ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

"... Η μουσική είναι το άνθος της ανθρωπότητας και το άσμα της ιστορίας, βλαστάνει και εις την λύπην και εις την χαράν", είπε κάποτε ο Ρομέν Ρολάντ. Και πράγματι! Κανείς ποτέ δεν μας προσέφερε όσα μας έδωσαν με τα αθάνατα έργα τους όλοι οι μεγάλοι μύστες της Μουσικής Τέχνης.

Ούτε ο Εδισων, ούτε ο Φαραντάυ μάς έδωσαν εκείνο που μας εχάρισε ένας Μπαχ, ένας Μπετόβεν, ένας Χαίντελ, ένας Μπραμς και ένας Μόζαρτ. Η μουσική, για μένα τουλάχιστον, είναι η ανωτέρα, μαζί με την ποίηση, τέχνη. Μια μουσική δημιουργία ανωτέρας υφής, μας παρηγορεί, μας εξευγενίζει, μας τονώνει το ηθικό και μας εξυψώνει. Τα μουσικά μνημεία που έχουν ανεγείρει οι Μότσαρτ, Χάϋδν, Μπετόβεν, Σούμπερτ και Μπαχ, είναι ναοί, που μέσα στα άδυτα των αδύτων τους ο κουρασμένος και καταπονημένος άνθρωπος της σημερινής πολυτάραχης εποχής μας βρίσκει την παρηγοριά και το αντίδωρο της αγάπης.

Ο επικός Μπετόβεν, ο ήρεμος Χάυδν, ο Θρήσκος Μπαχ, και ο τραγικός Σούμαν, όπως και τόσοι άλλοι μάγοι της Μουσικής, είναι οι καλύτεροι γιατροί της ανθρωπότητος. Ναι, η μουσική, είναι κάτι το εξαίσιο! Τα φίδια και τα ανημέρωτα θηρία, που τρέμουν όλοι στο αντίκρισμα τους, σκύβουν το κεφάλι τους υποταγμένα στους γλυκούς ήχους της μουσικής.

Δυστυχώς όμως, στην εποχή μας η μουσική δεν συγκινεί μερικούς ανθρώπους, που παρανόησαν τη λέξη "Μουσική" και αρκούνται σε μια μουσική, που κατ΄ όνομα μόνον μοιάζει με την πραγματική, με την καθ΄ εαυτού μουσική. Νομίζω πως οι άνθρωποι αυτοί είναι αξιολύπητοι, γιατί, όπως λέγει ο Σαίξπηρ: "... Όποιος δεν συγκινείται από την αρμονία, είναι ικανός και προδότης και φονιάς και κάθε είδους κακοποιός και άχρηστος στην κοινωνία να γίνει".

Αυτές τις μέρες, ένας άλλος μεγάλος μουσικός, ο Έλλην Μητρόπουλος, πέθανε μ΄ ένα τιμημένο θάνατο. Έπεσε διευθύνοντας την ορχήστρα. Σε μια τελευταία προσπάθεια, γαντζώθηκε από το αναλόγιο, ενώ, λίγους πόντους πιο πέρα, από τα μαγικά του δάχτυλα, έπεσε η μπαγκέτα...

Ένας ακόμη νεκρός μουσικός!... Ένας μεγάλος μαέστρος, που υπηρέτησε την Θεία Τέχνη της Μουσικής, δίνοντας κι αυτήν ακόμη τη ζωή του. Κι αποδεικνύοντας με τον τρόπο αυτόν, πως η μουσική είναι κάτι παραπάνω από τέχνη.

Είναι η ίδια η ψυχή, η πνοή του Θεού, που, θυμίαμα ευλαβικό, ανεβαίνει στον Πλάστη και Δημιουργό της...

(Το κείμενο αυτό το δημοσίευσα στο περιοδικό ΜΥΣΤΗΡΙΟ το 1959 όταν ήμουνα 15 χρονών! Το έχω καταχωρήσει στο ημερολόγιο μου και το δημοσιεύω κι εδώ στην καινούργια σελίδα ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ)