Σελίδες

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

SISSER PALCO: ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΙΟΠΥΡΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!



SISSER PALCO: ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΙΟΠΥΡΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!


Τρίτη 13 Μαΐου 2003! Με 35 βαθμούς υπό σκιάν οι εργάτριες της SISSER PALCO για άλλη μία φορά βγήκαν στους δρόμους του αγώνα διεκδικώντας το αναφαίρετο δικαίωμα στη δουλειά και την αξιοπρέπεια. Έκαναν συμβολική κατάληψη μισής ώρας στην Πειραιώς καθισμένες χάμω στην άσφαλτο που έβραζε ενώ οι οδηγοί των αυτοκινήτων που είχαν εγκλωβιστεί τις ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΣΑΝ!

Ήταν μια πολύ μεγάλη διαδήλωση και αυτή, η τρίτη μέσα σε λίγες ημέρες και παρά τη φοβερή ζέστη 600 και πλέον άτομα, απολυμένες και κάτοικοι της περιοχής έδωσαν το βροντερό παρών τους στέλνοντας προς κάθε κατεύθυνση την υπόσχεση ότι δε θα σταματήσουν τον αγώνα τους μέχρι να εξαναγκάσουν την κυβέρνηση και την εργοδοσία να πάρουν πίσω τις αποφάσεις τους, για κλείσιμο του εργοστασίου στο τέλος του μήνα και πέταγμα στο δρόμο 500ων εργαζομένων.

Από νωρίς, στις 11 το μεσημεράκι το προεδρείο των εργαζομένων είχε συνάντηση στη ΓΣΕΕ, ενώ για την Πέμπτη προγραμμάτισαν συνάντηση με τον κ. Χριστοδουλάκη.

Το Σωματείο των εργαζομένων τρέφει αυταπάτες ότι ίσως η κυβέρνηση δώσει λύση στο πρόβλημά τους! Οι εργαζόμενες όμως, με τις οποίες συζητήσαμε δεν εμπιστεύονται τις υποσχέσεις της κυβέρνησης και πιστεύουν πώς μόνο με τον ανυποχώρητο αγώνα τους μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση που δημιουργήθηκε σε βάρος τους. Η πρόεδρος των εργαζομένων Αγγελική Φράγκου μας δήλωσε τα εξής: "Όχι η κυβέρνηση δεν έχει δώσει δείγματα ότι θα μας λύσει το πρόβλημα, αλλά εμείς πιέζουμε να μας δώσουν απαντήσεις. Έχουμε υποσχέσεις ότι θα επιληφθούν το πρόβλημα και θα πιέσουν την εργοδοσία ώστε να δοθούν λύσεις. Κατ΄ αρχήν να μείνει η εταιρεία εδώ. Είναι το πρώτο που ζητάμε. Βέβαια αν θα γίνει κατορθωτό αυτό θα το δούμε αργότερα. Εμείς δεν κάνουμε προτάσεις - όπως μας ζητάνε - στο πώς να λειτουργήσει η ΠΑΛΚΟ. Εμείς θέλουμε δουλειά. Το πώς θα γίνει αυτό είναι χρέος της κυβέρνησης και του υπουργείου Εργασίας και Εθνικής Οικονομίας".

Συζητώντας με τις απολυμένες εργάτριες οι τελευταίες μας είπαν:

"Είμαστε 500 οικογένειες στο δρόμο. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να αναλάβει τις ευθύνες του. Εγώ δουλεύω εδώ 20 χρόνια! Ήμουνα 17 χρονών κοπέλα όταν έπιασα δουλειά εδώ. Τώρα είμαι 47 χρονών και είμαι άνεργη. Ποιος θα με προσλάβει σ΄ αυτή την ηλικία για δουλειά; Έχω τρία παιδιά, υποχρεώσεις για το νοίκι, στις τράπεζες, γραμμάτια... Νοιώθουμε φοβερά άσχημα συνειδητοποιώντας ότι ξαφνικά βρεθήκαμε στο δρόμο χωρίς καμία εξήγηση"...

"Δουλειά. Δεν έχω να σας πω τίποτε άλλο. Θέλουμε δουλειά. Τις λύσεις ας τις βρουν αυτοί που τις συζητούν τόσες ημέρες μεταξύ τους. Αυτοί που έχουν τις ευθύνες γι΄ αυτή την κατάσταση, αυτοί που γνώριζαν ότι εδώ θα οδηγούμαστε, αυτοί που βγαίνουν στα κανάλια και κατηγορούν ο ένας τον άλλο, είναι υπεύθυνοι το ίδιο με την εργοδοσία για το ότι εμείς βρισκόμαστε στο δρόμο με ένα μέλλον σκοτεινό όσο ποτέ άλλοτε".

"Λογάριαζα να παντρευτώ αυτές τις μέρες! Τώρα ούτε σκέψη γι΄ αυτό. Πώς να παντρευτώ όταν κι εγώ κι ο μνηστήρας μου είμαστε άνεργοι; Τι να το κάνω εγώ όταν βγαίνουν οι πολιτικοί στα κανάλια και προσπαθούν να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές, πατώντας πάνω στο δικό μας δράμα, και όχι γιατί νοιάζονται γι΄ εμάς. Δουλεύω εδώ 13 χρόνια και με πετάνε στο δρόμο με μια μικρή αποζημίωση. Εγώ, όπως και όλες οι υπόλοιπες συναδέλφισες, δε θέλουμε να χάσουμε τη δουλειά μας. Θέλουμε να μείνουμε εδώ και με τη δουλειά μας να βγάζουμε τίμια το ψωμί μας. Τι θα κάνουμε τώρα; Θα ληστέψουμε; Θα γίνουμε κλέφτες; Κανένας τους δε νοιάζεται γι΄ εμάς. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ, ούτε το ΚΚΕ, κανένας! Όλοι κομματικά οφέλη θέλουν να αποκομίσουν από τη δική μας κατάσταση. Κι εμείς το βλέπουμε. Δεν είμαστε ηλίθιες. Αυτούς που κοιτάζουν όλοι αυτοί είναι οι βιομήχανοι, οι εργοστασιάρχες αλλά όχι εμάς".

Στο ίδιο μοτίβο ήταν οι απαντήσεις δεκάδων εργατριών που ρωτήσαμε και οι οποίες είναι φοβερά εξοργισμένες και αποφασισμένες να εξαντλήσουν κάθε μέσο για να μη χάσουν τη δουλειά τους.

Το κλείσιμο του εργοστασίου της πολυεθνικής «ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ» στην Αθήνα, η μεταφορά των εργασιών στη Βουλγαρία και το πέταγμα στην ανεργία 500 εργαζόμενων, δεν είναι μοναδικό στο είδος του φαινόμενο, ούτε «κεραυνός εν αιθρία». Εκφράζει μια αυξανόμενη τάση των Ελλήνων επιχειρηματιών ή των ξένων εταιριών, που έχουν μονάδες παραγωγής στη χώρα μας, που δραστηριοποιούνται σε παραγωγικούς τομείς έντασης εργασίας, όπως είναι οι παραδοσιακοί κλάδοι ένδυσης, υποδήματος, τροφίμων, να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στις γειτονικές βαλκανικές κυρίως χώρες, όπου το κόστος εργασίας είναι πολύ χαμηλότερο και τα προσδοκούμενα κέρδη πολύ μεγαλύτερα. Αναφέρουμε ενδεικτικά μόνο δυο τέτοιες περιπτώσεις, η «Good Year» στη Θεσσαλονίκη και η βιοτεχνία «Κατερίνα» στην Κατερίνη, που μέσα σε διάστημα περίπου 5 χρόνων έστειλαν στην ανεργία 800 εργαζόμενους.

Ο χώρος ιδιαίτερα της Βόρειας Ελλάδας, χώρος μικρομεσαίας παραγωγής σε παραδοσιακούς κλάδους, έχει πληρώσει βαρύ τίμημα για το κυνηγητό μεγαλύτερου κέρδους από το κεφάλαιο με μετακινήσεις σε «φθηνότερες» χώρες. Πολλοί νομοί της Β. Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένου του Νομού Θεσσαλονίκης, παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας σε πανελλαδικό επίπεδο. Από στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο κ. Λόης Λαμπριανίδης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, από το 1990 μέχρι σήμερα έχουν γίνει περισσότερες από 1.200 άμεσες ξένες επενδύσεις από την Ελλάδα, κυρίως τη Β. Ελλάδα, σε βαλκανικές χώρες, με μεταφορά σ' αυτές παραγωγικών μονάδων.

Από τις επενδύσεις αυτές, το 82% βρίσκεται σε 3 χώρες: Βουλγαρία (41%), Αλβανία (20,5%), Ρουμανία (20,5%). Επικεντρώνεται κυρίως στο εμπόριο (47%) και στη βιομηχανία (36%). Το μερίδιο της βιομηχανίας καλύπτεται από την ένδυση (48%), τρόφιμα - ποτά (26%). Οι 3 παραπάνω χώρες είναι αυτές στις οποίες οι επιχειρήσεις των αναπτυγμένων χωρών δεν επενδύουν, γιατί απαιτούν πιο σταθερό πολιτικό /οικονομικό /κοινωνικό περιβάλλον, λιγότερη παραοικονομία, εγκληματικότητα κλπ. και συνεπώς οι ελληνικές επιχειρήσεις που μεταφέρονται εκεί δεν έχουν να ανταγωνιστούν επιχειρήσεις πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών.

Το επενδυμένο στις 3 αυτές χώρες κεφάλαιο ανέρχεται σε 2,4 δισ. δολάρια και πάνω από το 65% του κεφαλαίου αυτού κατέχουν 10 μόνο επιχειρήσεις (ΟΤΕ, 3Ε, ΔΕΛΤΑ, ΤΙΤΑΝ, Eurobank, «Μυτιληναίος», «Intracom», Πίστεως, «Αθηναϊκή Ζυθοποιία», «Chipita»).

Οι υπόλοιπες επιχειρήσεις, παρά το μικρό τους μέγεθος, είναι πάρα πολλές και με τη μετεγκατάστασή τους έχασαν την εργασία τους χιλιάδες εργαζόμενοι στην Ελλάδα, κυρίως σε νομούς της Β. Ελλάδας. Ενώ η εγκατάσταση - μετεγκατάσταση της παραγωγής σε άλλη χώρα έχει, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, αρνητικά αποτελέσματα για τη χώρα προέλευσης, κυρίως λόγω της αύξησης της ανεργίας, αντίθετα τα οφέλη από τις επενδύσεις αυτές για την οικονομία της χώρας προέλευσης των επενδύσεων είναι πολύ περιορισμένα και στην περίπτωση της Ελλάδας σχεδόν ανύπαρκτα.

Τελειώνοντας το μικρό αυτό αφιέρωμα στον αγώνα των απολυμένων της SISSER PALCO στα αυτιά μας αντηχούν ακόμα τα συνθήματα των διαδηλωτών που έκαναν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο θερμή κι από τις αχτίδες του ήλιου: "ΕΕ ΩΩ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΥΤΟ". "ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΕΡΓΙΑ, ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ". "ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΓΙ΄ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΟΥΝΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ".

Βήχος Παναγιώτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου