ΄ όλα αυτά αισιόδοξο είναι το γεγονός ότι η επιλογή προσέγγισης της συντριπτικής πλειοψηφίας των χρηστών αφορά στα "στεγνά" θεραπευτικά προγράμματα. Αυτό είναι το προφίλ των χρηστών, όπως προκύπτει από τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν πριν λίγες μέρες στην Ετήσια Έκθεση του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά και την τοξικομανία (ΕΚΤΕΠΝ) για την κατάσταση των ναρκωτικών στην Ελλάδα το 2001, στη συλλογή των οποίων συνέβαλαν το ΚΕΘΕΑ και το "18 ΑΝΩ".

Ενδεικτική είναι η αύξηση κατά 3,5 μονάδες των ανέργων μέσα σε ένα έτος, που προσεγγίζουν τα θεραπευτικά προγράμματα. Το 2001, το 64,3% των χρηστών που προσέγγισαν τα θεραπευτικά προγράμματα ήταν άνεργοι - το 2000 οι άνεργοι ήταν το 61,8% - το 19,2% έχει σταθερή εργασία, το 10,2% έχει περιστασιακή εργασία και το 5,6% είναι φοιτητές, σπουδαστές ή μαθητές.

Η μέση ηλικία έναρξης χρήσης παράνομων ουσιών για το 2001 διαφέρει σε σχέση με τις ουσίες: 19 έτη για την ηρωίνη, 16 για την κάνναβη, 15 για τα χάπια και μόλις 13 για τα εισπνεόμενα. Το 2000 ο μέσος όρος έναρξης παράνομης χρήσης για την ηρωίνη ήταν τα 21 έτη, ενώ δε γίνεται καμία αναφορά στα εισπνεόμενα.

Η πλειοψηφία των χρηστών (74,7%) ξεκινά τη χρήση παράνομων ουσιών με την κάνναβη. Ακολουθούν τα χάπια (8,7%) και τα οπιοειδή (6,9%). Το 67,4% των χρηστών που καταγράφηκαν από το Δείκτη Αίτησης Θεραπείας το 2001 προσέγγισαν "στεγνά" προγράμματα, το 18,5% προσέγγισε Κέντρα Άμεσης Πρόσβασης, ενώ το 14,1% βρίσκεται σε προγράμματα υποκατάστασης. Το 52,1% των χρηστών που καταγράφηκαν το 2001 έκαναν για πρώτη φορά στη ζωή τους αίτηση για θεραπευτική βοήθεια. Απ΄ αυτούς, το 59,1% έκανε αίτηση για τα "στεγνά" προγράμματα, το 45,3% για τα Κέντρα Άμεσης Πρόσβασης και το 27,4% για τα προγράμματα υποκατάστασης.

Ως προς το εκπαιδευτικό επίπεδο των χρηστών παρατηρείται ότι για το 2001, το 8,6% είναι αγράμματοι ή έχουν παρακολουθήσει μερικές μόνο τάξεις του δημοτικού, το 19,3% είναι απόφοιτοι δημοτικού, το 32,6% απόφοιτοι γυμνασίου, το 32,4% απόφοιτοι λυκείου και μόλις το 7,1% απόφοιτοι ανώτερης ή ανώτατης σχολής. Χρήστες που δεν έχουν πάει σχολείο ή έχουν παρακολουθήσει λίγες τάξεις του δημοτικού απαντώνται στα προγράμματα υποκατάστασης και στα Κέντρα Άμεσης Πρόσβασης παρά στα "στεγνά" προγράμματα.

Οι περισσότεροι χρήστες είναι κάτω των 30 ετών, αφού 6,8% είναι έφηβοι (έως 18 ετών) και περισσότεροι από τους μισούς (57,2%) είναι νέοι ενήλικες ηλικίας 19-29 ετών. Το 27,6% ανήκει στην ηλικιακή ομάδα των 30-40 ετών και το 8,4% είναι πάνω από 40 ετών. Το 2000 το 3,1% ήταν έφηβοι, το 44% νεαροί ενήλικες 19-29 ετών, το 38,6% ώριμοι ενήλικες 30-40 ετών και το 14,2% άνω των 40 ετών.

Το 2001 εμφανίζεται πτώση στην εναίσιμη χρήση των οπιοειδών, ενώ υπάρχει μεγάλη αύξηση στη χρήση από τη μύτη και στο κάπνισμα, σε αντίθεση με το 2000 που κυριαρχούσε η εναίσιμη χρήση. Οι έφηβοι και οι νέοι κάνουν χρήση τριών έως πέντε ουσιών σε ποσοστό 55% και 50,1% αντίστοιχα, ενώ οι χρήστες ηλικίας 30-40 ετών σε ποσοστό 42,3% και οι χρήστες άνω των 41 ετών σε ποσοστό 36,3%.

Η μέση ηλικία για κάθε τύπο κέντρου είναι τα 25 έτη για τα "στεγνά" προγράμματα, 37 έτη για τα προγράμματα υποκατάστασης και 32 έτη για τα κέντρα άμεσης πρόσβασης. Το μεγαλύτερο ποσοστό χρηστών που έχουν περιστασιακή απασχόληση (16,8%) βρίσκεται στα προγράμματα υποκατάστασης, το μεγαλύτερο ποσοστό ανέργων (69,9%) στα Κέντρα Άμεσης Πρόσβασης και οι φοιτητές-σπουδαστές εμφανίζονται κυρίως στα "στεγνά" προγράμματα.

Εμφανίζεται πτώση στην εναίσιμη χρήση των οπιοειδών, ενώ υπάρχει μεγάλη αύξηση στη χρήση από τη μύτη - αύξηση κατά 56,4% στους πελάτες των προγραμμάτων υποκατάστασης. Η μέση ηλικία των χρηστών της ηρωίνης ως κύριας ουσίας είναι τα 28 έτη, των χρηστών χαπιών τα 26 έτη και για τους χρήστες κάνναβης τα 22 έτη.

Η κάνναβη και τα εισπνεόμενα είναι οι πιο δημοφιλείς ουσίες για την έναρξη της χρήσης σε ηλικίες κάτω των 18 ετών. Αν και η πλειοψηφία των χρηστών δοκιμάζει ως πρώτη παράνομη ουσία την κάνναβη, το 86,9% στα "στεγνά" ζητάει βοήθεια για το πρόβλημα που οφείλεται στην ηρωίνη, το 9,7% δηλώνει κύρια ουσία την κάνναβη, το 1,4% τα χάπια και μόλις το 1,1% απευθύνεται λόγω της κοκαΐνης. Στα Κέντρα Άμεσης Πρόσβασης το 77,7% δηλώνει κύρια ουσία την ηρωίνη, το 4% την κάνναβη και το 2,2% τα χάπια.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2001, στα 27 συνολικά κέντρα-φορείς θεραπείας 3.679 άτομα έκαναν αίτηση θεραπείας. Από αυτά 135 (ποσοστό 3,7%) ανήκαν στην ηλικιακή κατηγορία των εφήβων (12-17 ετών). Από τα 27 συνολικά κέντρα που προσέφεραν βοήθεια στους χρήστες το 2001 τα 11 κάλυψαν τις ανάγκες της συγκεκριμένης ηλικιακής κατηγορίας. Η "Πλεύση" κάλυψε το 35,6%, η "Στροφή" το 31,1% και ο Σταθμός Εφήβων στο Δικαστήριο Ανηλίκων Αθηνών 24,4%.

Στοιχεία για το αλκοόλ

Σχετικά με το αλκοόλ παρουσιάστηκαν τα ευρήματα των πανελλήνιων ερευνών που έγιναν από το 1984 μέχρι το 1998. Σημαντική είναι η αύξηση της μέσης ηλικίας πρώτης χρήσης από τα 15,2 έτη το 1984 στα 16,2 έτη το 1998. Οι έφηβοι του 1984 είχαν ξεκινήσει να καταναλώνουν αλκοόλ σε ηλικία 10 περίπου ετών κατά μέσο όρο και οι σημερινοί έφηβοι κατανάλωσαν για πρώτη φορά οινοπνευματώδη σε ηλικία 12 ετών περίπου. Η υπερβολική χρήση κατά τον τελευταίο μήνα έχει μειωθεί στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, έχει αυξηθεί στις αστικές και ημιαστικές περιοχές. Στις γυναίκες 18-24 ετών παρατηρείται αύξηση σε σχέση με το 1984 της πολύ συχνής κατανάλωσης από 5,9% σε 7,1%. Στους μαθητές παρατηρείται τάση μείωσης της μηνιαίας κατανάλωσης οινοπνευματωδών σε σχέση με το 1984 ενώ στους μη μαθητές παρατηρείται αύξηση. Οι γυναίκες αν και παρουσιάζουν μείωση στη συχνή μηνιαία υπερβολική κατανάλωση παρουσιάζουν υψηλότερα ποσοστά στην εν γένει μηνιαία υπερβολική κατανάλωση.

Τελειώνοντας να αναφέρω ότι κοντά στο τέλος της παρουσίασης της έκθεσης του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΚΤΕΠΝ) τέθηκε από κάποιον παριστάμενο ότι έχει τη διάθεση να χορηγήσει υποκατάστατα, αλλά δεν του το επιτρέπει το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο. Και η πρόεδρος του Οργανισμού κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ) Αννα Κοκκέβη απάντησε πως χρειάζεται μεγαλύτερη ευελιξία, αλλά - δυστυχώς κατ΄ εκείνη - οι αντιλήψεις δεν προχωρούν με την ίδια ταχύτητα που κινούνται τα δεδομένα και πρόσθεσε πώς πρέπει να παρθούν θαρραλέες αποφάσεις για να προχωρήσουμε! Αλήθεια; Και ποια είναι τα δεδομένα κυρία Κοκκέβη; Σύμφωνα με το ΕΚΤΕΠΝ, όλοι οι δείκτες για τη χρήση χειροτερεύουν. Θετική είναι η διαπίστωση πως αυξάνει η ζήτηση των στεγνών προγραμμάτων. Για τα προγράμματα των υποκατάστατων - πέραν των άλλων - υπάρχει και το δεδομένο της υπόθεσης του συμπαθή Αϊβατζίδη - που σε κατάσταση αμόκ πυροβολούσε την πρωθυπουργική κατοικία - γεγονός που ανάγκασε το προσωπικό του ΟΚΑΝΑ να κάνει την καταγγελία για αντιδεοντολογική αντιμετώπιση του θέματος και επικίνδυνη διοίκηση του ΟΚΑΝΑ.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, ποια πρέπει να είναι η απαίτηση εκείνων που έχουν το πρόβλημα των ναρκωτικών; Και ποια θα πρέπει να είναι η απαίτηση της κοινής γνώμης; Η διολίσθηση και η υποκατάσταση είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι η πρόληψη και η απεξάρτηση. Κι εδώ η κυβέρνηση και οι επίσημοι φορείς δεν τα πήγαν καθόλου καλά, παρά τα εθνικά σχέδια δράσης και τα λοιπά. Ας το ξανασκεφτούν λοιπόν, πριν η διολίσθησή τους σε επικίνδυνους δρόμους είναι χωρίς επιστροφή...

28 Ιουλίου 2002

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ


ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ


Αυτοί που ασκούν εξουσία τυπικά απαγορεύουν τη χρήση ουσιών ενώ ουσιαστικά ενθαρρύνουν με κάθε τρόπο τη διάδοσή τους. Απώτερος στόχος όλων είναι ο έλεγχος του πληθυσμού και ιδιαίτερα των ενοχλητικών ομάδων που ωθούνται στο περιθώριο, διαμέσου της χρήσης ουσιών. Στη σημερινή εποχή της τρομακτικής κρίσης της κοινωνίας και των θεσμών της τα ναρκωτικά εντάσσονται κι αυτά στη βιοπολιτική της εξουσίας πάνω στο ανθρώπινο είδος. Ο κυρίαρχος λόγος είναι ο λόγος της νόρμας που ορίζει τους κώδικες της ομαδοποίησης του πληθυσμού και ρυθμίζει την συμπεριφορά του με βάση τις ανάγκες της κυρίαρχης τάξης και της εξουσίας της. Τα ναρκωτικά υπηρετούν - με τεράστιο γι΄ αυτήν όφελος σε όλα τα επίπεδα - αυτές τις ανάγκες. Στις τεχνικές της πειθάρχησης των πιο ανήσυχων κοινωνικών στοιχείων, της ρύθμισης της συμπεριφοράς τους με στόχο την προσαρμογή στη νόρμα περιλαμβάνεται - πέραν της φυλακής και των άλλων τεχνικών καταστολής - και η χρήση νόμιμων και παράνομων ουσιών, με ή χωρίς ιατρική συνταγή. Σ΄ αυτές εντάσσεται και η "διαχείριση της τοξικομανίας".

Η τοξικομανία, η περιθωριακότητα, ο αποκλεισμός, έκφραση της τρομακτικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος έρχονται με τη σειρά τους να βαθύνουν ακόμα περισσότερο αυτή την κρίση. Οι πολιτικές πού προτείνονται για την αντιμετώπισή της, τόσο η πολιτική της καταστολής όσο και αυτή της νομιμοποίησης των ουσιών λειτουργούν με την ίδια λογική, αυτήν της ανάγκης της κυρίαρχης τάξης να ασκεί όλο και πιο σφιχτό κοινωνικό έλεγχο. Τόσο το παράνομο όσο και το θεσμοποιημένο περιθώριο, τόσο η φυλακή όσο και η νόμιμη συντήρηση της εξάρτησης μέσα από τη χορήγηση υποκατάστατων, όλα κατατείνουν στον έλεγχο της συμπεριφοράς πλατιών κοινωνικών στρωμάτων μέσα στα πλαίσια της "ομαλότητας" πού το ίδιο το σύστημα με τις δικές του ιστορικά προσδιορισμένες νόρμες καθορίζει. "Από τον έλεγχο της φυλακής στον πιο λεπτό έλεγχο πού γίνεται τόσο αποτελεσματικός όσο πιο πολύ ιατρικοποιεί την ανθρώπινη ύπαρξη", λέει ο Edouard Zarifian.

Κάποιοι ζητούν τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών "για να μειωθεί η παραβατικότητα, η εγκληματικότητα", όπως λένε. Σίγουρα η νομιμοποίηση θα μπορούσε να μειώσει την παραβατικότητα για την εξασφάλιση της δόσης, να μειώσει επίσης τα ατυχή συμβάντα από τη νόθευση της ηρωίνης απ΄ τους εμπόρους. Τι θα γίνει όμως με τις καινούργιες ουσίες που παράγονται διαρκώς στα εργαστήρια και πού θα βγαίνουν μαζικά στην κυκλοφορία μέσα από νόμιμες πια επιχειρήσεις ναρκωτικών; Πόσες απ΄ αυτές δεν θα έχουν θανατηφόρα αποτελέσματα στους νέους που θα καταφεύγουν σ΄ αυτές, επειδή πνίγονται απ΄ τη ζωή τους;

Είναι γνωστό το πείραμα του πάρκου της Ζυρίχης, όπου ήταν ελεύθερη - και με ελεύθερη διάθεση συρίγκων - η χρήση όλων των ουσιών. Το πείραμα απέτυχε και το πάρκο έκλεισε, αφού πρώτα μετατράπηκε σε μια κόλαση ζωντανών νεκρών. Σε ανάλογου χαρακτήρα κόλαση έχουν μετατραπεί σήμερα και οι λεγόμενες "shooting galleries" στη Φραγκφούρτη και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. αναφέρονται πολλοί στο λεγόμενο "πείραμα της Ολλανδίας". Όμως, πέρα από τις σοβαρές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις δύο χώρες, σε επίπεδο οικονομικό, κουλτούρας, οργάνωσης υγειονομικών υπηρεσιών και γενικότερης πολιτικής, που καθιστούν αδύνατη τη μηχανική μεταφορά οποιουδήποτε μοντέλου, πρέπει να τονιστεί ότι το "πείραμα", έτσι όπως προβάλλεται, είναι εν πολλοίς ένας μύθος. Στην Ολλανδία δεν είναι νόμιμα τα ναρκωτικά. Απλά υπάρχει μια στάση ανοχής από την πλευρά των αρχών, στη χρήση χασίς σε ειδικούς χώρους, τα "coffee shops". Δεν έχει αυξηθεί η ενδοφλέβια χρήση ηρωίνης, που παραμένει σε μέσα επίπεδα. Αυξήθηκε, όμως, η χρήση άλλων, φαρμακευτικών ουσιών - λόγω, ίσως, και του φόβου του aids - και επεκτάθηκε πολύ η καλλιέργεια χασίς. Η Ολλανδία κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες που παράγουν συνθετικά ναρκωτικά. Η ίδια, πέρα απ΄ τα άλλα, έχει μετατραπεί σε διεθνές κέντρο εμπορίου ναρκωτικών.

"Να δώσουμε τα ναρκωτικά στον τοξικομανή για να μας αφήσει ήσυχους", υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι της νομιμοποίησης. Μέσα σε μια πραγματικότητα τρομακτικής κρίσης που συνθλίβει το νέο άνθρωπο, εκείνο που προτείνεται σαν λύση είναι οι "νόμιμες οδοί διαφυγής", στο όνομα της "ατομικής ησυχίας" του μικροαστικού βολέματος. Όμως η καλλιέργεια ενός κλίματος κοινωνικής απάθειας απέναντι στο δράμα του εξαρτημένου ατόμου και στις κοινωνικές αιτίες του προβλήματος των ναρκωτικών δεν οδηγεί παρά σε μια κοινωνία αγριανθρωπισμού, ακόμα μεγαλύτερης απεξάρθρωσης του κοινωνικού ιστού και έτσι - για ένα επιπλέον λόγο - μεγαλύτερης στροφής των νέων στις ουσίες.

Μπορεί να μείνει κανείς απαθής απέναντι σ΄ ένα σύστημα πού καταδικάζει 1 στα 5 παιδιά σε Ευρώπη και Αμερική να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και 250 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο να μεγαλώνουν στους δρόμους; Μπορεί να μένει απαθής απέναντι στην τρομακτική φτώχεια, στην προσφυγιά, τις αρρώστιες από επιδημίες που θεωρούσαμε ότι είχαν εξαλειφθεί, τους πολέμους, τη θυσία εκατομμυρίων ανθρώπων στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους; Ποιόν τελικά εξυπηρετεί αυτό το κλίμα κοινωνικής απάθειας; Ποιόν άλλον εκτός από αυτούς πού έχουν οικονομικό και πολιτικό συμφέρον να συντηρούν την ανισότητα, την εκμετάλλευση, τη δυστυχία, τη χειραγώγηση της συνείδησης των ανθρώπων χρησιμοποιώντας γι΄ αυτό το σκοπό και τα ναρκωτικά;

Βήχος Παναγιώτης

ΑΘΗΝΑ 11 Ιουνίου 2002

Λίγα λόγια για την αποποινικοποίηση και το σκοταδισμό


"ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ" ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΗΧΟΥ

Λίγα λόγια για την αποποινικοποίηση και το σκοταδισμό


Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ τον Ιούνη του 1997. Επειδή το θέμα που διαπραγματεύεται είναι πολύ σημαντικό και η κατάσταση από τότε έχει αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο για τους εξαρτημένους απ΄ τα ναρκωτικά φίλους μας, νομίζω ότι αξίζει να το δημοσιεύσω στην ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΟΥ και πάλι.

Θέση πρώτη: "Τα βιβλία του Καζαντζάκη πρέπει να καούν στην πυρά".

Θέση δεύτερη: "Να δοθεί η δυνατότητα στον χρήστη κάναβης να καλλιεργεί σπίτι του μια μικρή ποσότητα χασίς για προσωπική του και μόνο χρήση".

Οι δύο παραπάνω θέσεις διατυπώθηκαν την ίδια μέρα. Η πρώτη αποτελεί άποψη ενός διδάκτορα Θεολογίας, που κατέχει θέση σχολικού συμβούλου και περιέχεται σε επίσημη εγκύκλιο που απέστειλε στους διδάσκοντες καθηγητές. Η δεύτερη αποτελεί άποψη του αναπληρωτή υπουργού εξωτερικών και επί αρκετά χρόνια διατελέσαντα υπουργό Παιδείας Γ. Παπανδρέου, η οποία διατυπώθηκε σε περιοδικό με ευκρινώς νεανικό αναγνωστικό κοινό.

Αν τώρα κάποιος αποτολμούσε να "δέσει" αυτές τις "θέσεις" με το περιεχόμενο των εκθέσεων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΔΝΤ κ.ά) και στις αντίστοιχες κυβερνητικές επιδιώξεις, πολλοί αναγνώστες ίσως να μην συμφωνούσαν μαζί του! Θάχαν, όμως, άδικο γιατί όλες οι παραπάνω περιπτώσεις στη βάση τους στηρίζονται σε έναν ιδιόμορφο μιθριδατισμό, ως διαδικασία εξοικείωσης με το κάθε είδους δηλητήριο και κατ΄ επέκταση με τον ίδιο τον εθισμό. Σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην αντίληψη που θέλει να μπαίνει σε διάλογο η νομιμοποίηση της χασισοκαλλιέργειας στα μπαλκόνια και στο ενδεχόμενο "ρίψης στην πυρά" των βιβλίων του Καζαντζάκη, ή την επιζήτηση της συναίνεσης των εργαζομένων στην απαλλοτρίωση των πλέον ελάχιστων και στοιχειωδών δικαιωμάτων τους. Σε κάθε μια και σε όλες τις πάρα πάνω περιπτώσεις, εκείνο που επιχειρείται να θεοποιηθεί είναι η ιδέα, η αντίληψη και η συνείδηση της ατομικής, της συλλογικής και κοινωνικής εν τέλει υποταγής στη λογική του "σφάξε με αγά μ΄ ν΄ αγιάσω"...

Παραμονές του 21ου αιώνα και με δεδομένη την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, μόνο στην επιβολή του σκοταδισμού αποβλέπει ο συνεχής βομβαρδισμός από διεθνείς οργανισμούς, κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες, ότι για να εξασφαλιστεί η ευημερία πρέπει να αποδεχτούμε την κλιμάκωση των αντεργατικών μέτρων που οδηγούν τις κοινωνίες σε μεγαλύτερη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Μόνο εξαρτημένοι και χειραγωγημένοι εργαζόμενοι και κοινωνικές ομάδες μπορούν να αποδεχτούν την ιδέα ότι η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με τη συνεχή μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, την αύξηση των ορίων ηλικίας, την περικοπή των συντάξεων. Μόνο υποταγμένοι στις αντιλήψεις της άρχουσας τάξης είναι δυνατόν να συμφωνήσουν πως η ευημερία των εργαζομένων περνάει μέσα από την ασυδοσία των κεφαλαιοκρατών και την αύξηση των υπερδερδών τους με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου...

Να, λοιπόν, τι συνδέει τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τον θεολόγο από τη Λάρισα, τον υπουργό και την κυβέρνηση. Είναι βαθιά νήματα που συνδέουν το σκοταδισμό του θεολόγου με την έντονα αρρωστημένη προπαγάνδιση κρισιακών κοινωνικών φαινομένων όπως η "ναρκο-εξάρτηση". Προπαγάνδιση, που γίνεται, μάλιστα, με τη μορφή της "φιλελευθεριότητας" στη βάση της οποίας "πολιτεύεται" ο κύριος υπουργός. Φυσικά, οι συγκεκριμένες θέσεις που εξέφρασε ο Γ. Παπανδρέου δεν αποτελούν απλώς και μόνο μια προσωπική άποψη, όπως ισχυρίζεται ο κύριος Ρέππας, αλλά αποτελούν μέρος μιας πανευρωπαϊκής τουλάχιστον εκστρατείας για την προώθηση της ιδεολογίας της "μαστούρας".

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Κον Μπεντίτ ήρθε στη χώρα μας για να πλασάρει αυτή την άποψη, και στη σχετική εκδήλωση που έγινε έδωσε το "παρών" του και ο Γ. Παπανδρέου. Η εκσυγχρονιστική προοπτική προφανώς προβλέπει για τους νέους χασίσι, μαστούρα, κοιμισμένες συνειδήσεις με εξαρτημένη σκέψη. Θέλουν τη νεολαία πειθήνια μάζα στις ορέξεις του κεφαλαίου. Έτσι κι ο Γ. Παπανδρέου προσφέρει από τη θέση του σαν υπουργός κύρος στην άποψη περί νομιμοποίησης των εξαρτησιογόνων ουσιών, εισάγοντας τη θεωρία της κατ΄ οίκον μαστούρας και με σημαία την "πρωτιά" του σε ψήφους στην εκλογική του περιφέρεια, πατάει στην υπουργική του καρέκλα για να παίξει ρόλο "γλάστρας" στο θερμοκήπιο του εθισμού της κοινής γνώμης, ώστε να αποδεχτεί η τελευταία το νόμιμο της "παραμύθας" .

Ναι, είναι πολύ βαθιά τα νήματα που διαπλέκουν μεταξύ τους τις αντιλήψεις του θεολόγου και του κυρίου υπουργού. Κι αυτό, γιατί τόσο ο νεότευκτος "μακαρθισμός" όσο και το πλασάρισμα της "ναρκο-χαύνωσης" με το μανδύα της "προοδευτικότητας¨(!) και τις επικλήσεις περί "ανοιχτού μυαλού"(!!!) έχουν κοινή ρίζα. Οι αιτίες τους ανάγονται στις ανοχές και στις αντοχές του σημερινού κοινωνικού και πολιτικού συστήματος. Το καπιταλιστικό σύστημα της εποχής μας, ειδικά σε συνθήκες εξαρτημένης μορφής, όπως αυτές που βιώνουμε στην Ελλάδα, παθαίνει αλλεργία στο άκουσμα της θέσης ότι "συλλογάται καλά όποιος συλλογάται ελεύθερα". Όλο και λιγότερο ανέχεται αρχές και αξίες, που περιποιούν τιμή στον άνθρωπο. Δεν ανέχεται ανθρώπους που δεν συναινούν στην απώλεια των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς τους. Δεν θέλει ανθρώπους που σκέφτονται, που αμφιβάλλουν, που ερευνούν, που αγωνίζονται. θέλει την υποταγή, την αλλοτρίωση, τον "ωχαδερφισμό", την εξατομίκευση, την απομόνωση. Θέλει τον άνθρωπο "ανυποψίαστο" και βουτηγμένο στην "πάρτη του". Κι αυτό επιτυγχάνεται, όταν τα μυαλά των ανθρώπων καλυφθούν είτε από το απόλυτο μαύρο πέπλο της άγνοιας είτε από την απόλυτη "θολούρα" της πρέζας, είτε κι από τα δυο μαζί. Ναι, λοιπόν. Όποιος δεν διαβάζει Καζαντζάκη, όποιος δηλ., δεν έρχεται σε επαφή με θέσεις κι απόψεις που βρίσκονται στον αντίποδα των κυρίαρχων τάξεων, που αμφισβητούν την ιδεολογία της εκμετάλλευσης, που αντιτίθενται στην αιώνια σκλαβιά του "έτσι είναι τα πράματα κι έτσι θα μείνουν", δεν συλλογάται λεύτερα. Όποιος "βρίσκει την άκρη" στη μαστούρα, όποιος βολεύεται στο να ζει με παραισθήσεις και όχι στο να παλεύει για να ζήσει τα οράματά του, δεν συλλογάται λεύτερα. Τέτοιους, "τυφλούς", εξαπατημένους και τελικά ελεγχόμενους ανθρώπους θέλει το σύστημά τους. Γι΄ αυτό και οι εγκέφαλοι της ιδεολογίας της μαστούρας μας προτρέπουν να ρίξουμε μια "εξευρωπαϊσμένη" ματιά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπου οι εκεί Παπανδρέου συνεπικουρούμενοι από έναν πολυδαίδαλο μηχανισμό εμφανίζουν ως "ιν" και ως "προχωρημένο" οτιδήποτε σε "απογειώνει" από την πραγματικότητα, ενώ παράλληλα εμφανίζουν την αποχαύνωση ως "προοδευτική εμπειρία". Και δεν μας λένε, βέβαια, ότι το κοινωνικό σύστημα της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης, της περιθωριοποίησης και της βαρβαρότητας, ο καπιταλισμός δηλ. στην πιο στυγνή του σημερινή μορφή, συνιστά το θερμοκήπιο για να παράγονται ανθρώπινα θύματα πάνω στα οποία κερδίζουν οι έμποροι του θανάτου.

Φυσικά, το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν λύνεται ούτε με την ποινικοποίηση ούτε με την αποποινικοποίηση. Γιατί το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν είναι ούτε ποινικό ούτε νομικό. Είναι κοινωνικό πρόβλημα. Και ένα κοινωνικό σύστημα που συντηρεί, παράγει και αναπαράγει τα αίτια που οδηγούν ευρύτατα στρώματα στο περιθώριο, στην εξάρτηση, στη φυγή, στην αποχαύνωση, στην αλλοτρίωση, που η διατήρησή του ως σύστημα περνά μέσα και από τη μετατροπή του ανθρώπου σε "φυτό", δεν μπορεί και δεν θέλει - γιατί δεν το συμφέρει - να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, είτε το αποποινικοποιήσει είτε όχι. Για μας, όμως, σε αυτό το σύστημα που μας θέλει "φυτά" προέχει να παλέψουμε ώστε να μην το κάνει και με το νόμο.

Ποια είναι τώρα η στάση των ΜΜΕ στο πρόβλημα των ναρκωτικών και την... τοποθέτηση του υπουργού Γ. Παπανδρέου για καλλιέργεια χασίς στα μπαλκόνια; Φαίνεται πως οι "αιρετικές απόψεις" του κυρίου αυτού δεν είναι και τόσο "αιρετικές" για τα ΜΜΕ και τις "έγκυρες" εφημερίδες: "Στις πολιτισμένες κοινωνίες συνηθίζουμε να λέμε ότι αυτό είναι το ακριβές μέτρο της δημοκρατίας: η ελευθερία της άποψης και η ανοχή του Άλλου, του διαφορετικού"... "Ο Γ. Παπανδρέου είπε την άποψή του και κανέναν δεν υποχρέωσε να την αποδεχτεί ή να την εφαρμόσει"... "Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μιλάμε για χασίσι: μιλάμε για δημοκρατία"... "Εξ αυτού του λόγου ο κίνδυνος δεν προέρχεται από "επικίνδυνες απόψεις". Προέρχεται από ανθρώπους που χαρακτηρίζουν τις απόψεις επικίνδυνες"... Μ΄ αυτά και άλλα τέτοια διανθίσματα ο Ι. Πρετεντέρης του Βήματος (25/5/97) μπήκε στη "μάχη σωτηρίας της δημοκρατίας που κινδυνεύει"!

Στο ίδιο σχεδόν μοτίβο και οι άλλες εφημερίδες, συμπεριλαμβανόμενης και της Αυγής. Δεν προκαλεί πλέον εντύπωση η κάθε παρόμοια προσέγγιση ενός προβλήματος που πραγματικά άπτεται της δημοκρατίας. Ποιας δημοκρατίας όμως; Μα... αυτής ακριβώς, που διαφεντεύει την πολιτισμένη βαρβαρότητα του ολοένα και πιο παρασιτικού καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή που, όσο υπάρχουν στους κόλπους της ενεργά στοιχεία αμφισβήτησης της σαπίλας της, δεν μπορεί να εκτοξεύει ήσυχη τη μπόχα της για να καταπνίγει αυτούς που επειδή δεν ανέχονται την "ελεύθερη δημοκρατική" σκλαβιά της, ζουν και αναπνέουν με την ελευθερία εναντίωσης ως την οριστική ανατροπή της και την αντικατάστασή της με την εργατική δημοκρατία και το σοσιαλισμό.

Αυτός είναι ο φόβος της για τη "ζωή" της κυρίαρχης τάξης μέσα στην κρίση του συστήματος και της δημοκρατίας της, που δεν της αρκεί η εκμετάλλευση, η καταπίεση και η εξαθλίωση των εργαζομένων - και ιδιαίτερα των νέων, αλλά απαιτεί τον εθισμό, την εξάρτηση και την αποχαύνωσή τους, για να ΄ναι πιο σίγουρη ότι τα σαθρά της θεμέλια μπορούν να αντέχουν τη στήριξη του βάθρου της εξουσίας της. Τη συνείδησή τους αποζητά να υποτάξει και όταν κινδυνεύει να μην μπορεί να το εξασφαλίζει, αυξάνει τα όρια της ελευθερίας μέχρι το χασίς και τα ναρκωτικά... Αυτή τη δημοκρατία υπερασπίζονται οι εν λόγω εφημερίδες και δημοσιογράφοι, των άβουλων εξατομικευμένων εξαρτημένων και χωρίς συνείδηση ανθρώπων ενάντια στη συλλογική συνειδητή δράση της προοπτικής, όπου οι εργαζόμενοι θα διαφεντεύουν οι ίδιοι τις τύχες τους. Πράγματι, κύριοι φαρισαίοι δημοκράτες, οπαδοί του άθλιου παράδεισου, της "άγιας" κοινωνίας σας, η δημοκρατία σας δεν κινδυνεύει από το χασίς, γιατί ζει με το χασίς που προσφέρει απλόχερα για να παρατείνει τη ζωή της, περιμένοντας αναπόφευκτα τον νεκροθάφτη της...

Παναγιώτης Βήχος

H ΠΕΙΝΑ, Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ Σ΄ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ


H ΠΕΙΝΑ, Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ Σ΄ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ

Η έκθεση του ΟΗΕ και αρκετοί εξ όσων, με βάση τα στοιχεία της, έχυσαν προχθές κροκοδείλια δάκρυα για τους πεινασμένους του πλανήτη, δεν άρθρωσαν όμως λέξη για το σύστημα ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ, για τον ιμπεριαλισμό, που όσο κυριαρχεί θα αναπαράγει κάθε χρόνο εκθέσεις σαν τη φετινή, που θα καταγράφουν ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης δισεκατομμυρίων ανθρώπων, ολόκληρων λαών και χωρών, παράλληλα με την προκλητική συσσώρευση πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια.

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του ΟΗΕ που δόθηκε προχθές στην δημοσιότητα είναι συγκλονιστικά όσο κι αδιαμφισβήτητα. Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού συγκεντρώνει μεγαλύτερο πλούτο από το φτωχότερο 57%! Το 10% - περίπου 25 εκατομμύρια - των πλουσιότερων Αμερικανών έχει εισόδημα μεγαλύτερο από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο! Η συγκέντρωση της απόλυτης χλιδής σε όλο και λιγότερα χέρια συμβαδίζει με την εξάπλωση της απόλυτης ένδειας.

Μπορεί ο παγκόσμιος πλούτος να αυξήθηκε με εκρηκτικούς ρυθμούς στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, οι κοινωνικές ανισότητες όμως διευρύνθηκαν σε σημείο που να αποτελούν σήμερα μία από τις μείζονες αιτίες κοινωνικής και γεωπολιτικής αστάθειας σε μεγάλα τμήματα του πλανήτη. Το συμπέρασμα δεν είναι δικό μας, αλλά της ετήσιας αυτής έκθεσης του ΟΗΕ για την ανάπτυξη. Κι έχει μεγαλύτερη σημασία το γεγονός αυτό, αφού ο διεθνής οργανισμός κυριαρχείται ασφυκτικά, σήμερα, από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ακόμη περισσότερο, γιατί οι συντάκτες της έκθεσης σημειώνουν: "Ανάμεσα στο 1970 και τα τέλη της δεκαετίας του ΄90, ο κόσμος έγινε πιο άνισος από κάθε άλλη φορά μετά το 1950".

Προσέξτε μερικά ακόμη χαρακτηριστικά στοιχεία των εκρηκτικών κοινωνικών ανισοτήτων, που σφραγίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Τα 60 εκατομμύρια των πλουσιοτέρων κατοίκων του πλανήτη έχουν μεγαλύτερο εισόδημα αθροιστικά από τα 3,5 περίπου ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ φτωχότερων. 2,8 δισ. άνθρωποι στον κόσμο ζουν με λιγότερα από δύο δολάρια τη μέρα, ενώ 1,2 δισ. διαβιούν με λιγότερο από ένα δολάριο!!! Ανάμεσα στο 1979 και το 1997, το μέσο, πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 38%. Τα εισοδήματα, όμως, του 1% (όπως είπαμε ποιο πάνω) των πλουσιοτέρων αμερικανικών οικογενειών αυξήθηκαν κατά 140% (!), ενώ τα εισοδήματα των οικογενειών μεσαίου οικονομικού επιπέδου βελτιώθηκαν μόνον κατά 9%.

Η ετήσια έκθεση του ΟΗΕ για την ανάπτυξη στάθηκε η αφορμή για να καταλάβει μια θέση στην προχτεσινή επικαιρότητα το θέμα των κοινωνικών ανισοτήτων.Γεγονός που ακόμα και ο ΟΗΕ, που τελεί υπό τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αναγκάζεται να παραδεχτεί, συμπεραίνοντας πως: Αν και ο παγκόσμιος πλούτος αυξήθηκε με εκρηκτικούς ρυθμούς, οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν.

Κανείς δεν αντιλέγει. Το προαναφερθέν συμπέρασμα στηρίζεται σε γεγονότα, που, όπως και να το κάνουμε, "είναι πεισματάρικα πράγματα". Μόνον που ο ΟΗΕ σταματά εκεί. Αυτά που δε λέει η έκθεσή του, είναι και τα σημαντικότερα. δε μας λέει ποιος ευθύνεται για την ύπαρξη και τη συνεχή όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Η έκθεση του ΟΗΕ και αρκετοί εξ όσων, με βάση τα στοιχεία της, έχυσαν προχτές κι εχτές κροκοδείλια δάκρυα για τους πεινασμένους του πλανήτη.

Προκλητικός πλούτος όλο και σε λιγότερα χέρια. Η αιτία των "θλιβερών", όπως χαρακτηρίστηκαν, συμπερασμάτων εκθέσεων σαν την προχτεσινή του ΟΗΕ βρίσκεται στην κυριαρχία των μονοπωλίων, του μεγάλου κεφαλαίου, στην ακόρεση δίψα τους για κέρδη, που δεν ικανοποιείται παρά μόνο μέσω της ληστρικής εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Η έκθεση για την ανάπτυξη και κάθε άλλη παρόμοια προσφέρεται για συμπεράσματα, μόνο που αυτά δεν πρέπει να ξεχαστούν και να επανέλθουν στην επόμενη έκθεση, αλλά πρέπει να αποτελέσουν οδηγό δράσης. Οι πεινασμένοι δε θα χορτάσουν την πείνα τους, όσοι φόροι Τόμπιν κι αν επιβληθούν, όσες διαθέσεις φιλανθρωπίας κι αν επιδείξουν οι ισχυροί του κόσμου. Οι λαοί δεν θα ανασάνουν ελεύθερα και δεν θα ζήσουν σαν άνθρωποι αν δεν ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα με την προλεταριακή επανάσταση και δεν εγκαθιδρύσουν την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό.

27 Ιουλίου 2002

ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ


ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ

ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 24/12/1999


Η υπανάπτυξη και η εξάρτηση σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου, όπως επίσης και η φτώχεια, στην οποία ζει ο μισός πληθυσμός της Γης αποτελούν καρπούς του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος που βρίσκεται σε κρίση...

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Tα στοιχεία που ακούγονται για την εξάπλωση της φτώχειας στα διεθνή φόρουμ και αναγράφονται το διεθνή τύπο είναι συγκλονιστικά και ανατριχιαστικά. Και ακούγονται ακόμη πιο ανατριχιαστικά, όταν περιγράφονται από τους κύριους υπεύθυνους γι΄ αυτήν την φτώχεια, τους πλέον γνήσιους εκπροσώπους διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών - όπως είναι το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα - η δράση και η πολιτική των οποίων είναι καταλυτική στο να αυξάνονται και να πληθύνονται, μέρα με τη μέρα, οι κάτοικοι του πλανήτη Γη, που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, απόγνωσης ή και εξαθλίωσης.

Τα στοιχεία που ακολουθούν δόθηκαν από τον κ. Τζέιμς Γούλφενσον, πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ο Γούλφενσον, "προϊστάμενος" της (ΠΤ) και απ΄ τους βασικούς υπεύθυνους της κατάστασης, την οποία απεικόνισε , με απίστευτο θράσος και υποκρισία, σε ομιλία του, επισήμανε ότι πρέπει από τη διεθνή κοινότητα να οικοδομηθεί μια "νέα αρχιτεκτονική", και με στόχο να "εισακούεται η φωνή των φτωχών εθνών"! Με αφετηρία αυτήν την επισήμανση, απεικόνισε τον πίνακα εξάπλωσης της φτώχειας στον πλανήτη, σημειώνοντας ότι "στα έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους, που είναι ο παγκόσμιος πληθυσμός, τα τρία δισεκατομμύρια μπορούν να ξοδέψουν, όχι περισσότερα από δύο δολάρια ημερησίως", ενώ 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερα από ένα δολάριο!!!. "Σε 15 χρόνια, η αναλογία θα γίνει τέσσερα δισεκατομμύρια σε σύνολο οκτώ". Με τον κυνισμό που διακρίνει τα ηγετικά στελέχη των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ιδρυμάτων, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας αποκάλυψε επίσης σήμερα ότι:

* Υπάρχουν 100 εκατομμύρια περισσότεροι φτωχοί άνθρωποι, σε σύγκριση με την προηγούμενη δεκαετία.

* Τουλάχιστον 125 εκατομμύρια παιδιά δεν μπορούν να πάνε σχολείο.

* Στην Αφρική, το Εϊτζ μείωσε το προσδόκιμο ζωής κατά 17 έτη.

* Κοντά στον πυρήνα του προβλήματος της φτώχειας, βρίσκονται και ελλείψεις συνθηκών ασφάλειας, υγειονομικής περίθαλψης, εκπαιδευτικού συστήματος και, τέλος, ευνομίας.

Ο ίδιος Τζέϊμς Γούλφενσον, απαντώντας στους ισχυρισμούς ότι η παγκόσμια οικονομία ξεπερνά τα προβλήματά της και βρίσκεται σε καλό δρόμο, είπε χαρακτηριστικά ότι "η κρίση δεν έχει ξεπεραστεί. Οι προκλήσεις τώρα αρχίζουν", είπε χαρακτηριστικά, ενώ δεν έκρυψε ότι το κατά κεφαλήν εισόδημα θα μειωθεί φέτος σε όλες τις περιφέρειες, με εξαίρεση τη Νοτιανατολική Ασία.

Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, με εξαίρεση την Κίνα, 100 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σήμερα σε κατάσταση φτώχειας, σε σχέση με μια δεκαετία πριν. Ενάμισι δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και 2,4 εκατομμύρια πεθαίνουν ετησίως από μολυσμένο νερό. 1,8 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν ετησίως από μολυσμένο αέρα. Αναφερόμενος στις προοπτικές είπε ότι με τους σημερινούς ρυθμούς δεν πρόκειται να επιτευχθεί ο στόχος να μειωθεί στο μισό η φτώχεια το 2015, ούτε ο στόχος της καθολικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης κατά το ίδιο έτος!

Απ΄ την πλευρά του, ο "προϊστάμενος" του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Μισέλ Καμντεσί, αν και εξέφρασε... ανακούφιση για τους ρυθμούς με τους οποίους η διεθνής οικονομία ξεπερνά την τελευταία οικονομική κρίση (Ρωσία, Ασία, Λατινική Αμερική), δεν παρέλειψε να διατυπώσει την άποψη - υπόδειξη ότι επείγει να μεταρρυθμιστεί το "ευάλωτο διεθνές οικονομικό σύστημα". Απευθυνόμενος στις αντιπροσωπείες με το τέλος των κοινών ετήσιων εργασιών της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, πριν από μερικές εβδομάδες, ο Μ. Καμντεσί υπογράμμισε επίσης ότι η διεθνής οικονομική κοινότητα, σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να εφησυχάσει, ύστερα από την οικονομική κρίση που γεωγραφικά ξεκίνησε - πέρυσι το καλοκαίρι - στη Νοτιοανατολική Ασία.

Ο ίδιος ανέφερε ότι θέματα προτεραιότητας στην "ατζέντα" των ιθυνόντων του ΔΝΤ για τους ερχόμενους μήνες, θα είναι οι μηχανισμοί συναλλαγματικών ισοτιμιών, η παράμετρος του ιδιωτικού τομέα στην αντιμετώπιση παρόμοιων κρίσεων, η περαιτέρω φιλελευθεροποίηση των μετακινήσεων κεφαλαίων κλπ. Οι κοινές ετήσιες εργασίες, του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, κυριαρχήθηκαν από τις διαφορετικές προσεγγίσεις για τρόπους χρηματοδότησης της διαγραφής σημαντικού τμήματος χρέους των φτωχών κρατών του πλανήτη, από προσεγγίσεις για τη συνδρομή σε χώρες άκρως ευάλωτες από τις θεομηνίες και από το πρόβλημα των αφρικανικών οικονομιών στο σύνολό τους. Αναφερόμενος στις εκρηκτικές διαστάσεις που έχει πάρει στην παγκοσμιοποιημένη, πια, οικονομία το πρόβλημα της φτώχειας, ο Μ. Καμντεσί, διατύπωσε την άποψη πως "δεν πρέπει να μετατρέπεται σε υστερόγραφα σημαντικών ανακοινώσεων". Και εμφανίζοντας το ΔΝΤ σαν ένα... "φιλανθρωπικό" ίδρυμα, που όμως έχει ξεμείνει από χρήματα και, άρα, δεν μπορεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική, ο Μ. Καμντεσί:

* Θεώρησε "δεδομένο το ρόλο του ΔΝΤ να συνδράμει τις "προβληματικές" οικονομίες που εποπτεύει και αξαιτίας της διάδοσης αυτής της αρμοδιότητας κατά τα τελευταία έτη", πρόσθεσε, όμως, με νόημα πως "οι πηγές του ΔΝΤ έχουν αναλόγως περιοριστεί"!

* Κάλεσε τους εκπροσώπους, (κυβερνήτες, πρωθυπουργούς, υπουργούς, τραπεζίτες, επιχειρηματίες κλπ), των χωρών - μελών του ΔΝΤ (πάνω από 170 χώρες) να "παραμείνουν βέβαιοι ότι η ενεργητικότητα του Ταμείου θα είναι με δραστικό τρόπο και πρωταρχικά επικεντρωμένη σε μακροοικονομικές κρατικές πολιτικές και θέματα ισοζυγίου πληρωμών, όπως είναι άλλωστε παραδοσιακά και η αποστολή μας".

Βέβαια κανένας από όλους αυτούς δεν αποκάλυψε ότι η υπανάπτυξη και η εξάρτηση σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου, όπως επίσης και η φτώχεια, στην οποία ζει ο μισός πληθυσμός της Γης αποτελούν καρπούς του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος που βρίσκεται σε κρίση, για τη στήριξη και την προστασία του οποίου ιδρύθηκαν και το ΔΝΤ και η ΠΤ. Ενός συστήματος, που οι ίδιοι υπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν με συνέπεια. Ενός συστήματος που πρέπει να ανατραπεί από την Παγκόσμια Σοσιαλιστική Επανάσταση και την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού σε όλο τον πλανήτη για ν΄ ανασάνει ο κόσμος και να πάρουν εκδίκηση τα όνειρα.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΟΗΕ: ΠΕΙΝΑ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ


ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΟΗΕ: ΠΕΙΝΑ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ

ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Σεπτέμβρης 1998


Τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του ΟΗΕ για την ανθρώπινη ανάπτυξη το 1998, συνιστούν αδιάσειστη μαρτυρία του κόσμου των διαρκώς εντεινόμενων ανισοτήτων και της περιθωριοποίησης ολοένα και μεγαλύτερων κοινωνικών ομάδων, στον οποίο ζούμε...

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανατριχιαστικά τα στοιχεία από την έκθεση του ΟΗΕ δίνουν ένα ηχηρό χαστούκι σε κάθε λογής απολογητή του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς. Μόνο οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου, ο Μπιλ Γκαίητς της Microsoft, ο Σουλτάνος του Μπορουνέϊ και άλλος ένας λιγότερο γνωστός, διαθέτουν περισσότερο πλούτο από όσο διαθέτουν 48 από τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες!!! Μόλις 225 από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη, έχουν περιουσία που ξεπερνά το ετήσιο εισόδημα 2,5 δισεκατομμυρίου ατόμων, ενώ περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν ούτε ένα κουλούρι την ημέρα!!! Τα πλούτη 15, μόνο, από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου είναι μεγαλύτερα από τα ΑΕΠ μιας ολόκληρης Ηπείρου, της Αφρικής!!! Από τα 4,4 δισεκατομμύρια των "υποανάπτυκτων" χωρών τα τρία πέμπτα, δηλαδή το 60% ζουν χωρίς βασική υγιεινή, το ένα τρίτο χωρίς πόσιμο νερό, το ένα τέταρτο σε άθλια στέγη, ενώ το ένα πέμπτο των παιδιών υποσιτίζεται!

Αυτά τα εφιαλτικά στοιχεία, είναι ο σύγχρονος πολιτισμός που προσφέρει στους εργαζόμενους ο καπιταλισμός με την υποταγή των πάντων στα κέρδη των μεγιστάνων του πλούτου. Στην ιστορία της ανθρωπότητας ποτέ άλλοτε, κατά απόλυτη και σχετική έννοια, δεν είχαν πεινάσει, δεν είχαν λιμοκτονήσει τόσα εκατομμύρια άνθρωποι!

Τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του ΟΗΕ για την ανθρώπινη ανάπτυξη το 1998, συνιστούν αδιάσειστη μαρτυρία του κόσμου των διαρκώς εντεινόμενων ανισοτήτων και της περιθωριοποίησης ολοένα και μεγαλύτερων κοινωνικών ομάδων, στον οποίο ζούμε. Στην τρίτη φάση της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, που τα φώτα της δημοσιότητας και η προσοχή των ανά την υφήλιο οικονομικών αναλυτών είναι στραμμένη στις διακυμάνσεις των χρηματιστηριακών δεικτών, στην αντίπερα όχθη υπάρχουν οι "κολασμένοι της Γης", δισεκατομμύρια άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας, είναι άστεγοι, πάσχουν από την "μάστιγα" του αναλφαβητισμού και δεν έχουν τη δυνατότητα να καταναλώσουν ούτε καν τόσα ώστε να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.

Στις πλουσιότερες χώρες 100 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από τα όρια φτώχειας. Οι ΗΠΑ είναι πρώτες τόσο στον πλούτο, όσο και στη στέρηση! Το 16,5% των αμερικανών ζει μέσα στην απόλυτη φτώχεια, ενώ το 21% είναι πρακτικά αναλφάβητοι, αφού δεν μπορούν να γράψουν και να διαβάσουν ούτε το όνομά τους! Η έκθεση του ΟΗΕ αναφέρει πώς η παγκόσμια κατανάλωση αγαθών και υπηρεσιών θα ξεπεράσει τα 24 τρισεκατομμύρια δολάρια φέτος, έξι φορές παραπάνω από το 1975. Όμως αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από την διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Τα τελευταία χρόνια δε τα πράγματα έχουν χειροτερέψει σε μεγάλο βαθμό. Το 1996, 358 από τους πλουσιότερους του πλανήτη συγκέντρωναν πλούτο μεγαλύτερο από το ΑΕΠ του 45% του παγκόσμιου πληθυσμού. Φέτος αρκούν οι 225 πρώτοι!!! Θα μετριούνται άραγε στα δάχτυλα του ενός χεριού το 2000; Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, το πλουσιότερο ένα πέμπτο των ανθρώπων στον κόσμο:

* Καταναλώνει το 58% της ολικής ενέργειας, ενώ το φτωχότερο ένα πέμπτο λιγότερο από 4%.

* Καταναλώνει το 45% όλου του κρέατος και του ψαριού, ενώ το φτωχότερο ένα πέμπτο λιγότερο από 5%.

* Κατέχει το 74% όλων των τηλεφωνικών γραμμών, ενώ το φτωχότερο ένα πέμπτο κατέχει το 1,5%.

* Κατέχει το 87% των σχημάτων του κόσμου, ενώ το φτωχότερο ένα πέμπτο λιγότερο από 1%.

Δίπλα στην κοινωνία των 2/3 των φτωχών, που ζουν σε συνθήκες σχετικής ή απόλυτης φτώχειας, υπάρχει η "κοινωνία" της χλιδής και του πλούτου. Όπως έχουν γράψει παλιότερα οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς", περίπου 6 εκατομμύρια άνθρωποι του πλανήτη, έχουν περιουσιακά στοιχεία (κινητή ή ακίνητη περιουσία) συνολικής αξίας που ξεπερνά το αστρονομικό ποσό των 16,6 τρισεκατομμυρίων δολαρίων!!! Δηλαδή πάνω από 4,6 τετράκις εκατομμύρια δραχμές. Και να σκεφτεί κανείς ότι τα 6 αυτά εκατομμύρια των μεγιστάνων του πλούτου, δεν αποτελούν παρά μόλις το 0,1% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Η έκθεση αναφέρει ότι η ταχύρυθμη αύξηση της κατανάλωσης θέτει πρωτοφανείς πιέσεις στο περιβάλλον ενώ έχει τουλάχιστον διπλασιάσει τους κινδύνους για τους καταναλωτές. Ανακαλύπτει επίσης ότι οι φτωχοί πληρώνουν ακριβά με τη ζωή τους και την καταστροφή της βάσης των φυσικών τους πόρων. Ένα παιδί που γεννιέται σήμερα στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι ή το Λονδίνο, θα καταναλώσει, θα σπαταλήσει και θα μολύνει περισσότερο κατά τη διάρκεια της ζωής του απ΄ ότι 50 παιδιά σε μία αναπτυσσόμενη χώρα. Και όμως αυτοί που καταναλώνουν λιγότερο, θα υποστούν το βάρος της περιβαλλοντικής καταστροφής.

Η έκθεση επισημαίνει ότι οι μοντέρνες βιομηχανοποιημένες χώρες είναι οι κύριοι καταναλωτές αλλά οι άνθρωποι στις φτωχότερες χώρες του κόσμου πληρώνουν αναλογικά το υψηλότερο τίμημα για την υποβάθμιση του εδάφους, των δασών, των ποταμών και των ωκεανών που συντηρούν τη ζωή τους. "Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που πεθαίνουν κάθε χρόνο από μόλυνση του αέρα και του νερού είναι φτωχοί άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες χώρες", αναφέρει η έκθεση.

Η ετήσια έκθεση για την "Ανθρώπινη Ανάπτυξη" αναφέρει ότι συνολικά, στις θεωρούμενες πλουσιότερες χώρες του κόσμου υπάρχουν 37 εκατομμύρια άτομα που είναι άνεργοι, 100 εκατομμύρια άστεγοι και περίπου 200 εκατομμύρια με αναμενόμενο όριο ζωής κάτω των 60! Την πρωτιά μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, τόσο σε υλικό πλούτο όσο και σε ανθρώπινη στέρηση έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες - η κατά άλλους "γη της επαγγελίας" - με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα και με το 16,5% όπως αναφέρουμε και πιο πάνω, του πληθυσμού να ζει στη φτώχεια σύμφωνα με τον Δείκτη Ανθρώπινης Φτώχειας. Δεύτερη και τρίτη μετά τις ΗΠΑ μεταξύ των 17 βιομηχανοποιημένων χωρών είναι η Ιρλανδία με 15,2% του πληθυσμού να ζει στη φτώχεια, και το Ηνωμένο Βασίλειο με 15%.

Η έκθεση παρατηρεί ότι "ουσιαστικός αναλφαβητισμός" εμποδίζει 21% των ανθρώπων στις ΗΠΑ, 23% στην Ιρλανδία και 22% στο Ηνωμένο Βασίλειο, από το να επιτελούν βασικές εργασίες όπως να διαβάσουν τις οδηγίες σε ένα μπουκάλι με φάρμακα, ή να διαβάσουν ένα παραμύθι στα παιδιά. Επισημαίνει ακόμη ότι η ανεργία μεταξύ των νέων σε μερικές χώρες του ΟΟΣΑ έχει φτάσει σε πρωτοφανή ύψη, περιλαμβανομένου του 32% των νέων γυναικών και 22% των νέων ανδρών στη Γαλλία, 39% και 38% των νέων γυναικών και ανδρών αντιστοίχως στην Ιταλία, και 49% και 36% στην Ισπανία. Τέλος, σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, ο Καναδάς βρίσκεται στην κορυφή του καταλόγου για την ανθρώπινη ανάπτυξη ανάμεσα σε 174 χώρες, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται στην 20ή θέση.

Βέβαια το πόσο μπορούν, παραδείγματος χάρη, να ανακουφιστούν απ΄ το γεγονός αυτό, δηλαδή του ότι η Ελλάδα κατέχει την 20ή θέση στον κατάλογο, οι 500.000 άνεργοι της χώρας μας, οι εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι που ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, αυτό είναι άλλη ιστορία. Η 20ή θέση εξάλλου είναι αποτέλεσμα της στατιστικής των "μέσων όρων", σύμφωνα με την οποία ο βιομήχανος, ο εφοπλιστής ή ο τραπεζίτης με εισόδημα ενός δισεκατομμυρίου και ο άνεργος με τις εκατό χιλιάδες - κι αν τις έχει κι αυτές - έχουν μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα πεντακόσια εκατομμύρια και πενήντα χιλιάδες δραχμές ο καθένας!

Η δραματική αυτή πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων ταξικών και πολιτικών επιλογών. Κάποιοι, συγκεκριμένα αυτοί που δεν δουλεύουν, τα παράσιτα του συστήματος πλουτίζουν, στο βαθμό που δισεκατομμύρια φτωχαίνουν και εξαθλιώνονται.

Όπως έχουμε γράψει και άλλες φορές ο καπιταλισμός βρίσκεται ήδη σε στρατηγικό αδιέξοδο. Όλες οι στρατηγικές που χρησιμοποίησε στη διάρκεια αυτού του αιώνα για ν΄ αντιμετωπίσει την παρακμή του και την κρίση του - άλλοτε στρεφόμενος σε εθνικές λύσεις, μετά στον διεθνοποιημένο Κεϋνσιανισμό, ύστερα στον αντι-Κεϋνσιανό νεοφιλελευθερισμό - απέτυχαν. Οι σοσιαλδημοκράτες αποτυγχάνουν κι αυτοί. Η πείνα απειλεί όλο τον πλανήτη και η παγκοσμιοποίηση αυτής της πείνας απαιτεί παγκοσμιοποίηση της ταξικής πάλης, με διεθνείς και διεθνιστικές πρακτικές, πολιτικές, στρατηγική, οργάνωση.

Εάν η πρώτη φάση της παγκοσμιοποίησης έφερε την Οκτωβριανή επανάσταση, εάν η δεύτερη φάση της προσπάθησε να αποτρέψει νέους Οκτώβρηδες φέρνοντας όμως ένα κύμα επαναστάσεων στον Τρίτο Κόσμο, τότε η τρίτη φάση της παγκοσμιοποίησης πρέπει να οδηγήσει σ΄ ένα συνδυασμό και πιθανώς συντονισμό κοινωνικών εκρήξεων τόσο στην Ευρώπη όσο και σε όλο τον κόσμο. Ο δρόμος του Παγκόσμιου Οκτώβρη δεν πρέπει ν΄ αργήσει. Γιατί μόνο ο συνειδητός δημοκρατικός σχεδιασμός των παγκόσμιων πόρων από τους παραγωγούς μπορεί να ελέγξει την παγκοσμιοποίηση να τερματίσει την πείνα και τις ανεξέλεγκτες κοινωνικές καταστροφές και οικονομικές καταρρεύσεις που φέρνει μέσα στον παρασιτικό πλέον καπιταλισμό της παρακμής, και να την αναδείξει ως την υλική βάση ενός νέου αληθινά πανανθρώπινου πολιτισμού.

ΦΤΩΧΕΙΑ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΗΡΟΥΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ!


ΦΤΩΧΕΙΑ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΗΡΟΥΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ!

Ο κοινωνικός Καιάδας γεμίζει καθημερινά από τα "σκουπίδια" του καπιταλισμού. Και "σκουπίδια" θεωρούνται όχι μόνο οι αλβανοί οικονομικοί πρόσφυγες, αλλά όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι...

Στις ΗΠΑ ο αριθμός των πεινασμένων έφτασε από τα 20 εκατομμύρια ανθρώπους που ήταν το 1985, στα 30 εκατομμύρια το 1995. Μέσα στο ίδιο αυτό διάστημα που μεσουράνησαν και μεσουρανούν οι Ρίγκαν και Κλίντον...

Σήμερα, το 77% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με το 25% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ μια χούφτα, που δεν ξεπερνά το 23% του παγκόσμιου πληθυσμού, καρπώνεται το 75% του παγκόσμιου πλούτου...

300 "Κροίσοι", σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, κατέχουν το 50% του παγκόσμιου πλούτου!!!

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Δύο εκθέσεις ισάριθμων διεθνών οργανισμών, του ΟΗΕ για την ανθρώπινη ανάπτυξη, και της UNISEF για την πρόοδο των εθνών το 1999, που δόθηκαν στη δημοσιότητα με διαφορά λίγων ημερών μέσα στον Ιούλη, διαπιστώνουν με αριθμούς αυτό που βιώνει καθημερινά η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη: Τη φτώχεια, την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση, που αυξάνονται με αλματώδεις ρυθμούς χρόνο με το χρόνο. Βέβαια, και οι δύο οργανισμοί δεν τολμούν στα συμπεράσματά τους να απαντήσουν στο εύλογο ερώτημα: Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Αντίθετα, περιπλέκουν τα πράγματα "κρυμμένοι" πίσω από λέξεις, όπως "παγκοσμιοποίηση" και "περιθωριοποίηση", με αποτέλεσμα και οι προτάσεις τους για την "επίλυση" αυτής της κατάστασης να αποδίδονται με... "σαφέστατες" δηλώσεις του τύπου "επαναδιαμόρφωση των πολιτικών και θεσμικών δομών". Αυτό συμβαίνει, όχι γιατί οι συντάκτες των εκθέσεων δεν γνωρίζουν την αιτία αυτής της κατάστασης, αλλά ακριβώς επειδή πληρώνονται για να την προστατεύσουν από την έκθεσή της στα μάτια των εργαζομένων, να τους αποπροσανατολίσουν, προβάλλοντας υποκριτικά λύσεις, στα πλαίσια του συστήματος που αναπαράγουν τη συγκεκριμένη πραγματικότητα σε μεγαλύτερες διαστάσεις, χωρίς καν να θίγουν την ουσία και το χαρακτήρα της. Οι δύο εκθέσεις περιέχουν αναλυτικά νούμερα για επιμέρους τομείς της ανάπτυξης και των συνθηκών διαβίωσης στις διάφορες γωνιές του πλανήτη, που συμπληρώνουν, όπως θα δούμε αμέσως τώρα, το "παζλ" της αθλιότητας.

* * *

Αρέσει στους "εκσυγχρονιστές" αυτού του πλανήτη να παίζουν με τους αριθμούς και με τα νεύρα των ανθρώπων! Το κάνουν, όμως, όχι για να μας στείλουν στον ψυχολόγο μας αλλά για να καταφέρουν να κρύψουν τη δυστυχία των εργαζομένων πίσω από την "ευημερία" των αριθμών. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι οι αριθμοί που είναι αμείλικτοι. Αμείλικτοι για το κοινωνικό σύστημα που υπηρετούν, που συντηρούν και αναπαράγουν οι κάθε λογής εκμεταλλευτές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Με αυτούς τους αμείλικτους, λοιπόν, αριθμούς θα ασχοληθούμε σήμερα, χωρίς όμως να ξεχνάμε αυτό που σκόπιμα ξεχνιέται συνήθως. Για κάθε άψυχο νούμερο που θα παρατεθεί, αντιστοιχούν πραγματικοί άνθρωποι, υπαρκτοί άνθρωποι, άνθρωποι στο κατώφλι του 2000, δυστυχώς...

Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, με έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα στις 23 Σεπτέμβρη 1998 - πριν ένα χρόνο, δηλαδή - και με αφορμή τη μεγάλη οικονομική κρίση στην Ασία, τόνιζε ότι κατά το περσινό έτος, ο αριθμός των ημιαπασχολούμενων και των ανέργων σε όλο τον κόσμο ήταν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι! Οπως τονιζόταν στην εν λόγω έκθεση, η κρίση στην Ασία - και μόνο αυτή - πρόσθεσε στην τεράστια στρατιά των αποκλήρων, ακόμα 10 εκατομμύρια άνεργους. Χαρακτηριστικό επ΄ αυτού είναι το παράδειγμα της Ταϊλάνδης, όπου μέσα σε ένα χρόνο, η ανεργία από το 2% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού εκτινάχθηκε στο 6%. Το πιο απογοητευτικό, όμως, είναι ότι - στην ίδια πάντα έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ - διαπιστωνόταν ότι "τα επόμενα χρόνια η παγκόσμια κατάσταση εργασίας θα δεχθεί ακόμα ισχυρότερες πιέσεις..." ("Ελευθεροτυπία" - 24/9/΄98).

Ένα χρόνο νωρίτερα, τον Οκτώβρη του 1997, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας, η UNISEF άφησε τους πάντες άφωνους με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία ("Ριζοσπάστης" - 15/10/΄97):

* Περίπου 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πλήττονται από την φτώχεια, ενώ εξ αυτών τα 650.000.000 είναι παιδιά!

* Στις αναπτυσσόμενες χώρες το 1/3 των παιδιών κάτω των 5 ετών, δηλαδή 200.000.000 παιδιά, υποφέρουν από υποσιτισμό. Αποτέλεσμα: Ο υποσιτισμός είναι η αιτία που οδηγεί στο θάνατο 12.000.000 παιδιά ετησίως!

* Περίπου 250.000.000 παιδιά σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από έλλειψη βιταμίνης "Α" με αποτέλεσμα, ετησίως, περίπου 250.000 παιδιά να τυφλώνονται.

* Ένας αριθμός που ξεπερνά τα 5.700.000 ανθρώπους έχουν γεννηθεί με κρετινισμό, επειδή οι μητέρες τους, έπασχαν από έλλειψη ιωδίου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Στην πρόσφατη, δε, συνέλευση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας, στη Γενεύη, δόθηκε το ακόλουθο στοιχείο: Περισσότερο από 250.000.000 είναι τα παιδιά ηλικίας 5 έως 14 ετών (!) που εργάζονται σήμερα στις αναπτυσσόμενες χώρες του πλανήτη, ενώ από αυτά τα 60.000.000 εργάζονται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Επισιτισμού, η UNISEF έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία που σοκάρουν. Τα στοιχεία αυτά πιστοποιούν ότι στον κόσμο της περίφημης "παγκοσμιοποίησης", ΄κάθε (1) λεπτό της ώρας πεθαίνουν από την πείνα 12 νήπια...

Σύμφωνα λοιπόν με τη UNISEF και την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, η αντιμετώπιση των βασικών διατροφικών αναγκών, ισοδυναμεί με την κατ΄ ελάχιστον κατανάλωση 2.200 θερμίδων ημερησίως από τον άνθρωπο. Για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο κάτι τέτοιο μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Και αυτό γιατί στις χώρες πέραν εκείνων που είναι ανεπτυγμένες βιομηχανικά, δηλαδή σε εκείνες τις χώρες που ζουν πάνω από 500 εκατομμύρια άνθρωποι, μετά βίας καταφέρνουν οι πληθυσμοί να τρέφονται με μόλις 2.000 θερμίδες ημερησίως.

Μερικά νούμερα είναι συγκλονιστικά:

* Στο Ιράκ, από τα 650.000 παιδιά που εξέτασαν τον περασμένο Αύγουστο οι υπηρεσίες της UNISEF τα 250.000 παιδιά ήταν υποσιτισμένα. Στην ίδια χώρα, το εμπάργκο που έχουν επιβάλει οι ιμπεριαλιστές, οδηγεί στο θάνατο 7.000 ανθρώπους κάθε μήνα (!).

* Στη Ρουάντα υπολογίζεται ότι από τα 394.000 παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στο 1997, τα 73.000 θα πεθάνουν από την πείνα πριν γίνουν 5 χρόνων.

* Στο Σουδάν η παιδική θνησιμότητα είναι 13 φορές μεγαλύτερη από το διεθνή μέσο όρο.

Ένας πλανήτης δέσμιος των καπιταλιστών.

* * *

Η έκθεση των "Γιατρών Χωρίς Σύνορα" που δημοσιεύθηκε στον Τύπο την 1η Οκτώβρη 1998 και η οποία αφορά μια μόνο χώρα, το Σουδάν, περιέχει στοιχεία που κόβουν την ανάσα: στο νότιο τμήμα της χώρας - λένε - αναφέρονται καθημερινά 120 θάνατοι εξαιτίας της πείνας. Ο καθημερινός δείκτης θνησιμότητας είναι δέκα φορές μεγαλύτερος από το όριο εκείνο, που, σύμφωνα με τα διεθνή στάνταρ, "κρούει τον κώδωνα του κινδύνου". Ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα διεθνή επίπεδα ανθρωπιστικής βοήθειας, επείγουσα κατάσταση συνίσταται όταν σημειώνονται 2 θάνατοι ανά 10.000 κατοίκους. Όμως στην πόλη Μαπέλ του Σουδάν, ο καθημερινός δείκτης θνησιμότητας ήταν το περσινό καλοκαίρι 16 θάνατοι ανά 10.000 κατοίκους, ενώ οι εκτιμήσεις για το σύνολο της χώρας προέβλεπαν ότι θα εξακολουθούσαν να πεθαίνουν 4 - 12 άνθρωποι ανά 10.000 Σουδανούς...

Στην ίδια επίσης έκθεση σημειωνόταν ότι πολλά από τα παιδιά ζυγίζουν λιγότερο από το 60% του βάρους που αντιστοιχεί στο ύψος τους. Το 34% των παιδιών κάτω των 5 ετών είναι υποσιτισμένα, ενώ το ένα παιδάκι από τα 5 αποτελεί οξύ περιστατικό υποσιτισμού. Υπολογιζόταν, δε, ότι ο "εν κινδύνω πληθυσμός" της χώρας που έχει ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας ξεπερνά τα 2,6 εκατομμύρια ("Ελευθεροτυπία" - 1/10/΄98). Πάντως, σε αυτή τη χώρα, μπορεί να μη φτάνει βοήθεια, αλλά φτάνουν οι βόμβες του ιμπεριαλισμού! Αυτή τη χώρα, το Σουδάν, βρήκε να βομβαρδίσει ο Κλίντον, απροειδοποίητα και στο όνομα της... "καταπολέμησης της τρομοκρατίας", πέρσι το καλοκαίρι...

Η έρευνα της Διεθνούς Οργάνωσης Καταναλωτών που δόθηκε στη δημοσιότητα το Μάρτη του 1998 δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού. Χαρακτηριστική είναι η ακόλουθη παράγραφος της έκθεσης που συντάχθηκε από την οργάνωση: "Κάτω από συνθήκες φτώχειας ζουν 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο. Γι΄ αυτούς το να πιουν ένα ποτήρι νερό που δεν είναι μολυσμένο, να φάνε περισσότερο από ένα γεύμα την ημέρα, να χρησιμοποιήσουν το λεωφορείο για να διανύσουν μια μικρή απόσταση στην πόλη τους και να έχουν στη διάθεσή τους βασικά αγαθά και υπηρεσίες αποτελούν περισσότερο πολυτέλεια παρά κάτι συνηθισμένο και κοινό"! ("Ριζοσπάστης" - 13/3/΄98).

Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφερθούμε στα συμπεράσματα που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Διάσκεψης Κορυφής για τα τρόφιμα που έγινε στη Ρώμη το Νοέμβρη του 1996. Σύμφωνα, λοιπόν, με την Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες 800.000.000 άτομα υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό. Το ένα τέταρτο από αυτά τα άτομα - δηλαδή 200.000.000 - είναι παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών. Τι σημαίνουν όλα αυτά σε αριθμούς; Οτι κάθε μέρα πεθαίνουν από την πείνα σε όλον τον κόσμο 36.000 παιδιά, δηλαδή κάθε μια ώρα πεθαίνουν από την πείνα σε όλον τον κόσμο 1.480 παιδιά, δηλαδή κάθε λεπτό που περνάει, στον πλανήτη πεθαίνουν 25 παιδιά, από την πείνα... Κάθε σχόλιο περιττεύει!

Τι συμβαίνει, όμως, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη;

Τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη;

Το ερώτημα είναι το εξής: Τι γίνεται όμως και στις αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες; Το 1996, το αμερικανικό Ινστιτούτο Έρευνας και Διατροφής δημοσιοποίησε μια ακόμα έκθεση - σοκ: Στις ΗΠΑ ο αριθμός των πεινασμένων έφτασε από τα 20 εκατομμύρια ανθρώπους που ήταν το 1985, στα 30 εκατομμύρια το 1995. Δηλαδή μέσα στο ίδιο διάστημα που μεσουράνησαν και μεσουρανούν οι Ρίγκαν και Κλίντον...

Ας σημειωθεί ότι στις ΗΠΑ υπολογιζόταν πώς, μέχρι το Νοέμβρη του 1996, το πρόγραμμα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για παροχή τροφίμων με κουπόνια, αφορούσε 26 εκατομμύρια άτομα, δηλαδή το 10% του πληθυσμού. Οι αιτήσεις, δε, για συμμετοχή στο πρόγραμμα, σύμφωνα με την έρευνα που έγινε το 1995 σε 29 πόλεις των ΗΠΑ, είχαν αυξηθεί κατά 9% έναντι της προηγούμενης χρονιάς. Αυτά συμβαίνουν σε έναν κόσμο, όπου η τεχνολογία αύξησε την παγκόσμια παραγωγή κατά τουλάχιστον 80%, σε σχέση με τα επίπεδα παραγωγής της δεκαετίας του 60... Όμως στην Ευρώπη δεν είναι και πολύ πιο ρόδινη η κατάσταση.

Στη Γαλλία υπάρχουν 600.000 άστεγοι, εκ των οποίων οι 30.000 βρίσκονται μόνο στο Παρίσι. Επίσης 4 εκατομμύρια άνθρωποι διαμένουν σε καταλύματα, που χρειάζεται μεγάλη... φαντασία για να τα βαφτίσει κανείς σπίτια.

Στη Γερμανία η ανεργία έχει χτυπήσει την πόρτα στο 10% και πλέον του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Στη Μεγάλη Βρετανία πάνω από 1.500.000 εργαζόμενοι, αφού πετάχτηκαν στο περιθώριο και εξαρτώνται από τις κρατικές επιχορηγήσεις για να θρέψουν τα παιδιά τους, τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν και τον Μπλέρ, που στο όνομα του "Τρίτου Δρόμου" θεωρεί... σπατάλη αυτές τις κοινωνικές δαπάνες.

Τι συμβαίνει, όμως στη Ρωσία μετά την κατάρρευση και αυτά που επακολούθησαν; Την απάντηση τη δίνει η Διεθνής Ομοσπονδία των Επιτροπών του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου. Στην τελευταία της έκθεση, που δημοσιεύθηκε πριν λίγους μήνες, και υπό τον τίτλο "Παγκόσμιες καταστροφές", η Ομοσπονδία ασχολείται με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη Ρωσία και τονίζει:

* Το ένα τρίτο των Ρώσων ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας μη έχοντας τη δυνατότητα να δαπανήσει πέραν του ενός (!) δολαρίου την ημέρα για την ικανοποίηση των βασικών αναγκών.

* Το 40% των παιδιών ζουν, επίσης, σε συνθήκες φτώχειας ενώ πάνω από 1 εκατομμύριο παιδιά δεν έχουν μόνιμη κατοικία, που σημαίνει ότι ζουν στους δρόμους.

* Το προσδόκιμο όριο ζωής για τους άντρες έχει πέσει, πλέον, στη Ρωσία στα 58 χρόνια...

* Κάθε χρόνο καταγράφονται στη Ρωσία 111.000 νέα κρούσματα φυματίωσης ενώ, στατιστικά, στις υπόλοιπες Δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ, υπολογίζεται ότι ένας άνθρωπος πεθαίνει από φυματίωση κάθε 25 λεπτά...

Όσο για την εγκληματικότητα, που "εκτρέφεται" πάνω σε ένα τέτοιο υπόβαθρο, ένα στοιχείο είναι ενδεικτικό: Από το 1991 και μετά, ο αριθμός των ανήλικων εγκληματιών έχει φτάσει στη Ρωσία στις 200.000 ετησίως, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, όπως δημοσιεύθηκε στην "Ουάσιγκτον Ποστ" τον Οκτώβρη του 1997.

Αυτή η κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα της... "μοίρας". Είναι το αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου κοινωνικο - οικονομικού συστήματος, που συντηρεί την ακόλουθη κατάσταση: Σήμερα, λίγες ημέρες πριν το 2000, το 77% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με το 25% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ μια χούφτα, που δεν ξεπερνά το 23% του παγκόσμιου πληθυσμού, καρπώνεται τη μερίδα του λέοντος, δηλαδή το 75% του παγκόσμιου πλούτου. Η ανατροπή αυτής της κατάστασης είναι μονόδρομος ελπίδας για την ανθρωπότητα και περνά μόνο μέσα από την παγκόσμια ανατροπή του καπιταλισμού.

Οι 300 "Κροίσοι" και οι πολυεθνικές

Βέβαια, αυτή η μικρή χούφτα έχει και... ονοματεπώνυμο. Πρόκειται για την ακόμα μικρότερη χούφτα εκείνων των ανά τον κόσμο 300 Κροίσων (πρόκειται για τις πολυεθνικές και τα αφεντικά τους), που, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, αυτοί από μόνοι τους κατέχουν το 45-50% του παγκόσμιου πλούτου!!! ("Ριζοσπάστης" - 19/9/΄96).

Όπως, μάλιστα, τονιζόταν σε σχετική μελέτη της "Herald Tribune", στο διάστημα 1990 - 1995 οι 200 ισχυρότερες πολυεθνικές του πλανήτη αύξησαν τα κέρδη τους κατά 75%. Ενώ, δε, οι δραστηριότητες των εν λόγω εταιριών ξεπερνούσαν τότε το 25% της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας, το ποσοστό του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού που απασχολούσαν ήταν μόλις το 0,75% και, σύμφωνα με την έκθεση, θα έβαινε συνεχώς συρρικνούμενο για τα επόμενα χρόνια... ("Εθνος" - 27/11/΄96).

Όπως αναφέρει ο Νόαμ Τσόμσκι στο τελευταίο του βιβλίο, το χάσμα ανάμεσα στο πλούσιο 20% και το φτωχό 20% του πλανήτη, αυξήθηκε από το 1960 έως το 1989 κατά 50%! Αν, δε, αφήσουμε τα πράγματα στη νεοφιλελεύθερη παγκόσμια αγορά, τότε, λέει ο Τσόμσκι, κάθε δυο ώρες 1.000 παιδιά θα πεθαίνουν από ασθένειες, που μπορούν εύκολα να προληφθούν και σχεδόν διπλάσιος αριθμός γυναικών (δηλαδή 2.000 γυναίκες ανά δυο ώρες) θα πεθαίνουν ή θα υφίστανται σοβαρές διαταραχές κατά την εγκυμοσύνη ή τη γέννα, λόγω έλλειψης φαρμάκων ή περίθαλψης.

Τι σημαίνουν τα παραπάνω για τον "αγγελικό" κόσμο τους, το διαπιστώνει κανείς, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στη μητρόπολη του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ. Εκεί, λοιπόν, στη χώρα του Μπιλ και της Μόνικα, υπολογίστηκε πριν από 3 χρόνια ότι μόλις 60 οικογένειες πλουτοκρατών έχουν εισόδημα άνω του 1 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Όμως, το 40% του πληθυσμού ζει στοιβαγμένο στα γκέτο, στην ανεργία και την ημιαπασχόληση, ζει, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, κάτω από το όριο της φτώχειας.

Παράλληλα, στο "λίκνο" του "ελεύθερου" καπιταλιστικού κόσμου, εκτός από τα κοινωνικά γκέτο, υπάρχουν και οι... φυλακές. Εκεί βρίσκουν "φροντίδα" οι απόκληροι του συστήματος. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στη "Μοντ Ντιπλοματίκ", το 1995 βρίσκονταν στις φυλακές 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι. Το 1998, ο αριθμός έφτασε το 1,8 εκατομμύρια! Ομως, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δραματικά. Τα δικαστήρια, οι "σωφρονιστικές υπηρεσίες" και η αστυνομία στις ΗΠΑ έχουν ιδρύσει τράπεζες δεδομένων όπου έχουν καταχωρηθεί 50 εκατομμύρια (!) "δελτία εγκληματιών", που αφορούν πάνω από 30 εκατομμύρια (!) άτομα, δηλαδή το 1/3 του άρρενος ενήλικου πληθυσμού της χώρας!

Αξίζει να δοθεί ένα ακόμα στοιχείο για τη χώρα που αποφασίζει "ανθρωπιστικούς" βομβαρδισμούς για να "σώσει" μειονότητες στα Βαλκάνια: Το 1995, στις ΗΠΑ από τα 22 εκατομμύρια ενήλικους μαύρους, οι 767.000 είχαν καταδικαστεί και βρίσκονταν υπό επιτήρηση και ακόμα 325.000 είχαν αφεθεί ελεύθεροι υπό όρους. Το 10%, δηλαδή, του μαύρου ενήλικα πληθυσμού των ΗΠΑ βρισκόταν στα χέρια των "δεσμοφυλάκων"... Σύμφωνα, με τον "Εκόνομιστ", το 1998, το ποσοστό των φυλακισμένων μαύρων ήταν 8 φορές μεγαλύτερο από αυτό των λευκών, ενώ υπολογίζεται ότι 1 στους 12 μαύρους πολίτες, μεταξύ 25 - 29 ετών, βρίσκεται στη φυλακή...

Οσο για τον Πλερ, τον Απρίλη του 1998, υπηρετώντας πιστά την κοινωνία της ελεύθερης αγοράς, πρόσθεσε κι αυτός ένα πετραδάκι στο εποικοδόμημα αυτής της άθλιας κοινωνίας. Εγκαινίασε μια φυλακή για παιδιά από 12 - 14 ετών! ("Βήμα" - 19/4/΄98). Ο καπιταλισμός, βλέπετε, δεν γνωρίζει ηλικίες. Εξοστρακίζει τους πάντες...

Οι κεντροαριστεροί που μεσουρανούν τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και αλλού προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ανεργία, η εξαθλίωση, η φτώχεια και η πείνα, που χτυπά εκατομμύρια, όπως είδαμε, ανθρώπους στις αναπτυγμένες χώρες, δεν οφείλονται στον απάνθρωπο καπιταλισμό! Φταίει η Κομισιόν ή η ΕΕ που αν γίνουν καλύτερες - στα πλαίσια του συστήματος - θα εξαλειφθούν όλα αυτά τα φαινόμενα! Ομως όλα αυτά τα φαινόμενα αφορούν την εργατική τάξη που τα υφίσταται και το πρόβλημα δεν θα λυθεί με τη "συμπόνια" που πρέπει να επιδείξουν τα αφεντικά του κεφαλαίου προς τους εκμεταλλευόμενους. Ο κοινωνικός Καιάδας γεμίζει καθημερινά από τα "σκουπίδια" του καπιταλισμού. Και "σκουπίδια" θεωρούνται όχι μόνο οι αλβανοί οικονομικοί πρόσφυγες, αλλά όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι.

Σήμερα, στην εποχή της χρηματιστιριακής παγκοσμιοποίησης, είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία, η ανατροπή του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος και η αντικατάστασή του από το σοσιαλισμό.

ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1999

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ - ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1998


ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ - ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1998

Αυτός ο κόσμος με τις φοβερές ανισότητες που περιγράφουμε σ΄ αυτό το άρθρο, είναι ο κόσμος τους κι έχει όνομα. Είναι ένας κόσμος, που αποδεικνύεται συνώνυμος της φτώχειας, της ανεργίας, της πείνας, του πολεμικού ολέθρου. Πρόκειται για το παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Σ΄ αυτόν τον "ελεύθερο" κόσμο των λίγων και εκλεκτών, μια ελευθερία απομένει στα δισεκατομμύρια των πολλών. Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ

Η έκθεση του ΟΗΕ για τη φτώχεια που μαστίζει τον πλανήτη, είναι ο πιο εύγλωττος καθρέφτης των "δώρων" που έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα ο "παγκοσμιοποιημένος" καπιταλισμός του τέλους του 20ου αιώνα.

Ενα στοιχείο, από τα πολλά που περιέχει η έκθεση αυτή, ίσως περισσότερο από κάθε άλλο, "τα λέει όλα": Μόλις 225 Κροίσοι του σύγχρονου κόσμου, εκπρόσωποι των πολυεθνικών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, κατέχουν περιουσία που έχει σχεδόν η μισή ανθρωπότητα!!! Μια χούφτα 225 προυχόντων, δυο εκατοντάδες πολυεθνικές, κατέχουν όσα κατέχει το 50% των κατοίκων του πλανήτη!!!

Την ίδια ώρα και όσο περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότερες οικογένειες - σε παγκόσμιο επίπεδο - ζουν κάτω απ΄ τα όρια της φτώχειας. Κάθε μέρα που περνά όλο και περισσότεροι άνθρωποι "στήνονται" στις βρώμικες γωνιές των μεγαλουπόλεων απλώνοντας με ντροπή το χέρι τους. Κάθε ώρα που περνάει όλο και περισσότεροι χάνουν τη δουλειά τους χωρίς καμιά καινούργια προοπτική. Ανεργία, απόγνωση, απελπισία, αλλά και οργή, είναι τα αποτελέσματα της οικονομίας της "ελεύθερης αγοράς" και της "νέας τάξης πραγμάτων".

Η φτώχεια δε βρίσκεται σήμερα ούτε μακριά ούτε κοντά. Βρίσκεται δίπλα μας, είναι ανάμεσά μας. Κυριαρχεί σε μάζες πληθυσμών, που γεωγραφικά και μόνον ανήκουν στη Δύση του δήθεν πολιτισμού, ή στην Ανατολή της φτώχειας. Καταπιέζει τις ζωές κατατρύχοντας στρατιές ανέργων και αστέγων ή όποιων άλλων "κοινωνικά περιθωριοποιημένων" σε ανεπτυγμένο Βορρά και χρήζοντα ειδικής βοηθείας Νότο... Η φτώχεια, με άλλα λόγια, είναι εδώ περισσότερο από ποτέ.

Το μέγεθος του εγκλήματος που συντελείται κατά της ανθρωπότητας είναι ακόμα μεγαλύτερο αν σκεφτεί κανείς ότι μόλις πέρσι στην αντίστοιχη έκθεση του ΟΗΕ, σημειωνόταν ότι εκείνοι που συγκέντρωναν εισόδημα ίσο με το είσόδημα του 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ήταν 358 Κροίσοι, ενώ φέτος είναι μόλις 225. Την ίδια περίοδο που μεσολάβησε, οι ενταγμένοι στα γκέτο της ανέχειας, του περιθωρίου, της φτώχειας, της ανεργίας πολλαπλασιάστηκαν. Αυτοί, οι δεύτεροι, οι "κολασμένοι της Γης", είναι που μέσα από το αίμα και τον ιδρώτα τους ταϊζουν τα "σαρκοφάγα" της πλουτοκρατίας.

Ο ρυθμός της αύξησης των πεταγμένων στον Καιάδα της κεφαλαιοκρατικής ασυδοσίας είναι ευθέως ανάλογος με το ρυθμό αύξησης των θησαυροφυλακίων της ολιγαρχίας. Οσο μεγαλώνει η φτώχεια, αντίστοιχα θεριεύει ο πλούτος που βρίσκεται στα χέρια όλο και πιο λίγων. Στον κόσμο του κεφαλαίου, κάθε επιπλέον απόκληρος, σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν βρίσκεται, αντανακλά τα επιπλέον δολάρια που καρπώνονται οι αμερικάνικες πολυεθνικές, τα επιπλέον μάρκα που προσπορίζονται οι γερμανικές πολυεθνικές κ.ο.κ. Ετσι μετράνε τις ανθρώπινες ζωές οι Ωνάσηδες, οι Ροκφέλερ, οι Κρουπ, οι Ανιέλι.

Η ανάγνωση των στοιχείων της έκθεσης του ΟΗΕ μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους. Η πλειοψηφία των "έγκριτων" αναλυτών, των δημοσιογράφων στις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, που ενασχολήθηκαν με το θέμα επιδόθηκε, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, σε ηθικολογικού τύπου αναφορές για την... "κακιά μοίρα" που ταλαιπωρεί την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι εκπρόσωποι αυτής της μορφής ανάγνωσης στοιχήθηκαν πίσω από ευχολόγια - επί τη ευκαιρία δεν άκουσα καμιά διαμαρτυρία γι΄ αυτή την κατάσταση, από τον λαλίστατο, κατά τα άλλα, αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο - καταγράφηκαν στις σελίδες της έκθεσης του ΟΗΕ και, άλλοι, με έκδηλη σκοπιμότητα, ενώ άλλοι με αιχμαλωτισμένη τη συνείδησή τους σε κατεστημένες ιδεοληψίες, είδαν τη "λύση" του προβλήματος στην... ελεημοσύνη και τη φιλανθρωπία.

Κανένας από δαύτους δεν είπε ή δεν έγραψε ότι η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση που βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι, δεν είναι ένα "μοιραίο" γεγονός. Δε συνιστά "αντικειμενικό" νόμο στην πορεία της ανθρωπότητας αλλά αντικειμενικό νόμο της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι προϊόν και σύμπτωμα ενός οικονομικού, κοινωνικο-πολιτικού συστήματος, του καπιταλισμού, που πάνω στα θεμέλιά του οι κοδομείται ένα πλανητικό κοινωνικό απαρτχάϊμ. Και στο θεμέλιο λίθο αυτού του απάνθρωπου συστήματος "βασιλεύει" η επιγραφή με τη ρήση "ζήτω η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο".

Σήμερα, αυτή την ώρα, σύμφωνα με σχετικά πρόσφατα στοιχεία της "Γιούνισεφ", πάνω από 1,5 δισ. άνθρωποι απ΄ όλο τον κόσμο πλήττονται από αφόρητη φτώχεια. Από αυτούς τα 700 περίπου εκατομμύρια είναι παιδιά! Σήμερα, λιγότερο από ενάμιση χρόνο πριν το 2000, υπολογίζεται ότι ετησίως 13 εκατομμύρια παιδιά και 6μισι εκατομμύρια ενήλικες οδηγούνται στο θάνατο γιατί δεν έχουν να φάνε!!! Σήμερα, στη χώρα του Οκτώβρη 5 στα 10 παιδιά ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, σύμφωνα με την "Ουάσιγκτον Ποστ".

Τα στοιχεία της έκθεσης του ΟΗΕ δημοσιοποιήθηκαν σε μια εποχή που από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, οι κεφαλαιοκράτες και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι απευθύνονται στους εργαζόμενους και τους καλούν να μοιράσουν τη φτώχεια τους! Οι εργαζόμενοι, σ΄ όλο τον κόσμο, γίνονται τα πειραματόζωα μιας άνευ προηγουμένου υπερεκμετάλλευσης της εργατικής τους δύναμης. Τα δικαιώματά τους στη δουλειά, στη μόρφωση, στην ασφάλιση περικόπτονται σαν "αντικοινωνικά κεκτημένα". Οι άνεργοι συνωστίζονται στις ουρές των συσσιτίων που ακόμα κι αυτά περικόπτονται σαν "σπατάλη".

Οσο για τους ανταγωνιζόμενους πλουτοκράτες, όσο για τις αντιμαχόμενες πολυεθνικές και τους κερδοσκόπους του χρηματιστηριακού τζόγου, κοιτούν τις στρατιές των σύγχρονων δούλων και περιφρονητικά τους... συμβουλεύουν: Αν θέλετε να επιβιώσετε, μοιράστε τη φτώχεια σας! Γίνετε όλοι, περισσότερο, αλλά "δικαιότερα" φτωχοί, για να γίνουμε εμείς πιο πλούσιοι! Φτάνει λοιπόν. Στο βούρδουλα των πολυεθνικών οι εργαζόμενοι - είναι καιρός - να αντιτάξουν την ενωμένη γροθιά τους, επιβάλλοντας το μοίρασμα των αστρονομικών κερδών του κεφαλαίου, με τη σοσιαλιστική Επανάσταση.

Αυτός ο κόσμος με τις φοβερές ανισότητες που περιγράψαμε είναι ο κόσμος τους κι έχει όνομα. Πρόκειται για το παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Για το ιμπεριαλιστικό σύστημα, που διέπεται από τους κανόνες των πολυεθνικών και των χρηματιστηρίων. Είναι ένας κόσμος, που αποδεικνύεται συνώνυμος της φτώχειας, της ανεργίας, της πείνας, του πολεμικού ολέθρου. Σ΄ αυτόν τον "ελεύθερο" κόσμο των λίγων και εκλεκτών, μια ελευθερία απομένει στα δισεκατομμύρια των πολλών. Η ανατροπή του. Αναγκαία προϋπόθεση για να επιτευχθεί η ανατροπή του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού σ΄ όλο τον κόσμο είναι ένα παγκόσμιο κόμμα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ: ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΩΡΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ


ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ: ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΩΡΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΗΧΟΣ


Είκοσι χρόνια. Τόσα λείπει ο Μάνος Λοϊζος. Τόσα χρόνια λείπει το χαμόγελό του. Η μουσική του ανάσα όμως ακόμη μας ταξιδεύει και μας συντροφεύει στα δρομάκια της αμφισβήτησης και της συντροφικότητας, στους δρόμους της αγάπης. Ο Δήμος Περιστερίου αφιερώνει στη μνήμη του ολόκληρο το Φεστιβάλ "Δυτικά της Αθήνας 2002", που ανοίγει σήμερα (μέχρι 28/9) στο θέατρο "Φοίνικα" με 18 μουσικές και θεατρικές εκδηλώσεις. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, που μετέχει στις εκδηλώσεις για τον Μάνο Λοϊζο δίνοντας μια συναυλία (9/9), λέει πως τον αναζητά "τώρα που τα πολυβόλα ξανάρχισαν, τώρα που ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κράφτ φτιάχνουν έξυπνα όπλα κι όχι τανκς. Τώρα που ο Τσε αφουγκράζετε το κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Τώρα που τα εμβατήρια που μας μαθαίνουν είναι τηλεοπτικές σκυλοτροφές. Τώρα που τον Νέγρο Τζο, τον ήρωα και κουλοχέρη, τον ξαναστέλνουν στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ για το δεύτερο χέρι. Τώρα που ο μικρός καφενές έγινε "τουριστικά είδη". Τώρα που ΟΛΑ ΤΟΝ ΘΥΜΙΖΟΥΝ, απλά κι αγαπημένα. Στη μνήμη του ένα παλιότερο άρθρο που είχα δημοσιεύσει στη ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ και στους ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ.

* * *

"Τα πολυβόλα σωπάσαν οι πόλεις/ αδειάσαν και κλείσαν/ Ένας βοριάς παγωμένος σαρώνει την έρημη γη/ Στρατιώτες έρχονται πάνε - ρωτάνε γιατί πολεμήσαν/ και συ ησυχάζεις, το δάχτυλο βάζεις να βρεις την πληγή...". Ενα φτερούγισμα "χελιδονιού", ένα ταξίδι με τον "Σεβάχ τον θαλασσινό", ένας λυγμός από την κορνέτα του "γέρου νέγρου - Τζιμ", μια υπόσχεση ότι "η μέρα εκείνη δε θ΄ αργήσει"... Μη με ρωτάς... σε θυμάμαι αξέχαστε μεγάλε φίλε μου και σύντροφε Μάνο Λοϊζο.

Σε θυμάμαι φίλε μου καλέ κι ας έχουν περάσει 22 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα εκείνη στις 17 του Σεπτέμβρη. Εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής που το ραδιόφωνο ανήγγειλε πώς ο Μάνος Λοϊζος, ο ταλαντούχος, ο ασυμβίβαστος, ο ρομαντικός, ο πηγαίος δεν υπήρχε πια. Είχε αφήσει την τελευταία του πνοή, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, σ΄ ένα νοσοκομείο της Μόσχας. Ο Μάνος, ο αγωνιστής της τέχνης, ο καλλιτέχνης του αγώνα της εργατικής τάξης, που είχε "ταξιδέψει" στα πέλαγα της μελωδίας του, είχε πλέον περάσει από τη μνήμη στην καρδιά.

Το Μάνο τον γνώρισα το 1974 και μαζί κάναμε πάμπολλες συζητήσεις στο σπίτι ενός συντρόφου που δεν ζει ούτε αυτός σήμερα. Εκεί μας σιγοψιθύριζε τα τραγούδια του, μην τυχόν και ακουστούν και πάρα έξω. Μετά την κατάρρευση της χούντας βρεθήκαμε πολλές φορές μαζί σε συναυλίες της αριστεράς, στο Σπόρτιγκ και αλλού μέχρι που εγώ έφυγα στη Ρόδο και χαθήκαμε. Για πάντα... Παιδί Ελλήνων της διασποράς, ο Μάνος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 22 Οκτωβρίου 1937. Με τη μουσική ήρθε σε "επαφή" από πολύ μικρός. Πήρε μαθήματα κιθάρας, πιάνου και βιολιού. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄50, ο Μάνος ήρθε στην Αθήνα για σπουδές στη φαρμακευτική Σχολή κι αργότερα στην Εμπορική. Η αγάπη του στην μουσική, τον κάνει να τις αφήσει και τις δύο. Αφοσιώνεται στην Τέχνη του. Το "Τραγούδι του Δρόμου" του Λόρκα, που το βρήκε στο περιοδικό "Επιθεώρηση Τέχνης" (σε μετάφραση του Νίκου Γκάτσου) τον εμπνέει. Το μελοποιεί και στις αρχές του ΄62 με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο θα κυκλοφορήσει τον πρώτο του (μικρό) δίσκο. Οι αγώνες των εργαζομένων την περίοδο 1964 - ΄65 δεν τον αφήνουν αδιάφορο. Κάθε άλλο, καθώς τα τραγούδια που έγραψε εκείνη την περίοδο είναι εμπνευσμένα από αυτούς.

Ήταν η εποχή που όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι, οι μπουάτ γίνονταν τόπος συνάντησης των φοιτητών της γενιάς του 114 και του 15% για την παιδεία, τραγουδώντας το "Δρόμο", το "Ακορντεόν", τον "Τρίτο Παγκόσμιο". Η ιδεολογική του στράτευση στα ιδανικά του κομμουνισμού, η ευαισθησία του σε ότι αφορά τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους, η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους σε όλο τον κόσμο για ισότητα, αξιοπρέπεια, κοινωνική αλλαγή, βρίσκουν καλλιτεχνική έκφραση σε έργα όπως τα "Νέγρικα" σε ποίηση του Γιάννη Νεγροπόντη, τα οποία τα παρουσιάζει στη θρυλική συναυλία της ΕΦΕΕ, στις 19 Απρίλη του 1967, δύο ημέρες πριν τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Στην συναυλία αυτή τραγούδησαν η Μ. Φαραντούρη και Γ. Ζωγράφος. "Όσο η σιωπή είναι χρυσός/ τόσο του νέγρου ο ιδρώς/ για τον λευκό ειν΄ θησαυρός/ στράγι του νέγρου ο θυμός/ ("Κι αν συ λευκός, νέγρος εγώ").

Τα τραγούδια αυτά, που αναφέρονται στον αγώνα επιβίωσης των μαύρων της Αμερικής, κυκλοφόρησαν σε δίσκο πολύ αργότερα, το 1975 καθώς οι μαύρες λίστες της δικτατορίας τα είχαν απαγορέψει. "Για μένα η μουσική είναι το μέσον", έλεγε ο Μάνος σε μια συνέντευξή του το 1966, αναφερόμενος στο μουσικό του ύφος. "Τα εκφραστικά του μέσα πηγάζουν από αυτά που θέλω να πω". Με τον ερχομό της δικτατορίας οι συλλήψεις είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Ο Μάνος φεύγει για λίγο (έξι μήνες) στην Αγγλία. Επιστρέφει όμως γρήγορα, στις αρχές του ΄68 στην Αθήνα. Μέσα στην εφταετία ο συνθέτης γράφει τραγούδια που γίνονται επιτυχίες με ερμηνευτές κυρίως τους Γ. Νταλάρα και Γ. Καλατζή. Κυκλοφορεί τους δίσκους "Ο Σταθμός", "Θαλασσογραφίες", "Ευδοκία" (για την ταινία του Αλ. Δαμιανού), "Να ΄χαμε τι να ΄χαμε". Παράλληλα, όμως, συνθέτει και πολλά κομμάτια που τα τραγουδά "σε φιλικό κύκλο" και δεν ακούγονται "ποτέ έξω από τους τέσσερις τοίχους μιας κάμαρας", όπως συχνά μου έλεγε. Ανάμεσά τους ο "Τσε", ο "Μέρμηγκας", τα "Συρματοπλέγματα", το "Μη με ρωτάς". Στην περίοδο ΄74 - ΄76 ακολουθούν οι κύκλοι "Καλημέρα ήλιε", "Τα τραγούδια του δρόμου", "Τα τραγούδια μας". Τα τελευταία σε στίχους του Φώντα Λάδη (που σήμερα στην κυριολεξία πεινάει χωρίς δουλειά και χρήματα) είναι λαϊκά, πολιτικά τραγούδια με αναφορές σε καυτά προβλήματα. Ανάμεσά τους τα "Πάγωσε η τζιμινιέρα", "Λιώνουν τα νιάτα μας", "Το δέντρο". Το 1979 κυκλοφορούν τα "Τραγούδια της Χαρούλας", σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη (τρία του Πυθαγόρα): "Τίποτα δεν πάει χαμένο", "Μες το πλήθος", "Όλα σε θυμίζουν", "Γύφτισσα τον εβύζαξε", κ.ά. Ακολουθεί ο τελευταίος του δίσκος "Για μια μέρα ζωής" και μετά το θάνατό του τα "Γράμματα στην αγαπημένη" σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ. Στην συνέχεια υπήρξαν πολλές ακόμη εκδόσεις τραγουδιών του, ενώ το 1995 θα δει το φως ο δίσκος με παιδικά τραγούδια του και τίτλο "Κάτω από ένα κουνουπίδι".

Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος πίστευε πώς το μυστικό της τέχνης του βρισκόταν στο ότι κατάφερε "να πρωτοτυπεί παραμένοντας γνώριμος μέσα σε μια μουσική ατμόσφαιρα ελεγειακής πραότητας και ταυτοχρόνως πειστικής αγωνιστικότητας". Ο Μάνος Λοϊζος ήταν πρωτοπόρος συνδικαλιστής στο χώρο των δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού και πάλεψε για τα πνευματικά τους δικαιώματα από τις εταιρίες και την κασετοπειρατεία μέσα από την ΕΜΣΕ και ήταν ο πρώτος πρόεδρος του σωματείου. Στρατευμένος αγωνιστής στα ιδεώδη του κομμουνισμού (ποτέ δεν ήταν σταλινικός κι ας βρισκόταν στις τάξεις του ΚΚΕ) σε συνέντευξή του στην "Εβδομάδα" είχε δηλώσει: "Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι στρατευμένος ιδεολογικά. Το θέμα είναι να μπορείς να είσαι στρατευμένος και συγχρόνως γνήσιος καλλιτέχνης, λέγοντας αυτά που πιστεύεις. Πρέπει να υπάρχει στρατευμένη τέχνη, γιατί μέσα στον δρόμο αυτής της σχολής, μπορούν να βγουν αριστουργηματικά έργα. Αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι η στρατευμένη τέχνη είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες των φτωχών παιδιών που πεινάνε, αγωνίζονται και σκοτώνονται καθημερινά". Μιλώντας στο περιοδικό "Τετράδιο" για το ίδιο θέμα διευκρίνισε ότι: "Αν θεωρήσουμε στράτευση τη διαρκή εξυπηρέτηση της κοινωνικής συνείδησης, τότε, σαν ένα ενεργό μέρος κι εγώ αυτής της κοινωνικής συνείδησης, θεωρώ τον εαυτό μου στρατευμένο".

Κλείνω αυτό μου το μικρό αφιέρωμα στο φίλο και σύντροφό μου Μάνο Λοϊζο με τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη που τόνιζε πως το τραγούδι του Μάνου, σαν το σταφύλι, δε ζητούσε παρά μόνο τον ήλιο για να γλυκάνει τον τρυγητή για να το κάνει μούστο να το πιει. Έτσι, το ελληνικό τραγούδι του οφείλει μια ξεχωριστή, μοναδική και ανεπανάληπτη εποχή νεότητας και δεν γερνά και δεν περνά. Αλλά αντίθετα, θα αναγεννιέται κάθε στιγμή που θα συναντά τη ζωντανή ευαισθησία της ανθρώπινης καρδιάς... Μπόρεσε μ΄ ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο κι ένα τραγούδι να πάει μια πήχη πιο πέρα από τον ορίζοντα...

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ


ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΣΑΡΔΑΝΑΠΑΛΟΥΣ" ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ


Αιμορραγεί η δημόσια εκπαίδευση και η γλώσσα των αριθμών δίνει τις αδιαμφισβήτητες αποδείξεις της αποψίλωσης του δημόσιου σχολείου, ικανοποιώντας τους εμπνευστές των εκπαιδευτικών σχεδιασμών, που με τη "Λευκή Βίβλο για την Παιδεία" και διάφορες άλλες ανάλογες "χάρτες" ζητούσαν τελικά λιγότερη Παιδεία για περισσότερους μισοειδικευμένους για τις επιχειρήσεις τους. Η ΟΛΜΕ ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες ότι 23.094 μαθητές, που ξεκίνησαν να φοιτούν στα Δημόσια Λύκεια και ΤΕΕ πριν τρία χρόνια, "χάθηκαν" κάπου ανάμεσα στις εξεταστικές συμπληγάδες, στα αδιέξοδα που δημιουργεί το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα και δεν πήραν απολυτήριο. Ενα μικρό ποσοστό από αυτούς επαναλαμβάνει τη Β΄ Λυκείου και ένα ακόμα μικρότερο εκτιμάται ότι μπορεί να αναζητήσει... την "πριμοδότηση" της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Πέντε χρόνια μετά οι διακηρύξεις για την εκπαιδευτική "κοσμογονία" που θα έφερνε η "μεταρρύθμιση", η προσαρμογή της Παιδείας στις σύγχρονες ανάγκες, ο "εκσυγχρονισμός" της μεταφράζονται με σιγουριά σε "λιγότερη Παιδεία", Παιδεία με μεγαλύτερους ταξικούς φραγμούς για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Οι εξετάσεις του Ιούνη στη Β΄ Λυκείου, που "τσουβαλιάζουν" όλους τους μαθητές βάζοντάς τους να συμμετέχουν σε πανελλαδικό "διαγωνισμό", έχουν πάρει διάσταση αποτύπωσης των εκπαιδευτικών ανισοτήτων. Οι φτωχές, απομακρυσμένες περιοχές της χώρας και οι εργατοσυνοικίες των αστικών κέντρων κρατούν τα πρωτεία σε αριθμό μαθητών που παραπέμπονται για επανεξέταση ή απορρίπτονται. Έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό στροφής προς τα ΤΕΕ, αυτό το υποβαθμισμένο σχολείο, στο οποίο καταφεύγουν όλο και περισσότεροι μαθητές που οι οικογένειές τους δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα - δηλαδή στο φροντιστηριακό χαράτσι - που απαιτεί το λύκειο. Αυτό που δείχνουν τα στοιχεία, επίσης, είναι ότι, ακόμα και σε αυτό το υποβαθμισμένο κομμάτι της εκπαίδευσης, που προσφέρει μια εφήμερη κατάρτιση, μεγαλώνει το ποσοστό των μαθητικών "διαρροών".

Βλέποντας την ταξικότητα της εκπαίδευσης σε όλο της το μεγαλείο, ο λαός που "βομβαρδίζεται" νύχτα μέρα με την "εξάρθρωση" της 17Ν αισθάνεται ότι οι "Σαρδανάπαλοι" της γνώσης θέλουν την εργατική τάξη αμόρφωτη εύκολη λεία στα χέρια των καπιταλιστών. Αυτός ο λαός όμως πρέπει να κατανοήσει και την ουσία της πολιτικής αυτής που έχει ήδη βγει στην επιφάνεια παραμερίζοντας τις διακηρύξεις και τις παρεμβάσεις που θέλουν να ρίξουν "στάχτη στα μάτια" του, όπως π.χ. η έμφαση στις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση (των οποίων οι στόχοι τελικά, όπως αποδεικνύεται, κάθε άλλο παρά παιδαγωγικοί είναι). Να πειστεί ότι δεν είναι πιο "χαζά" τα παιδιά της Άρτας από αυτά του Παπάγου, επειδή στην πρώτη περίπτωση απέτυχε στις εξετάσεις της Β΄ Λυκείου το 15,1% και στη δεύτερη μόλις το 4,5%. Απλά η Ήπειρος είναι μία από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης (δες τη σελίδα ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ) και σε αυτό το σύστημα ταξικής επιλογής για τα παιδιά της δε διατίθεται μεγάλο μερίδιο.

Είναι ανάγκη σύντροφοι, η εργατική τάξη πρώτη από όλους, σύμφωνα με τις δικές της ανάγκες, να κάνει την υπόθεση της Παιδείας δική της υπόθεση και να νιώσει την επίθεση στο μορφωτικό δικαίωμα απείρως μεγαλύτερο από όλα τα χτυπήματα της 17Ν και σαν επίθεση των τρομοκρατών του κράτους στην ίδια. Και να προβάλει το αίτημα για την Παιδεία των λαϊκών αναγκών, μαζί με όσα απαιτούνται για την εφαρμογή της στη ζωή. Πρώτα και κύρια, τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων για την ανατροπή όχι μόνο της κυβέρνησης των κεφαλαιοκρατών αλλά και για την ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού άθλιου συστήματος της εκμετάλλευσης και του σκοταδισμού. Και όχι μόνο στη χώρα μας αλλά ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ. Για την Εργατική Εξουσία και το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

28 Ιουλίου 2002

Παναγιώτης Βήχος

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ


ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Το άρθρο αυτό το έγραψα το Νοέμβρη του 1999 όταν οι Ευρωπαίοι πλαστογράφοι της Ιστορίας επιχείρησαν να παραχαράξουν την ίδια την Ιστορία και να τη ξαναγράψουν ως ιστορία της \"λατινικής χριστιανοσύνης\" από τον 8ο μ.Χ. αιώνα του Καρλομάγνου μέχρι σήμερα! Το άρθρο αυτό σήμερα που η ιστορία αυτή παραχάραξης και εξαφάνισης του πολιτισμού μας συνεχίζεται, νομίζω ότι είναι ακόμα ποιο επίκαιρο και ας άφησαν προς το παρόν στην άκρη την ιδέα του \"Μουσείου της Ευρώπης\", οι βάρβαροι του αιώνα μας.

Το \"Μουσείο της Ευρώπης\", που θα λειτουργήσει από το 2003, στην παλιά έδρα του Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, επιχειρεί να σφετεριστεί την \"ευρωπαϊκή ιστορία\" για να την ξαναγράψει ως ιστορία της \"λατινικής χριστιανοσύνης\" από τον 8ο μ.Χ. αιώνα του Καρλομάγνου μέχρι την ΟΝΕ του Μάαστριχτ (1999)), με τα 20 εκατομμύρια ανέργους και τα 50 εκατομμύρια φτωχούς. \"Η Ευρώπη γεννήθηκε το Μεσαίωνα και είναι κόρη της Εκκλησίας και των Βαρβάρων\", αναφέρεται στο σχέδιο, θεωρώντας \"άνευ σημασίας\" τον ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό και χαρακτηρίζοντας ως \"ξένες οντότητες\" το Βυζάντιο, το Ισλάμ και την \"ασιατική\" Ρωσία.
Οι ιθύνοντες αυτής της προσπάθειας, εκπρόσωποι πολυεθνικών επιχειρήσεων, μεγάλων τραπεζικών ομίλων, υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη, κοινοτικοί αξιωματούχοι, διανοούμενοι και δημοσιογράφοι συγκεντρώθηκαν στις 21 Οκτώβρη του 1999 για ένα \"συμπόσιο\" με θέμα \"η χιλιετία της ευρωπαϊκής κατασκευής\" και τα \"σύνορα\", ως \"σύγκρουση πολιτισμών και Θρησκειών\". Κατά τη γνώμη των επιστρατευμένων παραχαρακτών, η ευρωπαϊκή ιστορία ξεκινάει τον 9ο αιώνα με τον Καρλομάγνο ενώ μέσα από αυτό το χρονικό και \"ιδεολογικό\" σχήμα, απολακτίζονται ο ελληνικός και ο ρωμαϊκός πολιτισμός, το Βυζάντιο, ο πολιτισμός των Αράβων που διείσδυσε στην Ευρώπη τον 7ο αιώνα κλπ., και επιπλέον: οι κιβδηλοποιοί που στήνουν το Μουσείο θεωρούν ως μοχλούς της ιστορίας τους ηγέτες (βασιλείς, στρατηγούς κλπ), περιφρονώντας τις \"μάζες\", με αποτέλεσμα να μην έχουν θέση στο \"πανόραμά\" τους η Γαλλική και η Οχτωβριανή Επανάσταση!
Πρόκειται, όπως φαίνεται, για προσπάθεια εντυπωσιακής παραχάραξης και ανατροπής ακόμη και αυτής της \"επίσημης\" καθεστωτικής ιστορίας, στα πλαίσια ενός πρωτόγνωρου σκοταδισμού, που προωθείται επίσημα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως το \"νέο ευαγγέλιο\" του ευρωπαϊκού καπιταλισμού της \"χιλιετίας\", Σ΄ αυτό, λοιπόν, το Μουσείο των αισχρών μύθων που προωθούν οι χριστιανο-καπιταλιστές της \"νέας τάξης\", δεν θα έχουν θέση ο Παρθενώνας και ο Αριστοτέλης, οι Γκράκχοι και ο Σενέκας, ο Σπάρτακος, που ξεσήκωσε τους δούλους εναντίον της Ρώμης ή ο λαός της Κωνσταντινούπολης, που έκανε τη στάση στον ιππόδρομο επί Ιουστινιανού. Αντί αυτών, θα παρουσιάζουν τους \"στόουνχεντ\", τους \"Ιερούς\" βράχους που προσκυνούσαν οι Αγγλοι, το ματοβαμμένο σπαθί του Καρλομάγνου, τα μπουντρούμια της Βαστίλλης, όπου σάπιζε ο φτωχός λαός της Γαλλίας, την πυρά της Ιεράς Εξέτασης και τους σφαγιασθέντες κατά το Σικελικό Εσπερινό και τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Στο Μουσείο τους, θα μπορούν να έχουν, επίσης!
, τους πάπες που πουλούσαν τα συγχωροχάρτια, τους φεουδάρχες που ξεζούμιζαν ανελέητα τους φτωχούς χωρικούς, τους βαρώνους με τις άμαξές τους, τους απόκληρους που βρίσκονταν στο διάβα τους, τα ανήλικα παιδιά που έλιωναν, δουλεύοντας δεκατέσσερις ώρες στα υφαντουργεία των αγγλικών μεγαλουπόλεων, τους κατακτητές του Νέου Κόσμου που αφάνισαν τους ιθαγενείς, τους μετέπειτα αποικιοκράτες που ρούφηξαν τους πόρους και το αίμα λαών και λαών. Και σε περίοπτη θέση του Μουσείου τους θα μπορούν, ναι, να βάλουν και τον Αδόλφο Χίτλερ, που ματοκύλησε την ανθρωπότητα, επιχειρώντας κι αυτός να προωθήσει μία \"νέα τάξη πραγμάτων\", όπως ακριβώς κάνουν και οι σημερινοί ηγέτες της \"Ευρωπαϊκής Ένωσης\".
Και για να φτάσουμε και στην ευρωπαϊκή \"ιστορία\" των ημερών μας, ας βάλουν στο μουσείο τους το \"ζωνάρι\", με το οποίο έχουν περισφίξει όλους τους μισθωτούς των χωρών - μελών της \"Ένωσης\", τη \"Μαύρη Βίβλο\" που έχουν συντάξει για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τους άνεργους, τους άστεγους στις γέφυρες του Σηκουάνα και στον υπόγειο της Ομονοίας, τους νέους που τα κοινωνικά αδιέξοδα - και η απουσία στόχων και ιδανικών - τους σπρώχνουν στα ναρκωτικά. Και τέλος, ας βάλουν στο μουσείο τους και τους νεκρούς άμαχους των \"φιλελεύθερων ιδεών τους\" και των \"φιλανθρωπικών αισθημάτων τους\".
Ε, ναι, σ΄ αυτό το μουσείο των βαρβάρων, δεν μπορούν να έχουν θέση ο Αριστοτέλης και ο Σενέκας, ο Μαρξ και ο Λένιν και πολλοί άλλοι... ασήμαντοι (!!!) γι΄αυτούς. Σύμφωνα με το γραπτό \"σχέδιο\" ιδρυτικής διακήρυξης του ιδρύματος, που παρουσιάστηκε στο \"συμπόσιο\" των Βρυξελλών, η ΕΕ, που παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μας, \"δεν είναι μια σύγχρονη εφεύρεση\", ούτε αποτελεί ένα \"καπρίτσιο των πολιτικών\". Κάθε άλλο! Είναι αποτέλεσμα \"μακράς ωρίμανσης μιας μακραίωνης ιδέας, παλιάς, όσο η ίδια η Ευρώπη\".
Το Μουσείο θα αποτελέσει \"προνομιακό χώρο τού υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκού πνεύματος\". Δεν πρόκειται για \"αναχρονισμό\", ισχυρίζονται οι μετέωροι φωστήρες, αλλά για \"επιβεβλημένη και νόμιμη παιδαγωγική (!!!), δηλαδή για κανονική \"πλύση εγκεφάλων\", όπως προέβλεπε ο Τζωρτζ Οργουελ. Με λίγα λόγια, αυτοί που εμπνεύστηκαν την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και πρωτοστατούν για την υλοποίησή της ( μεταξύ αυτών φιγουράρουν ο πρόεδρος της Κομισιόν Ρ. Πρόντι, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ν. Φοντέν, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χ. Κολ, οι πρώην πρωθυπουργοί της Ισπανίας Φ. Κονζάλες και της Γαλλίας Μ. Ροκάρ. Ο Βέλγος τραπεζίτης της \"Τριλάτεραλ\" Ε. Νταβινιόν, πλήθος καθηγητάδων και \"φιλοσόφων\" από τον Ιταλό Ουμπέρτο Εκο μέχρι τον Αλβανό Ισμαήλ Κανταρέ και άλλοι), αφού απέτυχαν να μας πείσουν ότι η ιστορία τέλειωσε, τώρα προσπαθούν να τη φέρουν στα μέτρα των σκοπών τους. Θέλουν να μας πείσουν ότι το κατασκεύασμά τους δεν είναι προϊόν των συγκεκριμένων ταξικών επιλογών, !
αλλά το αποτέλεσμα μιας νομοτελειακής διαδικασίας με ιστορικό υπόβαθρο. Ψάχνοντας, λοιπόν, για να δώσουν μια ληξιαρχική πράξη γέννησης στην ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, \"ανακάλυψαν\" ότι το γεγονός συντελέστηκε στο Μεσαίωνα, όταν ο Καρλομάγνος δημιουργούσε την αυτοκρατορία του.
Στο \"σχέδιο\" Ιδρυτικής διακήρυξης του ιδρύματος επιχειρείται η εξαφάνιση από την ιστορία της αρχαιοελληνικής Στοχαστικής Φυσιοκρατίας και Παιδείας της Γνώσης, όπως διατηρήθηκε μέσα από το Βυζάντιο και τον αραβικό αριστοτελισμό, για να επιστρέψει, μονομερώς με την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, ακριβώς επειδή είναι η μήτρα όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών επαναστάσεων, όλων των εργατικών και σοσιαλιστικών κινημάτων της νεότερης και σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Με το σφετερισμό της Ιστορίας, ως μνήμης των εργαζομένων, με την επιβολή της αμερικανόπνευστης \"σύγκρουσης των πολιτισμών και Θρησκειών\" ως του μόνου \"ιστορικού\" μηχανισμού εξουσίας, επιχειρείται να συνθλιβεί μεταξύ ράτσας και ισχύος και οποιοδήποτε βίωμα ελευθερίας, ανθρωπιάς και δικαιοσύνης.
Τελειώνοντας να σημειώσουμε ότι παρόμοιες προσπάθειες παραχάραξης της ιστορίας ή προσαρμογής της στα σχέδια των ισχυρών, είχαμε και στο παρελθόν από τους κατά καιρούς \"νικητές\". Όλες όμως κατέληξαν στο καλάθι των αχρήστων όπως βέβαια θα καταλήξουν και στο σκουπιδοτενεκέ του Μουσείου του Κόσμου στην Αυριανή Κοινωνία των Ανθρώπων όλοι αυτοί οι αχρείοι και το άθλιο σύστημά τους ε, αφού όσοι το επιχείρησαν, αργά ή γρήγορα, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της ιστορίας, τους καταπιεσμένους και εξεγερμένους προλετάριους και αυτούς που δεν είχαν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους, με τους νόμους της εξέλιξης, με την κινητήρια δύναμη της ταξικής πάλης. Μέσα από αυτήν, αποκτούν τη συνείδηση και την ταυτότητά τους οι κοινωνίες και τα μέλη τους. Μέσα από αυτήν αύριο το \"Μουσείο\" τους θα μπει στο... μουσείο της Ιστορίας ή μάλλον στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας μαζί με τους \"ντενεκέδες\" που σκαρφίστηκαν αυτή την παραχάραξη.

ΚΑΘΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Η ιδρυτική διακήρυξη του Ιδρύματος για το επίσημο "Μουσείο της Ευρώπης", όπως παρουσιάστηκε στο "συμπόσιο" των Βρυξελλών (21 Οκτώβρη), αποτελεί την ιδεολογική πλατφόρμα μιας "χριστιανο-καπιταλιστικής" Ευρωπαϊκής Ένωσης στην "Ευρώπη του 21ου αιώνα". Με το πρόσχημα της λειτουργίας του "Μουσείου της Ευρώπης" - από το 2003 στην παλιά έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες - το Ίδρυμα, στο οποίο συμμετέχουν εκατό επιφανή πολιτικά και οικονομικά στελέχη της ΕΕ, σφετερίζεται την ευρωπαϊκή ιστορία της "λατινικής χριστιανοσύνης", από τον 9ο μ.Χ. αιώνα του Καρλομάγνου μέχρι την ΟΝΕ του Μάαστριχτ (1999), για να προτείνει μια "νέα" ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, στη βάση της "σύγκρουσης θρησκειών και πολιτισμών". Πρόκειται για ισχυρή και ενορχηστρωμένη ιδεολογική επίθεση των ευρωπαϊκών "μεγάλων δυνάμεων" που προωθείται απ΄ όλα τα "θεσμικά" όργανα της ΕΕ (συμμετέχουν νυν και πρώην πρόεδροι της Κομισιόν και πλήθος επιτρόπων, νυν και πρώην πρόεδροι του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και πλήθος ευρωβουλευτών, νυν και πρώην πρωθυπουργοί και πλήθος υπουργών), από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες ευρωπαϊκών πολυεθνικών και τραπεζών, από σημαντικά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, συγγραφείς, δημοσιογράφους και εκδοτικούς μηχανισμούς. Υπό την ανατριχιαστική διακήρυξη ότι "η σημερινή Ευρώπη είναι κόρη της λατινικής Εκκλησίας και των βαρβάρων" (!!!) διαμορφώνεται ένα πρωτόγνωρο μείγμα αντιδραστικού παραληρήματος εξουσίας, πλαισιωμένο από ένα σκοταδιστικό κήρυγμα "δυτικο-χριστιανικού" φονταμενταλισμού, ρατσισμού και κοινωνικού αποκλεισμού. Καταδικάζονται σε εξορία από την "ευρωπαϊκή ιστορία" ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός, η Αναγέννηση και ο Ανθρωπισμός, "ξένοι πολιτισμοί", όπως το Βυζάντιο, το Ισλάμ και η "ασιατική" Ρωσία, οι "μάζες" που εισήλθαν στο προσκήνιο με τη Γαλλική και Οχτωβριανή Επανάσταση, η "αβέβαιη" απο-αποικιοποίηση και όλα τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά γεγονότα που δεν ανήκουν στη θριαμβευτική "κοινοτική πορεία" από την ΕΟΚ μέχρι την ΟΝΕ. Προτείνεται μια Ιερή Συμμαχία ένοπλων Ιεραποστόλων, που έχοντας "συνείδηση" της "εσκεμμένα θεολογικής εποπτείας της χιλιετίας της ευρωπαϊκής κατασκευής", θα επιβάλει το "νέο Ευαγγέλιο" / "ευρωπαϊκό πνεύμα" με το ιστορικό κνούτο της "σύγκρουσης θρησκειών και πολιτισμών". Αυτός ο "δυτικός ιερός πόλεμος" θα έχει, βέβαια, "ιερά ιστορία" και ιερά γεωγραφία", ανατρέποντας και προκαλώντας όλα τα ιδεολογήματα της "αντικομμουνιστικής" Δύσης, ως δήθεν "ανοιχτής" και ¨φιλελεύθερης" κοινωνίας. Πρόκειται για εκσυγχρονιστική εκδοχή του "αγιασμού" των ιδιωτικών συμφερόντων, που, με μασκαρεμένη "θεολογική" αυταπάτη, προσπαθεί να θωρακίσει την εξουσία με την "αιώνια ιερότητα". Και, ταυτόχρονα, ανοιχτή απόδειξη ότι η εξουσία της ΕΕ, όχι μόνο είναι έξω και κατά στους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά προσπαθεί να τους τρομοκρατήσει γιατί δεν μπορεί να κυβερνήσει. Η διακήρυξη των "προνοΠαμίων της πίστης" και της βλαβερής λατρείας της "ιερής" εξουσίας από τους εντεταλμένους βικάριους της ΕΕ μπορεί να προκαλεί με την ωμότητά της, αλλά είναι, ταυτόχρονα, και φανερή απόδειξη του παρανοϊκού πανικού εξουσιαστών που δεν μπορούν να κυβερνήσουν παρά μόνο "θεολογικά", δηλαδή χωρίς "λαό".

Η πολιτική σημασία του "Μουσείου", ιδιαίτερα ενόψει διεύρυνσης της ΕΕ, δεν αποκρύπτεται. Δεν πρόκειται για Μουσείο Εκθεμάτων, αλλά για ιδεολογικό μηχανισμό συγκεκριμένης πολιτικής σκοπιμότητας, που θα επιβάλλει και θα εποπτεύει την καθημερινή πολιτική της ΕΕ. Όπως τονίζει και ο "επιστημονικός διευθυντής" του Μουσείου, ο "αποσπασμένος" από το πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, Ισραηλινός καθηγητής Ελί Μπαρ - Νάβι σε συνέντευξή του στη γαλλική "Le Monte" (βλ. εφημερίδα "Το Βήμα", 7/11/99), η "φιλοδοξία" αυτού του σχεδίου είναι "να φτιάξεις με τα υλικά του παρελθόντος ένα μουσείο στραμμένο προς το μέλλον, να κάνεις συνειδητή μια ατελή πραγματικότητα". Αυτό, δηλαδή, που η ιδρυτική διακήρυξη του "συμποσίου" διακήρυττε, την "εσκεμμένα θεολογική εποπτεία της Ιστορίας της Ευρώπης" ως "επιβεβλημένη και νόμιμη παιδαγωγική" (βλ. "Ριζοσπάστης" 31/10/99). Στην ίδια συνέντευξη ο Ελί Μπαρ - Νάβι "οραματίζεται" ένα πρωτότυπο "πολιτικό μοντέλο για την Ευρώπη του αύριο, ένα είδος πολυεθνικής αυτοκρατορίας, χωρίς αυτοκράτορα και χωρίς έθνος που να υπερτερεί, ένα είδος Αυστροουγγαρίας". Πρόκειται για δήλωση αποκαλυπτική των προθέσεων - που ακόμα και αν κάνουν πίσω τώρα λόγω αντιδράσεων μεγάλων, θα επανέλθουν αργότερα - όχι μόνο για την αναχρονιστική χρήση του πολιτικού όρου "πολυεθνική αυτοκρατορία", αλλά και γιατί, από πληθώρα παρελθόντων ιστορικών "μοντέλων" επιλέγεται και "ανασύρεται" από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ειδικά το "μοντέλο" της Αυστροουγγαρίας. Δηλαδή, οι Αψβούργοι, η πιο βάρβαρη από τις ιστορικές "αυτοκρατορίες", ο προμαχώνας του πιο αντιδραστικού κληρικαλισμού και σοβινισμού, ο δούρειος ίππος του παπισμού κατά της Μεταρρύθμισης, η καθολική εξουσία που κρατούσε τους Γερμανούς "υπό" και τους Ρώσους "έξω" από τη "λατινική" Ευρώπη, το "στρατιωτικό σύνορο" κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που μάτωνε τα Βαλκάνια μέχρι την πτώση της, τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αυλή της Βιέννης, που εξουσίαζε βίαια μια τεράστια τεμαχισμένη, "πολυεθνική" έκταση και ήταν διαβόητη για τις αιματηρές καταπνίξεις των εσωτερικών εξεγέρσεων, με αποκορύφωμα αυτή του 1848. Αυτό το θλιβερό "όραμα" ενός σκοταδιστικού "γκρίζου κόσμου" χωρίς ελπίδα ζωής, αυτή την Παλινόρθωση γεμάτη παπαδαριό, αυλική καμαρίλα και φαντάσματα του καταδικασμένου παρελθόντος, αυτή την "Ευρώπη" ως δικιά τους ενορία, προτείνουν τα αφεντικά για "Ευρώπη του 21ου αιώνα". Αλλά αυτό δεν είναι "θεολογία", είναι σκέτη βεβήλωση της Ιστορίας της Ευρώπης.

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ

Οι απόψεις που προωθούνται επίσημα πλέον από την ΕΕ ως "χριστιανο-καπιταλιστική" ιδεολογία του "21ου αιώνα", δεν προέρχονται από ευρωπαϊκό (...) "πνεύμα", αλλά από τον Αμερικανό Σαμουήλ Φίλιπ Χάντιγκτον. Είναι ο θεωρητικός του Χάρβαρντ που έγραψε την ιδρυτική διακήρυξη της "τριμερούς", ο αρχιτέκτονας της βίαιης μετακίνησης των αγροτικών πληθυσμών στις πόλεις του Βιετνάμ, ο αντικαταστάτης του Χ. Κίσινγκερ στη διεύθυνση "στρατηγικής ασφαλείας" επί προεδρίας Τζ. Κάρτερ, ο εγκέφαλος του FEMA, του ανεξέλεγκτου στρατηγείου "έκτακτης ανάγκης" των ΗΠΑ για τις περιπτώσεις εγχώριας ή παγκόσμιας "κρίσης". Ο Χάντιγκτον διαμόρφωσε, μεταξύ 1993 και 1996, μια ιδεολογική πλατφόρμα περί "σύγκρουσης των πολιτισμών και των θρησκειών", για τον "ανασχηματισμό της παγκόσμιας τάξης", η οποία, παρά τις αντιδράσεις, φαίνεται να κυριαρχεί στις "δυτικές" ιδεολογίες, όπως έδειξε και ο ΝΑΤΟικός πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας. Σύμφωνα με τον Χάντιγκτον, "ο δυτικός χριστιανισμός, αρχικά ο καθολικισμός και κατόπιν ο προτεσταντισμός, αποτελεί το κύριο και το πιο σημαντικό ιστορικό χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού. Πράγματι, στο μεγαλύτερο διάστημα της πρώτης χιλιετίας του, αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως δυτικός πολιτισμός ονομαζόταν δυτική χριστιανοσύνη. Υπήρχε μια ισχυρή αίσθηση κοινότητας ανάμεσα στους Δυτικούς χριστιανούς, κάτι που τους έκανε να νιώθουν διαφορετικοί από τους Τούρκους, τους Μαυριτανούς, τους Βυζαντινούς και άλλους. Όταν οι Δυτικοί ξεκίνησαν να κατακτήσουν τον κόσμο, στον 16ο αιώνα, το έκαναν τόσο για το Θεό όσο και για το χρυσάφι" ("Η σύγκρουση Ανατολής - Δύσης και η πρόκληση Χάντιγκτον", Εναλλακτικές Εκδόσεις, 1998).

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ "ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ"

Πρόκειται σχεδόν για κατά λέξη πανομοιότυπη παράγραφο με αυτή που συναντάται στις "αρχές" της ιδρυτικής διακήρυξης του "συμποσίου" των Βρυξελλών(!!!). Στο βιβλίο του Χάντιγκτον, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά, το 1998, από τις εκδόσεις TERZO BOOKS, υπάρχει για τη θρησκεία ένα ειδικό κεφάλαιο με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Η εκδίκηση του Θεού". Ο Χάντιγκτον αναγνωρίζει ότι "στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα" οι διάφορες "πνευματικές ελίτ" υπέθεσαν ότι η οικονομική και κοινωνική κινητοποίηση θα οδηγούσε στη "σταδιακή εξαφάνιση της Θρησκείας". Μεταφέρει μάλιστα την "ανησυχία των συντηρητικών" μέσα από τη ρήση του Άγγλου ποιητή Τ. Σ. Ελιοτ ότι "αν δε θέλεις να έχεις το Θεό, πρέπει να υποκλιθείς στον Χίτλερ ή στον Στάλιν". Όμως "το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα" απέδειξε ότι αυτοί οι "φόβοι" ήταν αβάσιμοι, αφού "ο οικονομικός και κοινωνικός εκσυγχρονισμός έγινε παγκόσμιο φαινόμενο, ενώ ταυτόχρονα σημειώθηκε και παγκόσμια αναβίωση της θρησκείας". Το θέμα ήταν πια "ο δεύτερος εκχριστιανισμός της Ευρώπης", η θρησκευτική αναβίωση "αποτελεί μια εκ νέου επιβεβαίωση των αξιών της τάξης, της πειθαρχίας και της εργασίας" και "η θρησκεία παίρνει τα ηνία από την ιδεολογία". Μάλιστα γίνεται αναφορά και στον ισχυρισμό του Γάλλου Τσεγκεβαρο-τυμβωρύχου Ρεζί Ντεμπρέ ότι "η θρησκεία δεν είναι το όπιο του λαού (Μαρξ), αλλά η βιταμίνη των αδυνάτων". Οσο για τον "πολιτισμό", αυτός, σύμφωνα με τον Χάντινγκτον, "ακολουθεί την ισχύ" και ¨στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, το ΝΑΤΟ αποτελεί τον οργανισμό ασφαλείας του δυτικού πολιτισμού". Στα πλαίσια αυτά ο μπολσεβικισμός βαπτίζεται "αίρεση" της ορθοδοξίας, ο μαοϊσμός "αίρεση" του κομφουκιανισμού κλπ., και η "Δύση" πρέπει να συνεχίσει τον "ιερό πόλεμο" κατά του κομμουνισμού ως "σύγκρουση πολιτισμών και θρησκειών".

Η "Δύση" διανύει μια "ανολοκλήρωτη" περίοδο με τα κράτη - έθνη να συνδέονται μεταξύ τους "σε δύο ημι-οικουμενικά κράτη, Ευρώπη και Βόρεια Αμερική", όπως στους προηγούμενους πολιτισμούς "τα οικουμενικά κράτη ήταν οι αυτοκρατορίες". Εντός της "Δύσης", η ενότητα εξαρτάται "περισσότερο απ΄ όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ παρά στην Ευρώπη". Αλλά αυτή η "Δύση" είναι "μοναδική" ως "δυτικός πολιτισμός", "εμφανίστηκε τον 8ο και 9ο αιώνα μετά Χριστό" και είναι "δυτική" και "Όχι οικουμενική". Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Χάντιγκτον, "ένας ρώσος που πίνει "Κόκα - Κόλα" δε σκέφτεται σαν Αμερικανός, ούτε ένας Αμερικανός που τρώει σούσι σκέφτεται σαν Ιάπωνας". Προτείνει, λοιπόν, μια "πολιτισμική συσπείρωση" της "Δύσης", η οποία ακούγεται και είναι μια ανοιχτή απειλή εναντίον οποιουδήποτε "ξένου πολιτισμού" τόσο "εντός" όσο και "εκτός" της Δύσης. Πρόκειται για ένα συγκρουσιακό "πολιτισμικό" μοντέλο, ανάλογο με αυτό που κυριαρχεί στη "νέα στρατηγική αντίληψη" του ΝΑΤΟ, όπως αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον, τον περασμένο Απρίλη 1999, και ενώ τα ΝΑΤΟικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν Γιουγκοσλάβους αμάχους και γυναικόπαιδα. Εκτός από την ανοιχτή αντιπαλότητα π.χ. προς την Κίνα, ο Χάντιγκτον προτείνει: 1) Εσωτερικές "εκκαθαρίσεις" των "ξένων πολιτισμών" της Δύσης και αναφέρεται ειδικά στην Ελλάδα. Αφού υπενθυμίζει τη δήλωση Κλίντον στη ΝΑΤΟική Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών το 1994 ("τα σύνορα της ελευθερίας τώρα πρέπει να οριστούν από μία νέα συμπεριφορά, και όχι από την προηγούμενη ιστορία"), ο Χάντιγκτον γράφει τα εξής: "Ενώ έχει δοθεί μεγάλη προσοχή στη διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η αναδιαμόρφωση αυτών των οργανισμών με βάση την κουλτούρα θέτει, επίσης, το θέμα του πιθανού Περιορισμού τους. Η Ελλάδα, μία μη δυτική χώρα, είναι μέλος και των δύο οργανισμών (...). Η Ελλάδα δεν αποτελεί μέρος του δυτικού πολιτισμού (...). Η Ελλάδα αποτελεί μια εξαίρεση ως ορθόδοξος ξένος στους δυτικούς οργανισμούς (...). Οι αξιωματούχοι της Δυτικής Ευρώπης χαρακτήρισαν λάθος το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος (...). Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τη λήξη της κομμουνιστικής απειλής, η Ελλάδα έχει κοινά συμφέροντα με τη Ρωσία εναντίον του κοινού εχθρού, της Τουρκίας. Επέτρεψε στη Ρωσία να εγκαθιδρύσει σημαντική παρουσία στην ελληνική Κύπρο. Ως αποτέλεσμα της "κοινής ανατολικοορθόδοξης πίστης", οι Ελληνοκύπριοι υποδέχθηκαν Ρώσους και Σέρβους στο νησί (...)". Ανάλογη επιχείρηση "εκκαθάρισης" προτείνει ο Χάντιγκτον και για την Τουρκία, τουλάχιστον όσον αφορά την ισλαμική της συνιστώσα. Η εσωτερική "εκκαθάριση" της "Δύσης" αφορά το σύνολο των "ξένων πολιτισμών", που δεν αφομοιώνονται στα "δυτικά ιδεώδη", είναι δηλαδή ένας δεδηλωμένος και σαφής ρατσιστικός μηχανισμός σύγκρουσης, εναντίον κάθε "εσωτερικής" αντίστασης.

2) Ο Χάντιγκτον προτείνει πολλαπλά "σιδηρά παραπετάσματα" για την προστασία του "φρουρίου" - Δύση, σ΄ όλα τα "κινητά πολιτισμικά σύνορα", που αποτελούν "ρευστές και αιματηρές διαχωριστικές γραμμές".

Αλλά θα επανέλθουμε με ένα ακόμα κείμενό μας με τίτλο: Η Ευρώπη ως "θεολογικός" καπιταλισμός.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΩΣ"ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ" ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Με τη γραπτή, δημόσια ιδρυτική διακήρυξη του "συμποσίου" των Βρυξελλών, το Ιδρυμα των αφεντικών διακηρύττει προς τους ευρωπαϊκούς λαούς, ως άλλη παπική "εγκύκλιος", ότι υπάρχει μόνο μία "Ευρώπη", με μία "ιερή ιστορία", μία "ιερή γεωγραφία" και έναν "πολιτισμό", όπου οι πιστοί είναι "φίλοι" και οι άπιστοι "εχθροί". Πρόκειται αγαπητοί φίλοι, όπως έχουμε πεί και στα προηγούμενα δύο κείμενά μας, για ιστορική "εγκύκλιο" που δεσμεύει το παρελθόν, για να καθορίσει το μέλλον, για συνειδητή "ξαναγραφή" της ιστορίας και ξεκάθαρη πολιτική επιλογή. Ο ευρωπαϊκός "κόσμος" του Ιδρύματος είναι η "λατινική χριστιανοσύνη" και η "ιερή ιστορία" της αρχίζει το 800 μ.Χ. με τον "άγιο" Καρλομάγνο και τους "βαρβάρους" του. Σ΄ αυτήν ανήκουν όσοι είναι πιστοί στο Νόμο του Θεού, την Εκκλησία και την "ελέω θεού" επίγεια Εξουσία, που δεν θα κρίνουν "ίνα μη κριθούν" - αν αρχίσουν να αμφιβάλλουν δεν είναι "Ευρωπαίοι χριστιανοί". Τοιουτοτρόπως, κάθε αμφισβήτηση καθίσταται αυτομάτως "αίρεση", όπως ο Διαφωτισμός, οι Επαναστάσεις, τα λαϊκά κινήματα, όλοι αυτοί που, όπως έλεγε ο Ζαν Πολ Σαρτρ, αρνούνται τον "καθεστωτικό ιδεαλισμό" στο όνομα του "τραγικού της ζωής". Επιπλέον, ο "επιστημονικός διευθυντής" του Μουσείου, ο Ισραηλινός καθηγητής Ελί Μπαρ - Νάβι, πρόλαβε ήδη και διακήρυξε μέσω της εφημερίδας "Αυγή" ότι "ο Ιουδαϊσμός είναι πυλώνας της Ευρώπης", και κατά συνέπεια, όσοι συμφωνούν με τον Κ. Μαρξ ("Ποιο είναι το γήινο βάθρο του Ιουδαϊσμού; Η πρακτική ανάγκη, το ιδιωτικό συμφέρον. Ποια είναι η εγκόσμια λατρεία του Εβραίου; Το εμπόριο. Ποιος είναι ο γήινος θεός του; Το χρήμα. Ε, λοιπόν, η χειραφέτηση από το εμπόριο και από το χρήμα, επομένως από τον πρακτικό, πραγματικό Ιουδαϊσμό θα ήταν η αυτοχειραφέτηση της εποχής μας"). Και τον Λένιν ("όποιος βάζει άμεσα ή έμμεσα το σύνθημα του εβραϊκού εθνικού πολιτισμού είναι εχθρός του προλεταριάτου, οπαδός του πνεύματος της κάστας μέσα στους Εβραίους, συνεργός των ραβίνων και των αστών") είναι αυτόματα ύποπτοι "αντι-σημιτισμού". Και, βέβαια, ο Ισραηλινός "επιστημονικός διευθυντής" του "Μουσείο της Ευρώπης" δε λέει κουβέντα για το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός ότι είναι η "λατινική χριστιανοσύνη" που εξυμνεί, αυτή που, αιώνες τώρα, κυνηγά στιγματισμένο τον εβραϊκό λαό, που τον έδιωξε βίαια από την "καθολική" Ισπανία, για να βρει καταφύγιο στα ελληνικά νησιά και τη Θεσσαλονίκη, που τον έσφαξε τη "νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου" στη Γαλλία, που τον έκαιγε στις πλατείες της Ρώμης και τον εξόριζε από τα ιησουΐτικα πανεπιστήμιά της, που συγκάλυψε το χιτλερικό "ολοκαύτωμα". Γιατί το Ίδρυμα, υψώνοντας τη σπάθα της "σύγκρουσης Θρησκειών και πολιτισμών", ως του μοναδικού ιστορικού μηχανισμού, δεν έχει ιερό και όσιο, συνθλίβει μεταξύ ισχύος και ράτσας οτιδήποτε δεν είναι "πιστό", δικό "του". Έτσι, μπορεί μεν να "πουλάει πολιτισμό" με χιλιάδες μουσεία γεμάτα αρχαιοελληνικά αγάλματα και πίνακες της Αναγέννησης - βεβηλώνοντάς τα με ιδιωτικά όργια, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα για το Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου - αλλά στον ευρωπαϊκό του "κόσμο" ο ελληνο-ρωμαϊκός πολιτισμός είναι "άνευ σημασίας", η "λεγόμενη Αναγέννηση" μετονομάζεται σε "νεοτερικότητα" των "βαρβάρων", ενώ εξοβελίζονται ως "ξένοι πολιτισμοί" οι δύο βυζαντινές αναγεννήσεις του 10ου και 14ου αιώνα, ο συροαραβικός αριστοτελισμός και η ισλαμική Ισπανία με τις "απορίες" του Αβερόη (καημένε Μπόρχες (...), και, συλλήβδην όλος ο σλαβικός, "ορθόδοξος" πολιτισμός. Μένει για τη "συνείδηση" των νεοτέρων η παπική φορολογία για τις ανάγκες των Σταυροφοριών, αφού το πλιάτσικο της Αν. Μεσογείου ως "ξένης οντότητας" και των "ιθαγενών" του "νέου κόσμου" είναι καθαγιασμένο, προβάλλεται ο "μαύρος θάνατος" της επιδημίας πανούκλας του 14ου αιώνα, αλλά όχι η εξαθλίωση και οι εξεγέρσεις των αγροτών του Μεσαίωνά τους, μεγεθύνεται ο ρόλος των ¨θρησκευτικών πολέμων" από τον αγγλο-γαλλικό "εκατονταετή" (1339-1453) μέχρι τον πρώτο πανευρωπαϊκό "τριακονταετή" (1618-1648), αλλά όχι και η διαλεχτική του πολέμου - επανάστασης, που ήταν μέχρι τώρα περίπου καθιερωμένο ιστορικό "μοντέλο" - πόλεμος σημαίνει νέες τεχνολογίες, επιπλέον φορολογία, διοικητική "ανάπτυξη" της εξουσίας, καταστολή της λαϊκής αντίστασης για τη "γέννηση" του "ευρωπαϊκού κράτους".

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΗΘΙΚΗ...

Στα Τάρταρα της Ιστορίας ο Ερασμος του Ρότερνταμ που έγραψε, το 1504, στο "εγχειρίδιο του χριστιανού στρατιώτη" ότι αφιέρωσε τα νιάτα του "μελετώντας με πάθος τ΄ αρχαία γράμματα", όχι από ματαιοδοξία αλλά "για να ομορφύνω το ναό του Κυρίου, που τον ντροπιάζουν η αμάθεια και η βαρβαρότητα", ανύπαρκτα τα ελληνικά χειρόγραφα που από 1469 εκδίδονται στις ιταλικές πόλεις, προετοιμάζοντας τη "λεγόμενη" Αναγέννηση. Και, βέβαια, "ναι" στο "λαϊκό" ασκητισμό του προτεσταντισμού του Λούθηρου και του Καλβίνου που "μετέτρεψε τους παπάδες σε λαϊκούς, γιατί μετέτρεψε τους λαϊκούς σε παπάδες" (Μαρξ), αλλά πιο πολύ "ναι" στην αιματηρή αντεπίθεση του παπικού καθολικισμού με τους Αψβούργους και την καθοδήγηση του Ιησουίτικου Τάγματος του "άγιου" Ιγνάτιο Λογιόλα (1534), την Ιερά Εξέταση, τα θρησκευτικά πογκρόμ και το "κυνήγι μαγισσών", την αποικιοκρατία της μαζικής γενοκτονίας και των ιεραποστολικών "ιερών κομάντος". Μετά την "Ευρώπη της πρώτης νεοτερικότητας" (1348-1648), υπάρχει η "κατακερματισμένη Ευρώπη" (1648-1789).

Και μετά, με τη Γαλλική Επανάσταση δεν εισερχόμεθα, όπως όλοι πιστεύαμε, στην "εποχή" της αστικής κυριαρχίας, αλλά σ΄ αυτό που το ίδρυμα χαρακτηρίζει με αποτροπιασμό "η έλευση των μαζών (1789-1945) (!!!) στην "αυτοκρατορία του κακού" από τη Γαλλική μέχρι την Οχτωβριανή Επανάσταση, με τους Ροβεσπιέρους, τους Λένιν, τους Χίτλερ - ξέρετε, όλοι μαζί οι "σατανάδες" που μαγάρισαν την "ιεράιστορία". Και κάτι "μαζάνθρωπους" σαν τον Κ. Μαρξ που τολμούσαν να γράφουν, το 1844, ότι "η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, γιατί η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού, σημαίνει απαίτηση της πραγματικής του ευτυχίας".

Πώς να μην εξεγερθεί η "συνείδηση" του Ιδρύματος μπροστά σε τέτοια "μαζική" α-πιστία, σε μια τέτοια αν-ίερη εποχή; Και δεν είχε άραγε δίκαιο ο Μ. Βέμπερ που ζητούσε, από τις αρχές του 20ού αιώνα, μια "ηθική" για τον "ξεμαγεμένο κόσμο" του καπιταλισμού; Και υπάρχει άραγε, καλύτερη "ηθική" από την επουράνια, καλύτερο Δίκαιο από τη Θρησκεία, καλύτερη Πολιτική από τη Θεολογία;

ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ

Τα "περιούσια" ιερατεία και το Ίδρυμα, έχοντας εξορίσει τις "μάζες" από την ιστορία "τους", ενδιαφέρονται βέβαια για την "επιστροφή" της Ευρώπης "τους" στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, για μια "οικουμενική" Παλινόρθωση. Η "τριαδική" Παλινόρθωση Γερμανίας, Γαλλίας και Αγγλίας ως "σύνολο" αποτελεί βέβαια ένα ιστορικό "γόρδιο δεσμό", και ο Ελί Μπαρ-Νάβι σπεύδει να καθησυχάσει με τη συνέντευξη στην "Le Monde" τους "κυριαρχικούς" (!!!), οι οποίοι "φοβούνται χωρίς λόγο", αφού "το έθνος θα διατηρηθεί", ενώ "αντιθέτως, εκείνο που θα εξαφανιστεί θα είναι το έθνος - κράτος, το οποίο δεν είναι ακριβώς το ίδιο". Το μόνο σίγουρο είναι ότι η "υπέρβαση" της "παρακμής" των ευρωπαϊκών "μεγάλων δυνάμεων" θα πρέπει να συνάδει με τις απαιτήσεις πρωτοκαθεδρίας του "Αμερικανού φίλου". Κατά τ΄ άλλα το βασικό ζήτημα είναι αρκούντως (...) μαρξιστικό, αφού, για άλλη μια φορά, η μορφή "εθνικού" κράτους υστερεί έναντι των επιτακτικών αναγκών "αναδιάρθρωσης" του κεφαλαίου (κέρδη, εκμετάλλευση, εργατική καταστολή), και οι νέες "παραγωγικές δυνάμεις" (πληροφορική, βιοτεχνολογίες κλπ), είναι σε φανερή αντίθεση με τις υφιστάμενες "παραγωγικές σχέσεις". Το κράτος πρέπει να εγγυάται το προτσές εκμετάλλευσης, αλλά το Ίδρυμα εκτιμά ότι "το κράτος - έθνος, γέννημα κι αυτό της Γαλλικής Επανάστασης, αυτοκτόνησε μεταξύ των δύο μεγάλων πολέμων". Δεν εξηγεί όμως τι απέγινε το κράτος - έθνος μετά την "αυτοκτονία" του μεσοπολέμου. Ταυτόχρονα το Ίδρυμα απορρίπτει μετά βδελυγμίας τον πόλεμο αλλά και την επανάσταση. Καταδικάζει και τις "δύο δυναμικές της Γαλλικής Επανάστασης - τη φιλελεύθερη και την ολοκληρωτική". Ως "ολοκληρωτική" ταξινομείται βέβαια όλη η ιστορία του εργατικού κινήματος, από την πρώτη γερμανική σοσιαλδημοκρατία μέχρι τα σημερινά κομμουνιστικά κόμματα - και πολύ περισσότερο τα κόμματα και τις οργανώσεις της άκρας αριστεράς. Πρόκειται για τις γνωστές θεωρίες "περί τέλους της ιστορίας" (Φρ. Φουκουγιάμα) όπου, πίσω από τη φενάκη "παγώματος" της κοινωνικής μετεξέλιξης, γίνεται προσπάθεια μετατροπής των υφιστάμενων σχέσεων παραγωγής και ιδιοκτησίας από παροδικές, ιστορικές σχέσεις σε αιώνιους, "φυσικούς" νόμους, κάτι ανάλογο, δηλαδή, με τη "Θεολογική εποπτεία" της Ιστορίας.

Εδώ θα κουνούσαν σκεπτικά το κεφάλι όλοι οι αστοί "πατέρες", από τον Χομπς, ο οποίος "συμβιβάστηκε" αναγνωρίζοντας ότι τα θρησκευτικά δόγματα, αν και δεν είναι αληθινά, συνιστούν ένα πολύ πρόσφορο και απαραίτητο "πολιτικό επινόημα", μέχρι τον ιδρυτή της νεότερης Ιστορίας, τον Εδ. Γκίμπον (1737-1793), ο οποίος γράφει την "παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" για να αποδείξει ότι οι θρησκείες είναι ιστορικά φαινόμενα που υπόκεινται στις κοινωνικές δράσεις και ιδεολογίες.

Όλοι αυτοί, και άλλοι πολλοί, γνωρίζοντες πως η Ιστορία είναι "ιδανική υπηρέτρια" της Εξουσίας, θα επαναλάμβαναν εντούτοις το αμείλικτο ερώτημα του Ταλεϊράνδου προς τον Ναπολέοντα ("μπορείς να κάνεις τα πάντα με τις ξιφολόγχες, εκτός από το να καθίσεις επάνω τους"), δηλαδή το πρόβλημα κυβέρνησης. Οσες θεωρίες και αν κατασκευαστούν, παραμένει γεγονός ότι κανείς ιδιώτης δεν εξουσιάζει ως τέτοιος, ότι η πολιτική διακυβέρνηση ήταν, είναι και θα είναι βασικό ζητούμενο, και ότι αυτή η πολύχρονη "αυτοκτονία" του κράτους - έθνους κινδυνεύει να μετατραπεί σε ψυχορράγημα του καθεστώτος. Στα πλαίσια αυτά, η πραγματική, ταξική πορεία του "μορφώματος" της ΕΕ, αποτελεί κομβικό ζήτημα, πέρα και έξω από τις διακηρύξεις του Ιδρύματος. Όπως είχε προειδοποιήσει ο Λένι, και ο 20ός αιώνας τον δικαίωσε πλήρως, στην εποχή του ιμπεριαλισμού οι "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης" μπορεί να υπάρξουν "μόνο" ως "σοσιαλιστικές". Ή όπως είπε η Ρόζα Λούξεμπουργκ Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.

Βήχος Παναγιώτης

26 Οκτωβρίου 1999 ΑΘΗΝΑ (κυκλοφόρησε σε δισέλιδη μπροσούρα)