Σελίδες

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

ΜΕΓΑΛΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗ SISSER PALCO



ΜΕΓΑΛΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗ SISSER PALCO

To ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ δημοσιεύει σήμερα ένα ρεπορτάζ του σ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΗΧΟΥ από το χώρο της Λαϊκής Συνέλευσης που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα στις 7 το απόγευμα, έξω από το εργοστάσιο της SISSER PALCO.

Για τη ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ έχουμε αναφερθεί και άλλες φορές με ρεπορτάζ και συνεντεύξεις εργαζομένων από την ώρα πυ άρχισαν τα πρώτα προβλήματα, πριν δύο χρόνια δηλαδή. Τη Δευτέρα 26 Μαΐου 2003 με πρωτοβουλία της "ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ" της περιοχής, η οποία δραστηριοποιείται και βρίσκεται εδώ και δύο χρόνια στο πλευρό των εργαζομένων, πραγματοποιήθηκε μεγάλη ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ στην οποία έλαβαν μέρος εκατοντάδες εργαζόμενοι και φορείς από διάφορους χώρους.

Έγιναν τοποθετήσεις, αναφορά στο πρόβλημα και διάφορες προτάσεις για να μην κλείσει το εργοστάσιο και να μη μείνουν άνεργες οι 500 εργαζόμενες και εργαζόμενοι που μένουν κυριολεκτικά στο δρόμο. Η περίπτωση της ΠΑΡΚΟ είναι πολύ χαρακτηριστική και δείχνει το τι πρόκειται να ακολουθήσει αν δεν δημιουργηθεί ένα ισχυρό κίνημα συμπαράστασης αλλά και αντίστασης απέναντι σ΄ αυτήν την κατάσταση. Γιατί η ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ δεν ήταν μια "προβληματική" επιχείρηση. Ήταν μια επιχείρηση με μεγάλα και συνεχώς αυξανόμενα κέρδη. Σύμφωνα με στοιχεία της ICAP, τα μεικτά κέρδη της ΠΑΛΚΟ το 2001 έφτασαν τα 5.187.643 ευρώ από 2.835.615 ευρώ τον περασμένο χρόνο. "Εμείς είμαστε παραγωγοί και όσο καπιταλιστικό και αν ηχεί στα αυτιά σας, παράγουμε όταν έχουμε πωλήσεις και με τις πωλήσεις πρέπει να έχουμε κέρδη", δήλωσε στις 15 του Μάη σε Κυριακάτικη εφημερίδα ένα στέλεχος της εταιρείας. Δεν θέλουν, δηλαδή, απλά κέρδη! Θέλουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη.

Εντύπωση προκάλεσε η παρέμβαση της Σελίνας, μίας εργαζόμενης από την Αργεντινή, η οποία μιλώντας στις εργαζόμενες της Πάλκο και στους συγκεντρωμένους είπε: "Συγνώμη για τα Ελληνικά μου, αλλά θέλω να σας μεταφέρω τις δικές μας εμπειρίες από ανάλογες περιπτώσεις εργοστασίων που έκλεισαν στη χώρα μου... Θα σας αναφέρω μια εμπειρία από ένα Υφαντουργείο, μια εμπειρία που έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την περίπτωση της Σίσσερ Πάλκο. Πρόκειται για ένα Υφαντουργείο, που εδώ κι ενάμισι χρόνο έκλεισε και απέλυσε όλες τις εργαζόμενες σ΄ αυτό. Οι ιδιοκτήτες του το εγκατέλειψαν και οι εργαζόμενοι - κυρίως γυναίκες - όταν το εργοστάσιο έκλεισε το Δεκέμβρη του 2001, είκοσι εργαζόμενες πήραν την πρωτοβουλία να καταλάβουν το εργοστάσιο. Στην πορεία οι είκοσι αυτές γυναίκες έγιναν 55 και έχουν κάτω από το δικό τους έλεγχο το εργοστάσιο και συνεχίζουν να παράγουν όπως και πρώτα, ενώ δεν άφησαν τους ιδιοκτήτες να πάρουν τα μηχανήματα και να βάλουν λουκέτο στο εργοστάσιο.

Δημιουργήθηκαν Λαϊκές Συνελεύσεις κι έχει αναπτυχθεί γύρω τους ένα τεράστιο κίνημα συμπαράστασης, όχι μόνο από την περιοχή που βρίσκεται το εργοστάσιο, όχι μόνο από την Αργεντινή αλλά από ολόκληρο τον κόσμο! Δέκα χιλιάδες εργαζόμενοι από τις γύρω περιοχές υπερασπίζονται έμπρακτα το εργοστάσιο σα να είναι δικό τους.

Εδώ μπορεί να μην είμαστε 10.000 τώρα, όπως δεν ήτανε και στην Αργεντινή όταν ξεκίνησε η κατάληψη, αλλά όταν ήταν αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν την καταστολή του κράτους, με ένα απλό τηλέφωνο κατέφθαναν χιλιάδες άτομα και υπερασπίζονταν το εργοστάσιο. Αυτό που λέω αποτελεί μια πρόταση για τις εργάτριες της Sisser Palco γιατί εάν αύριο αρχίσουν οι απολύσεις κι εδώ με ένα τηλέφωνο να τρέξουμε όλοι εδώ, φέρνοντας και άλλους μαζί, ώστε να μην τους αφήσουμε να πάρουν τα μηχανήματα και να μη δεχτούμε το οριστικό κλείσιμο του εργοστασίου".

Από την Παρέμβαση των Κατοίκων ο Γιάννης Γιαννατσής, μεταξύ άλλων είπε: "...εμείς έχουμε μια ξεκάθαρη πολιτική. Αυτά τα προβλήματα, είτε είναι ανεργία, είτε είναι πόλεμος, τα γεννάει αυτό το σύστημα που ζούμε. Το καπιταλιστικό σύστημα. Πιστεύουμε ότι ολοκληρωτική και πλήρη λύση μπορεί να δοθεί στην πάλη για την ανατροπή αυτού του συστήματος. Mόνο τότε, όταν τα εργοστάσια θα ανήκουν σε αυτούς που τα δουλεύουν. Εσείς δουλέψατε 20 χρόνια εντατικά, για να γαζώσετε το 620 το ρούχο, που λέγατε, που ήταν το ποιο ποιοτικό, βγάζατε 30 γαζώματα σε ένα 25ντάλεπτο, γύρω στα 500 το οχτάωρο, δεν σηκώνατε τα μάτια σας απ΄ τη δουλειά, ούτε για να πάτε στην τουαλέτα. Και σήμερα οι κύριοι εργοδότες σας πετάνε στο δρόμο σαν σκουπίδια. Αυτή είναι μια μεγάλη αδικία και ταυτόχρονα μια συνειδητή πράξη της εργοδοσίας, της άρχουσας τάξης, του πολυεθνικού κεφαλαίου, με συνυπευθυνότητα της κυβέρνησης του Σημίτη. Στην κυβέρνηση αυτή, που έδωσε 1 δισ. επιχορήγηση για 40 θέσεις εργασίας στην Κομοτηνή! Είναι ειρωνεία. Δίνουν 25 εκατομμύρια για κάθε εργαζόμενο στην εργοδοσία, η οποία πέρυσι απέλυσε άλλους 360 εργάτες και φέτος απολύει 500! Αν τα λεφτά αυτά μοιράζονταν στους εργαζόμενους, αναλογούν 2 εκ. στον καθένα!...

...Η πολυεθνική Sisser Palco είχε και άλλους λόγους για να κλείσει το εργοστάσιο. Σας έχει υπονομεύσει την υγεία. Αυτό το χνούδι από τα εσώρουχα, προκαλεί "Πνευμονική ίνωση" που τα συμπτώματά της αργούν να φανούν. Έχετε ήδη τη συνάδελφό σας Αφροδίτη (πρώην γραμματέας του Σωματείου εργαζομένων) που υποφέρει από αυτή την ασθένεια. Η εργοδοσία φοβάται ότι οι εργάτριες αύριο θα ζητούσαν αποζημιώσεις για το περιβάλλον που δούλευαν. Πρέπει να το καταλάβουμε όλοι. Αν κλειστούμε στους εαυτούς μας και στην κατάθλιψη τότε δεν υπάρχει για κανένα μας καμία λύση, καμία προοπτική. Αν μείνετε μαζί με το σωματείο σας, μία γροθιά, και βγείτε στους δρόμους, ζητήσετε τη συμπαράσταση της κοινωνίας, της υπόλοιπης εργατικής τάξης, των μικροαστικών στρωμάτων, των μικροεπαγγελματιών της περιοχής των Πετραλώνων, που θα αναγκαστούν κι αυτοί να κλείσουν τα μαγαζιά τους! Αν την ώρα που η περιοχή των Πετραλώνων θα μεταβάλλετε σε ένα νέο Λαύριο, ένα νέο Μαντούδι, αν λέω όλοι μαζί δημιουργήσουμε ένα κίνημα που κάθε μέρα θα μας έχει η κυβέρνηση Σημίτη στην πλατεία της Ομόνοιας, στο Σύνταγμα και στα υπουργεία, τότε με τη συμπαράσταση και άλλων εργαζομένων από νέες επιχειρήσεις που θα κλείνουν καθημερινά, τότε να είστε σίγουροι ότι θα βρούνε λεφτά. Είτε για να κρατικοποιήσουν το εργοστάσιο, είτε να βρούνε οποιαδήποτε άλλη λύση. Λεφτά έχουνε. Τρισεκατομμύρια σπαταλάνε για τους εξοπλισμούς, για την Ολυμπιάδα. {...} Η πρόταση που κάνει η Παρέμβαση Κατοίκων, είναι, με καταλήψεις δρόμων, Λαϊκές Συνελεύσεις, κλπ., να δημιουργήσουμε ένα κίνημα εργαζομένων, απολυμένων, επαγγελματιών της περιοχής, ένα κίνημα με τη συμμετοχή και ανέργων που θα παλέψει για συγκεκριμένους στόχους. Θέλουμε δουλειά. Εδώ και τώρα!".

Στη συνέχεια το λόγο έλαβε η πρόεδρος των εργαζομένων του εργοστασίου της Sisser Palco, Αγγελική Φράγκου, η οποία είπε: "Κάτοικοι των Πετραλώνων, φίλοι και συμπαραστάτες, αγαπητοί συνάδελφοι. Θέλω να τονίσω με έμφαση ότι η συμπαράσταση της Παρέμβασης Κατοίκων, η συμπαράσταση των συλλόγων της περιοχής, μας δίνει δύναμη και κουράγιο από την πρώτη στιγμή του αγώνα μας. Όπως όλοι γνωρίζετε η ΠΑΛΚΟ έχει άμεσους δεσμούς με την περιοχή Ανω - Κάτω Πετραλώνων - Θησείων. Από την εποχή που λειτουργούσε το Γκάζι και μαζί με τους συλλόγους της περιοχής, διαδηλώναμε να φύγει το Γκάζι από την περιοχή. Το καταφέραμε αυτό αγωνιζόμενοι όλοι μαζί και ενωμένοι. Θεωρούμε ότι το κλείσιμο της εταιρείας θα δημιουργήσει σε όλη αυτή την περιοχή οικονομικό μαρασμό. Όλοι σχεδόν στην περιοχή εξαρτιόνται από τη λειτουργία αυτής της επιχείρησης και από το μεροκάματο των εργαζομένων. Έχουμε πικρή εμπειρία από άλλες περιοχές, το τι σημαίνει να κλείσει ένα εργοστάσιο με 500 εργαζόμενους. Τα παραδείγματα από το Μαντούδι, το Λαύριο κι άλλες περιοχές της χώρας μας είναι χαρακτηριστικά... {...} Τη μάχη θα τη δώσουμε μέχρι τέλος. Κανένας εργαζόμενος δε θα πάει στα γραφεία της εταιρείας να παραλάβει την απόλυσή του. (χειροκροτήματα παρατεταμένα και συνθήματα).

Το λόγο έλαβε στη συνέχεια η γραμματέας του σωματείου Αλεξάνδρα Βαλκάνη η οποία είπε: "Συνάδελφοι ενότητα όλων των εργαζομένων για να μπορέσουμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό, το οποίο φυσικά είναι η δουλειά μας. Να πιέσουμε τον υπουργό εργασίας να κάνει τη δουλειά του. Και η δουλειά του είναι να φροντίσει τους εργαζόμενους. Να φροντίσει για τη δουλειά τους. Το δικαίωμά τους στη δουλειά, το δικαίωμά τους στην αξιοπρέπεια. Εμείς θα μείνουμε εδώ. Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας απολυμένους".

Στη συνέχεια μίλησαν κι άλλοι κάτοικοι της περιοχής και εκπρόσωποι φορέων και οργανώσεων. Μίλησε ο σ. Ζαφειρόπουλος, εκπρόσωπος της Επιτροπής για τη σωτηρία της Βιομηχανίας, ενάντια στην Ανεργία, ο οποίος αναφέρθηκε στην εμπειρία των απολυμένων των Λιπασμάτων. Ο σ. Ντίνος Παλαιστίδης, κάτοικος Άνω Πετραλώνων και μέλος της διοίκησης του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου, Χάρτου Αττικής, μεταξύ άλλων είπε: "Κάθε φορά που κλείνει ένα εργοστάσιο, μια επιχείρηση, και αυτό το είδαμε και στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, με τις λεγόμενες προβληματικές, οι κυβερνήσεις και οι εργοδότες πετάνε ένα μπαλάκι στους εργαζόμενους λέγοντάς τους να αναρωτηθούν "μήπως ήμουνα εγώ προβληματικός, που πριν από 25 χρόνια μπήκα στο τάδε εργοστάσιο;". Κι επειδή συνήθως οι εργαζόμενοι το δέχονται αυτό το μπαλάκι, γίνεται στη συνέχεια μία συζήτηση ότι θα φύγουν 360 τώρα, θα μείνουν 500, μετά θα δούμε και πάει λέγοντας... Εγώ νομίζω ότι το μπαλάκι πρέπει να το πετάξουμε στην απέναντι πλευρά. Να τους πούμε ότι "δικό σας θέμα είναι αν θα έχουμε δουλειά ή αν δε θα έχουμε. Αν δεν μπορείτε να το εξασφαλίσετε αυτό το πράγμα, αν είναι να πέσουν 500 οικογένειες, καλύτερα να πέσετε εσείς. Να πέσουν οι εργοδότες, να πέσουν οι κυβερνήσεις, να πέσει το κράτος, να πέσει το σύστημα! Σ΄ αυτή την κατεύθυνση ας τους βάλλουμε και κάποιες προτάσεις. Τι μπορεί να γίνει με την Πάλκο; Ας έρθει άλλος ιδιώτης να την πάρει. Αλλά να την πάρει όσο αξίζει όχι για ένα κομμάτι ψωμί όπως πήρε ο Περαττικός τα Ναυπηγεία της Ελευσίνας και πολλοί άλλοι στυλ Περαττικού. Και να την πάρει με όλα τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων και τις θέσεις εργασίας κατοχυρωμένες. Οχι να εξασφαλίσουμε εργασιακή ειρήνη, με την υπογραφή των Σωματείων, και για 5 - 10 χρόνια τα δικαιώματα των εργαζομένων να συμπιέζονται συνεχώς. Δεν μπορεί να γίνει αυτό; Ας το πάρει το κράτος. Πάλι με τους ίδιους όρους. Δεν μπορεί να γίνει και αυτό; Ε! Τότε δώστε μας ένα επίδομα ανεργίας όσο είναι και ο μισθός μας και ας καθόμαστε μία ζωή μέχρι να πάρουμε σύνταξη. Κι αν δεν μπορείτε να μας βρείτε δουλειά, εμείς εδώ είμαστε και περιμένουμε να μας βρείτε".

Άλλοι ομιλητές ζήτησαν να γίνει διαχειριστικός έλεγχος και να μην επιτρέψουν οι εργαζόμενοι να φύγει τίποτα από το εργοστάσιο. Αυτό που συμβαίνει σήμερα με το κλείσιμο εργοστασίων και επιχειρήσεων δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σύμπτωμα μιας κρίσης, της καπιταλιστικής κρίσης, της κρίσης ενός συστήματος. Άλλος ομιλητής από μία Δημοτική Κίνηση που λειτουργεί στο Περιστέρι, από τις Κοινωνικές Αγωνιστικές Κινήσεις ανέφερε ότι η Πεταλούδα έχει ξεκινήσει απολύσεις!

Σύντροφος από τον την Αντιεξουσιαστική Κίνηση, Σαλόνικα 2003 μεταξύ άλλων είπε: "Οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις για μια καλύτερη ζωή αργά ή γρήγορα θα πάρουν τέλος. Τα αφεντικά με τον ποιο απροκάλυπτο τρόπο δολοφονούν, απολύουν, εκβιάζουν. Όλα τους ανήκουν! Το νερό, ο αέρας, η ίδια η ζωή. Το κέρδος με το ύστερο πρόσχημα του αγριανθρωπισμού τους, έχει επιβάλλει μια νέα δικτατορία με δημοκρατικό προσωπείο. Βρήκαν έδαφος και αλωνίζουν! Το κράτος και τα κόμματα, η αριστερά και η δεξιά, ανταγωνίζονται για το ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα των αφεντικών. Τα επίσημα συνδικάτα, διαπραγματεύονται τα ψίχουλα σαν αντιστάθμισμα για τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών που χύνεται άφθονο στα εργοστάσια, στα κάτεργα της εργασίας. Οι εργατοπατέρες ετοιμάζονται για τα αυριανά υπουργεία, αφού ο πλούτος και η χλιδή που ζουν είναι τα ανταποδοτικά οφέλη από την υπηρεσία που προσφέρουν στα αφεντικά τους. {...} Η συνεργασία των τάξεων οδηγεί στην υποδούλωση και την υποταγή. Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Σαλόνικα 2003 προτείνει την άμεση κατάληψη του εργοστασίου και τη διαχείριση και την παραγωγή, κάτω από εργατικό έλεγχο. Πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών".

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η ομιλία της εργαζόμενης στην περιοχή των Πετραλώνων Τρισεύγενης Βαρελλά η οποία αναφέρθηκε στην περιοχή της Βόρειας Εύβοιας, από την οποία κατάγεται και μίλησε για τα Μεταλλεία του Σκαλιστήρι που τη δεκαετία του ΄80 έκλεισε και άφησε εκατοντάδες ανθρώπους στο δρόμο. Είναι το γνωστό Μαντούδι με την πολύ τραγική ιστορία. Είπε λοιπόν ότι κάτι ανάλογο πάει να δημιουργηθεί και στην περιοχή Πετραλώνων. "Αγαπητοί γείτονες - είπε - πρέπει να παλέψουμε. Να μην κλειστούμε στον εαυτό μας, αλλά συλλογικά και οργανωμένα. Να είστε σίγουροι ότι τη δύναμη δε την έχουν οι καπιταλιστές και αυτοί που έχουν τα εκατομμύρια στις τράπεζές τους. Η δύναμη είναι εδώ! Αυτό που έγινε σήμερα δεν έχει ξαναγίνει. Και μπορεί να συνεχιστεί σε κάθε γειτονιά. Μέχρι την τελική δικαίωση".

Μίλησε ακόμα το μέλος της Παρέμβασης Γιώργος Κονδύλης, ψυχοθεραπευτής, ο οποίος μίλησε για την ψυχολογική κατάπτωση των απολυμένων και των απελπισμένων και τους κάλεσε να αγωνιστούν γιατί μόνο ο αγώνας βγάζει από τα αδιέξοδα που οδηγούν σε μελαγχολίες και κλείσιμο στον εαυτό μας.

Στη συνέχεια μίλησε ο Γιώργος Μητροβγένης, εκπρόσωπος Δημοτικής Παρέμβασης της Δάφνης και την Επιτροπή Πρωτοβουλίας Αγώνα Θεσσαλονίκη 2003, ο οποίος είπε: "Αισθάνομαι ότι είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις μπροστά σε ένα εργοστάσιο, το οποίο κλείνει, γιατί ένα εργοστάσιο δεν είναι μονάχα οι πέτρες και τα εμπορεύματα, αλλά πάνω απ΄ όλα είναι οι ανθρώπινες ζωές οι οποίες το συντήρησαν. Όπως τα σπίτια, λέμε καμιά φορά, έχουν ψυχή, έχουνε και τα εργοστάσια ψυχή. Είναι η ψυχή και οι ώρες των ανθρώπων που έζησαν μέσα σε αυτά τα εργοστάσια, που δούλεψαν χάρις στη δική τους συνεισφορά, χάρις στο νοίκιασμα - αν θέλετε - των χεριών και των μυαλών τους, και όπως ξέρετε λίγο πολύ, ο καθένας από μας έχει ορισμένες ώρες στη ζωή του. Κάποιες λοιπόν από αυτές τις ώρες, υπάρχουν εδώ μέσα φυλακισμένες και κλεισμένες. Και αυτές οι ώρες, αυτών των ανθρώπων, πετάγονται αυτή τη στιγμή σαν άχρηστες λεμονόκουπες, αδιαφορώντας αν πίσω τους υπάρχει ένα νοίκη που πρέπει να πληρωθεί, ένα φως, ένα νερό, ένα τηλέφωνο ή κάποια παιδιά που πρέπει να σπουδάσουν. Και δω λοιπόν υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα. Πολλοί αναλυτές μας λένε, ξέρετε κάτι; τα πράγματα έχουν αλλάξει γιατί ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Και βγαίνουν διάφοροι στα κανάλια, δημοσιογράφοι και πανεπιστήμονες και "αναλύουν" την παγκοσμιοποίηση! Ε! Λοιπόν, επειδή η ζωή μαθαίνεται στους δρόμους και το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο είναι η ζωή, οι εργαζόμενοι της Sisser Palco και όλοι οι απολυμένοι καταλαβαίνουν τώρα πολύ καλά τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση. Παγκοσμιοποίηση σημαίνει: το κεφάλαιο να πηγαίνει όπου θέλει, όπως θέλει, όποτε θέλει, χωρίς σύνορα, όπου βρίσκει ποιο πρόσφορο τρόπο για να ξεζουμίσει και ποιο φτηνά, τους εργαζόμενους και οι εργαζόμενοι για να μετακινηθούν από το ένα σημείο στο άλλο χρειάζονται βίζες, διαβατήρια κλπ. {...} Θέλω να πώ λοιπόν ότι αυτό το υπουργείο κακός ονομάζεται υπουργείο Εργασίας, είναι υπουργείο εργοδοσίας. Τελειώνοντας θέλω να πώ το εξής: Στα μέσα του Ιούνη 18-19 και 20 του Ιούνη, θα μαζευτούν όλοι αυτοί που αποτελούν την Ευρωπαϊκή Ένωση - ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί Εργασίας, όλοι αυτοί - στο πόδι το μεσαίο της Χαλκιδικής που εκτός από τα χαβιάρια τους και τις μεγάλες δεξιώσεις τους, πρόκειται να αποφασίσουν για μια σειρά ζητήματα που έχουν να κάνουν με το μέλλον των εργαζόμενων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ένα κίνημα έχει ξεσπάσει, το κίνημα Κατά της Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης, αυτό που λέμε ο λαός του Σιάτλ, το οποίο θα κάνει στάση στη Θεσσαλονίκη. Η έκκληση από την Πρωτοβουλία Αγώνα Θεσσαλονίκη 2003 είναι η Sisser Palco να είναι εκεί, να αγκαλιάσουμε μαζί όλες τις εργατικές διεκδικήσεις, και να παλέψουμε απέναντι σ΄ αυτούς που μας στερούν το δικαίωμα στη ζωή. Η ζωή είναι δική μας, αλλά η κρίση, ο πόλεμος και τα κέρδη είναι δικά τους. Και αυτή η διαχωριστική γραμμή κανονίζει, πάνω απ΄ όλα, την ανάγκη να παλέψουμε ενωμένοι απέναντι σ΄ αυτόν τον κοινό εχθρό που μας στερεί το δικαίωμα στη ζωή".

Μετά και από άλλες παρόμοιες τοποθετήσεις η Λαϊκή Συνέλευση και οι εργαζόμενες της Sisser Palco έδωσαν ραντεβού την ερχόμενη Δευτέρα το απόγευμα για αποκλεισμό της Πειραιώς και για προγραμματισμό των παραπέρα κινητοποιήσεών τους.

28/05/2003

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου