Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ!

Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ!

Απόρρητα έγγραφα των Ναζί αποκαλύπτουν τις θηριωδίες τους

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

«Μία ισχυροτέρα φυλή θα παραμερίσει τας ασθενεστέρας. Διότι η ανάγκη της ζωής κα καταρρίψει τελικώς τους μωρούς φραγμούς του λεγόμενου ανθρωπισμού των ατόμων διά να παραχωρήσει την θέσιν του εις τον ανθρωπισμόν της φύσεως, η οποία καταστρέφει τους ασθενείς διά να δώσει την θέσιν των εις τους ισχυρούς»

ΧΙΤΛΕΡ (Ο Αγών μου)

Συνεχίζω για τα έργα και τις ημέρες των Ναζί μέσα από κείμενα των ιδίων των Ναζί, μέσα από τα κείμενα υψηλόβαθμων στελεχών του Τρίτου Ράιχ και της δολοφονικής συμμορίας του Χίτλερ. Γιατί μετά το Άουσβιτς, μετά τη φρίκη του φασισμού και του ναζισμού, την εξόντωση έξι εκατομμυρίων Εβραίων (που κάποιοι σήμερα το αμφισβητούν (!!!),) εκατομμυρίων κομμουνιστών, τσιγγάνων, ψυχασθενών, ομοφυλοφίλων κλπ., κανείς δεν μπορεί να σιωπά. Κι όμως ΣΙΩΠΟΥΝ!

Ο Χάνς Φράνκ ήταν Γενικός Διοικητής της Πολωνίας κατά τη γερμανική κατοχή. Απολογούμενος κατά τη δίκη των κορυφαίων Γερμανών εγκληματιών πολέμου στη Νυρεμβέργη, το 1946, είπε τα εξής:

«Αγωνισθήκαμε εναντίον του εβραϊσμού επί χρόνια και επιδοθήκαμε στις πιο φοβερές ακρότητες. Το ίδιο μου το ημερολόγιο περιέχει στοιχεία που είναι εναντίον μου… Και χίλια χρόνια αν περάσουν, το κακούργημα αυτό της Γερμανίας δεν θα έχει εξαλειφθεί».

Το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο των ΕΣ ΕΣ που έφερε τον τίτλο: «Μαύρο Σώμα» (σ. σ. “Scharze Korps”, από το μαύρο χρώμα των στολών των SS) έγραφε το 1940:

«Όπως ακριβώς το ισραηλιτικό πρόβλημα θα λυθεί στη Γερμανία όταν θα έχει εξαφανισθεί και ο τελευταίος Εβραίος έτσι και η υπόλοιπη Ευρώπη πρέπει να αντιληφθεί ότι η ειρήνη κάτω από την αιγίδα της Γερμανίας, ειρήνη την οποία η Ευρώπη περιμένει, πρέπει να είναι μία ειρήνη χωρίς Εβραίους».

Εξ άλλου ο Χάνς Φράνκ σημείωνε στο ημερολόγιο του: «Δεν θα μπορούσα φυσικά να εξαφανίσω όλες τις ψείρες, ούτε όλους τους Εβραίους μέσα σ’ έναν χρόνο, αλλά με τον καιρό ο σκοπός αυτός θα επιτευχθεί».

Ένα από τα μεγαλύτερα «γκέτο» ήταν το γκέτο της Βαρσοβίας. Κατοικούσαν σ’ αυτό 400.000 Εβραίοι. Τον Απρίλιο του 1943 άρχισε η εξόντωση των κατοίκων αυτών. Την 16η Μαϊου, ο υποστράτηγος των SS Στρόουπ ανέφερε στους ανωτέρους του ότι το γκέτο της Βαρσοβίας δεν υπήρχε ποια. Στην πρώτη σελίδα της αναφοράς του σχετικά μ’ αυτήν την “Grossaktion”, δηλαδή: «Μεγάλη Επιχείρηση», ο Στρόουπ είχε γράψει με καλλιτεχνικά γοτθικά στοιχεία τη φράση: «Δεν υπάρχουν ποια εβραϊκές κατοικίες στη Βαρσοβία».


Άουσβιτς Η εργασία κάνει τον άνθρωπο ελεύθερο

Η αναφορά κάλυπτε 75 σελίδες και έδινε καταγραφή της επιχείρησης ημέρα με την ημέρα. Ας δούμε μερικά αποσπάσματα από αυτήν: «Η αντίσταση, την οποία προέβαλαν οι Εβραίοι μπορούσε να τσακιστεί μόνο με την αδιάκοπη και ενεργητική χρησιμοποίηση των δικών μας τμημάτων κρούσεως ημέρα και νύχτα… Αποφάσισα λοιπόν να καταστρέψω ολόκληρη την εβραϊκή συνοικία, βάζοντας φωτιά σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο… Οι Εβραίοι τότε βγήκαν από τους κρυψώνες τους και τις τρώγλες τους. Όχι σπάνια οι Εβραίοι έμεναν μέσα στα καιγόμενα κτίρια μέχρις ότου, εξ αιτίας της ζέστης και του φόβου μήπως καούν ζωντανοί, αποφάσιζαν να πηδήξουν από τους επάνω ορόφους αφού προηγουμένως έριχναν στον δρόμο στρώματα και άλλα είδη επιστρώσεως. Με τα κόκαλά τους τσακισμένα, προσπαθούσαν ακόμη να προχωρήσουν έρποντας στο δρόμο, προς τα κτίρια που δεν είχαν ακόμη πυρποληθεί… Χώθηκαν μάλιστα και στους υπονόμους, αλλά έπειτα από την πρώτη εβδομάδα ή διαμονή εκεί έπαυε να είναι ευχάριστη. Άνδρες των μαχίμων ΕΣ ΕΣ ή του μηχανικού της Βέρμαχτ κατέβαιναν θαρραλέα μέσα στους κρυψώνες για να βγάλουν έξω τους Εβραίους… Ήταν πάντοτε αναγκαία η χρήση καπνογόνων για να τους βγάλουμε έξω. Ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων, που δεν μπορεί να υπολογιστεί ακριβώς, εξοντώθηκαν με την ανατίναξη των υπονόμων και των τρωγλών. Όσο περισσότερο διαρκούσε η αντίσταση των Εβραίων, τόσο πιο σκληρά ενεργούσαν τα μάχιμα Ες ΕΣ, η αστυνομία και η Βέρμαχτ. Εξετέλεσαν ακούραστα το καθήκον τους με απόλυτη συνεργασία και στάθηκαν υποδείγματα στρατιωτών… Μόνο με τις συνεχείς και ακούραστες προσπάθειες όλων κατορθώσαμε να συλλάβουμε 56.065 Εβραίους, των οποίων η εξόντωση μπορεί να αποδειχτεί. Σ’ αυτούς πρέπει να προστεθούν εκείνοι που πέθαναν κατά τις ανατινάξεις ή τις πυρκαγιές, αλλά των οποίων ο αριθμός δεν μπορεί να εξακριβωθεί».

Συνεχίζοντας, το χιτλερικό κάθαρμα, συνοψίζει τα αποτελέσματα της επιχειρήσεώς του στη σελίδα 45 της αναφοράς του. Γράφει λοιπόν: «Από τους 56.065 που πιάσαμε, 7.000 περίπου θανατώθηκαν στην πρώην εβραϊκή συνοικία κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακος. 6.929 Εβραίοι εξοντώθηκαν στο Τ. 2.1 όπου μεταφέρθηκαν. (σ σ. Τ. 2 σημαίνει το υπ’ αριθμ. 2 στρατόπεδο εξοντώσεως της Τρεμπλίνκα) Ο συνολικός αριθμός των Εβραίων που θανατώθηκαν ανέρχεται λοιπόν σε 13.929. Υπολογίζεται ότι 6000 Εβραίοι πέθαναν κατά τις ανατινάξεις ή μέσα στις φλόγες».


Άουσβιτς

Οι λεγόμενοι κινητοί θάλαμοι αερίων κατασκευάστηκαν από τον Δρ. Μπέκερ που είχε βαθμό υπολοχαγού των ΕΣ ΕΣ και είχε την εποπτεία των μηχανοκινήτων μέσων της ομάδας του Όλεντορφ. Μία πλήρης αναφορά του Μπέκερ προς τον συνταγματάρχη των ΕΣ ΕΣ Ράουφ, που υπηρετούσε στο RSHA, αναφέρει: «Θα ήθελα να επωφεληθώ της ευκαιρίας αυτής για να σας αναφέρω τα ακόλουθα: μερικοί διοικητές μονάδων, μετά τη θανάτωση Εβραίων με αέρια, διέταξαν το ξεφόρτωμα των πτωμάτων από τους άνδρες τους. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να προσβληθεί η υγεία των ανδρών αυτών, αν όχι αμέσως τουλάχιστον αργότερα. Οι διοικητές που αναφέρω δεν θέλουν να ακυρώσουν τις σχετικές διαταγές, διότι φοβούνται ότι αν χρησιμοποιηθούν κρατούμενοι, θα βρουν ευκαιρία να αποδράσουν…

Εξ άλλου η διοχέτευση του αερίου δεν γίνεται πάντοτε με τον σωστό τρόπο. Για να τελειώνει το πράγμα όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ο σοφέρ του οχήματος πιέζει το μοχλό έως το ανώτατο όριο. Συνεπώς τα θύματα πεθαίνουν από αποπνιγμό και όχι από νάρκωση και δηλητηρίαση, όπως επιβάλλεται. Με το σωστό χειρισμό των μοχλών ο θάνατος επέρχεται γρηγορότερα και οι εκτελούμενοι αποκοιμούνται ήσυχα για πάντα. Στην άλλη περίπτωση πεθαίνουν με αγωνία, όπως φάνηκε από τα πρόσωπά τους και από άλλες ενδείξεις».

Μόνο κατά τον Σεπτέμβριο του 1941, 35.000 Σοβιετικοί πολίτες, οι περισσότεροι Εβραίοι, σκοτώθηκαν από τα τμήματα του Όλεντορφ στην περιοχή του Νικολάϊεφ.

Σε αναφορά του RSHA στον Φύρερ, με ημερομηνία 2 Οκτωβρίου 1941, διαβάζουμε:

«Τα τμήματά μας συνέχισαν το ξεκαθάρισμα της περιοχής από τους Εβραίους και τα κομμουνιστικά στοιχεία. Κατά την περίοδο, την οποία καλύπτει η αναφορά αυτή, δηλαδή έως 3 Σεπτεμβρίου 1941, οι πόλεις του Νικολάϊεφ και της Χερσώνος ιδιαίτερα ξεκαθαρίστηκαν από τους Εβραίους και οι εκπρόσωποι των σοβιετικών αρχών, που είχαν μείνει εκεί, έτυχαν της κατάλληλης μεταχειρίσεως… Συνολικός αριθμός: 35.782».



ΆΟΥΣΒΙΤΣ

Η μικρή αυτή Πολωνική πόλη του Άουσβιτς (Ωσβίτσιν), με μικρό πληθυσμό και ευρισκόμενη σε απόσταση 160 μιλίων περίπου νοτιοδυτικά της Βαρσοβίας, ήταν προπολεμικά τελείως άγνωστη έξω από την Πολωνία. Βρισκόταν στο βάθος ενός λεκανοπεδίου και περιστοιχιζόταν από τέλματα που ανέδιδαν δυσοσμία. Δεν είναι απορίας άξιο ότι στη βρωμερή εκείνη ύπαιθρο γύρω από το Άουσβιτς δεν υπήρχε ανθρώπινη κατοικία. Όπως είπε κάποιος κάποτε, την περιοχή αυτή «την απόφευγε η ζωή διότι καραδοκούσε εκεί ο θάνατος επί 1000 χρόνια». Εάν ο θάνατος καραδοκούσε επί 1000 χρόνια, η αναμονή του δεν ήταν μάταιη. Διότι εκεί οι Γερμανοί εγκατέστησαν το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Άουσβιτς, όπου κάποτε 10.000 ανθρώπινα πλάσματα περνούσαν κάθε ημέρα μέσα από τους θαλάμους αερίων και όχι λιγότεροι από 3.000.000 άνθρωποι, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ίδιου του διοικητού του στρατοπέδου, θανατώθηκαν μ’ αυτόν και με άλλους τρόπους. Όταν πρωτοϊδρύθηκε το στρατόπεδο, αποτελείτο από 6 παλιές παράγκες καταυλισμών και ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο καπνού. Αργότερα όμως επεκτάθηκε σημαντικά. Την 1η Μαΐου 1940, ο αντισυνταγματάρχης των ΕΣ ΕΣ Ρούντολφ Φράντς Φέρντιναντ Εςς (Hoss) πήρε προαγωγή και μετατέθηκε στο Άουσβιτς από το Ζάχσενχάουζεν όπου είχε χρηματίσει Υποδιοικητής από το 1938. Το Άουσβιτς επρόκειτο να γίνει σημαντικό στρατόπεδο, κυρίως για την εξουδετέρωση της αντιδράσεως κατά της ναζιστικής κατοχής στην Πολωνία, την οποία οι κάτοικοι της άτυχης αυτής χώρας δεν μπορούσαν να ανεχθούν πολύ εύκολα. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί ένα ικανό κάθαρμα, ένας ικανός Ναζί διοικητής.

Ο Έςς είχε τα απαιτούμενα προσόντα και ασφαλώς δεν θα δυσκολεύτηκε να περιληφθεί στον σύντομο κατάλογο των επίλεκτων του ναζισμού. Είχε πολεμήσει στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κι έπειτα εργάστηκε σε αγροκτήματα της Σιλεσίας και του Σλέσβιγκ – Χολστάϊν μέχρι το 1923, οπότε έλαβε μέρος σε μια δολοφονία για την οποία καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξη. Του δόθηκε χάρη και αποφυλακίστηκε 5 χρόνια αργότερα. Το 1932 προσεχώρησε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, στο Μόναχο. Ενώ ήταν διοικητής μιας ίλης ιππικού των Ες Ες, σ’ ένα αγρόκτημα της Πομερανίας, το 1933, τον παρατήρησε ο Χίμλερ κατά τη διάρκεια μιας επιθεωρήσεως και σκέφθηκε ότι τέτοια «λουλούδια» με την πείρα του ανθρώπου αυτού, τον έκαναν κατάλληλο για διοικητική θέση σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Από τη στιγμή εκείνη το μέλλον του ήταν εξασφαλισμένο. Πήγε το 1934 στο Νταχάου όπου έγινε διοικητής ενός «μπλοκ», κι έμεινε εκεί μέχρις ότου τοποθετήθηκε στο Ζάχσενχάουζεν, το 1938. Το 1941 ο Χίμλερ επιθεώρησε το Άουσβιτς κι έδωσε οδηγίες να διευρυνθεί και να αποξηρανθούν τα γύρω τέλματα. Συγχρόνως ένα νέο στρατόπεδο εγκαταστάθηκε κοντά στο Μπιρκενάου για 100.000 Ρώσους αιχμαλώτους. Από τη στιγμή εκείνη ο αριθμός των εγκαθείρκτων μεγάλωνε καθημερινά, μολονότι τα μέσα στεγάσεως ήταν εντελώς ανεπαρκή. Τα μέτρα υγιεινής ήσαν ασήμαντα και οι επιδημικές νόσοι πολλαπλασιάστηκαν.

Το 1941 η πρώτη «φουρνιά» Ισραηλιτών έφθασε από τη Σλοβακία και την Άνω Σιλεσία. Ευθύς εξ αρχής, οι ανίκανοι για εργασία θανατώθηκαν με αέρια μέσα σε έναν θάλαμο του κτιρίου των κρεματορίων. Αργότερα, μέσα στον ίδιο χρόνο, ο Έςς εκλήθη στο Βερολίνο από τον Χίμλερ ο οποίος του είπε ότι ο Χίτλερ είχε διατάξει «να λυθεί οριστικά» το ισραηλιτικό πρόβλημα στην Ευρώπη. Και επειδή τα άλλα στρατόπεδα εξοντώσεως στην Πολωνία δεν εθεωρούνταν πολύ αποτελεσματικά και δεν μπορούσαν να επεκταθούν, ο Ες έλαβε οδηγίες να επισκεφθεί το στρατόπεδο της Τρεμπλίνκα και να επιθεωρήσει τις εκεί εγκαταστάσεις και μεθόδους εξοντώσεως.

Επισκέφθηκε την Τρεμπλίνκα κατά την άνοιξη του 1942 και βρήκε κάπως πρωτόγονες τις μεθόδους που εχρησιμοποιούντο εκεί. Χρησιμοποιούντο μικροί θάλαμοι αερίων εφοδιασμένοι με σωλήνες με τους οποίους διοχετεύοντο αέρια από μηχανές εσωτερικής καύσεως. Το σύστημα αυτό δεν ήταν πάντοτε αποτελεσματικό διότι οι μηχανές προήρχοντο από παλιά κυριευμένα μεταφορικά οχήματα και τανκ και συχνά σταματούσαν. Συνεπώς το πρόγραμμα εξοντώσεως με αέρια δεν εφαρμοζόταν σύμφωνα με το σχέδιο, μολονότι, κατά τα στοιχεία που έδωσε ο Διοικητής του στρατοπέδου, 80.000 άνθρωποι είχαν θανατωθεί με αέρια κατά τους προηγούμενους έξη μήνες. Η απόδοση αυτή όμως δεν ήταν αρκετή για τον Χίμλερ, ο οποίος ετοιμαζόταν να ξεκαθαρίσει το «γκέτο» της Βαρσοβίας. Συμφωνήθηκε λοιπόν ότι το στρατόπεδο του Άουσβιτς ήταν το ποιο κατάλληλο για το έργο εκείνο διότι ήταν κόμβος τεσσάρων σιδηροδρομικών γραμμών…

Ο Ες σε μία κατάθεσή του, περιέγραψε ως εξής μία περίπτωση όπου οι κατάδικοι εξεγέρθηκαν: «Θυμάμαι εξαιρετικά καλά ένα επεισόδιο. Είχε φθάσει μία αποστολή από το Μπέλσεν και τα δύο τρίτα της φουρνιάς αυτής, άνδρες κατά το μεγαλύτερο μέρος, είχαν κιόλας μπει μέσα στο θάλαμο αερίων, ενώ οι υπόλοιποι ευρίσκοντο ακόμη στο αποδυτήριο. Όταν τρεις ή τέσσερις οπλισμένοι υπαξιωματικοί των Ες Ες μπήκαν στο αποδυτήριο για να παρακινήσουν τους κρατουμένους να γδυθούν γρήγορα, σημειώθηκε εξέγερση. Οι μελλοθάνατοι έκοψαν τα σύρματα του ηλεκτρικού ρεύματος που χρησίμευαν για το φωτισμό του χώρου, κατέβαλαν και αφόπλισαν τους άνδρες των Ες Ες και μαχαίρωσαν έναν από αυτούς. Ενώ το δωμάτιο ήταν βυθισμένο σε απόλυτο σκοτάδι, γινόταν άγρια ανταλλαγή πυροβολισμών ανάμεσα στο σκοπό που βρισκόταν στην έξοδο και στους κρατούμενους που ήταν μέσα. Όταν έφθασα επί τόπου διέταξα να κλειστούν οι πόρτες και να τελειώσει γρήγορα η εξόντωση με αέρια της πρώτης ομάδας. Επειτα μπήκα μέσα στο αποδυτήριο μαζί με τη φρουρά, η οποία κρατούσε μικρούς πυρσούς, και στριμώξαμε τους κρατούμενους σε μία γωνία. Από εκεί οδηγήθηκαν ένας ένας σε μία αίθουσα του κρεματορίου και θανατώθηκαν με μικρά όπλα, κατά διαταγή μου».

Τον Δεκέμβριο του 1943 ο Ες έφυγε από το Άουσβιτς, αλλά η απάνθρωπη αυτή εξόντωση συνεχίστηκε. Ο ίδιος ο Ες διορίστηκε σε μία διοικητική θέση των Ες Ες στο Μόναχο, υπό τον συνταγματάρχη Πολ. Από αυτόν γνωρίζουμε ότι όχι λιγότεροι από 3.000.000 άνθρωποι θανατώθηκαν στο Άουσβιτς και απ’ αυτούς οι 2.500.000 μέσα στους θαλάμους αερίων. Από τον Ες πληροφορηθήκαμε ότι σε εφαρμογή μιας μόνης οδηγίας, την εποχή κατά την οποία ήταν διοικητής στο Άουσβιτς, 70.000 Ρώσοι αιχμάλωτοι πολέμου θανατώθηκαν εκεί. Κάποτε, το 1943 ο ίδιος ο Ες διέτασε τη θανάτωση 10.000 ανθρώπων την ημέρα μέσα στους θαλάμους αερίων. Οι αποστολές μελλοθανάτων που έφθασαν στο Άουσβιτς περιελάμβαναν 90.000 άτομα από τη Σλοβακία, 65.000 από την Ελλάδα, 11.000 από τη Γαλλία, 20.000 από το Βέλγιο κλπ. Έτσι το Άουσβιτς εξασφάλισε την ονομασία «Στρατόπεδο του Θανάτου». «Η εργασία κάνει τον άνθρωπο ελεύθερο» ανέφερε η επιγραφή επάνω από την κεντρική πύλη του. Η Κόλαση του Δάντη είχε μια επιγραφή πιο κατάλληλη: «Ω σεις που μέσα μπαίνετε, αφήστε κάθε ελπίδα». Ένας άνδρας των Ες Ες που υπηρετούσε στο Άουσβιτς έδωσε την παρακάτω εικόνα του στρατοπέδου:

«Και μόνο η θέα των πυκνών και διπλών συρματοπλεγμάτων που έφεραν επιγραφές «Προσοχή! Κίνδυνος!», οι πύργοι όπου ευρίσκοντο οι φρουροί οπλισμένοι με πολυβόλα και αυτόματα και τα μονότονα και άψυχα πλινθόκτιστα κτίρια δημιουργούσαν σε κάθε νεοελθόντα μια ψυχική κατάπτωση διότι αντιλαμβανόταν ότι από εκεί μέσα δεν θα ξαναγύριζε ποτέ στην ελευθερία. Και ήταν πράγματι λίγοι εκείνοι που δεν βρήκαν εκεί μέσα έναν βασανισμένο θάνατο. Πολλοί αυτοκτονούσαν έπειτα από λίγες ημέρες. Όταν ευρίσκοντο έξω για εργασία έτρεχαν μέσα από τη ζώνη των σκοπών για να τουφεκιστούν απ’ αυτούς ή έπεφταν επάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα. Μια ηλεκτροπληξία από ρεύμα υψηλής τάσεως ή μια ριπή πολυβόλου θα τους γλύτωναν από τα βάσανα που τους περίμεναν. Όταν ακούοντο πυροβολισμοί κατά την νύκτα όλοι ήξεραν ότι για μία ακόμη φορά η απόγνωση είχε ρίξει άλλο ένα ανθρώπινο πλάσμα επάνω στα σύρματα και ότι τώρα βρισκόταν εκεί, ντυμένο με ράκη, άψυχο πτώμα, στη λεγόμενη ουδέτερη ζώνη. Η ζώνη αυτή ήταν μία λωρίδα άμμου πλάτους 2 μέτρων που βρισκόταν κατά μήκος του εσωτερικού φράγματος συρματοπλεγμάτων. Κι όποιος έ μ π α ι ν ε σ’ αυτήν τη λωρίδα επυροβολείτο.

Άλλους τους εύρισκαν απαγχονισμένους με τις ζώνες τους δίπλα στα κρεβάτια τους, το πρωί. Στις περιπτώσεις αυτές ο κρατούμενος που ήταν υπεύθυνος για την τήρηση της τάξεως μέσα στο Μπλόκ έπρεπε να αναφέρει στον Διοικητή του στρατοπέδου πόσοι είχαν αυτοκτονήσει. Οι άνθρωποι της «Υπηρεσίας Σημάνσεως» έσπευδαν τότε επί τόπου και φωτογράφιζαν τα πτώματα απ’ όλες τις πλευρές. Επίσης οι αρμόδιοι έπαιρναν καταθέσεις …»

Σε όλα τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τις κατώτερες διοικητικές θέσεις τις κατείχαν γενικά Γερμανοί εγκληματίες εξ επαγγέλματος οι οποίοι είχαν μεταφερθεί από τις κοινές φυλακές και είχαν εκπαιδευτεί για το έργο τους από τα πεπειραμένα στελέχη των Ες Ες που διοικούσαν τα στρατόπεδα…

Όσοι από τους εγκαθείρκτους γίνονταν ανίκανοι για εργασία τους ξεχώριζαν και τους δολοφονούσαν. Η επιλογή γινόταν κατά τη διάρκεια ειδικών επιθεωρήσεων. Οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι, που ήξεραν το σκοπό των επιθεωρήσεων εκείνων, προσπαθούσαν να φανούν υγιείς και νεότεροι. Όρθωναν το σώμα τους και φούσκωναν τα στήθη τους. Όταν τους διάλεγαν, τους έβαζαν ξεχωριστά Μπλόκ τα οποία οι κρατούμενοι ονόμαζαν «Μπλόκ του θανάτου». Τα αέρια δεν ήταν ο μόνος τρόπος θανατώσεως των «αχρήστων». Ο Αρχίατρος των Ες Ες Δρ. Έντρεντ είχε επινοήσει μία μέθοδο εξοντώσεως των κρατουμένων με ενέσεις φαινόλης - Θανατηφόρες ενέσεις χρησιμοποιούντο και αλλού για τον ίδιο σκοπό. Την 6η Ιουλίου 1944, στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νατσβάϊλερ, στην Αλσατία, τέσσερις γυναίκες που είχαν πέσει με αλεξίπτωτο στη Γαλλία προερχόμενες από την Αγγλία, με σκοπό να αποκαταστήσουν την επαφή ανάμεσα στη συμμαχική Υπηρεσία Ειδικών Επιχειρήσεων (Specia1 Operations Executive ή SOE) και στο γαλλικό κίνημα Αντιστάσεως, είχαν δε συλληφθεί από τους Γερμανούς και δολοφονήθηκαν με ενέσεις εβυπάν – Τον βοηθούσαν στο έργο του άλλα στελέχη του υγειονομικού επιτελείου του στρατοπέδου και όλοι αυτοί δολοφόνησαν 25.000 περίπου εγκαθείρκτους με αυτόν τον τρόπο. Οι ενέσεις αυτές εγίνοντο κατά τον ακόλουθο τρόπο: «Ο μελλοθάνατος καθόταν σε μία καρέκλα όμοια με πολυθρόνα οδοντογιατρού και δύο άλλοι εγκάθειρκτοι κρατούσαν τα χέρια του, ενώ ένας τρίτος του έκλεινε τα μάτια με μια πετσέτα και κρατούσε το κεφάλι του. Τότε ο Δρ. Κλέρ τον πλησίαζε και έχωνε μία μακρυά βελόνα μέσα στο στήθος του. Το θύμα δεν πέθαινε αμέσως, αλλά τα πάντα σκοτείνιαζαν μπροστά στα μάτια του. Δέκα άλλοι εγκάθειρκτοι που παρίσταντο στην ένεση μετέφεραν το μισοαναίσθητο θύμα σε ένα συνεχόμενο δωμάτιο και το κρατούσαν στο πάτωμα όπου πέθαινε σε διάστημα μικρότερο του ενός λεπτού».

Η Τρίτη μέθοδος εξοντώσεως ήταν ο τουφεκισμός και οι εκτελέσεις του είδους αυτού εγίνοντο από μέλη του πολιτικού τμήματος υπό τον υπολοχαγό των Ες Ες Γκράμπνερ, που έχει στο ενεργητικό του περισσότερους ίσως φόνους από οποιονδήποτε άλλον σε ολόκληρο το σώμα των Ες Ες. Ο Γκράμπνερ εγκαινίασε καθημερινές ομαδικές εκτελέσεις και έγινε ο εφευρέτης του συστήματος της θανατώσεως θυμάτων με μία σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, που εχρησιμοποιείτο τόσο συχνά από τα Ες Ες σε όλη την Ευρώπη. Οι κυριότεροι βοηθοί του ήταν ο Φρίτς, ο Πάλιτς και ο Άουμαϊερ. Ο Φρίτς συνήθιζε να προσφωνεί τους νεοφερμένους με τα εξής λόγια: «Σας προειδοποιώ ότι εδώ που ήλθατε δεν είναι αναρρωτήριο αλλά γερμανικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως από το οποίο δεν υπάρχει έξοδος παρά μόνο από την καπνοδόχο. (σ. σ. «Από την καπνοδόχο» (Durch den Kamin) ασήμαινε, φυσικά, θανάτωση και καύση στο κρεματόριο. Κατά την εποχή του πολέμου συνηθιζόταν ευρύτατα στη Γερμανία η εξής προειδοποίηση: «Καλά θα κάνεις να προσέχεις τα λόγια σου γιατί αλλιώς θα περάσεις από την Καπνοδόχο) Αν αυτό δεν σας αρέσει, δεν έχετε παρά να πέσετε επάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα». Αυτά ήταν τα καθάρματα, οι Ναζί.

Ο Γκράμπνερ και οι βοηθοί του βασάνιζαν τους κρατούμενους κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων που γίνονταν συχνά και με οποιαδήποτε πρόφαση. Εάν ο ανακρινόμενος ήταν άντρας τρυπούσαν τα γεννητικά του όργανα με καρφίτσες. Αν ήταν γυναίκα έβαζαν ένα πυρακτωμένο αντικείμενο μέσα στον κόλπο της.

Η τέταρτη και τελευταία γενική μέθοδος εξοντώσεως ήταν ο απαγχονισμός. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείτο κυρίως στις περιπτώσεις εγκαθείρκτων που είχαν αποπειραθεί να δραπετεύσουν και είχαν ξανασυλληφθεί. Οι εκτελέσεις πραγματοποιούντο μπροστά στα μάτια όλων των άλλων εγκαθείρκτων για να εγκαταλείψουν αυτοί κάθε σκέψη αποδράσεως. Τα θύματα τα μαστίγωναν πριν να τα κρεμάσουν. Τα πτώματα έμεναν κρεμασμένα όλη τη νύχτα και το πρωί της επομένης όλοι οι τρόφιμοι του στρατοπέδου αναγκάζονταν να παρελάσουν μπροστά σε αυτά.

Αυτά είναι μερικά από το Άουσβιτς. Αν κάποιος διανοηθεί να γράψει με λεπτομέρειες όλη τη φρικιαστική κτηνωδία αυτού του στρατοπέδου οι «διανοούμενοί» μας σήμερα θα τον πουν ψεύτη. Γιατί όλοι σχεδόν έχουν μετεξελιχθεί από Γερμανοτσολιάδες «διανοούμενοι» σε «αμερικανοτσοσιάδες». Και ο φασισμός δεν έχει σαν σύμβολο τη σβάστικα ποια. Έχει την Αστερόεσσα. Και ο νέος Φύρερ ονομάζεται Μπους ο Μικρός.

11/01/2005