Σελίδες

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ


ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΛΕΣΒΙΑΚΑ ΝΙΑΤΑ τον Ιούνη του 1977.

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ


Αγαπητοί φίλοι: Συνεχίζοντας την κουβέντα που ανοίξαμε πριν λίγες ημέρες όταν είχα επισκευθεί το περιοδικό σας, νομίζω πώς είναι μερικές αλήθειες που πρέπει επιτέλους να τις πούμε στους αναγνώστες σας.

Και οι αλήθειες αυτές έχουν σχέση με το τραγούδι και συγκεκριμένα με το πολιτικό τραγούδι, αυτό που απευθύνεται στους εργαζόμενους, μιλάει γι΄ αυτούς, για τα προβλήματά τους, τους αγώνες τους, που ανεβάζει την πολιτική τους συνείδηση και την επαγρύπνηση. Εδώ όμως μπαίνει το ερώτημα: Μπορούν οι εργαζόμενοι να πάνε στα πολυτελή κέντρα που τραγουδάνε οι φίρμες με τις αστρονομικές αποδοχές, και που ένα ποτό στοιχίζει όσο ένα ολόκληρο μεροκάματο του εργάτη;

Ασφαλώς όχι! Μπορεί ο εργάτης που σηκώνεται από τα μαύρα χαράματα για να πάει στη δουλειά του, να ξενυχτίσει για να ακούσει πώς: "Λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη"; Και πάλι σίγουρα όχι! Τότε λοιπόν για ποιον τραγουδιούνται αυτά τα τραγούδια; Για τους επαγγελματίες ξενύχτιδες που δεν νοιάζονται για το αύριο, και που έγιναν (ας γελάσω) και αυτοί "προοδευτικοί";

Για να ακούσει ο εργαζόμενος λαός τα τραγούδια του, πρέπει οι λεγόμενοι προοδευτικοί καλλιτέχνες να ξεχυθούν στις συνοικίες, να εξαπλωθεί παντού ένα πολιτιστικό κίνημα, για να γίνει η τέχνη και η ψυχαγωγία κτήμα του λαού. Πρέπει να κάνουμε γνωστό, το γεγονός ότι τα πολιτικά τραγούδια γίνονται μέσο πλουτισμού για μερικούς επιχειρηματίες και για ορισμένους "προοδευτικούς" καλλιτέχνες. Υπάρχει σίγουρα και μια "λογική" απάντηση σ΄ όλα αυτά: "Αν δεν τραγουδήσω σ΄ αυτά τα κέντρα, αν δεν γίνω βεντέτα, ο κόσμος δεν θα ακούει τα τραγούδια μου και οι εταιρίες θα με θάψουν". Ναι! Σίγουρα αυτό θα συμβεί! Ομως το πολιτικό τραγούδι είναι ένα όπλο. Αν το χρησιμοποιείς για να παλαίψεις, πρέπει να παλαίψεις. Οι εταιρείες που φτιάχνουν ένα καλό δίσκο το κάνουν μόνο όταν είναι σίγουρες πώς θα κερδίσουν, και συγχρόνως φτιάχνουν χίλιους σκάρτους για να κρατούν χαμηλό το πολιτιστικό επίπεδο του λαού.

Πρέπει να χτυπήσουμε ανοιχτά και τη λογική αυτή των εταιρειών. Πρέπει να μάθουμε τον κόσμο να ακούει κάθε καλό τραγουδιστή, ή τραγούδι, και να μη φτιάχνει είδωλα και φίρμες που του επιβάλλουν διάφορα οικονομικά συμφέροντα. Οπωσδήποτε το να τραγουδήσει ένα τραγούδι ένας τραγουδιστής φίρμα, φτάνει ασφαλώς (σήμερα) σε περισσότερο κόσμο, όμως αυτός είναι ένας τρόπος διάδοσης των τραγουδιών μας, που είναι αντίθετος με τα ίδια τα τραγούδια μας. Πολεμάμαι λοιπόν τραγουδώντας και έχοντας σύμμαχο τους εργαζόμενους, ακροατές. Κανένα τραγούδι της εθνικής μας αντίστασης δεν γυρίστηκε σε δίσκο για να γίνει γνωστό, και όμως τα αντάρτικα τραγούδια τα τραγουδάει όλος ο λαός μας. Αυτό λέει πολλά. Γιατί αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση το πολιτικό τραγούδι δεν έχει ζωή. Δεν μπορεί να ζήσει και να αναπτυχθεί σ΄ αυτές τις συνθήκες. Θα σβύσει σαν μόδα και θα αντικατασταθεί με υποκουλτούρα και άθλια μουσικά υποπροϊόντα. Και αντί για "Λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη" οι εργαζόμενοι θα ακούνε "μούλειψες μανάρα μου, κουνήσω κοριτσάρα" ή "φίλαμε ποιο χαμηλά να τρελαθώ μαζί σου"...

Και μην γελάτε φίλοι μου. Εκεί θα καταλήξουμε εγώ είμαι απόλυτα βέβαιως. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία σας...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου