Σελίδες

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ;


ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ;

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΣΙΓΟΥΡΑ! ΕΜΕΙΣ;



Πριν από 28 χρόνια, στις 30 του Απρίλη 1975, οι δυνάμεις των Βιετκόνγκ και του Απελευθερωτικού Λαϊκού Στρατού του Βορείου Βιετνάμ μπαίνουν θριαμβευτικά στη Σαϊγκόν, δίνοντας της την λευτεριά και ένα νέο όνομα: Πόλη τη Χο Τσι Μινχ. Η κατάληψη των Ανακτόρων Ντοκ Λαπ το 1975 ήρθε να συνεχίσει το έπος της κατάληψης των Χειμερινών Ανακτόρων από τους μπολσεβίκους το 1917.

Σήμερα ποιος θυμάται το Βιετνάμ; Ποιος βγάζει μαθήματα από τον ηρωικό εκείνο αγώνα; To ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ θυμάται και βγάζει τα αναγκαία μαθήματα από εκείνο τον επικό αγώνα. Και δημοσιεύει ένα άρθρο του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΗΧΟΥ που το θεωρεί τρομερά επίκαιρο.

Η νίκη της Βιετναμέζικης Επανάστασης ήταν το τρίτο μέγιστο ιστορικό πλήγμα που δέχτηκε το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα στον 20ο αιώνα, μετά την Ρωσική και την Κινέζικη Επανάσταση. Ας δούμε λοιπόν τα γεγονότα κι ας βγάλουμε όλοι μας τα αναγκαία Ιστορικά μαθήματα.

Όσο κι αν πλήρωσε βαριά τις καταστροφές του 30χρονου πολέμου της ανεξαρτησίας, όσες πληγές κι αν άνοιξε ο ιμπεριαλισμός στην Ινδοκίνα από τους βομβαρδισμούς της Χαιφόγκ και το Μι Λάι στα εγκλήματα του Πολ Ποτ και τόσα αλλά, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το συντριπτικό χτύπημα που δέχτηκε ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός. Ο επαναστατικός στρατός του Γκιάπ δεν σάρωσε απλώς ένα σάπιο καθεστώς ανδρεικέλων. Σάρωσε το μύθο ότι είναι ανίκητος ο διεθνής ιμπεριαλισμός, και προπαντός ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, η ισχυρότερη καπιταλιστική δύναμη του κόσμου. Αυτή η δύναμη κι αυτός ο ιμπεριαλισμός που σήμερα βομβαρδίζει την πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, αυτός που στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας προσπαθεί να αλυσοδέσει ολόκληρο τον πλανήτη. Η εποποιία του Βιετνάμ έφερε ξεκάθαρα στην επιφάνεια την δυνατότητα χτυπημάτων στους ιμπεριαλιστές από μικρές χώρες όπως είναι σήμερα το Ιράκ. Υπογράμμισε τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης σε αποικιακές και αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και την τεράστια σημασία που έχουν σε μια οργάνωση τα στελέχη, η ηγεσία, η οργάνωση του Κόμματος της εργατικής τάξης.

Ενάντια στις βαρβαρότητες του ιμπεριαλισμού και τις προδοσίες του σοβιετικού και κινέζικου σταλινισμού, η Βιετναμέζικη Επανάσταση νίκησε. Η νίκη αυτή ήταν και αποτελεί και σήμερα μια συντριπτική ήττα του σκεπτικισμού και της αντίδρασης που διακηρύσσουν ότι «τίποτα δεν είναι δυνατό να γίνει μπροστά στον πανίσχυρο ιμπεριαλισμό». Ο σκεπτικισμός είναι η ιδεολογία της παρακμασμένης καπιταλιστικής τάξης, που πηγάζει άμεσα από την ιστορική εξάντληση του ρόλου της στην κοινωνία. Είναι συνάμα το όπλο της, όχι πια ενάντια στις προλήψεις του φεουδαρχικού Μεσαίωνα, αλλά ενάντια στην ίδια την επαναστατική τάξη.

«Η εργατική τάξη παλεύει και ωριμάζει έχοντας πάντα συνείδηση του γεγονότος ότι οι μεγαλύτερες δυνάμεις βρίσκονται με το μέρος του εχθρού. Αυτό φαίνεται σε κάθε βήμα της καθημερινής ζωής: ο εχθρός διαθέτει πλούτη και την κρατική εξουσία, όλα τα μέσα της ιδεολογικής πίεσης και όλους τους μηχανισμούς καταπίεσης. Συνηθίζουμε στην ιδέα ότι ο εχθρός υπερτερεί σε δυνάμεις. Κι αυτή η συνήθεια αποτελεί βασικό μέρος ολόκληρης της ζωής και της δραστηριότητας του επαναστατικού Κόμματος στην εποχή της προετοιμασίας. Οι συνέπειες της μιας ΄η της άλλης απρόσεκτης ΄η ανώριμης πράξης, υπενθυμίζουν σκληρά τη δύναμη του εχθρού. Αλλά έρχεται μια στιγμή που η συνήθεια να θεωρούμε τον εχθρό σα δυνατότερο, γίνεται το κύριο εμπόδιο στο δρόμο για τη νίκη. Η σημερινή αδυναμία της μπουρζουαζίας φαίνεται ντυμένη με τη σκιά της χθεσινής της δύναμης. “Υποτιμάτε τη δύναμη του εχθρού!”. Αυτή η κραυγή είναι ο άξονας που συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία που είναι αντίθετα στην ένοπλη εξέγερση» (Λέων Τρότσκι: «Τα Μαθήματα του Οχτώβρη», εκδόσεις ΑΛΛΑΓΗ, σελ. 53).

Η ιστορική αδυναμία της μπουρζουαζίας στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παρακμής ντύθηκε, στα χρόνια της μεταπολεμικής καπιταλιστικής άνθησης, με τη σκιά της χθεσινής της δύναμης. Η Βιετναμέζικη Επανάσταση έπαιξε ένα αποφασιστικό ρόλο όχι μόνο στην υπονόμευση του δολαρίου, του ακρογωνιαίου λίθου της μεταπολεμικής άνθησης, αλλά και στο ξεγύμνωμα των μύθων που έθρεψε η άνθηση για έναν καπιταλισμό τόσο δυνατό ώστε να ξεπερνάει τις αντιφάσεις του και να διαιωνίζεται σα «νεοκαπιταλισμός». Ήδη, με την ιστορική επίθεση του Τετ, τον Μάρτη του 1968 – τον ίδιο μήνα που ξέσπαγε η «κρίση χρυσού», το προανάκρουσμα της κατάρρευσης των συμφωνιών του Μπρετόν Γουντς και δυο μήνες πριν το Μάη που συγκλόνισε τη Γαλλία και την Ευρώπη – οι Βιετκόνγκ ξεσκέπαζαν την αδυναμία του ιμπεριαλισμού, για να την αποδείξουν τελεσίδικα το 1975, με την απελευθέρωση της Σαϊγκόν. Ότι θα γίνει στις μέρες μας και με το Ιράκ ΄η το Αφγανιστάν κι άλλες χώρες που βρίσκονται υπό κατοχή από τον κτηνώδη αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Το Βιετνάμ αποτέλεσε κι αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους τους εξεγερμένους του πλανήτη. Απόδειξε ότι η επαναστατική πολιτική δεν είναι η οπορτουνιστική «τέχνη του εφικτού», αλλά η επιστήμη του ιστορικά αναγκαίου. Μονάχα έτσι η κατάληψη των ανακτόρων Ντοκ Λαπ έγινε εφικτή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η ιστορική αναγκαιότητα με κάποιο μηχανικό και παθητικό τρόπο λύνει τα προβλήματα της επανάστασης κι οδηγεί αυτόματα σε κατάρρευση τον ιμπεριαλισμό. Ο Μαρξισμός δεν είναι φαταλισμός. Ο Τρότσκι τόνιζε στην περίφημη ομιλία του Ιούλη 1921 στο 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς: «αυτό σημαίνει ότι η καταστροφή της μπουρζουαζίας είναι προκαθορισμένη αυτόματα και μηχανικά; Όχι. Η μπουρζουαζία είναι μια ζωντανή τάξη που έχει υψωθεί πάνω σε ιδιαίτερα οικονομικά παραγωγικά θεμέλια. Αυτή η τάξη δεν είναι ένα παθητικό προϊόν της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά μια ζωντανή, δυναμική, δραστήρια ιστορική δύναμη. Αυτή η τάξη έχει εξαντλήσει την ζωή της, δηλαδή έχει γίνει το πιο φοβερό φρένο στην ιστορική ανάπτυξη. Αλλά αυτό δεν πρέπει να παίρνεται ότι σημαίνει πως αυτή η τάξη ρέπει στην ιστορική αυτοκτονία… Όχι, η μπουρζουαζία πρέπει ακόμα να νικηθεί και να ανατραπεί!... Το καθήκον της εργατικής τάξης – στην Ευρώπη και σ’ ολόκληρο τον κόσμο – συνίσταται στο να αντιπαραθέτει στην ολόπλευρα επεξεργασμένη αντεπαναστατική στρατηγική της μπουρζουαζίας τη δικιά της επαναστατική στρατηγική, εξίσου επεξεργασμένη μέχρι τέλους. Γι’ αυτό είναι πρώτα απ’ όλα αναγκαίο να καταλάβουμε ότι δεν είναι δυνατό να ανατρέψουμε την μπουρζουαζία αυτόματα, μηχανικά, απλώς γιατί είναι καταδικασμένη από την Ιστορία», (Λέων Τρότσκι: «Τα 5 Πρώτα Χρόνια της Κομμουνιστικής Διεθνούς»).

Η επεξεργασία μιας τέτοιας επαναστατικής στρατηγικής κι η εφαρμογή της στην πράξη είναι αδύνατη, χωρίς την οικοδόμηση κι εκπαίδευση ενός κόμματος νέου, μπολσεβίκικου τύπου. Μονάχα έτσι η ιστορική αναγκαιότητα του παγκόσμιου σοσιαλισμού μπορεί να εκφραστεί συνειδητά και νικηφόρα.

Στις αρχές του 2ου παγκόσμιου πολέμου, ο Λέων Τρότσκι έβαζε το ερώτημα και έδινε την απάντηση: «Η αντικειμενική ιστορική αναγκαιότητα θα ανοίξει μακροπρόθεσμα ένα δρόμο στη συνείδηση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης;… Η Τετάρτη Διεθνής έχει απαντήσει καταφατικά σ’ αυτό το ερώτημα, όχι μόνο με το πρόγραμμα της, αλλά και με το ίδιο το γεγονός της ύπαρξης της», (Λέων Τρότσκι: «Στην Υπεράσπιση του Μαρξισμού», εκδόσεις ΑΛΛΑΓΗ).

Η νίκη της Βιετναμέζικης Επανάστασης επιβεβαιώνει την ιστορική προοπτική του Λέων Τρότσκι και της Τετάρτης Διεθνούς. Δικαιώνει και την προσπάθεια Επανίδρυσης σήμερα της Τετάρτης Διεθνούς. Η βιετναμική νίκη σημάδεψε και εγκαινίασε μια δεκαετία ιστορικών ηττών του ιμπεριαλισμού. Μια δεκαετία που γνώρισε την κατάρρευση των στρατιωτικών και φασιστικών δικτατοριών στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία, την απελευθέρωση της Αγκόλα, της Μοζαμβίκης και της Γουινέας Μπισσάου, το φούντωμα της Παλαιστινιακής Επανάστασης που δε λέει να κοπάσει μέχρι και σήμερα, τη νίκη των Σαντινίστας, την εκτέλεση του Σαντάμ, την άδοξη πτώση του Νουμέιρι κλπ.

Η ΕΠΟΙΙΟΙΪΑ ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ

«Από στρατιωτική σκοπιά, ο απελευθερωτικός πόλεμος του βιετναμέζικου λαού απέδειξε πως ένας λαϊκός στρατός ανεπαρκώς εξοπλισμένος, αλλά που μάχεται για μια δίκαιη υπόθεση, ακολουθώντας ορθή στρατηγική και τακτική, είναι πέρα για πέρα ικανός να κατανικήσει έναν μοντέρνο στρατό των ιμπεριαλιστών εισβολέων». (Στρατηγός Βο Γκουγέν Γκιάπ).

Η ιστορική νίκη του Βιετνάμ οργανώθηκε και καθοδηγήθηκε από το Ινδοκινέζικο ΚΚ και τους ηγέτες του, Χο Τσι Μίνχ και Γκιάπ. Ο αγώνας του βιετναμέζικου λαού ήταν μακρόχρονος και κόστισε μεγάλες θυσίες. Αρχικά, ενάντια στη γιαπωνέζικη κατοχή, στη συνέχεια ενάντια στο γαλλικό ιμπεριαλισμό, από το 1945 μέχρι το 1954 και τέλος ενάντια στην επέμβαση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο Νότο, μετά το 1954, και την «κλιμάκωση» του πολέμου μετά το 1965.

Σ’ αυτό τον πόλεμο, ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποίησε το ανθός της αντεπαναστατικής στρατηγικής του. Ξόδεψε δισεκατομμύρια δολάρια (150 δισεκατομμύρια ξόδεψαν οι ΗΠΑ γι’ αυτόν τον πόλεμο μετά το 1954), τεράστιες ποσότητες στρατιωτικού υλικού, της πιο προηγμένης τεχνολογίας, και χρησιμοποίησε εκατομμύρια στρατιώτες. Οι βόμβες που έριξε η αμερικανική αεροπορία στο Βιετνάμ είχαν 450 φορές μεγαλύτερη ισχύ απ’ αυτές που έπεσαν στη Χιροσίμα. Όσο μάλιστα πλησίαζε το τέλος, έκανε σχέδια για τη χρήση ατομικών όπλων σ’ αυτόν τον πόλεμο. Παρόλα αυτά, ηττήθηκε. Η μεγαλύτερη πολεμική μηχανή όλων των εποχών συντρίφτηκε. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός τραυματίστηκε βαριά. Απ’ αυτό το χτύπημα ποτε δεν συνήλθε. Η πολιτική και οικονομική κρίση του βάθυνε. Το Βιετνάμ ήταν και είναι ο Εφιάλτης του.

Αναμφίβολα, βασικό ρόλο σ’ αυτή τη νίκη έπαιξε ο ηρωισμός και η αποφασιστικότητα του βιετναμέζικου λαού, που σύσσωμος πήρε μέρος στην μακρόχρονη πάλη. Τα θύματα του αμερικανικού μόνο ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ έφτασαν τα 1,9 εκατομμύρια νεκρούς και 4,5 εκατομμύρια τραυματίες και ανάπηρους. Αλλά δεν μπορούμε να βγάλουμε κανένα μάθημα αν περιοριστούμε σ’ αυτό μόνο το συντελεστή της νίκης. Ο αγώνας στο Βιετνάμ ήταν ένας παρατεταμένος πόλεμος – επανάσταση που καθοδηγούνταν από ένα Κόμμα, το ΚΚ Βιετνάμ, κάτω από την ηγεσία του Χο Τσι Μινχ και του στρατηγού Γκιάπ.

Το Τροτσκιστικό και επαναστατικό κίνημα μπορεί να βγάλει πολύτιμα μαθήματα από το Βιετνάμ, μελετώντας προσεκτικά τη διαλεκτική ανάπτυξη των αντιφατικών πλευρών του μεγάλου αυτού αγώνα, της στρατηγικής και της τακτικής του, εμβαθύνοντας στην ουσία του. Εμείς οι Τροτσκιστές δίνουμε χρόνια τώρα τη μάχη για την αφομοίωση των μαθημάτων που βγαίνουν από τις επαναστατικές κατακτήσεις του κινήματος παγκόσμια. Η ηγεσία της βιετναμέζικης επανάστασης έχει κάνει μια μεγάλη συνεισφορά στην ανάπτυξη της επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής. Απ’ αυτή τη σκοπιά θεωρούμε αναγκαία – εκτός όλων των άλλων – και τη μελέτη των στρατιωτικών κειμένων του στρατηγού Γκιάπ. Ένα σπουδαίο βιβλίο για την κατανόηση αυτής της στρατηγικής αποτελεί και το βιβλίο του Γκιάπ «Επιλογή Κειμένων του στρατηγού Βο Γκουγέν Γκιάπ – Η στρατιωτική τέχνη του Λαϊκού Πολέμου» (εκδ. MR – New York and London).

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ;



«Ο βιετναμέζικος λαϊκός απελευθερωτικός πόλεμος εξασφάλισε τη μεγάλη νίκη γιατί, πάνω απ’ όλα, αυτή οργανώθηκε και καθοδηγήθηκε από το Κόμμα της εργατικής τάξης: το Ινδοκινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα, τώρα Εργατικό Κόμμα Βιετνάμ… Αυτό ενέπνευσε στο λαό και στο στρατό ένα εντελώς επαναστατικό πνεύμα που μπόλιασε σ’ όλο το λαό τη θέληση να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες, να αντέξει όλες τις στερήσεις, το πνεύμα μιας μακρόχρονης αντίστασης, της αντίστασης μέχρι το τέλος» (Επιλογή Κειμένων του στρατηγού Γκιάπ, σελ. 99).

Το κόμμα βρισκόταν σταθερά πίσω από τη χάραξη της στρατηγικής και τακτικής του πολέμου. Κάθε στρατιωτική επιχείρηση αντιμετωπιζόταν από την ηγεσία κύρια σαν πολιτικό ζήτημα. Το Ινδοκινεζικο ΚΚ, που ιδρύθηκε το 1930, ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος ο άξονας της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Ακόμα και την εποχή που επίσημα διαλύθηκε (1945-1951), διατήρησε το μηχανισμό του κατευθύνοντας μέσα απ’ αυτόν όλες τις επιχειρήσεις. Το 1951 εμφανίζεται ανοικτά σαν Εργατικό Κόμμα Βιετνάμ (Λαό Ντόγκ).

Μετά τις συμφωνίες της Γενεύης, το 1954, εμφανίζεται σαν τέτοιο μόνο στο Βορρά. Το 1962, στις ζώνες που ελέγχει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, στο Νότο, ξαναϊδρύεται με το όνομα Λαϊκό Επαναστατικό Κόμμα. Δεν υπήρξε καμιά διακοπή της συνέχειας στο διάστημα 1954-1962. Διατηρώντας πάντα το μηχανισμό του, ήταν αυτό που καθοδηγούσε την αντίσταση των μαζών σε σύγκρουση με το διεφθαρμένο καθεστώς Ντιέμ. Μετά το 1962, μαζικοποιήθηκε φοβερά.

Ήταν ένα κόμμα συγκεντρωτικό, με σιδερένια πειθαρχία. Έδινε εξαιρετική σημασία στη συνεχή εκπαίδευση και ανάπτυξη επαναστατικών στελεχών. Οργάνωσε το στρατιωτικό αγώνα σε συνδυασμό πάντα με τον πιο σκληρό πολιτικό και ιδεολογικό αγώνα. «Η διατήρηση και ανάπτυξη της αποφασιστικότητας για τη μάχη ήταν ένα ολόκληρο προτσές αδιάλειπτης και υπομονετικής πολιτικής και ιδεολογικής εκπαίδευσης και πάλης, ακούραστων και υπομονετικών προσπαθειών στην πολιτική δουλειά στο μέτωπο. Αυτό ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα των οργανώσεων και των πυρήνων του Κόμματος και των στελεχών του» (Γκιάπ: «Η στρατιωτική τέχνη του Λαϊκού Πολέμου»).

Σε όλη τη διάρκεια του μακρόχρονου πολέμου του Βιετνάμ επανεγκαθιδρύονταν συνεχώς, χωρίς καμιά ταλάντευση και αμφιβολία, ο ηγετικός ρόλος του Κόμματος, σαν ο πιο σημαντικός παράγοντας στη χάραξη της στρατιωτικής και πολιτικής γραμμής, σαν η σταθερή εγγύηση της τελικής νίκης. Συνδυάζοντας τον ένοπλο αγώνα με την πολιτική πάλη, το Κόμμα χάραζε την επαναστατική γραμμή, βασίζοντας της στην υπεροχή της πολιτικής σε σχέση με κάθε άλλη μορφή πάλης.

Απέναντι στη στρατιωτική υπεροχή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αντιπαράθεσε τη μέθοδο του παρατεταμένου πολέμου μέσα από τον εξοπλισμό των μαζών. Η πάλη πήρε 3 μορφές:

Πολιτική δουλειά μέσα στις μάζες, με έντονη αγκιτάτσια και προπαγάνδα, πολιτική εκπαίδευση, χτίσιμο κομματικών πυρήνων, καθοδήγηση απεργιών και άλλων κινητοποιήσεων, δημιουργία μαχητικών μονάδων. Κεντρικό ρόλο παίζουν τα εκπαιδευμένα στελέχη του Κόμματος.

Ανταρτοπόλεμος με στόχο τη φθορά του εχθρού, τη δημιουργία απελευθερωμένων περιοχών, όπου μπαίνουν οι πολιτικές και οικονομικές βάσεις μιας νέας οργάνωσης της κοινωνικής ζωής.

Κατά μέτωπο επίθεση στον εχθρό.

Ωστόσο, αυτός ο αγώνας, σ’ όλες τις μορφές του, δεν πρέπει να ειδωθεί μόνο σα στρατιωτική επιχείρηση αλλά κύρια σαν επανάσταση των μαζών, που εξοπλίζονταν από το Κόμμα και τα στελέχη του στρατιωτικά και πολιτικά.

«Η εφαρμογή αυτής της στρατηγικής της μακρόχρονης αντίστασης απαιτούσε μια ολόκληρη δουλειά διαπαιδαγώγησης, έναν ολόκληρο ιδεολογικό αγώνα, ανάμεσα στο λαό και τα μέλη του κόμματος, μια γιγάντια οργανωτική προσπάθεια στο στρατιωτικό και οικονομικό τομέα, θυσίες και έναν ηρωισμό ανήκουστο του στρατού και του λαού, στο μέτωπο, όπως και στα μετόπισθεν» (Γκιάπ: «Η εποποιία του Βιετνάμ»).

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

Στον πόλεμο του Βιετνάμ ενσωματώθηκαν όλες οι κατακτήσεις του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, και κύρια οι ιστορικές παραδόσεις της Ρωσικής και της Κινέζικης Επανάστασης. Το Μπολσεβίκικο Κόμμα ήταν το πρώτο κόμμα που κατάφερε να ιδρύσει ένα μεγάλο στρατό, τον ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΡΑΤΟ και οργανωτής της νίκης, ήταν ο ΛΕΩΝ ΤΡΟΤΣΚΙ: «Αν κατέχουμε ένα ισχυρό μηχανισμό, αυτός είναι ο ιδεολογικός, δηλαδή το Κόμμα μας. Το Κόμμα θα δημιουργήσει το στρατό, σύντροφοι» (Λ. Τρότσκι: «Στρατιωτικά Κείμενα», εκδ. New Park, Τομ. Ι).

Κεντρικό ρόλο στη δημιουργία και την ανάπτυξη του Κόκκινου Στρατού έπαιζε η εκπαίδευση επαναστατικών στελεχών. Μέσα από την πολιτική ανάπτυξη και τη διείσδυση στις μάζες, ο Κόκκινος Στρατός στρατολογούσε συνεχώς, αριθμώντας το 1920 πέντε εκατομμύρια άνδρες. Η πολιτική και εκπαιδευτική δουλειά ήταν συγκεντρωμένη στα χέρια των κομισάριων, των άμεσων εκπροσώπων της σοβιετικής εξουσίας στο στρατό, των «ηγετών στη μάχη και πολιτικών δασκάλων», όπως έλεγε ο Τρότσκι.

«Ο στρατιωτικός κομισάριος, που διορίζεται από τη σοβιετική εξουσία, έχει μια θέση που συνεπάγεται μεγάλες εξουσίες και μεγάλες ευθύνες και αξίζει να πούμε ότι η εκπαίδευση του στρατιωτικού κομισάριου πρέπει να είναι υψηλού επιπέδου γιατί η θέση του είναι η ανώτερη που μπορεί να εμπιστευθεί η σοβιετική πατρίδα» (Λ. Τρότσκι: «Στρατιωτικά Κείμενα», Τομ Ι). Ο συγκεντρωποιημένος και πειθαρχημένος Κόκκινος Στρατός, ήταν αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης, επίμονης και συστηματικής πολιτικής πάλης, στη βάση των κατακτήσεων της πρώτης στον κόσμο νικηφόρας προλεταριακής επανάστασης. Ο Κόκκινος Στρατός οικοδομήθηκε από τον Λ. Τρότσκι, τον συναρχηγός του Λένιν στην Οκτωβριανή Επανάσταση, πάνω στα στέρεα θεμέλια του διαλεκτικού υλισμού. Απ’ αυτές τις επαναστατικές παραδόσεις, άντλησε μαθήματα ο λαϊκός στρατός του Βιετνάμ κάτω από την ηγεσία του στρατηγού Γκιάπ.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Ο πόλεμος στο Βιετνάμ από στρατιωτικής πλευράς μπορεί να χωριστεί σε 3 φάσεις:

1. Από το 1960 μέχρι το 1965.



Η κυβέρνηση ανδρεικέλων της Σαϊγκόν με τη βοήθεια τεράστιου αριθμού αμερικανών «συμβουλών», κλιμάκωσε την επίθεση της ενάντια στις απελευθερωτικές δυνάμεις. Παράλληλα, το εργατικό κίνημα αναπτύσσονταν με φοβερούς ρυθμούς. Το 1960 ιδρύθηκε το «Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο» που ενώθηκε με την «Ένωση Εργατών για την Απελευθέρωση του Ν. Βιετνάμ». Πλατιές μάζες συσπειρώθηκαν σ’ αυτό. Το 1962, στην ελεγχόμενη από το ΕΑΜ ζώνη ιδρύθηκε το Λαϊκό Επαναστατικό Κόμμα, κεντρική καθοδηγητική δύναμη των μαζικών αγώνων που ξεσπούν. Η γενική απεργία 100 χιλιάδων εργατών της Σαϊγκόν το 1964 είχε όχι μόνο οικονομικούς, αλλά και πολιτικούς στόχους, με ένα καθαρά αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα.

2. Από το 1965 μέχρι το 1969.

Ο πρόεδρος Τζόνσον κατάφερε, χρησιμοποιώντας την προβοκάτσια του Τονκίν, να πείσει το Κογκρέσο να εγκρίνει την άμεση στρατιωτική επέμβαση στο Βιετνάμ, χωρίς επίσημη κήρυξη πολέμου. 541.000 αμερικανοί στρατιώτες στάλθηκαν στο Βιετνάμ μέχρι το 1969.

Σ’ αυτό το διάστημα, η επιρροή του ΕΑΜ στους εργάτες και τους αγρότες του Νότου μεγάλωνε. Η επίθεση του Τετ το 1968, μια εξέγερση του ΕΑΜ στο Νότο ταυτόχρονα με την εισβολή του Λαϊκού Στρατού από το Βορά, έδωσε ένα τεράστιο χτύπημα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ο Νίξον, που διαδέχτηκε τον Τζόνσον το 1968, υποσχέθηκε να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από το Βιετνάμ. Η στρατιωτική θέση των ΗΠΑ έγινε κρίσιμη. Η βιετναμέζικη ηγεσία απέρριψε όλες τις προτάσεις για διαπραγματεύσεις και συνθηκολόγηση. Το 1969 ιδρύθηκε η «Προσωρινή Επαναστατική Κυβέρνηση του Νότιου Βιετνάμ».

Από το 1969 μέχρι το 1975.

Πραγματοποιείται η λεγόμενη «βιετναμοποίηση» του πολέμου. Οι ΗΠΑ αποσύρουν προοδευτικά τα στρατεύματα τους ενώ παράλληλα αυξάνουν την οικονομική στρατιωτική και άλλη βοήθεια στην κυβέρνηση ανδρεικέλων του Ν. Βιετνάμ.

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν μπορούσε πια να αντέξει το βάρος της συνεχώς επιδεινούμενης οικονομικής και πολιτικής κρίσης του, της αυξανόμενης κινητοποίησης της εργατικής τάξης, του ογκούμενου κύματος διαμαρτυρίας στην Αμερική και σ’ όλο τον κόσμο ενάντια στον πόλεμο και των συνεχών στρατιωτικών ηττών του στο Βιετνάμ. Η τελευταία αμερικανική μονάδα αποχώρησε τον Οκτώβρη του 1972, αφήνοντας πίσω της 42.000 «συμβούλους». Η ήττα φαινόταν ποια αναπόφευκτη.

Όσο όμως πλησίαζε το τέλος, τόσο πιο άγρια ήταν τα αντίποινα πανό στο λαό του Βιετνάμ, τόσο πιο μαζικοί και κτηνώδεις οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί ολόκληρων περιοχών. Το 1971, μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του Σιχανούκ από τη CIA, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός εισβάλει στην Καμπουτσέα. Προσπαθεί να εμποδίσει τον ανεφοδιασμό των δυνάμεων του ΕΑΜ από το έδαφος της. Δεν το καταφέρνει. Το μονοπάτι Χό Τσί Μίνχ δεν καταστρέφεται.

Τον Γενάρη του 1973 υπογράφεται η συνθήκη ειρήνης του Παρισιού, έκφραση της τεραστίας κρίσης και αδυναμίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η βιετναμέζικη ηγεσία απαιτεί την εκπλήρωση των όρων της συνθήκης και ταυτόχρονα κλιμακώνει τον αγώνα ενάντια στο σάπιο καθεστώς του Θιέου, που αποσυντίθεται γοργά, καθώς συγκλονίζεται από μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις καθοδηγούμενες από το ΕΑΜ και την Προσωρινή Επαναστατική Κυβέρνηση.

Την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1975, όταν οι πρώτες μονάδες του ΕΑΜ μπαίνουν θριαμβευτικά στη Σαϊγκόν, η κυβέρνηση Θιέου έχει ήδη τραπεί σε φυγή μετά την εξέγερση των κατοίκων της Σαϊγκόν την προηγούμενη μέρα.

ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΛΙΝΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

Μ’ αυτή την τελική, ιστορική νίκη, τελείωσε ο παρατεταμένος πόλεμος επανάσταση του βιετναμέζικου λαού. Ήταν η μεγαλύτερη επιβεβαίωση της θεωρίας της Διαρκούς Επανάστασης. Ο πόλεμος κράτησε πολύ και είχε τεράστιο κόστος. Τη μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό – κι ας διαμαρτυρηθούν όσο θέλουν οι σύντροφοι του ΚΚΕ – φέρει η σταλινική γραφειοκρατία της Μόσχας και του Πεκίνου. (Εδώ μπορούν να μου βάλουν τις φωνές και οι Μαοϊκοί!).

Αρχικά, ο Στάλιν, πιστός στη θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα» και της ειρηνικής συνύπαρξης, υποχρέωσε το 1945 το Χό Τσί Μινχ και την ηγεσία της Βιετναμέζικης Επανάστασης να δεχτούν την παρουσία του γαλλικού ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ, μετά την αποχώρηση από εκεί των Γιαπωνέζων. Ενδιαφερόταν βασικά για την εφαρμογή των συμφωνιών της Γιάλτας και του Πότσδαμ, για τη διατήρηση του στάτους κβο παγκόσμια.

Αργότερα, το 1954, και ενώ ο αγώνας του βιετναμέζικου λαού που είχε αρχίσει το 1946 στεφανώθηκε με την κατατρόπωση των δυνάμεων του γαλλικού ιμπεριαλισμού στο Ντιέμ Μπιέν Φού, τόσο η σοβιετική όσο και η κινέζικη σταλινική γραφειοκρατία οδήγησαν τη βιετναμέζικη ηγεσία στην υπογραφή των συμφωνιών της Γενεύης, το 1954. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τη διχοτόμηση του Βιετνάμ και την επέμβαση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου και μέχρι το τέλος, η σταλινική γραφειοκρατία χρησιμοποίησε την επιτακτική ανάγκη εφοδιασμού της Βιετναμέζικης Επανάστασης σε στρατιωτικά και αλλά εφόδια από τη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, για να ασκήσει τεράστιες πολιτικές πιέσεις πάνω στην ηγεσία της, να την φέρει σε τραπέζια διαπραγματεύσεων και να την υποτάξει στα διπλωματικά της σχέδια.

Η σταλινική γραφειοκρατία του Πεκίνου, μάλιστα, φοβερά ενοχλημένη από τη φιλοσοβιετική στάση του Βιετνάμ, έφτασε στο σημείο να εισβάλει στρατιωτικά, το 1979, κινητοποιώντας στρατό 600.000 ανδρών στα βόρεια σύνορα της χώρας! Όμως η βιετναμέζικη ηγεσία, μέσα στην πράξη διεξαγωγής και καθοδήγησης του πολέμου – επανάσταση, ήρθε σε σύγκρουση μαζί της, σπάζοντας εμπειρικά από την αντιδραστική θεωρία του ειρηνικού δρόμου και της ειρηνικής συνύπαρξης. Το 1946, μετά τη συμφωνία με το γαλλικό ιμπεριαλισμό, ο Χό Τσί Μινχ, παρά τις ντιρεκτίβες του Στάλιν, και ενώ βρισκόταν σε πολύ αδύνατη θέση στρατιωτικά, κάλεσε, στο όνομα του Κόμματος και της Κυβέρνησης, το λαό να ξεσηκωθεί και να συντρίψει τον εχθρό.

Το 1954, πάλι, αμέσως μετά τις συμφωνίες της Γενεύης, ο Χό Τσί Μινχ και ο Γκιάπ άρχισαν να οργανώνουν συστηματικά τον αγώνα ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Είχαν εμπιστοσύνη στη φύση της εποχής και τη δύναμη των καταπιεσμένων μαζών στο Βιετνάμ και σ’ όλο τον κόσμο. Είχαν διδαχτεί από τους αγώνες των αποικιακών λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, από την πάλη του Λένιν για το εθνικό ζήτημα.

«Σαράντα χρόνια πριν, ο Λένιν έθεσε τους αντικειμενικούς όρους για το θρίαμβο του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος πάνω στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις:

Συνδυασμένες προσπάθειες μεγάλων μερίδων του πληθυσμού των καταπιεσμένων χωρών. 2. Μια ιδιαίτερα ευνοϊκή διεθνή κατάσταση (αποτέλεσμα των ανταγωνιστικών αντιφάσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων). 3. Ένα ταυτόχρονο ξεσήκωμα του προλεταριάτου ενάντια στη μπουρζουαζία σε μια από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις» (Γκιάπ: «Επιλογή Κειμένων», σελ. 252).

Η μεγάλη δύναμη του στρατηγού Γκιάπ στην καθοδήγηση του τιτάνιου αυτού αγώνα, βρισκόταν στην αντιμετώπιση του σαν μέρους της παγκόσμιας επανάστασης.

Η μεγάλη αδυναμία του – όπως και όλης της ηγεσίας – βρισκόταν, και συνέχισε και στη συνέχεια να βρίσκεται, στην εκπαίδευση της στη σταλινική θεωρία του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα. Γι’ αυτό και το ένδοξο Βιετνάμ βρίσκεται σήμερα σε αυτή την κατάσταση.

Τα παραμορφωμένα εργατικά κράτη που δημιουργήθηκαν στο Βιετνάμ, την Καμπουτσέα και αλλού, δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν στο σοσιαλισμό και πνίγηκαν κάτω από την ιμπεριαλιστική περικύκλωση μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Γιατί, ότι και να λένε τα σταλινικά φερέφωνα, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας δεν μπορεί να ολοκληρωθεί σε μια μόνη χώρα, αναπτυγμένη ΄η καθυστερημένη.

Παρ’ όλα αυτά η πολιτική ηγεσία του Βιετνάμ συνδυάζοντας την πολιτική βία με την ένοπλη βία, μέσα από το χτίσιμο του Κόμματος, θεμελίωνε κάθε στιγμή στην πράξη και έτσι στη συνείδηση των μαζών, τον απελευθερωτικό ρόλο της επαναστατικής βίας του προλεταριάτου και των καταπιεσμένων συμμάχων του. Έτσι οδηγήθηκε ο παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος – επανάσταση στο Βιετνάμ στη νίκη. Έτσι συντρίφτηκε ο μύθος της παντοδυναμίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Έτσι δόθηκε το μεγαλύτερο χτύπημα στο σκεπτικισμό των μικροαστών και επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ο ανίκητος χαρακτήρας της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Το έργο του Γκιάπ, που μαζί με τον Χό Τσί Μινχ, καθοδήγησε αυτό τον αγώνα, θα μείνει στην ιστορίας. Οι αμερικανοί δεν μπορούν ούτε σήμερα να τον ξεχάσουν. Στοιχειώνει στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, σε ολόκληρο τον κόσμο που στο όνομα της αντιμετώπισης της «τρομοκρατίας» δέχεται αλύπητα χτυπήματα από τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές δολοφόνους. Αυτοί, λοιπόν, δεν ξεχνούν το Βιετνάμ. Τρέμουν στη θύμηση του. Εμείς; Εμείς το θυμόμαστε 28 χρόνια μετά;

17/11/2003

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου