Σελίδες

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ


Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Έχουν περάσει 60 χρόνια μετά την πολεμική ήττα του Χίτλερ. Ο Χίτλερ νικήθηκε, ο φασισμός και ο Νεοναζισμός όμως δεν εξαφανίστηκαν. Γιατί πηγάζουν από την ιστορική παρακμή του καπιταλισμού.

Στο Forum του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ γίνονται συζητήσεις υπέρ και κατά του φασισμού ή του εθνικοσοσιαλισμού. Θα προσπαθήσω να πάρω θέση πάνω σ’ αυτή την πολιτική διαμάχη που φαντάζει αδιανόητη εν έτη 2005! Γιατί μετά το Άουσβιτς, μετά τη φρίκη του φασισμού και του ναζισμού, την εξόντωση έξι εκατομμυρίων Εβραίων, εκατομμυρίων Κομμουνιστών, Τσιγγάνων, Ψυχασθενών, Ομοφυλοφίλων, κανείς δεν μπορεί να σιωπά. Κανείς δεν μπορεί να σιωπά ειδικά σήμερα που ο φασισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία επανέρχονται. Εδώ πρέπει να πάρουν θέση οι Αριστεροί και οι Επαναστάτες, οι Διανοούμενοι και οι Επιστήμονες. Γιατί στο όνομα της «επιστήμης» έγιναν θηριώδη πειράματα των ναζί στους κρατουμένους των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Στη βάση των θεωριών της ευγονικής στειρώθηκαν και τελικά οδηγήθηκαν στην «Ευθανασία» χιλιάδες ανάπηροι και ψυχασθενείς. Στο όνομα της επιστήμης και του κύρους της επιστημονικής κοινότητας τιμωρήθηκαν στην Γερμανία μόνο 350 από τους 90.000 γιατρούς που είχαν αναμειχθεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στις ναζιστικές θηριωδίες. Λοιπόν; Θα υπάρξει συνέχεια από την Επιστημονική Κοινότητα, τους Διανοούμενους και τους Επαναστάτες; Εδώ είμαστε. Τους περιμένουμε. Γιατί πρέπει επιτέλους ενάντια στην ενσωμάτωση στους θεσμούς της βιο-εξουσίας, να υπάρξει αντίσταση σ’ όλη τη γραμμή. Ν’ αξιοποιηθεί η ίδια η κρίση του καπιταλισμού σε όλους τους τομείς ως νευραλγικό άνοιγμα προώθησης των δυνάμεων και των διεκδικήσεων της καθολικής κοινωνικής χειραφέτησης. Ο διαρκής χαρακτήρας αυτής της επαναστατικής πορείας πρέπει να εξασφαλιστεί, με πρακτικούς και θεωρητικούς αγώνες, μέχρις ότου όλοι της γης οι κολασμένοι, φέρουν επιτέλους τη φαντασία στην εξουσία, καταλύοντας κάθε εξουσία, ανατρέποντας όλες τις σχέσεις «που κάνουν τον άνθρωπο ένα ον ταπεινωμένο, υποδουλωμένο, εγκαταλειμένο, περιφρονημένο», μέσα ή έξω από εργοστάσια, άσυλα και ναζιστικά λάγκερ. Θα πάρουν θέση; Ή το θεωρούν επουσιώδες το ζήτημα;

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Όπως ανάλυσε ο Λέων Τρότσκι, ο φασισμός βγαίνει από την ανάγκη του μονοπωλιακού κεφαλαίου να συντρίψει την εργατική τάξη και τις οργανώσεις της. «Μέσω του φασισμού, ο καπιταλισμός κινητοποιεί τις μάζες της έξαλλης μικροαστικής τάξης, και τις συμμορίες του declasse και αποθαρρυμένου λούμπεν προλεταριάτου, τους αναρίθμητους ανθρώπους που το ίδιο το χρηματιστικό κεφάλαιο έχει οδηγήσει σε απόγνωση και φρενίτιδα… Μόλις νικήσει ο φασισμός το χρηματιστικό κεφάλαιο συγκεντρώνει στα χέρια του, σε μια ατσαλένια λαβίδα, άμεσα και χωρίς χρονοτριβή, όλα τα όργανα και τους θεσμούς κυριαρχίας, τις εκτελεστικές, διοικητικές και εκπαιδευτικές εξουσίες του κράτους… και πρώτα απ’ όλα καταστρέφει τις εργατικές οργανώσεις». (Λ. Τρότσκι: «Γερμανία 1931-32», σελ. 65).

Οι νεοφασιστικές οργανώσεις κάνουν ορισμένες φορές δυναμικά την εμφάνισή τους εκμεταλλευόμενες την προδοσία του σταλινισμού, την κατάρρευση του σταλινικού μοντέλου και την ήττα της επανάστασης που θα εμπόδιζε μια για πάντα τη φασιστική πανούκλα με το μόνο αποτελεσματικό τρόπο που υπάρχει. Με την ανατροπή του συστήματος που τη γεννά. Έτσι, από την επομένη κιόλας της ήττας τους, οι ναζοί ανασυντάχτηκαν μέσα από τις οργανώσεις τους και το πανευρωπαϊκό δίκτυο που δημιούργησαν.

Στην εποχή της άνθησης, η παρουσία τους παρέμεινε παρασκηνιακή. Με το τέλος, όμως, της άνθησης, και ιδιαίτερα στην περίοδο από το τέλος της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές της δεκαετίας του ’80 έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Η παγκόσμια αντεπανάσταση τις χρειάζεται ενάντια στην εργατική τάξη. Τα δίκτυά τους απλώνονται σε Ευρώπη, Αμερική, Αφρική, Λ. Αμερική ενώ οι τρομοκρατικές τους δραστηριότητες ήταν άπειρες.

Τον Αύγουστο του 1982, το υπουργείο Εσωτερικών της Δυτικής (τότε) Γερμανίας, δημοσίευσε στοιχεία που αποδείκνυαν ότι οι τρομοκρατικές ενέργειες των ακροδεξιών ομάδων το 1981 είχαν φτάσει στο υψηλότερό τους επίπεδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι διάφορες φασιστικές ομάδες διαθέτουν ισχυρές διασυνδέσεις με πρόσωπα που βρίσκονται στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια. Έχουν υψηλούς χρηματοδότες, πλούσιο οπλισμό μέσα από γερές προσβάσεις στο στρατό και γενικά τον κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό. Κατά καιρούς ανακαλύπτονται όπλα του ΝΑΤΟ στην κατοχή διαφόρων νεοναζιστικών οργανώσεων (είναι γνωστό το σχετικό σκάνδαλο στη Νορβηγία το 1978 και το 1979). Τα όπλα τα προμηθεύονται επίσης από δικτατορικά καθεστώτα. Η Ελλάδα των συνταγματαρχών έδινε άφθονα όπλα και εκρηκτικά του στρατού σε ιταλικές νεοφασιστικές οργανώσεις.

Επειδή οι φασίστες και Νεοναζί θα αρχίσουν να αμφισβητούν όσα αναφέρω αξίζει να κάνουμε μια πρόχειρη εξέταση (αργότερα ίσως επανέλθω ποιο αναλυτικά) αυτών των οργανώσεων που δρούσαν ή δρουν στις ευρωπαϊκές χώρες και οι οποίες αναπτύσσουν δεσμούς με τις αντίστοιχες ελληνικές.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Οι διάφορες νεοφασιστικές ομάδες έχουν τα δικά τους στρατόπεδα εκπαίδευσης (Βέλγιο, Γερμανία, Ολλανδία, Ισπανία, κ. ά). Οργανώνουν διεθνείς συναντήσεις, με αφορμή διάφορα πολιτικά γεγονότα. Συσπειρώνουν νέο-ναζί καθώς και ορισμένα παλιά μέλη των ναζί. Μεταπολεμικά πολλοί χιτλερικοί αξιωματικοί, υπεύθυνοι για φοβερά εγκλήματα διέφυγαν στην Λ. Αμερική, την Ισπανία κ. ά., και από εκεί οργανώσαν το – διεθνές – δίκτυό τους.

Στη Γαλλία, αμέσως μετά την απελευθέρωση εμφανίστηκαν μικρές ομάδες φασιστών (P.S.F., M. P. F.) που συσπείρωναν νέο-ναζί με πρώην μέλη των οργανώσεων του Doriot και του Deat. Το 1951 ιδρύθηκε η “Jeunne Nation” που ζητούσε «να περάσει η εξουσία στα χέρια των εθνικιστών» και ανάπτυξε ισχυρούς δεσμούς με τον OAS, για μια Algerie Francaise. Το 1959 όταν τέθηκε εκτός νόμου, δημιουργήθηκε το “Parti Nationaliste” από τη συνένωση διαφόρων φασιστικών ομάδων. Το 1958 δημιουργήθηκε το UDCA του Pierre Poujade ένα λαϊκίστικο φασιστικό κίνημα. Το 1962 ιδρύθηκε η Association des Vikings de France που άρχισε να αναπτύσσει δεσμούς με οργανώσεις του εξωτερικού. Σαν Partie Proletarien National – Socialiste έγινε μέλος της Παγκόσμιας Ένωσης Εθνικοσοσιαλιστικών (WUNS), και ανάπτυξε ισχυρούς δεσμούς με τον Colin Jordan στην Αγγλία και τον Lincoln Rockwell στην Αμερική. Ο Jordan, o “διεθνής fuhrer του WUNS” και η φασίστρια Francoise Dior έφτιαξαν την Federation Ouest Europeenne (FOE), με ένα πρώην μέλος των SS στην ηγεσία για να αντιπροσωπεύει την WUNS στις γαλλόφωνες χώρες. Αυτή διαλύθηκε μετά τη σύλληψη μερικών ηγετών της. Το 1964 ιδρύθηκε η τρομοκρατική ομάδα “Occident”. Έκανε πολλές τρομοκρατικές πράξεις, ενάντια σε αριστερές φοιτητικές και εργατικές οργανώσεις.

Το 1966 δημιουργήθηκε η FANE (Federation d’ Action Nationale et Europeene με έντονη ρατσιστική προπαγάνδα. Το 1962 ιδρύθηκε η ομάδα Societe f’ Etudes de Relations Publiques (SERP) από έναν πρώην Πουτζαντιστή, βασανιστή στην Αλγερία, τον φασίστα Λεπέν. Στις Ευρωεκλογές το 1984 το κόμμα του Λεπέν ξεπέρασε το 10%, κρατώντας μια διαφορά στήθους με το ΚΚΓ. Στην πορεία βέβαια καταποντίστηκαν και τα δύο!

Το 1966 ιδρύθηκε το Mouvement Nationaliste du Progres (MNP) που ισχυριζόταν ότι είχε 3.000 δραστήρια μέλη και 300.000 συμπαθούντες. Στην ουσία παρέμεινε μια ασήμαντη ομάδα, όπως και η Delta, με έντονη αντισημιτική, τρομοκρατική δράση. Στη Γαλλία, όλες αυτές οι ομάδες δρούσαν παράλληλα με το πλατιά οργανωμένο παρακρατικό δίκτυο Barbouze.

Στη Γερμανία, αμέσως μετά τον πόλεμο, οι Ναζί οργανώθηκαν σε μικρές παραστρατιωτικές και τρομοκρατικές οργανώσεις (WAN, DRP, SRP). Το 1965 ιδρύθηκε το National Democratische Partei (NDP) του Adolf von Thaddens που το 1969 κατάφερε να συγκεντρώσει το 4,3% των ψήφων. Η δύναμή του, όμως, προοδευτικά μειώθηκε σοβαρά.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 υπήρχαν στην Γερμανία 17.000 νεοναζιστές, μέλη και συμπαθούντες των διαφόρων, μικρών οργανώσεων. Το 1978-79, με απόφαση της κυβέρνησης Brandt κατασχέθηκαν περί τις 50 νεοναζιστικές εκδόσεις, ενώ το 1981 χρειάστηκε να ψηφιστούν καινούργιοι νόμοι για να εμποδιστεί η διάδοση του “Main Kamf” του Χίτλερ. Το 1981 νέα νεοναζιστική τρομοκρατική ομάδα VSBD ανάλαβε δράση. Βόμβες σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, εβραϊκές συναγωγές και χώρους όπου σύχναζαν μετανάστες εργάτες, συντονισμένα σε όλη την Ευρώπη σημαδεύουν την δεκαετία του ’80. Η ρατσιστική τους προπαγάνδα κάνει στόχο της τα 4,5 εκατομμύρια εργατών που απασχολούνταν στην Δ. Γερμανία. Έτσι, όπως σήμερα, στόχος τους στην Ελλάδα είναι οι Αλβανοί και άλλοι οικονομικοί μετανάστες.

Στην Ιταλία, παράλληλα με το MSI, που ιδρύθηκε το 1946, δημιουργήθηκαν διάφορες φασιστικές ομάδες που αμέσως δικτυώθηκαν με άλλες ευρωπαϊκές (Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία κλπ.). Η Ordine Nuovo ανάπτυξε στενούς δεσμούς με τον OAS – έδωσε όχι μόνο όπλα αλλά και καταφύγιο σε καταζητούμενα από τις γαλλικές αρχές μέλη του OAS. Στη διάρκεια της χούντας του Παπαδόπουλου, στην Ελλάδα, η Ordine Nuovo επιδόθηκε στο λαθρεμπόριο όπλων με αξιωματούχους της χουντικής κυβέρνησης και άλλους στρατιωτικούς. Οι διάφορες φασιστικές ομάδες που δημιουργήθηκαν σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο (Ordine Nero, Avanguardia Nationale, Squadre Azione Myssolini, κλπ) ανάπτυξαν όλες δεσμούς με το MSI.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η Ιταλία συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη του σκανδάλου της στοάς Ρ-2 του μουσολινικού Celli. Το φασιστικό δίκτυο της Ρ-2 έφτανε μέχρι την κυβέρνηση. Στη Βρετανία, το 1967 ιδρύθηκε το National Front που ανάπτυξε μια έντονη δραστηριότητα ενάντια στους έγρωμους μετανάστες. Μετά το 1978-79, οι φασίστες της Βρετανίας εγκατέλειψαν τη νομιμότητα και στράφηκαν στην παραστρατιωτική οργάνωση και δράση, την ανοιχτή αντισημιτική προπαγάνδα (Column 80, SS Wotan, Κ. ά.).

Μετά το 1980 η British Mouvement του Colin Jordan καταφέρνει κι αποσπά μέλη από το National Front. Το φασιστικό κίνημα της Βρετανίας γνωρίζει αλλεπάλληλες διασπάσεις. Αναπτύσσει στενούς δεσμούς με τους αμερικάνους φασίστες της Ku Klux Klan και του αμερικάνικου νεοναζιστικού κόμματος. Ιδιαίτερα η Ku Klux Klan το χρηματοδοτεί χωρίς φειδώ και στέλνει ανθρώπους της στη Βρετανία και τη Δ. Γερμανία για στενότερη συνεργασία.

Η Ισπανία είναι η χώρα με ιδιαίτερη έντονη παρουσία φασιστικών ομάδων που συνεργάζονταν και συνεργάζονται στενά με Ιταλούς, Γερμανούς, Ελβετούς και άλλους νεοναζιστές. Άλλωστε, ο Φράνκο πρόσφερε θερμή φιλοξενία σε πολλούς ναζί που κατέφυγαν εκεί μετά τον πόλεμο κάνοντας την Ισπανία τόπο οργάνωσης, και εκπαίδευσης ενός πανευρωπαϊκού δίκτυου νεοναζιστών. Φασιστικές οργανώσεις, υπάρχουν σε όλες φυσικά τις ευρωπαϊκές χώρες.

Στην Ελλάδα, μετά την πτώση της χούντας δημιουργήθηκαν διάφορες φασιστικές οργανώσεις με γερές προσβάσεις στον κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό (Κόκκινη Προβιά), με κύρια την ΕΠΕΝ και την ΕΝΕΚ. Σήμερα απόγονοι αυτών των φασιστικών εκτρωμάτων είναι η Χρυσή Αυγή, το κόμμα του Καρατζαφέρη που κατάφερε να βγάλει και Ευρωβουλευτή και το κόμμα του Βορίδη.

Χαρακτηριστικό των νεοφασιστικών οργανώσεων είναι η πολυδιάσπαση και οι εσωτερικές διαμάχες τους. Όμως παρά την μικρή αριθμητική τους δύναμη επιβάλουν την παρουσία τους μέσα από τις τρομοκρατικές, εγκληματικές τους ενέργειες (ρατσιστικές επιθέσεις, βόμβες, δολοφονίες, κλπ). Αυτό που τους συνενώνει είναι το μίσος τους στην εργατική τάξη και τις οργανώσεις της. Στόχος τους είναι η επιβολή ενός καθεστώτος «εκλεκτών» που θα καταστρέψει όλες τις εργατικές οργανώσεις και θα συντρίψει την εργατική τάξη. Η φυλετική υπεροχή των Ινδοευρωπαίων και η κατωτερότητα όλων των άλλων φυλών, ο άκρατος εθνικισμός, ο αντισημιτισμός και βέβαια ο αντικομμουνισμός, αποτελούν τα βασικά στοιχεία της προπαγάνδας τους.

Θεωρούν τον εαυτό τους συνεχιστή του «αγώνα» του Χίτλερ και γι’ αυτό χρησιμοποιούν φωτογραφίες του Φίρερ, σβάστικες (που χρησιμοποίησε ο Χίτλερ σαν σύμβολο) ναζιστικές τελετές και γενικά το «ναζιστικό τρόπο ζωής».

Έχουν βαθιές ρίζες στο αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, και δυναμώνουν όσο μεγαλώνει η κρίση του. Η δράση τους επεκτείνεται και στον πνευματικό χώρο όπου προσπαθούν να επιβάλουν τις βιολογικές, ρατσιστικές τους θεωρίες. Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το φαινόμενο της αναβίωσης τέτοιων θεωριών στις μέρες μας. Φυσικά ο K. Lorenz δεν παύει και σήμερα να είναι ο πνευματικός γκουρού τους.

Υποστηρίζουν ότι τον κύριο ρόλο στην ανθρώπινη εξέλιξη παίζει η κληρονομικότητα, ότι οι ανώτεροι φυλετικά πρέπει να επιβάλλονται στους κατώτερους, ότι η Ινδοευρωπαϊκή πνευματική κληρονομιά είναι ανώτερη από όλες τις άλλες! Μέσα από τους «Νέους Φιλόσοφους» καλούν τις μάζες να ξεμπερδεύουν με το μαρξισμό. Οποία αφέλεια…

* * *

Σήμερα, καθώς οι πληθυσμοί του εξαθλιωμένου Νότου συνθλίβονται από τον ιμπεριαλιστικό Βορρά, στρέφονται στη μαζική μετανάστευση στα πρώην αποικιοκρατικά κέντρα – για να συναντήσουν μαζί με την υπερεκμετάλλευσή τους αντι-μεταναστευτικούς νόμους κι όλη της φρίκη του νεορατσισμού. Το πρόβλημα αυτό αποκτά εκρηκτική σημασία, την δεκαετία του ’80, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Γαλλία. Όπως τόνιζε ο Λένιν «η εκμετάλλευση της χειρότερα πληρωμένης εργασίας από τις καθυστερημένες χώρες είναι ιδιαίτερα το χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού. Πάνω σ’ αυτή την εκμετάλλευση στηρίζεται, μέχρις ένα βαθμό, ο παρασιτισμός των πλούσιων ιμπεριαλιστικών κέντρων που δωροδοκούν ένα μέρος των εργατών τους με ψηλότερους μισθούς, ενώ αναίσχυντα και ανεμπόδιστα εκμεταλλεύονται την εργασία των «φτηνών» ξένων εργατών. (σ. σ. Από αυτό το απόσπασμα παίρνουν και οι ρατσιστές της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ και ορύονται ΈΞΩ ΟΙ ΞΕΝΟΙ, το είπε και ο Λένιν, το είπε και ο ΜΑΡΞ! Τι ντροπή!) Στις λέξεις “χειρότερα πληρωμένοι” πρέπει να προστεθούν και οι λέξεις “και συχνά στερημένοι από δικαιώματα”, γιατί οι εκμεταλλευτές στις “πολιτισμένες” χώρες πάντοτε αξιοποιούν το πλεονέκτημα ότι οι εισαγόμενοι ξένοι εργάτες δεν έχουν δικαιώματα». (σ. σ. Αυτό το παραλείπουν οι εν λόγω ρατσιστές…τροτσκιστές!) (Λένιν, Η Αναθεώρηση του κομματικού προγράμματος).

Τον καιρό της άνθησης και βιομηχανικής επέκτασης, οι μετανάστες ξεζουμίζονται σαν λεμόνια. Τον καιρό της κρίσης και της ύφεσης, τα στημένα λεμόνια πετιούνται. Τις τρις τελευταίες δεκαετίες της παρατεταμένης κρίσης και βιομηχανικής τελμάτωσης – και μετά την κατάρρευση του λεγόμενου «σοσιαλιστικού» στρατοπέδου -, όσο γινόταν ταχύτατη η μετακίνηση κεφαλαίων από το ένα χρηματιστήριο στη μια άκρη του πλανήτη στο άλλο στην άλλη άκρη, τόσο μεγαλύτερα εμπόδια ορθώνονταν στη μετακίνηση εργατικής δύναμης από τις καθυστερημένες στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Ακόμα παραπέρα, καθώς η καπιταλιστική τάξη, σπρωγμένη από την κρίση, έρχεται σ’ ολομέτωπη σύγκρουση με την εργατική τάξη, επιχειρεί να την διασπάσει, να την αποδυναμώσει, να την εξουδετερώσει, στρέφοντας τους “ντόπιους” ενάντια στους “ξένους” εργάτες – τους πιο ευάλωτους, κακοπληρωμένους και χωρίς δικαιώματα. Ο νεορατσισμός στην Ευρώπη (βλ. Λεπέν ή Γιόργκ Χάιντερ) είναι η κινητοποίηση των “λευκών” μικροαστών, “ντεκλασέ”, κι ορισμένων εργατικών στρωμμάτων, από το μονοπωλιακό κεφάλαιο ενάντια στην εργατική τάξη και τις οργανώσεις της συνολικά, αρχίζοντας από το πιο εκμεταλλευόμενο κι ανυπεράσπιστο τμήμα της.

Αυτός είναι ο φασισμός του Λεπέν, του Χάιντερ, του Καρατζαφέρη ή του Βορίδη και των ομοίων τους. Είναι άρρηκτα δεμένος με τις οικουμενικές αντιφάσεις του παρακμασμένου καπιταλισμού – πράγμα που θέλουν να συσκοτίσουν οι αστοί και οι μικροαστοί δημοκράτες, ο Χριστόδουλος, και φυσικά οι φασίστες και οι νεοναζί. Γι’ αυτό και δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί ριζικά με συνθήματα και αφορισμούς – όσο σωστά κι αν είναι αυτά – χωρίς ανατρεπτική αντικαπιταλιστική πολιτική. Συνάμα, δεν πρόκειται απλώς για την “άκρα δεξιά”. Όπως το δείχνει και το παράδειγμα της Γαλλίας ή της Αυστρίας, η δράση των φασιστών είναι αλληλένδετη με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους, το βοναπαρτιστικό εκφυλισμό της αστικής δημοκρατίας και τη μετάβαση σ’ αυταρχικές μορφές κρατικής κυριαρχίας (με ιδιαίτερη έμφαση μετά την 11 του Σεπτέμβρη) σ’ όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ιδιαίτερα στην κλυδωνιζόμενη σημερινή Ευρώπη της ΕΕ. Την πιο πολύτιμη βοήθεια τους προσφέρουν οι γραφειοκράτες του ρεφορμισμού και του σταλινισμού, στην εκ των προτέρων αποτυχημένη προσπάθειά τους να συνδιαχειριστούν μαζί με τις άρχουσες τάξεις την κρίση της αστικής κοινωνίας και της αστικής εξουσίας.

Ο ανερχόμενος φασισμός και το αστυνομικό κράτος είναι η δραματική προειδοποίηση και το αδιάψευστο σημάδι ότι η καπιταλιστική κοινωνία αποσυντίθεται γοργά.

ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ;

Απαντώντας και στο ερώτημα της φίλης Μαρίας Τραπάγκου, Φιλόλογου, που δημοσιεύθηκε στο Φόρουμ, κι επειδή διαφωνώ ότι πρόκειται για «πολιτικο-ιδεολογικό ντέρμπυ» όπως γράφει ο φίλος inn_i_evighetens_mφrke, αλλά για ξεσκέπασμα της ιδεολογίας του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού, γράφω και τα παρακάτω: Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, η Βρετανική κυβέρνηση γνώριζε τα σχέδια των Ναζί για σφαγή των Εβραίων από το 1941 και όχι από το 1942 όπως αυτή παραδέχεται.

Αυτά τα στοιχεία είναι οι γερμανικές στρατιωτικές ραδιοφωνικές μεταδόσεις από την κατεχόμενη Ρωσία το φθινόπωρο του 1941, όταν στο Bletchley Park αποκωδικοποιήθηκε ο μυστικός κώδικας των Ναζί με το όνομα «Αίνιγμα». Σ’ αυτές τις μεταδόσεις περιγράφονταν με κάθε λεπτομέρεια οι σφαγές των Εβραίων από τους Eingatzgryppen του Χίτλερ, που λειτουργούσαν πίσω από τις Γερμανικές γραμμές. Όταν όμως οι σύμμαχοι αποκωδικοποίησαν τις πρώτες γερμανικές μεταδόσεις απ’ ότι φαίνεται αποφάσισαν να μην κάνουν τίποτα. Μια ερμηνεία, στρατιωτική και ταυτόχρονα απολογητική για την στάση των «συμμάχων», είναι και η παρακάτω: Σύμφωνα με αυτήν την άποψη οι Βρετανοί και οι σύμμαχοι είχαν υποστεί μια σειρά ταπεινωτικές ήττες, έτσι η Βρετανική κυβέρνηση έπρεπε να είναι προσεκτική και να μην αποκαλύψει πως είχε καταφέρει να σπάσει τον κώδικα.

Πέρα από αυτό όμως, ήταν από το 1942 πια ξεκάθαρο ότι οι «σύμμαχοι» δεν είχαν καμία διάθεση να βοηθήσουν τους Εβραίους. Το Μάιο του 1942 η Εβραϊκή Bund, που τότε λειτουργούσε στην Πολωνία παράνομα, είχε στείλει στο Λονδίνο μια λεπτομερή αναφορά για τις δολοφονίες των Εβραίων. Αυτή η αναφορά εξηγούσε πως οι Γερμανοί είχαν ξεκινήσει την εξόντωση των Εβραίων σε πολωνικό έδαφος και με ποιους τρόπους την πραγματοποιούσαν. Περιέγραφε τις μεθόδους σφαγής δίνοντας μέρη, ώρες και αριθμό των νεκρών. Τον Ιούνιο ο στρατηγός Σικονίκι, ηγέτης της εξόριστης πολωνικής κυβέρνησης, σε μια ανακοίνωσή του προειδοποιούσε για τις σφαγές. Στις 25 Ιουνίου η Daily Mail στις εσωτερικές της σελίδες έγραψε ότι 700.000 Εβραίοι σφαγιάστηκαν στην Πολωνία. Τέτοια άρθρα εμφανίστηκαν και σε άλλες εφημερίδες της Βρετανίας.

Τον Ιούλιο η κυβέρνηση της Αγγλίας εκδίδει την αναφορά της Bund διακηρύσσοντας παντού πως οι Γερμανοί γκάνγκστερ θα τιμωρηθούν. Ο αμερικανός πρόεδρος Ρούσβελτ διακήρυξε πως αυτοί που διαπράττουν αυτά τα εγκλήματα σήμερα, θα τιμωρηθούν την ημέρα της εκδίκησης. Ήδη από τον Σεπτέμβριο οι «σύμμαχοι» είχαν λεπτομερή γνώση της συνδιάσκεψης των Ναζί όταν αποφασίστηκε να προχωρήσουν στην «τελική λύση», δηλαδή στην εξόντωση όλων των Εβραίων και όχι μόνο αυτών που ζούσαν στην επικράτειά τους.

Όμως οι «σύμμαχοι» δεν πραγματοποίησαν τίποτα από όσα υπόσχονταν τις προηγούμενες μέρες. ΟΙ Εβραίοι συνέχιζαν να πεθαίνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσης. Μια άλλη ερμηνεία, πιο σοβαρή από την στρατιωτική, γιατί τελικά οι «σύμμαχοι» δεν προχώρησαν στην σωτηρία των Εβραίων, είναι πως τόσο η αμερικανική όσο και η βρετανική άρχουσα τάξη μισούσε τους Εβραίους όσο και οι Γερμανοί. Ο Viktor Cavendish-Bentink, που ήταν πρόεδρος της κατασκοπίας των Βρετανών και είχε πρόσβαση στα χειρόγραφα του «Αινίγματος», θεωρούσε πως η σφαγή των Εβραίων ήταν «προϊόν σλαβικής φαντασίας». Επίσης ο Βρετανός υπουργός εξωτερικών αρνιόταν επίμονα να γίνει συζήτηση στο κοινοβούλιο για το ολοκαύτωμα των Εβραίων και αυτό, σύμφωνα με τον προσωπικό του γραμματέα, γιατί ήταν απίστευτα προκατειλημένος εναντίον των Εβραίων. Αν και οι παραπάνω λόγοι μπορεί να ισχύουν, κατά τη γνώμη μου δεν είναι οι πιο σημαντικοί. Ο κύριος μάλλον λόγος που οι σύμμαχοι δεν βοήθησαν τους Εβραίους ήταν πως δεν ήταν ένας από τους στόχους των «συμμάχων».

Μπορεί, σύμφωνα με την αστική ιστορία, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος να έγινε για την ελευθερία, την δημοκρατία, την δικαιοσύνη, την ειρήνη και άλλες τέτοιες ηθικοπλαστικές κοινοτοπίες. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Οι «σύμμαχοι» καπιταλιστές δεν ήταν αντιφασίστες και ούτε προσπάθησαν να διώξουν τον «ναζιστικό κίνδυνο». Πολεμούσαν για να διατηρήσουν και να ενισχύσουν την αυτοκρατορία τους (Βρετανοί) και τα συμφέροντά τους (ΗΠΑ) στον κόσμο. Γι’ αυτό άλλωστε και οι «σύμμαχοι» από το 1941, όταν μάθανε για πρώτη φορά για το ολοκαύτωμα, ή και από το 1943 όταν η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική, δεν κάνανε απολύτως τίποτα.

Το 1942 οι Ναζί είχαν την πρώτη μεγάλη και ταπεινωτική ήττα τους στο Στάλινγκραντ. Αυτό το γεγονός άλλαξε όλη την πορεία του πολέμου. Θα μπορούσαν να έχουν διαθέσει όλες τις δυνάμεις τους στην Ευρώπη και να άνοιγαν έτσι ένα «δεύτερο» μέτωπο πριν από τον Ιούνιο του 1944. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα βοηθούσαν τους Ρώσους στο ανατολικό μέτωπο και θα σώζονταν εκατομμύρια Εβραίοι. Όμως οι «σύμμαχοι» ως «γνήσιοι δημοκράτες» αποφάσισαν πώς από το να σωθούν ζωές ήταν προτιμότερο να διατηρήσουν τον έλεγχο στην Ασία, την Αφρική και την Μ. Ανατολή.

Ακόμα όμως και το 1944, οι «σύμμαχοι» δεν έκαναν τίποτα. Βέβαια, υπάρχουν, ακόμα και μετά τις αποκαλύψεις, κάποιοι που θεωρούν ότι οι σύμμαχοι δεν γνώριζαν για τις σφαγές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως το καλοκαίρι του 1944. Όμως ακόμα και τότε, αν είχαν ενεργήσει, θα είχαν σωθεί εκατομμύρια Εβραίοι και όχι μόνο.

Ωστόσο όλες οι προειδοποιήσεις των Εβραϊκών οργανώσεων αγνοήθηκαν τελείως. Χαρακτηριστικό γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι, αν και τα αμερικανικά αεροπλάνα πετούσαν πάνω από το Άουσβιτς ολόκληρο τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη, ποτέ δεν το βομβάρδισαν παρά μόνο μια φορά κι αυτή κατά λάθος. Επίσης, οι Βρετανοί είχαν αρνηθεί να βομβαρδίσουν τους θαλάμους αερίων και τις σιδηροδρομικές γραμμές που οδηγούσαν σ’ αυτούς για να μην χαθούν πολύτιμες ζωές. Την ίδια ακριβώς βοήθεια πήραν και οι εξεγερμένοι στο γκέτο της Βαρσοβίας. Το 1944 οι «σύμμαχοι» προτιμούσαν να δολοφονούν άμαχο πληθυσμό ισοπεδώνοντας τις γερμανικές πόλεις παρά να βομβαρδίσουν το Άουσβιτς, ώστε να σώσουν έτσι χιλιάδες ζωές.

Οι αποκαλύψεις αυτές μας ξαναθυμίζουν το φρικιαστικό πρόσωπο των Ναζί, που κάποιοι «διανοούμενοι» σήμερα προσπαθούν να το αναθεωρήσουν, καθώς και το ολοκαύτωμα. Όμως πέρα από αυτό μας έδειξαν επίσης και ένα άλλο φρικιαστικό πρόσωπο: εκείνο των «φίλων συμμάχων» (Τσόρτσιλ, Έντιν, Ρούσβελτ) που θυσίασαν εκατομμύρια ζωές στο βωμό των καπιταλιστικών συμφερόντων και της βρετανικής αυτοκρατορίας.

Η φονική λειτουργία της εξουσίας που πριν ήταν προνόμιο του άρχοντα, τώρα, από τα μέσα του 19ου αιώνα και πέρα, εγγράφεται στις σύγχρονες κρατικές δομές ως ρατσισμός του κράτους. Ένας ρατσισμός που εκδηλώνεται με τις γενοκτονίες στις αποικίες, τον «κοινωνικό δαρβινισμό», την «ευγονική» κλπ. Και βρίσκει τον παροξυσμό του στην τερατωδία του ναζισμού.

07/01/2005

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου