Σελίδες

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

ΦΤΩΧΕΙΑ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΗΡΟΥΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ!


ΦΤΩΧΕΙΑ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΗΡΟΥΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ!

Ο κοινωνικός Καιάδας γεμίζει καθημερινά από τα "σκουπίδια" του καπιταλισμού. Και "σκουπίδια" θεωρούνται όχι μόνο οι αλβανοί οικονομικοί πρόσφυγες, αλλά όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι...

Στις ΗΠΑ ο αριθμός των πεινασμένων έφτασε από τα 20 εκατομμύρια ανθρώπους που ήταν το 1985, στα 30 εκατομμύρια το 1995. Μέσα στο ίδιο αυτό διάστημα που μεσουράνησαν και μεσουρανούν οι Ρίγκαν και Κλίντον...

Σήμερα, το 77% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με το 25% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ μια χούφτα, που δεν ξεπερνά το 23% του παγκόσμιου πληθυσμού, καρπώνεται το 75% του παγκόσμιου πλούτου...

300 "Κροίσοι", σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, κατέχουν το 50% του παγκόσμιου πλούτου!!!

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Δύο εκθέσεις ισάριθμων διεθνών οργανισμών, του ΟΗΕ για την ανθρώπινη ανάπτυξη, και της UNISEF για την πρόοδο των εθνών το 1999, που δόθηκαν στη δημοσιότητα με διαφορά λίγων ημερών μέσα στον Ιούλη, διαπιστώνουν με αριθμούς αυτό που βιώνει καθημερινά η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη: Τη φτώχεια, την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση, που αυξάνονται με αλματώδεις ρυθμούς χρόνο με το χρόνο. Βέβαια, και οι δύο οργανισμοί δεν τολμούν στα συμπεράσματά τους να απαντήσουν στο εύλογο ερώτημα: Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Αντίθετα, περιπλέκουν τα πράγματα "κρυμμένοι" πίσω από λέξεις, όπως "παγκοσμιοποίηση" και "περιθωριοποίηση", με αποτέλεσμα και οι προτάσεις τους για την "επίλυση" αυτής της κατάστασης να αποδίδονται με... "σαφέστατες" δηλώσεις του τύπου "επαναδιαμόρφωση των πολιτικών και θεσμικών δομών". Αυτό συμβαίνει, όχι γιατί οι συντάκτες των εκθέσεων δεν γνωρίζουν την αιτία αυτής της κατάστασης, αλλά ακριβώς επειδή πληρώνονται για να την προστατεύσουν από την έκθεσή της στα μάτια των εργαζομένων, να τους αποπροσανατολίσουν, προβάλλοντας υποκριτικά λύσεις, στα πλαίσια του συστήματος που αναπαράγουν τη συγκεκριμένη πραγματικότητα σε μεγαλύτερες διαστάσεις, χωρίς καν να θίγουν την ουσία και το χαρακτήρα της. Οι δύο εκθέσεις περιέχουν αναλυτικά νούμερα για επιμέρους τομείς της ανάπτυξης και των συνθηκών διαβίωσης στις διάφορες γωνιές του πλανήτη, που συμπληρώνουν, όπως θα δούμε αμέσως τώρα, το "παζλ" της αθλιότητας.

* * *

Αρέσει στους "εκσυγχρονιστές" αυτού του πλανήτη να παίζουν με τους αριθμούς και με τα νεύρα των ανθρώπων! Το κάνουν, όμως, όχι για να μας στείλουν στον ψυχολόγο μας αλλά για να καταφέρουν να κρύψουν τη δυστυχία των εργαζομένων πίσω από την "ευημερία" των αριθμών. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι οι αριθμοί που είναι αμείλικτοι. Αμείλικτοι για το κοινωνικό σύστημα που υπηρετούν, που συντηρούν και αναπαράγουν οι κάθε λογής εκμεταλλευτές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Με αυτούς τους αμείλικτους, λοιπόν, αριθμούς θα ασχοληθούμε σήμερα, χωρίς όμως να ξεχνάμε αυτό που σκόπιμα ξεχνιέται συνήθως. Για κάθε άψυχο νούμερο που θα παρατεθεί, αντιστοιχούν πραγματικοί άνθρωποι, υπαρκτοί άνθρωποι, άνθρωποι στο κατώφλι του 2000, δυστυχώς...

Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, με έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα στις 23 Σεπτέμβρη 1998 - πριν ένα χρόνο, δηλαδή - και με αφορμή τη μεγάλη οικονομική κρίση στην Ασία, τόνιζε ότι κατά το περσινό έτος, ο αριθμός των ημιαπασχολούμενων και των ανέργων σε όλο τον κόσμο ήταν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι! Οπως τονιζόταν στην εν λόγω έκθεση, η κρίση στην Ασία - και μόνο αυτή - πρόσθεσε στην τεράστια στρατιά των αποκλήρων, ακόμα 10 εκατομμύρια άνεργους. Χαρακτηριστικό επ΄ αυτού είναι το παράδειγμα της Ταϊλάνδης, όπου μέσα σε ένα χρόνο, η ανεργία από το 2% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού εκτινάχθηκε στο 6%. Το πιο απογοητευτικό, όμως, είναι ότι - στην ίδια πάντα έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ - διαπιστωνόταν ότι "τα επόμενα χρόνια η παγκόσμια κατάσταση εργασίας θα δεχθεί ακόμα ισχυρότερες πιέσεις..." ("Ελευθεροτυπία" - 24/9/΄98).

Ένα χρόνο νωρίτερα, τον Οκτώβρη του 1997, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας, η UNISEF άφησε τους πάντες άφωνους με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία ("Ριζοσπάστης" - 15/10/΄97):

* Περίπου 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πλήττονται από την φτώχεια, ενώ εξ αυτών τα 650.000.000 είναι παιδιά!

* Στις αναπτυσσόμενες χώρες το 1/3 των παιδιών κάτω των 5 ετών, δηλαδή 200.000.000 παιδιά, υποφέρουν από υποσιτισμό. Αποτέλεσμα: Ο υποσιτισμός είναι η αιτία που οδηγεί στο θάνατο 12.000.000 παιδιά ετησίως!

* Περίπου 250.000.000 παιδιά σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από έλλειψη βιταμίνης "Α" με αποτέλεσμα, ετησίως, περίπου 250.000 παιδιά να τυφλώνονται.

* Ένας αριθμός που ξεπερνά τα 5.700.000 ανθρώπους έχουν γεννηθεί με κρετινισμό, επειδή οι μητέρες τους, έπασχαν από έλλειψη ιωδίου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Στην πρόσφατη, δε, συνέλευση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας, στη Γενεύη, δόθηκε το ακόλουθο στοιχείο: Περισσότερο από 250.000.000 είναι τα παιδιά ηλικίας 5 έως 14 ετών (!) που εργάζονται σήμερα στις αναπτυσσόμενες χώρες του πλανήτη, ενώ από αυτά τα 60.000.000 εργάζονται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Επισιτισμού, η UNISEF έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία που σοκάρουν. Τα στοιχεία αυτά πιστοποιούν ότι στον κόσμο της περίφημης "παγκοσμιοποίησης", ΄κάθε (1) λεπτό της ώρας πεθαίνουν από την πείνα 12 νήπια...

Σύμφωνα λοιπόν με τη UNISEF και την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, η αντιμετώπιση των βασικών διατροφικών αναγκών, ισοδυναμεί με την κατ΄ ελάχιστον κατανάλωση 2.200 θερμίδων ημερησίως από τον άνθρωπο. Για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο κάτι τέτοιο μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Και αυτό γιατί στις χώρες πέραν εκείνων που είναι ανεπτυγμένες βιομηχανικά, δηλαδή σε εκείνες τις χώρες που ζουν πάνω από 500 εκατομμύρια άνθρωποι, μετά βίας καταφέρνουν οι πληθυσμοί να τρέφονται με μόλις 2.000 θερμίδες ημερησίως.

Μερικά νούμερα είναι συγκλονιστικά:

* Στο Ιράκ, από τα 650.000 παιδιά που εξέτασαν τον περασμένο Αύγουστο οι υπηρεσίες της UNISEF τα 250.000 παιδιά ήταν υποσιτισμένα. Στην ίδια χώρα, το εμπάργκο που έχουν επιβάλει οι ιμπεριαλιστές, οδηγεί στο θάνατο 7.000 ανθρώπους κάθε μήνα (!).

* Στη Ρουάντα υπολογίζεται ότι από τα 394.000 παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στο 1997, τα 73.000 θα πεθάνουν από την πείνα πριν γίνουν 5 χρόνων.

* Στο Σουδάν η παιδική θνησιμότητα είναι 13 φορές μεγαλύτερη από το διεθνή μέσο όρο.

Ένας πλανήτης δέσμιος των καπιταλιστών.

* * *

Η έκθεση των "Γιατρών Χωρίς Σύνορα" που δημοσιεύθηκε στον Τύπο την 1η Οκτώβρη 1998 και η οποία αφορά μια μόνο χώρα, το Σουδάν, περιέχει στοιχεία που κόβουν την ανάσα: στο νότιο τμήμα της χώρας - λένε - αναφέρονται καθημερινά 120 θάνατοι εξαιτίας της πείνας. Ο καθημερινός δείκτης θνησιμότητας είναι δέκα φορές μεγαλύτερος από το όριο εκείνο, που, σύμφωνα με τα διεθνή στάνταρ, "κρούει τον κώδωνα του κινδύνου". Ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα διεθνή επίπεδα ανθρωπιστικής βοήθειας, επείγουσα κατάσταση συνίσταται όταν σημειώνονται 2 θάνατοι ανά 10.000 κατοίκους. Όμως στην πόλη Μαπέλ του Σουδάν, ο καθημερινός δείκτης θνησιμότητας ήταν το περσινό καλοκαίρι 16 θάνατοι ανά 10.000 κατοίκους, ενώ οι εκτιμήσεις για το σύνολο της χώρας προέβλεπαν ότι θα εξακολουθούσαν να πεθαίνουν 4 - 12 άνθρωποι ανά 10.000 Σουδανούς...

Στην ίδια επίσης έκθεση σημειωνόταν ότι πολλά από τα παιδιά ζυγίζουν λιγότερο από το 60% του βάρους που αντιστοιχεί στο ύψος τους. Το 34% των παιδιών κάτω των 5 ετών είναι υποσιτισμένα, ενώ το ένα παιδάκι από τα 5 αποτελεί οξύ περιστατικό υποσιτισμού. Υπολογιζόταν, δε, ότι ο "εν κινδύνω πληθυσμός" της χώρας που έχει ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας ξεπερνά τα 2,6 εκατομμύρια ("Ελευθεροτυπία" - 1/10/΄98). Πάντως, σε αυτή τη χώρα, μπορεί να μη φτάνει βοήθεια, αλλά φτάνουν οι βόμβες του ιμπεριαλισμού! Αυτή τη χώρα, το Σουδάν, βρήκε να βομβαρδίσει ο Κλίντον, απροειδοποίητα και στο όνομα της... "καταπολέμησης της τρομοκρατίας", πέρσι το καλοκαίρι...

Η έρευνα της Διεθνούς Οργάνωσης Καταναλωτών που δόθηκε στη δημοσιότητα το Μάρτη του 1998 δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού. Χαρακτηριστική είναι η ακόλουθη παράγραφος της έκθεσης που συντάχθηκε από την οργάνωση: "Κάτω από συνθήκες φτώχειας ζουν 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο. Γι΄ αυτούς το να πιουν ένα ποτήρι νερό που δεν είναι μολυσμένο, να φάνε περισσότερο από ένα γεύμα την ημέρα, να χρησιμοποιήσουν το λεωφορείο για να διανύσουν μια μικρή απόσταση στην πόλη τους και να έχουν στη διάθεσή τους βασικά αγαθά και υπηρεσίες αποτελούν περισσότερο πολυτέλεια παρά κάτι συνηθισμένο και κοινό"! ("Ριζοσπάστης" - 13/3/΄98).

Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφερθούμε στα συμπεράσματα που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Διάσκεψης Κορυφής για τα τρόφιμα που έγινε στη Ρώμη το Νοέμβρη του 1996. Σύμφωνα, λοιπόν, με την Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες 800.000.000 άτομα υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό. Το ένα τέταρτο από αυτά τα άτομα - δηλαδή 200.000.000 - είναι παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών. Τι σημαίνουν όλα αυτά σε αριθμούς; Οτι κάθε μέρα πεθαίνουν από την πείνα σε όλον τον κόσμο 36.000 παιδιά, δηλαδή κάθε μια ώρα πεθαίνουν από την πείνα σε όλον τον κόσμο 1.480 παιδιά, δηλαδή κάθε λεπτό που περνάει, στον πλανήτη πεθαίνουν 25 παιδιά, από την πείνα... Κάθε σχόλιο περιττεύει!

Τι συμβαίνει, όμως, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη;

Τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη;

Το ερώτημα είναι το εξής: Τι γίνεται όμως και στις αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες; Το 1996, το αμερικανικό Ινστιτούτο Έρευνας και Διατροφής δημοσιοποίησε μια ακόμα έκθεση - σοκ: Στις ΗΠΑ ο αριθμός των πεινασμένων έφτασε από τα 20 εκατομμύρια ανθρώπους που ήταν το 1985, στα 30 εκατομμύρια το 1995. Δηλαδή μέσα στο ίδιο διάστημα που μεσουράνησαν και μεσουρανούν οι Ρίγκαν και Κλίντον...

Ας σημειωθεί ότι στις ΗΠΑ υπολογιζόταν πώς, μέχρι το Νοέμβρη του 1996, το πρόγραμμα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για παροχή τροφίμων με κουπόνια, αφορούσε 26 εκατομμύρια άτομα, δηλαδή το 10% του πληθυσμού. Οι αιτήσεις, δε, για συμμετοχή στο πρόγραμμα, σύμφωνα με την έρευνα που έγινε το 1995 σε 29 πόλεις των ΗΠΑ, είχαν αυξηθεί κατά 9% έναντι της προηγούμενης χρονιάς. Αυτά συμβαίνουν σε έναν κόσμο, όπου η τεχνολογία αύξησε την παγκόσμια παραγωγή κατά τουλάχιστον 80%, σε σχέση με τα επίπεδα παραγωγής της δεκαετίας του 60... Όμως στην Ευρώπη δεν είναι και πολύ πιο ρόδινη η κατάσταση.

Στη Γαλλία υπάρχουν 600.000 άστεγοι, εκ των οποίων οι 30.000 βρίσκονται μόνο στο Παρίσι. Επίσης 4 εκατομμύρια άνθρωποι διαμένουν σε καταλύματα, που χρειάζεται μεγάλη... φαντασία για να τα βαφτίσει κανείς σπίτια.

Στη Γερμανία η ανεργία έχει χτυπήσει την πόρτα στο 10% και πλέον του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Στη Μεγάλη Βρετανία πάνω από 1.500.000 εργαζόμενοι, αφού πετάχτηκαν στο περιθώριο και εξαρτώνται από τις κρατικές επιχορηγήσεις για να θρέψουν τα παιδιά τους, τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν και τον Μπλέρ, που στο όνομα του "Τρίτου Δρόμου" θεωρεί... σπατάλη αυτές τις κοινωνικές δαπάνες.

Τι συμβαίνει, όμως στη Ρωσία μετά την κατάρρευση και αυτά που επακολούθησαν; Την απάντηση τη δίνει η Διεθνής Ομοσπονδία των Επιτροπών του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου. Στην τελευταία της έκθεση, που δημοσιεύθηκε πριν λίγους μήνες, και υπό τον τίτλο "Παγκόσμιες καταστροφές", η Ομοσπονδία ασχολείται με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη Ρωσία και τονίζει:

* Το ένα τρίτο των Ρώσων ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας μη έχοντας τη δυνατότητα να δαπανήσει πέραν του ενός (!) δολαρίου την ημέρα για την ικανοποίηση των βασικών αναγκών.

* Το 40% των παιδιών ζουν, επίσης, σε συνθήκες φτώχειας ενώ πάνω από 1 εκατομμύριο παιδιά δεν έχουν μόνιμη κατοικία, που σημαίνει ότι ζουν στους δρόμους.

* Το προσδόκιμο όριο ζωής για τους άντρες έχει πέσει, πλέον, στη Ρωσία στα 58 χρόνια...

* Κάθε χρόνο καταγράφονται στη Ρωσία 111.000 νέα κρούσματα φυματίωσης ενώ, στατιστικά, στις υπόλοιπες Δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ, υπολογίζεται ότι ένας άνθρωπος πεθαίνει από φυματίωση κάθε 25 λεπτά...

Όσο για την εγκληματικότητα, που "εκτρέφεται" πάνω σε ένα τέτοιο υπόβαθρο, ένα στοιχείο είναι ενδεικτικό: Από το 1991 και μετά, ο αριθμός των ανήλικων εγκληματιών έχει φτάσει στη Ρωσία στις 200.000 ετησίως, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, όπως δημοσιεύθηκε στην "Ουάσιγκτον Ποστ" τον Οκτώβρη του 1997.

Αυτή η κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα της... "μοίρας". Είναι το αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου κοινωνικο - οικονομικού συστήματος, που συντηρεί την ακόλουθη κατάσταση: Σήμερα, λίγες ημέρες πριν το 2000, το 77% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με το 25% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ μια χούφτα, που δεν ξεπερνά το 23% του παγκόσμιου πληθυσμού, καρπώνεται τη μερίδα του λέοντος, δηλαδή το 75% του παγκόσμιου πλούτου. Η ανατροπή αυτής της κατάστασης είναι μονόδρομος ελπίδας για την ανθρωπότητα και περνά μόνο μέσα από την παγκόσμια ανατροπή του καπιταλισμού.

Οι 300 "Κροίσοι" και οι πολυεθνικές

Βέβαια, αυτή η μικρή χούφτα έχει και... ονοματεπώνυμο. Πρόκειται για την ακόμα μικρότερη χούφτα εκείνων των ανά τον κόσμο 300 Κροίσων (πρόκειται για τις πολυεθνικές και τα αφεντικά τους), που, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, αυτοί από μόνοι τους κατέχουν το 45-50% του παγκόσμιου πλούτου!!! ("Ριζοσπάστης" - 19/9/΄96).

Όπως, μάλιστα, τονιζόταν σε σχετική μελέτη της "Herald Tribune", στο διάστημα 1990 - 1995 οι 200 ισχυρότερες πολυεθνικές του πλανήτη αύξησαν τα κέρδη τους κατά 75%. Ενώ, δε, οι δραστηριότητες των εν λόγω εταιριών ξεπερνούσαν τότε το 25% της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας, το ποσοστό του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού που απασχολούσαν ήταν μόλις το 0,75% και, σύμφωνα με την έκθεση, θα έβαινε συνεχώς συρρικνούμενο για τα επόμενα χρόνια... ("Εθνος" - 27/11/΄96).

Όπως αναφέρει ο Νόαμ Τσόμσκι στο τελευταίο του βιβλίο, το χάσμα ανάμεσα στο πλούσιο 20% και το φτωχό 20% του πλανήτη, αυξήθηκε από το 1960 έως το 1989 κατά 50%! Αν, δε, αφήσουμε τα πράγματα στη νεοφιλελεύθερη παγκόσμια αγορά, τότε, λέει ο Τσόμσκι, κάθε δυο ώρες 1.000 παιδιά θα πεθαίνουν από ασθένειες, που μπορούν εύκολα να προληφθούν και σχεδόν διπλάσιος αριθμός γυναικών (δηλαδή 2.000 γυναίκες ανά δυο ώρες) θα πεθαίνουν ή θα υφίστανται σοβαρές διαταραχές κατά την εγκυμοσύνη ή τη γέννα, λόγω έλλειψης φαρμάκων ή περίθαλψης.

Τι σημαίνουν τα παραπάνω για τον "αγγελικό" κόσμο τους, το διαπιστώνει κανείς, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στη μητρόπολη του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ. Εκεί, λοιπόν, στη χώρα του Μπιλ και της Μόνικα, υπολογίστηκε πριν από 3 χρόνια ότι μόλις 60 οικογένειες πλουτοκρατών έχουν εισόδημα άνω του 1 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Όμως, το 40% του πληθυσμού ζει στοιβαγμένο στα γκέτο, στην ανεργία και την ημιαπασχόληση, ζει, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, κάτω από το όριο της φτώχειας.

Παράλληλα, στο "λίκνο" του "ελεύθερου" καπιταλιστικού κόσμου, εκτός από τα κοινωνικά γκέτο, υπάρχουν και οι... φυλακές. Εκεί βρίσκουν "φροντίδα" οι απόκληροι του συστήματος. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στη "Μοντ Ντιπλοματίκ", το 1995 βρίσκονταν στις φυλακές 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι. Το 1998, ο αριθμός έφτασε το 1,8 εκατομμύρια! Ομως, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δραματικά. Τα δικαστήρια, οι "σωφρονιστικές υπηρεσίες" και η αστυνομία στις ΗΠΑ έχουν ιδρύσει τράπεζες δεδομένων όπου έχουν καταχωρηθεί 50 εκατομμύρια (!) "δελτία εγκληματιών", που αφορούν πάνω από 30 εκατομμύρια (!) άτομα, δηλαδή το 1/3 του άρρενος ενήλικου πληθυσμού της χώρας!

Αξίζει να δοθεί ένα ακόμα στοιχείο για τη χώρα που αποφασίζει "ανθρωπιστικούς" βομβαρδισμούς για να "σώσει" μειονότητες στα Βαλκάνια: Το 1995, στις ΗΠΑ από τα 22 εκατομμύρια ενήλικους μαύρους, οι 767.000 είχαν καταδικαστεί και βρίσκονταν υπό επιτήρηση και ακόμα 325.000 είχαν αφεθεί ελεύθεροι υπό όρους. Το 10%, δηλαδή, του μαύρου ενήλικα πληθυσμού των ΗΠΑ βρισκόταν στα χέρια των "δεσμοφυλάκων"... Σύμφωνα, με τον "Εκόνομιστ", το 1998, το ποσοστό των φυλακισμένων μαύρων ήταν 8 φορές μεγαλύτερο από αυτό των λευκών, ενώ υπολογίζεται ότι 1 στους 12 μαύρους πολίτες, μεταξύ 25 - 29 ετών, βρίσκεται στη φυλακή...

Οσο για τον Πλερ, τον Απρίλη του 1998, υπηρετώντας πιστά την κοινωνία της ελεύθερης αγοράς, πρόσθεσε κι αυτός ένα πετραδάκι στο εποικοδόμημα αυτής της άθλιας κοινωνίας. Εγκαινίασε μια φυλακή για παιδιά από 12 - 14 ετών! ("Βήμα" - 19/4/΄98). Ο καπιταλισμός, βλέπετε, δεν γνωρίζει ηλικίες. Εξοστρακίζει τους πάντες...

Οι κεντροαριστεροί που μεσουρανούν τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και αλλού προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ανεργία, η εξαθλίωση, η φτώχεια και η πείνα, που χτυπά εκατομμύρια, όπως είδαμε, ανθρώπους στις αναπτυγμένες χώρες, δεν οφείλονται στον απάνθρωπο καπιταλισμό! Φταίει η Κομισιόν ή η ΕΕ που αν γίνουν καλύτερες - στα πλαίσια του συστήματος - θα εξαλειφθούν όλα αυτά τα φαινόμενα! Ομως όλα αυτά τα φαινόμενα αφορούν την εργατική τάξη που τα υφίσταται και το πρόβλημα δεν θα λυθεί με τη "συμπόνια" που πρέπει να επιδείξουν τα αφεντικά του κεφαλαίου προς τους εκμεταλλευόμενους. Ο κοινωνικός Καιάδας γεμίζει καθημερινά από τα "σκουπίδια" του καπιταλισμού. Και "σκουπίδια" θεωρούνται όχι μόνο οι αλβανοί οικονομικοί πρόσφυγες, αλλά όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι.

Σήμερα, στην εποχή της χρηματιστιριακής παγκοσμιοποίησης, είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία, η ανατροπή του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος και η αντικατάστασή του από το σοσιαλισμό.

ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1999

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου