Σελίδες

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΓΗ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΓΗ 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΧΩΡΙΣ "ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ" 

(Συζήτηση του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΗΧΟΥ με την ΕΙΡΗΝΗ ΣΥΛΛΑ, αντιπρόεδρο της Ένωσης Γυναικών Λάρισας και την ΕΛΕΝΗ ΚΑΠΝΙΑ, γραμματέα του Συλλόγου Γυναικών Καρδίτσας) 

Μάνα εγώ και σύντροφος/
στις μέρες της ανάγκης/
στρατιώτης, υποστηρικτής,
σ΄ ανάπηρες στιγμές...
...Ποθώ αλήθεια και τολμώ/
την μοίρα σαν πιστό σκυλί,
να μην ακολουθώ...
"Το μέλλον ξεκίνησε" (Κ. Σημίτης). Μα δεν υπάρχει μέλλον χωρίς "το άλλο μισό του ουρανού" κύριε πρωθυπουργέ!


Πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε περιοχές της Θεσσαλίας και είχα την τύχη να συνομιλήσω με αγρότισσες που συμμετέχουν στο γυναικείο κίνημα της περιοχής. Συγκεκριμένα συζήτησα με την κυρία Ειρήνη Σύλλα, αντιπρόεδρο της Ένωσης Γυναικών Λάρισας και την Ελένη Καπνιά, γραμματέα του Συλλόγου Γυναικών Καρδίτσας. Είχα επίσης την ευκαιρία να συζητήσω και με άλλες γυναίκες της περιοχής, για τη ζωή τους στην περιοχή της Θεσσαλίας για τα δικά τους οράματα και το δικό τους αγώνα για ένα καλύτερο αύριο.
Οι γυναίκες της Θεσσαλίας γνωρίζουν δυστυχώς "από πρώτο χέρι" τη συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής, που "συγκλίνει" με την είσοδό μας στην ΟΝΕ, στην αρχή της τρίτης χιλιετίας. Η ψυχολογία, οι απόψεις, οι αντιλήψεις, των ίδιων των γυναικών και κυρίως των άνεργων είναι κραυγή αγωνίας και μαζί διαμαρτυρίας, γιατί όπως μας τόνισαν: "Η ανεργία έχει ψυχολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις που δεν καταγράφονται μόνο σε ποσοστά και λογιστικούς υπολογισμούς".
Το κύριο ερώτημα που μας βασάνισε από τα στοιχεία που μας έδωσαν οι συνομιλήτριές μας ήταν το παρακάτω: Ποια μπορεί να είναι λοιπόν η ζωή μιας χώρας με το μισό του πληθυσμού της στο περιθώριο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής; Γιατί αυτό που αποτελεί πραγματικά πεμπτουσία των συμπερασμάτων μας είναι ότι οι γυναίκες της υπαίθρου και των πόλεων της Θεσσαλίας, όπως και όλης φυσικά της Ελλάδας, βρίσκονται στο περιθώριο. Το υπαρκτό δημογραφικό πρόβλημα της περιοχής διογκώνεται, αφού δεν υπάρχει η κρατική προστασία της μητρότητας, κι όχι μόνο. Τα χωριά ερημώνουν, τα σχολεία οδηγούνται στο κλείσιμο ή στην υποβάθμιση. Μεγάλος αριθμός μαθητών εγκατέλειψαν το Λύκειο ενώ το 30% από τους μαθητές του νομού Καρδίτσας απέτυχαν και οι περισσότεροι απ΄ αυτούς πήραν το δρόμο των ΤΕΕ. Τα ΤΕΕ Καρδίτσας διπλασίασαν φέτος τον αριθμό των μαθητών τους. Η συνεχής υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου εντείνει κοινωνικά και πολιτιστικά αδιέξοδα. Η τηλεόραση, οι λατινοαμερικανικές σαπουνόπερες απορροφούν τον ελεύθερο χρόνο των γυναικών κι υποκαθιστούν πολιτιστικές ανάγκες. Αποτέλεσμα, όπως μας δήλωσαν οι κυρίες Σύλλα και Καπνιά: "Συντηρητικοποίηση της συμπεριφοράς, αναπαραγωγή προτύπων κ.ά. Παρά όμως όλες αυτές τις αρνητικές επιπτώσεις, πρέπει να σας πούμε ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος από τις γυναίκες αυτές, έδειξαν ότι δεν συμβιβάζονται με την ηττοπάθεια και με την προσαρμογή σ΄ αυτά τα . Το έδειξαν με τη συμμετοχή τους στους αγώνες που αναπτύχθηκαν στην περιοχή μας και αρνούνται τις επιλογές που οδηγούν στο περιθώριο...".
Οι άνεργες γυναίκες στις μεγάλες πόλεις της Θεσσαλίας, φτάνουν το 43,4%. Με τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στην εκπαίδευση δίνει το τελειωτικό χτύπημα στην ήδη κουτσουρεμένη δημόσια και δωρεάν παιδεία. "Ως προς το θέμα της επιμόρφωσης, μας λέει η κυρία Ειρήνη Σύλλα, όλοι ξέρουμε ότι στα διάφορα επιμορφωτικά προγράμματα καταφεύγουν γυναίκες που έτυχε να τις ενημερώσει ο "ημέτερος". Η πλειοψηφία των γυναικών δεν παίρνει είδηση για τα προγράμματα. Εμείς, δυστυχώς, περιμένουμε κι άλλο κύμα μακράς διαρκείας ανέργων γυναικών από τη συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής και το ξεκλήρισμα της αγροτιάς, που θα καταλήξει στα αστικά κέντρα. Μεγάλη είναι και η κατηγορία των γυναικών που εξ αιτίας όλων αυτών των προβλημάτων κλείνονται στον εαυτό τους και νιώθουν υποτίμηση και κοινωνική αποξένωση. Πολλές ωθούνται σε ψυχικό μαρασμό, σε ψυχικές διαταραχές με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε φαρμακευτική στήριξη".
Ο γυναικείος πληθυσμός της περιοχής, με χαμηλά εισοδήματα, οι περισσότερες γυναίκες είναι άνεργες χωρίς ασφάλιση, με χαμηλή μόρφωση, χωρίς ειδίκευση και επιπλέον γνώσεις, με βασική διασκέδαση την τηλεόραση. Και αυτό το αναχρονιστικό γυναικείο μοντέλο φτιάχτηκε σκόπιμα, μελετημένα και συνειδητά. Η γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων και των αγροτικών περιοχών προορίζεται σαν το εφεδρικό υλικό που θα χρησιμοποιείται επικουρικά, όπου υπάρχει ανάγκη.
Στα Τρίκαλα η ανεργία τον περασμένο χρόνο διπλασιάστηκε. Οι εργαζόμενες γυναίκες απασχολούνται κυρίως στο δημόσιο τομέα (αρκετές στο χώρο της υγείας και παιδείας) στις τράπεζες και ως ιδιωτικοί υπάλληλοι. Υπάρχουν ελάχιστες εργάτριες που εργάζονται σε μικρές βιοτεχνίες παραδοσιακών κλάδων, κυρίως ένδυσης. Όμως ακόμα και αυτές οι βιοτεχνίες κλείνουν, με αποτέλεσμα τα πρώτα και βασικά θύματα αυτής της πορείας να είναι γυναίκες που πετιούνται στο δρόμο. Ήδη στο μακρύ κατάλογο των ανέργων γυναικών προστέθηκαν άλλες 100 γυναίκες που απολύθηκαν πρόσφατα από την κλωστοϋφαντουργία "Κλωτσοτήρας". Οι εργαζόμενες στα σούπερ - μάρκετ στο νομό είναι με στοιχεία του 1999, 217 - από τις οποίες οι 161 εργάζονται με σπαστό ή συνεχές ωράριο και 56 είναι ωρομίσθιες (1000 δραχμές την ώρα) και υπογράφουν 4ωρες συμβάσεις.
Στο Γενικό Νοσοκομείο είναι πολλές οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό, ενώ το νοσοκομείο χρόνιων παθήσεων καλύπτει την έλλειψη μονίμου προσωπικού με αποσπάσεις από το γενικό νοσοκομείο και με την εθελοντική προσφορά γυναικών, μελών του Ερυθρού Σταυρού. Ο εθελοντισμός στην υπηρεσία της υποβάθμισης της δημόσιας υγείας.
"Στην Λάρισα, μας λέει η κυρία Ειρήνη Σύλλα, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΕΔ, η ανεργία είναι για το 1997: 8.500 άνεργοι. Για το 1998: 13.400 άνεργοι. Για το 1999: 19.100 άνεργοι. Από αυτούς το μεγαλύτερο ποσοστό είναι γυναίκες. Τα παραπάνω στοιχεία όμως μεταφράζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες οικογενειακά δράματα. Σας αναφέρω χαρακτηριστικά το τεράστιο θέμα της γαλακτοβιομηχανίας "Όλυμπος", η οποία πετάει στο δρόμο πολλούς εργαζόμενους. Επίσης ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας φθίνει μέρα με τη μέρα στο νομό της Λάρισας. Βλέπουμε παραγωγικές μονάδες της περιοχής να κλείνουν, ενώ πολλές βρίσκονται κάτι λίγο πριν από το κλείσιμο. Βλέπουμε επίσης οι άνεργοι της πόλης μας στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να εξασφαλίσουν κάποια δουλειά, ακόμα και στα εργοστάσια και στα πολυκαταστήματα, να γίνονται αντικείμενο αισχρής εκμετάλλευσης από την κυβέρνηση και από διάφορους επιτήδειους. Αντί για οικονομική ανακούφιση εμπαίζονται, αφού διατηρούνται απαράδεκτα χαμηλά τα επίπεδα των επιδομάτων ανεργίας, η κυβέρνηση αρνείται να δώσει ακόμα και το έκτακτο βοήθημα των 200.000 δρχ. που διεκδικεί το Εργατικό Κέντρο της Λάρισας".
Στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας στήνονται και στη Λάρισα μηχανισμοί, τα λεγόμενα ΚΕΚ, προκειμένου να ξεκοκαλίσουν διάφορα προγράμματα. Όλος αυτός ο χορός δισεκατομμυρίων που σπαταλούν στο όνομα της ανεργίας, έχει σαν αποτέλεσμα να πλουτίζουν - ως συνήθως - οι επιτήδειοι και οι άνεργοι να οδηγούνται στην πείνα, στην εξαθλίωση, στον εξευτελισμό, στην επαιτεία.
Φοβερή είναι και η κατάσταση των γυναικών στο Βόλο, όπως μας πληροφορεί η κυρία Ρίτσα Ρούση, όπου η αποβιομηχάνιση μαζί με την ανεργία στο νομό συνεχώς αυξάνονται. Τον τελευταίο καιρό έκλεισαν κι άλλα εργοστάσια και βιοτεχνίες, αφήνοντας στο δρόμο τους εργαζόμενους σ΄ αυτά π.χ. ΜΕΚΑΒΟ (70 εργαζόμενους), βιοτεχνία ιματισμού Εφετζή (5ο εργαζόμενους), πέντε Σούπερ Μάρκετ ΣΟΜ (80 εργαζόμενους), βιοτεχνία συσκευασίας ελαίων ΣΑΜΑΡΑ (30 εργαζόμενους) αφήνοντας άνεργους άλλους 130 εργαζόμενους.
Το ποσοστό της ανεργίας στη Μαγνησία έφτασε το 1999 στο 22%, από το 18% που ήταν το 1998 και το 14% που ήταν το 1997. Στα Σούπερ Μάρκετ "ΒΕΡΟΠΟΥΛΟΣ" το 53% των εργαζομένων σ΄ αυτά είναι ωρομίσθιοι εκ των οποίων το 81% είναι γυναίκες.
Στη σύντομη επίσκεψή μας στην περιοχή της Θεσσαλίας είδαμε με τα μάτια μας πολλά από αυτά που μας είπαν γυναίκες της περιοχής. Η κυρία Ελένη Καπνιά συνέχισε τη συζήτηση που είχαμε μαζί της λέγοντάς μας ότι: "Σύμφωνα με μελέτη της Αναπτυξιακής Καρδίτσας (ΑΝΚΑ) παρατηρείται μια διαρκής πληθυσμιακή συρρίκνωση, μια εγκατάλειψη της υπαίθρου και ειδικότερα της ορεινής ζώνης. Συνταρακτικά είναι και τα στοιχεία για την ανεργία στο νομό μας. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΕΔ (Φεβρουάριος ΄99) ο αριθμός εγγεγραμμένων ανέργων ανέρχεται στα 5.833 άτομα (2.447 άνδρες, 41,05% και 3.386 γυναίκες 58,05%). Παρατηρείται λοιπόν ότι η ανεργία έχει υπερτριπλασιαστεί σε σχέση με το 1981 φτάνοντας στο πρωτοφανές για την περιοχή ποσοστό 15%. Αξίζει να σημειωθεί ότι επιδοτούνται μόλις 992 άτομα. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ χειρότερη, αφού τα στοιχεία που έχουμε είναι πλασματικά, γιατί η καταγραφή των ανέργων έγινε με βάση τις κάρτες ανεργίας που εκδόθηκαν".
Πρώτα θύματα; Οι γυναίκες. Ένα υλικό εκμεταλλεύσιμο και βολικό, αφού αποφασίζουν γι΄ αυτές, χωρίς αυτές. Τις χρησιμοποιούν όποτε τις έχουν ανάγκη και όταν δεν τις χρειάζονται τις ξαναστέλνουν στο σπίτι.
Σημερινά στοιχεία του ΟΑΕΔ μιλάνε για 7.500 ανέργους στην Καρδίτσα και επιπλέον 3000 αλλοδαποί, ενώ σύμφωνα με στοιχεία του Εργατικού Κέντρου, το ποσοστό ανεργίας φτάνει στο 30-35% περίπου!
"Το μεγαλύτερο όνειρό μας γίνεται πραγματικότητα με την ένταξη στην ΟΝΕ, θριαμβολογούν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης. Ένα όνειρο γλυκό, όνειρο απατηλό! Όνειρο, αλλά για ποιους; Η "έμμονη ιδέα" της ολιγαρχίας γίνεται λοιπόν πραγματικότητα, όμως σύντομα θα αποδειχτεί εφιάλτης για τους μη προνομιούχους: Ένα φάντασμα φτώχειας και στερήσεων για τους περισσότερους και ιδιαίτερα για τις γυναίκες. Δημόσιες συζητήσεις, αναλύσεις, προβλέψεις, πανηγυρισμοί, σχεδόν ποτέ δεν θίγουν αυτή την πλευρά του θέματος που αφορά το μισό πληθυσμό της χώρας και που καλείται "εκσυγχρονισμένα" να επιστρέψει στην οικονομική εξάρτηση, στην υποταγή, στις σκοταδιστικές αντιλήψεις του παρελθόντος. Γιατί, τι άλλο μπορεί να συμβεί αν αφήσουμε να περικοπούν τα δικαιώματά μας στη δουλειά, στην κοινωνική πολιτική, στον πολιτισμό; Τι θα γίνει, αν οποιαδήποτε κρατική βοήθεια (που έχει κερδηθεί με αγώνες χρόνων ολόκληρων) υποκατασταθεί από τους πολλαπλούς ρόλους της γυναίκας, που θα μεταβληθεί - ξανά - σε υποζύγιο της καπιταλιστικής κοινωνίας και θα επιστρέψει στην απομόνωση του σπιτιού;", μας λέει η Ειρήνη Σύλλα.
"Αλήθεια, πόσες και ποιες γυναίκες θα φτάσουν κύριε Βήχο στο μέλλον στη σύνταξη; Αν στο παρελθόν υπήρχε αυτό το πρόβλημα, σήμερα οι διαστάσεις του έχουν γιγαντωθεί, με την επέκταση των ευέλικτων μορφών εργασίας, όπου απασχολούνται κατά 90% γυναίκες. Εργαζόμενες με φασόν, δελτία παροχής υπηρεσιών, συμβάσεις έργου και χρόνου, εργάζονται ουσιαστικά με εξαρτημένη σχέση εργασίας, αλλά δεν ασφαλίζονται. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των γυναικών μπορεί ποτέ να μην φτάσει στη σύνταξη", συμπληρώνει η Ελένη Καπνιά.
Έτσι είναι. Όταν θέλεις δεκαπέντε χρόνια συνεχούς υπηρεσίας, πλήρους σταθερής απασχόλησης για να πάρεις τα 4.500 ένσημα, ώστε να έχεις την κατώτερη σύνταξη, με τα μεγάλα διαστήματα ανεργίας, τα τετράωρα κλπ, θα χρειασθούν τουλάχιστον 30 χρόνια αυτών των μορφών απασχόλησης, για να πάρεις τα ελάχιστα.
Στο όνομα της ΟΝΕ το κράτος πρόνοιας μειώνεται συνεχώς, οι κοινωνικές παροχές αφαιρούνται "σωρηδόν", ενώ αντίστοιχες υποχρεώσεις του κράτους φορτώνονται στις τσέπες των εργαζομένων και στους ώμους των γυναικών, που είναι πιο ευάλωτες στην προσπάθεια ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Στο όνομα της ΟΝΕ οι γυναίκες είναι οι τελευταίες που προσλαμβάνονται, η μητρότητα είναι "μείον" για την εργαζόμενη, και οι πρώτες που απολύονται. Κι από αυτές, οι πρώτες που προτιμώνται στην απόλυση είναι οι εργαζόμενες πάνω από 40 χρόνων, που σ΄ αυτή την ηλικία είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρούν δουλειά.
"Η κατάσταση είναι τραγική για όσες βρίσκονται κοντά στη σύνταξη, επισημαίνει η Ειρήνη Σύλλα. Για να την πάρουν πρέπει να έχουν ασφαλιστική σχέση τα πέντε τελευταία χρόνια, όπου υπολογίζεται ο μέσος όρος των αποδοχών. Οι ανασφάλιστες στερούνται το επίδομα ανεργίας, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το επίδομα γάμου και τοκετού οι νεότερες... Όχι, δεν είμαστε ενάντια στην οποιαδήποτε βελτίωση γνώσεων και ειδίκευσης - το αντίθετο μπορώ να πω συμβαίνει - αλλά πιστεύουμε ότι τα προγράμματα κατάρτισης είναι ένα προκάλυμμα, για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο, ώστε να μη συνειδητοποιεί ότι αυτό που φταίει για την ανεργία δεν είναι η έλλειψη κατάρτισης, αλλά ότι συνεχώς μειώνονται οι θέσεις εργασίας, βάσει της πολιτικής που ακολουθείται για χρόνια απ΄ όλες τις κυβερνήσεις".
Κάτι που δεν αναφέρεται συχνά, αλλά που αποτελεί "αιχμή του δόρατος" για τις εργαζόμενες γυναίκες είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει το κράτος τη μητρότητα, κάτι που αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για τη χειραφέτηση και την ισοτιμία της γυναίκας. Μιλώντας με τις δύο αυτές γυναίκες για τις συνθήκες εργασίας των γυναικών που συνεχώς επιδεινώνονται και τις εργαζόμενες που βρίσκονται υπό καθεστώς τρομοκρατίας αναφέρθηκε από τις συνομιλήτριες μου πώς η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα στις κοινωνικές παροχές. Η φροντίδα για την τρίτη ηλικία, η πρόσβαση σε παιδικούς σταθμούς, η βοήθεια και φροντίδα στα άτομα με ειδικές ανάγκες, η ενίσχυση ανέργων, όλα μα όλα παραπέμπονται στον Προκρούστη της "δίκαιης επιλεκτικότητας" ή του εθελοντισμού.
"Οι βιομήχανοι με έγγραφά τους, λέει η Ειρήνη Σύλλα, ενημερώνουν την κυβέρνηση ότι είναι... δυσβάστακτα βάρη τα δικαιώματα των μητέρων (άδεια τοκετού, λοχείας, γονική άδεια κλπ), και ότι δεν θα προσλαμβάνουν γυναίκες αν κάποιος φορέας, στα πλαίσια της κοινωνικής αλληλεγγύης, δεν αναλάβει τα έξοδα που είναι αρνητικά για την ανταγωνιστικότητα! Σήμερα που η βαρβαρότητα και η ασυδοσία κυριαρχούν στις σχέσεις εργοδότη και εργαζόμενο, μπορούμε να πούμε αβίαστα ότι η εγκυμοσύνη διώκεται! Απροκάλυπτα πλέον δεν προσλαμβάνονται οι νέες γυναίκες, αν δεν εγγυηθούν την αποφυγή μιας εγκυμοσύνης, έγκυες απολύονται, ενώ με το "εκσυγχρονισμένο" εργασιακό καθεστώς των "άτυπων" μορφών εργασίας, τα επιδόματα, οι άδειες, τα μειωμένα ωράρια κ.ά., αποτελούν "αναχρονιστικό παρελθόν", κοστίζουν, άρα εμποδίζουν την ανταγωνιστικότητα στην ελεύθερη από τις κατακτήσεις αγορά εργασίας".
Η μητρότητα όμως δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με τον τοκετό. Χρειάζεται μια σειρά μέτρων που θα διαφυλάξουν τη σωματική και ψυχική υγεία της μητέρας και του παιδιού. Σεξουαλική ενημέρωση, υπηρεσίες οικογενειακού προγραμματισμού. Δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία, προστασία του περιβάλλοντος και της βρεφονηπιακής ηλικίας. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που τα ζευγάρια σήμερα διστάζουν να προχωρήσουν στην απόκτηση, έστω και ενός παιδιού, μέσα σ΄ αυτό το εχθρικό για τη μητρότητα τοπίο.
Το μέλλον ξεκίνησε λοιπόν, μα όχι για τους εργαζόμενους κύριε πρωθυπουργέ." Η Θεσσαλία μια από τις πιο καρπερές περιοχές της χώρας μας βλέπει τη γεωργία και την κτηνοτροφία της να συρρικνώνεται, να διαλύεται, να καταστρέφεται με δραματικές συνέπειες όχι μόνο για τους αγρότες και τις αγρότισσες αλλά και για τα άλλα στρώματα των εργαζομένων", κλείνουν τη συζήτηση οι δύο συνομιλήτριες μου.
Για τις γυναίκες της Θεσσαλίας λοιπόν, για τις γυναίκες όλου του κόσμου, τα προβλήματα της ανεργίας, της καταπίεσης και όλα όσα πιο πάνω αναφέραμε πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα από μια κοινή πάλη γυναικών και ανδρών κόντρα στις επιδιώξεις, στην πολιτική και την εξουσία της πλουτοκρατίας. Μόνο έτσι θα ανατραπεί η πραγματικότητα της σκλαβιάς και της διπλής καταπίεσης, για να κάνουν μαζί την "έφοδο στον ουρανό", κατακτώντας το δικό τους μέλλον, με το πέρασμα από "το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας". Το μέλλον ξεκίνησε για το ΠΑΣΟΚ μα δεν υπάρχει μέλλον χωρίς την ανατροπή του άθλιου καπιταλιστικού συστήματος που ζούμε, χωρίς "το άλλο μισό του ουρανού".
ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 3 Ιουνίου 2000

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου