Σελίδες

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Ο Ν. ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ ΚΑΙ ΤΟ 20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΣΕ



Ο Ν. ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ ΚΑΙ ΤΟ 20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΣΕ

«Είμαι σίγουρος για τη
νίκη της 4ης Διεθνούς! Προχωρείτε!»

ΤΡΟΤΣΚΙ

Έχουν περάσει 55 ολόκληρα χρόνια από το 20ο Συνέδριο
του ΚΚΣΕ και 37 από το θάνατο του Ν. Χρουτσόφ. Σαν σήμερα στις 11 Σεπτεμβρίου
1971 ο Ν. Χρουτσόφ απεβίωσε. Παρ’ ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια, ο σταλινισμός
κυριαρχείται ολοκληρωτικά από τις αντιφάσεις που ήρθαν τότε στην επιφάνεια και
από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ που σαν φυσικό επακόλουθο ακολούθησε την πορεία
του. Επιβεβαιώνοντας έτσι όχι μόνο τις επισημάνσεις του Τρότσκι αλλά και του
γάλου φιλόσοφου Alain Badiou, ο οποίος στο στοχαστικό δοκίμιό του για την
κατάρρευση των κομμάτων – Κρατών που αυτοπροσδιορίζονταν σαν κομμουνιστικά,
έκανε την εξής εύστοχη παρατήρηση:
«Το θέαμα
αυτής της ερείπωσης, άναρχο, συγκεχυμένο, λυπηρό – αλλά αναγκαίο και θεμιτό,
γιατί ότι πέθανε οφείλει να πεθάνει – μαρτυρά, όχι τον “θάνατο του
κομμουνισμού”, αλλά τις φοβερές συνέπειες της έλλειψής του».

VIDEO


ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ – ΝΙΞΟΝ

-
ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ
1960


Βήχος Παναγιώτης





Хрущев
и его Кузькина мать


Το άρθρο που ακολουθεί είναι μία απάντηση που είχα δώσει παλιότερα, σε έναν σταλινικό σύντροφο που μου έκανε κριτική για τις θέσεις μου σχετικά με το Ν. Χρουστσόφ και το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ.

Αγαπητέ σύντροφε “Σταλινικέ”, μετά το 20ο Συνέδριο toy KKΣΕ και πριν φτάσουμε στο 27ο παρακολουθήσαμε – εμείς οι παλιότεροι – γύρω στα 1976, αν δεν κάνω λάθος – το 25ο Συνέδριο ΔΙΑΛΥΣΗΣ. Το Κρεμλίνο δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να ασκήσει τον έλεγχό του στα «αδελφά» κόμματα, όπου κυριαρχούσαν οι «εθνικοί» δρόμοι προς το σοσιαλισμό (Ιταλικός, Γαλλικός, Ισπανικός, Βρετανικός κλπ.), που δε συμβιβάζονταν με τις ντιρεχτίβες της Μόσχας. Η κατάσταση αυτή δεν ήταν παρά η άκρα συνέπεια της αντεπαναστατικής πολιτικής του Στάλιν – μιας πολιτικής συνθηκολόγησης με τον ιμπεριαλισμό, για τη διατήρηση της ύπαρξης και των παρασιτικών προνομίων της γραφειοκρατικής κάστας. Για να εφαρμοστεί αυτή η πολιτική του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα» χρειάστηκε να στραγγαλιστεί η εργατική δημοκρατία μέσα στη Σοβιετική Ένωση και μέσα στο Κόμμα, με την εξόντωση όλης της παλιάς ηγεσίας του μπολσεβίκικου κόμματος και κάθε τίμιου κομμουνιστή που ύψωνε τη φωνή του ενάντια στη γραφειοκρατική παραμόρφωση του πρώτου εργατικού κράτους.

Για όλα αυτά όμως, τσιμουδιά δε βγάζεται σύντροφε εσύ και το κόμμα σου. Να σου θυμίσω, λοιπόν, ότι ο Στάλιν, με τη μυστική του αστυνομία (Νι-κα-βε-Ντε και αργότερα Γκε-Πε-ου), ανάλαβε την «εκκαθάριση» εκατοντάδων χιλιάδων μπολσεβίκων. Προσπάθησε με κάθε μέσο να πνίξει την πάλη που άρχισε με επικεφαλής τον αρχηγό του Κόκκινου Στρατού, Λέων Τρότσκι, αρχικά μέσα στο μπολσεβίκικο κόμμα και την Κομμουνιστική Διεθνή σαν Αριστερή Αντιπολίτευση και αργότερα με την ίδρυση της 4ης Διεθνούς. Η πάλη αυτή, που πραγματοποιήθηκε με συνέπεια και αρχές ενάντια στο ρεύμα, απαίτησε μεγάλες θυσίες. Ο σταλινισμός πραγματοποίησε φοβερά εγκλήματα εναντίον της, που κορυφώθηκαν με τη δολοφονία του ίδιου του Τρότσκι. Αλλά δεν μπόρεσε να τη σταματήσει. Και σήμερα κάνει απειλητικά και πάλι την εμφάνισή της με την επανίδρυσή της.

Η κρίση της σταλινικής γραφειοκρατίας που βγήκε στην επιφάνεια με το 20ο Συνέδριο, σάρωσε ολόκληρη τη σχολή πλαστογράφησης της Ιστορίας, που είχε κατασκευάσει. Ο αγώνας των τροτσκιστών επαληθεύτηκε. Τα εγκλήματα του Στάλιν αποκαλύφτηκαν δημόσια. Κι αυτό σας πονάει… Η σταλινική γραφειοκρατία αναγκάστηκε να ανοίξει μόνη της τους ασκούς του Αιόλου, γιατί οι νόμοι της Ιστορίας είναι πιο δυνατοί από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς. Άρχισε να φυσά καινούργιος άνεμος. Και τότε η γραφειοκρατία, για να επιβιώσει, κατέφυγε στις ίδιες τις μέθοδες του Στάλιν που είχε η ίδια καταγγείλει. Τα σοβιετικά τανκς χτύπησαν τους Ούγγρους εργάτες, λίγους μήνες μετά το 20ο Συνέδριο, όπως θα χτυπούσαν αργότερα και τους Τσεχοσλοβάκους και τους Πολωνούς. Τα στρατόπεδα εργασίας άρχισαν και πάλι να γεμίζουν με όσους αντιπολιτευόμενους δεν κλείνονταν στα ψυχιατρεία. Ο σταλινισμός, σαν η θεωρία και η πράξη της γραφειοκρατικής κάστας εξακολουθούσε να κυβερνά. Αλλά έφτασε κάποια στιγμή που η γραφειοκρατία εξάντλησε τους εσωτερικούς πόρους του «φωτισμένου απολυταρχισμού» της. Το 20ο Συνέδριο ήταν ο προάγγελος του τέλους του σταλινισμού, της ιστορικής δικαίωσης και προειδοποίησης του τροτσκισμού, με την κατάρρευση της ίδιας της ΕΣΣΔ.

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

… Αποφασίστηκε ότι από 139 μέλη και αντιπροσώπους της Κ.Ε. του Κόμματος που είχαν εκλεγεί στο 17ο Συνέδριο (1934), 98 άτομα, δηλαδή τα 70% έπρεπε να συλληφθούν και να εκτελεστούν (οι περισσότεροι γύρω στα 1937-1938). Ποια ήταν η σύνθεση των αντιπροσώπων στο 17ο Συνέδριο; Είναι γνωστό ότι τα 80% των μελών που ψήφισαν στο 17ο Συνέδριο μπήκαν στο Κόμμα στην περίοδο του συνωμοτισμού πριν από την Επανάσταση, καθώς και στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, αυτό σημαίνει πριν το 1921. Η κοινωνική σύνθεση της κύριας μάζας των αντιπροσώπων στο Συνέδριο ήταν εργάτες (το 60% των μελών που ψήφισαν). Γι’ αυτό το λόγο, είναι αδιανόητο ότι ένα Συνέδριο μ’ αυτή τη σύνθεση είχε εκλέξει μια Κεντρική Επιτροπή που η πλειοψηφία της αποδείχτηκαν εχθροί του Κόμματος! Ο μόνος λόγος που τα 70% των μελών της Κ.Ε. και των αντιπροσώπων των εκλεγμένων στο 17ο Συνέδριο κατηγορήθηκαν σαν εχθροί του Κόμματος και του λαού ήταν ότι συκοφαντήθηκαν τίμιοι κομμουνιστές, ενάντια τους κατασκευάστηκαν κατηγορίες και η επαναστατική νομιμότητα υπονομεύτηκε σοβαρά.

Την ίδια τύχη είχαν όχι μόνο τα μέλη της Κ.Ε. αλλά και η πλειοψηφία των αντιπροσώπων στο 17ο Συνέδριο του Κόμματος. Από 1.966 αντιπροσώπους με κανονική ή συμβουλευτική ψήφο, οι 1.108 συνελήφθησαν με τις κατηγορίες αντεπαναστατικών εγκλημάτων… (σχεδόν όλοι αυτοί οι ηγέτες εκτελέστηκαν αργότερα γιατί ήρθαν σε συμφωνία με τον ιμπεριαλισμό (sic) από το 1918! (Από τη Μυστική έκθεση του Κρούστσεφ στο 20ο Συνέδριο)

Ο Στάλιν υπέγραψε ο ίδιος 44.000 θανατικές καταδίκες και ευθύνεται συνολικά για 1.600.000 εκτελέσεις. Ανάμεσά τους ήταν και πολλοί ηγέτες ξένων κομμουνιστικών κομμάτων που βρίσκονταν στη Μόσχα. Ο Κόκκινος Στρατός αποκεφαλίστηκε. Μεταξύ 1937 – 1939 εκτελέστηκαν από 20.000 μέχρι 40.000 αξιωματικοί του. Πολλοί απ’ αυτούς (όπως ο Τουχατσέφσκι, ο Γιακίρ, ο Ουμπόρεβιτς, ο Έιντεμαν, ο Κόρκ, κ.ά,) ήταν στρατιωτικές μεγαλοφυΐες που είχαν διακριθεί στην Επανάσταση και στον εμφύλιο πόλεμο. ‘

Το πρώτο μαζικό κύμα διωγμών άρχισε στη δεκαετία του 1930 και επαναλήφθηκε μετά τον πόλεμο. Στα 1934 έγινε η δολοφονία του Κίροφ από πράκτορες της Γκε Πε Ου με στόχο να φορτωθεί το έγκλημα η αντιπολίτευση. Η ενοχή αποδόθηκε σε 7 μέλη της ομάδας Ζηνόβιεφ, παλιά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Αλλά «δεν μπορούσαν να δικαστούν από έλλειψη επαρκών δεδομένων». Γι’ αυτό και η γραφειοκρατία προχώρησε σε καινούργια αμαγάλματα.

Στις 19 του Αυγούστου 1936 οργανώθηκε η πρώτη δίκη της Μόσχας, η δίκη των 16 (Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Έβντοκίμοφ, Μπακάγιεφ, Σμιρνόφ, Ντρέιτσερ κλπ.), που κατηγορούνταν για τη δημιουργία του «ενοποιημένου τροτσκιστο-ζηνοβιεφικού Κέντρου». Αυτό το «Κέντρο», αφού ξεπάστρεψε τον Κίροφ, οργάνωσε τη δολοφονία του Στάλιν καθώς και των Βοροσίλοφ, Ζντάνοφ, Καγκάνοβιτς, Κόσιορ, Όρντζονίκιτζε και Ποστίσεφ. Η κατηγορία στηρίχτηκε αποκλειστικά στις «ομολογίες» των κατηγορουμένων.

Ο σπουδαιότερος μάρτυρας κατηγορίας ενάντια στον Τρότσκι και τον Σεντόφ ήταν ο Γκόλτζμαν, ένα παλιό μέλος του κόμματος, που «αποκάλυψε» ότι συνάντησε τον Σεντόφ, το Νοέμβρη του 1932 στην Κοπεγχάγη. Σύμφωνα με αδιάσειστα στοιχεία, ο Σεντόφ βρισκόταν εκείνη την ημέρα στο Βερολίνο γιατί οι αρχές αρνήθηκαν να του θεωρήσουν το διαβατήριο για να επισκεφτεί τους γονείς του. Και τον συνάντησε – είπε ο Γκόλτζμαν – στο ξενοδοχείο «Μπρίστολ» της Κοπεγχάγης – ένα ξενοδοχείο που είχε κατεδαφιστεί από το 1917! ΤΑ ΑΙΣΧΗ ΣΑΣ σύντροφε ΣΤΑΛΙΝΙΚΕ!

Οι καταθέσεις των τριών άλλων μαρτύρων κατηγορίας, Μπέρμαν, Ντάβιντ και Όλμπεργκ, απίστευτες και αντιφατικές, ανέτρεψαν η μια την άλλη και δεν άφησαν τίποτε όρθιο από την κατάθεση του Γκόλτζμαν. Η πολιτική βάση της κατηγορίας ήταν η συμμαχία με τον Μικάδο και την Γκεστάπο από το 1932 – η Γκεστάπο φτιάχτηκε, φυσικά, μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία! Συν της άλλοις και φρικτά ανιστόρητοι σύντροφέ μου!

Με τον ίδιο πρόχειρο και γεμάτο αντιφάσεις τρόπο σκηνοθετήθηκαν και οι επόμενες δίκες. Στις 23 – 30 του Γενάρη 1937 έγινε η δεύτερη δίκη της Μόσχας, η δίκη των 18 (Ράντεκ, Πιατάκοφ, Σερεμπριάκοφ, Σοκόλνικοφ, Μουράλοφ, κλπ.), για ένα «εφεδρικό κέντρο τρομοκρατίας» που σε συνεργασία με τους ναζήδες οργάνωνε εκτροχιασμούς τραίνων, εκρήξεις, σαμποτάζ! Τύφλα ν’ άχει η δική μας Αντιτρομοκρατική!

Τον Ιούνη του 1937 πραγματοποιούνται μαζικές εκκαθαρίσεις στην ηγεσία του Κόκκινου Στρατού. Στις 2 με 13 του Μάρτη 1938 σκηνοθετείται η Τρίτη δίκη της Μόσχας, η δίκη των 21 (Μπουχάριν, Ρίκοφ, Ρακόφσκυ, Κρεστίνσκι, Γιαγκόντα, Τσερνόφ κλπ.). Η κατηγορία περιστράφηκε γύρω από τη δημιουργία ενός «Μπλοκ των δεξιών και των τροτσκιστών». Η ψευτιά και η σκηνοθεσία αποτελούσαν την ίδια την ουσία της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Στα λόγια, αγωνίζονταν για τον κομμουνισμό. Στην πραγματικότητα αγωνίζονταν για το εισόδημά της, τα προνόμιά της, την εξουσία της. Με τον τρόμο και τη μοχθηρία ενός κοινωνικού νεόπλουτου εξόντωνε όλους τους αντιπολιτευόμενους. Για να δικαιολογήσει αυτή την τρελή τρομοκρατία στο λαό, αναγκάζονταν να αποδίδει στα θύματά της ακόμα πιο θηριώδη και φανταστικά εγκλήματα. Αυτή ήταν φίλε ΣΤΑΛΙΝΙΚΕ η κοινωνική βάση των εγκλημάτων της Μόσχας, όπως κατήγγειλε ο Λέων Τρότσκι στις «Απαντήσεις στα ερωτήματα της ετυμηγορίας Ντιούι», Κείμενα 1937-1938).

Αναλύοντας έως τις ρίζες της ολόκληρη αυτή τη σκηνοθεσία τρόμου, ο Τρότσκι αποκαλύπτει σε όλο τον κόσμο την αλήθεια για τις δίκες της Μόσχας. Το Σεπτέμβρη του 1937 βγαίνει η τελική απόφαση της Επιτροπής Ντιούι που συστάθηκε με πρωτοβουλία του ίδιου του Τρότσκι και μετά από πλήρη έρευνα για τις δίκες απόδειξε όλη την ψευτιά και τη σκηνοθεσία του Στάλιν και της Γκε Πε Ου, και την αθωότητα των κύριων κατηγορουμένων των δικών, του Λέων Τρότσκι και του γιού του Λέων Σεντόφ.

Είκοσι χρόνια μετά, στο 20ο Συνέδριο, η ίδια η γραφειοκρατία αναγκάστηκε να ομολογήσει όλα αυτά τα εγκλήματα.

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι εκκαθαρίσεις επεκτάθηκαν και μέσα στους κόλπους της γραφειοκρατίας. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η γνωστή «υπόθεση Λένινγκραντ», θύματα της οποίας έπεσαν ανώτερα στελέχη της κομματικής οργάνωσης του Λένινγκραντ.

Στις ανατολικές χώρες, ο Στάλιν έβλεπε σε κάθε πιθανό αντίπαλο μέσα στο κίνημα, έναν πράκτορα «του Τρότσκι και της Γκεστάπο». Το 1949 απαγχονίζεται σαν πράκτορας της Γκεστάπο στην Ουγγαρία ο Λάσλο Ράικ, ήρωας της αντίστασης, φυλακισμένος από τους ναζήδες και αργότερα κλεισμένος στο περίφημο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπέλσεν. Στην Ανατολική Γερμανία, εξοντώνονται σαν πράκτορες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού πολλοί κομμουνιστές (Μέρκερ, Μπάουερ, Γκολντχάμερ, Έντε κλπ.). Στη Βουλγαρία γίνεται η δίκη του Κοστόφ – στελέχους του Κ.Κ. Βουλγαρίας από το 1920! – που κατηγορείται μεταξύ των άλλων εγκλημάτων και για υπονόμευση του βουλγαροσοβιετικού εμπορίου…

Η σταλινική γραφειοκρατία, μέσα στην κρίση της, προσπαθεί να τρομοκρατήσει τις γραφειοκρατίες των ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών για να τις βάλει κάτω από τον απόλυτο έλεγχό της. Στην Πολωνία, ο Γκομούλκα και η ομάδα του φυλακίζονται (θα αποφυλακιστούν μετά το θάνατο του Στάλιν). Στην Πράγα γίνεται η περίφημη δίκη Σλάνσκι, όπου βγήκε στην επιφάνεια όλος ο αντισημιτισμός του Στάλιν και της κλίκας του. Το κύμα της μαζικής τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε τότε σ’ όλη την Ανατολική Ευρώπη κράτησε μέχρι το θάνατο του στυγνού Βοναπάρτη.

* * *

Η πρώη ΕΣΣΔ κατέρρευσε. Η κομμουνιστική προοπτική όμως παραμένει η μόνη λύση στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Όπως γράφει κι ο σ. Σάββας Μιχαήλ, που έγραψε και το κείμενο για το 27ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, «Η θεωρητική επανεκπαίδευση της μαρξιστικής πρωτοπορίας, μετά έναν αιώνα χρεοκοπημένου ρεφορμισμού και μετά την άθλια κατάληξη του σταλινικού μεσαίωνα, έχει ως αναγκαία αφετηρία τη ρήξη με τη μεταφυσική και τη γραμμική αντίληψη της Ιστορίας και την επανεύρεση/ανάπτυξη της υλιστικής-ιστορικής διαλεκτικής, του αυθεντικού μαρξισμού, που είναι αιρετικά ορθόδοξος κι ορθόδοξα ανορθόδοξος.

Ο Τρότσκι είναι ο αναντικατάστατος οδηγός. Την ίδια στιγμή που διεξήγαγε την πιο ασυμβίβαστη πάλη ενάντια στη γραμμική αντίληψη της Ιστορίας και τον επαναστατικό φαταλισμό, έγραφε, σε μια δύσκολη ιστορική φάση, το 1907: «Θα επιβιώσουμε! Όταν τα κόκαλα όλων των μεγάλων έργων που τώρα συντελούνται από τους άρχοντες του αιώνος τούτου, τους υπηρέτες τους και τους υπηρέτες των υπηρετών τους, θα έχουν γίνει σκόνη, όταν κανένας δεν θα ξέρει τους τάφους πολλών τωρινών κομμάτων μ’ όλα τους τα κατορθώματα – η Υπόθεση που εμείς υπηρετούμε θα κυβερνά τον κόσμο, και το Κόμμα μας, που τώρα γκρεμίστηκε καταγής, θα έχει διαλυθεί μέσα στην ανθρωπότητα, που για πρώτη φορά θα είναι αφέντης του εαυτού της.

Η Ιστορία είναι ένας τρομακτικός μηχανισμός που υπηρετεί τα ιδανικά μας. Το έργο της είναι βραδύ, βάρβαρα βραδύ, αμείλικτα σκληρό, κι όμως αυτό το έργο προχωράει. Πιστεύουμε σ’ αυτό. Μόνο που ορισμένες στιγμές, όταν αυτό το σαρκοβόρο τέρας πίνει το ζωντανό αίμα των καρδιών μας που τις χρησιμοποιεί για τροφή, θα θέλαμε να κραυγάσουμε με όλη μας τη δύναμη: Ότι είναι να κάνεις, κάνε το γρήγορα!»

* * *

Όμως αγαπητέ σύντροφε θα επανέλθω πολύ γρήγορα για να δώσω μια εικόνα της στάσης του «τιμημένου ΚΚΕ» πριν και μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ.

ΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΟ 20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Μετά την προδοσία της ελληνικής επανάστασης (1941-49), το ΚΚΕ περνούσε τη χειρότερη κρίση της ιστορίας του. Η ηγεσία του δεν είχε τίποτε να απαντήσει στα ερωτηματικά της βάσης για την ήττα και τη σφαγή και κατέφευγε στη συκοφαντία και την ψευτιά. Τα περισσότερα μέλη της Κ.Ε. κατηγορήθηκαν από τον Ζαχαριάδη σαν «προβοκάτορες» (Σιάντος, Πλουμπίδης, Καραγιώργης και άλλοι) στην προσπάθεια μετατόπισης των ευθυνών.

Το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ βρήκε το ΚΚΕ σε κατάσταση απόλυτης κρίσης. Με πρωτοβουλία του Κρεμλίνου και των «αδελφών κομμάτων» συγκλήθηκε η 6η Πλατειά Ολομέλεια του 1956 για να επιβάλει τη νέα γραμμή που ανταποκρινόταν στις καινούργιες ανάγκες της σοβιετικής γραφειοκρατίας μέσα στις αλλαγμένες συνθήκες μετά το 20ο Συνέδριο. Αυτή η Ολομέλεια που φόρτωσε όλες τις ευθύνες στις πλάτες του Ζαχαριάδη και των Ζαχαριαδικών ξηλώνοντάς τους, αποσκοπούσε στο να σταματήσει τη διαρκώς επιδεινούμενη κρίση μέσα στο ΚΚΕ. Τελικά αποδείχτηκε το αντίθετο. Οι αποφάσεις του 1956 δημιούργησαν τους όρους για το ανέβασμα της κρίσης του ελληνικού σταλινισμού σ’ ένα ανώτερο, πιο εκρηκτικό επίπεδο, με αποτέλεσμα τις συνεχείς μεταδικτατορικές διασπάσεις.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι μερίδες του ελληνικού σταλινισμού ανατρέχουν στο 1956 για να εξηγήσουν τις μετέπειτα εξελίξεις. Για το ΚΚΕ όχι μόνο τώρα με την Αλέκα Παπαρήγα αλλά και αυτό της μεταπολίτευσης του Χ. Φλωράκη, σήμαινε την απόσπαση από τα «αριστερά λάθη» του 1946-51 και την επανασύνδεση με το «ρεαλισμό» του 1934.

Για το τότε ΚΚΕ (ες.), επρόκειτο για ένα θετικό βήμα, που δε φέρνει όμως πολλά αποτελέσματα, μια και η αλλαγή επιβάλλονταν από τα πάνω και από τα έξω. «Οπωσδήποτε, ο παράγοντας της κηδεμόνευσης έμεινε από τότε εν δράσει αποτελώντας πηγή νέων ανωμαλιών, νέων συγκρούσεων στους κόλπους του ΚΚΕ…», έγραφε η «Αυγή» στις 19 του Φλεβάρη 1976: «Είκοσι χρόνια από το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ».

Για τους έλληνες κινεζόφιλους, που ο βασικός τους πυρήνας αποτελέστηκε από πρώην μέλη του ΚΚΕ που διαγράφτηκαν το 1956, η πηγή όλων των κακών βρίσκονταν εκεί. «Η επέμβαση των Κρουστσοφικών ρεβιζιονιστών μετατρέπει το ΚΚΕ, από επαναστατικό που ήταν μέχρι τότε, σε ρεβιζιονιστικό…» Κανένας όμως σταλινικός δεν είναι σε θέση να δώσει μια ιστορικο-υλιστική ερμηνεία των συνθηκών που οδήγησαν στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, το 1956. Έτσι καταφεύγουν στις ψυχολογικές εξηγήσεις της «προσωπολατρείας» και της μανίας καταδίωξης της διεστραμμένης προσωπικότητας του Στάλιν. Ακριβώς γιατί η Χρουστσοφική στροφή δεν αποτέλεσε καθόλου μια ρήξη με το σταλινισμό. Αντίθετα συνέχισε την αντεπαναστατική του μεθοδολογία και στρατηγική, εκφράζοντας έτσι με τον πιο εκρηκτικό τρόπο την κρίση του.

Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην τοποθέτηση του τότε ΚΚΕ (εσ.) (υποτιθέμενου «αντισταλινικού») για να δούμε τον Στάλιν να δικαιώνεται και το σταλινισμό να παρουσιάζεται σαν αναγκαιότητα επιβεβλημένη μέσα στις αντίξοες αντικειμενικές συνθήκες: «Η ανάλυση του 20ου Συνέδριου και των όσων ακολούθησαν το 20ο Συνέδριο οδηγεί παρ’ όλα αυτά σε αισιόδοξα συμπεράσματα. Οδηγεί πρώτο στο συμπέρασμα ότι εφ’ όσον σήμερα δεν υπάρχουν πια οι τρομερές εκείνες αντικειμενικές συνθήκες που περιέβαλαν το λίκνο της πρώτης στον κόσμο σοσιαλιστικής επανάστασης, δεν συντρέχουν αντικειμενικοί λόγοι για μια επανάληψη των διαδικασιών που οδήγησαν στο καθεστώς του σταλινισμού» («Αυγή», 18 του Φλεβάρη 1976: «Είκοσι χρόνια από το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» - οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας).

Ο ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΣ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ

Ο σταλινισμός είναι ανίκανος να εξηγήσει το παρελθόν του, γιατί τότε θα έπρεπε να εξηγήσει τις κοινωνικές ρίζες της σοβιετικής γραφειοκρατίας που βρίσκονται στην παγκόσμια πίεση του ιμπεριαλισμού πάνω στο απομονωμένο και οικονομικά καθυστερημένο πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο. Μόνο ο Τροτσκισμός μπορεί να κάνει αυτή την ανάλυση και να οδηγήσει μέσα από την πάλη του την εργατική τάξη στην οριστική ρήξη με τον αντεπαναστατικό σταλινισμό, για την κατάληψη της εξουσίας από την ίδια.

Η Κρουστσεφική «στροφή» ήταν αποτέλεσμα της συσσώρευσης των αντιφάσεων που γεννούσε από τη μια η επί δεκαετίες γραφειοκρατική διαχείριση της σοσιαλιστικής οικονομίας και ο στραγγαλισμός της εργατικής δημοκρατίας και από την άλλη το ανοιχτό ξέσπασμα της προλεταριακής αγανάκτησης και εξέγερσης. Στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης άρχισε να δυναμώνει ένα κύμα ξεσηκωμού του προλεταριάτου ενάντια στο κύμα των διωγμών και των εκκαθαρίσεων. Η προλεταριακή εξέγερση του Ιούνη 1953 στο Ανατολικό Βερολίνο ήταν το προανάκρουσμα κι άλλων παρόμοιων κινητοποιήσεων στις Λαϊκές Δημοκρατίες και απεργιών μέσα στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση. Ο θάνατος του Στάλιν επιτάχυνε τις εξελίξεις.

Η σταλινική γραφειοκρατία, αμυνόμενη, αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το πρόσωπο του νεκρού αρχηγού της σαν αποδιοπομπαίο τράγο. Οι αποκαλύψεις του Κρούστσεφ για τα εγκλήματα του Στάλιν, αποσπασμένες κάτω από την κρίση του σταλινικού οικοδομήματος και της γραφειοκρατίας, ενώ επιδείνωσαν την κρίση του σταλινισμού, πάσχισαν να κρύψουν τις ευθύνες ολόκληρου του γραφειοκρατικού στρώματος που είχε βρει τόσες δεκαετίες την εκπροσώπησή του στο δικτάτορα Στάλιν.

Γι’ αυτό και οι καταγγελίες του δεν προχώρησαν πιο πίσω από το 1934, στην κρίσιμη δεκαετία του 1924-1934, όπου ολοκληρώθηκε το λικβιντάρισμα (για να θυμηθούμε και μερικούς μαρξιστικούς όρους, που έχουμε ξεχάσει) του λενινισμού και η εξόντωση της σοβιετικής αριστερής αντιπολίτευσης. Ο ίδιος ο Κρούστσεφ ευθύνεται προσωπικά για το σφάξιμο των τροτσκιστών της Ουκρανίας. Τον ίδιο ρόλο ήρθε να παίξει και αμέσως μετά το Συνέδριο της ψευτοαποσταλινοποίησης, κατακρεουργώντας με τα τανκς του την Ουγγαρέζικη εξέγερση των εργατικών συμβουλίων του 1956.

Η διασαλπιζόμενη «φιλελευθεροποίηση» του 20ου Συνεδρίου δεν είχε σκοπό να εξισορροπήσει τις πιέσεις του προλεταριάτου, της εργατικής τάξης και να αποτρέψει την εξέγερση, αλλά ταυτόχρονα εντάσσονταν μέσα στην πολιτική προσαρμογής της γραφειοκρατίας στη νέα κατάσταση υποτιθέμενης «ύφεσης» των σχέσεων με τον ιμπεριαλισμό. Η Κρουστσεφική πολιτική προσπαθούσε να προσαρμοστεί μέσα σε μια κατάσταση πληθωριστικής άνθησης και σχετικής άμβλυνσης των ταξικών συγκρούσεων στην Ευρώπη από τη μια και της αποικιακής επανάστασης από την άλλη. Διακηρύσσοντας με κάθε τρόπο την ειρηνική συνύπαρξη χωρών με αντίθετα κοινωνικά συστήματα, θέλησε ο Κρουστσεφικός σταλινισμός να καναλιζάρει και να εκφυλίσει τις αποικιακές επαναστάσεις – αυτή άλλωστε ήταν και η βάση του ξεσπάσματος της σινο-σοβιετικής διένεξης.

Έβλεπε εξομαλημένες τις αντιφάσεις του καπιταλισμού και συγκεντρωμένους όλους τους όρους για μια ανεμπόδιστη από ιμπεριαλιστικές επιβουλές ανάπτυξη της ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών – που θα συνοδευόταν από μια παράλληλη ανάπτυξη των πιστών στη Μόσχα ευρωπαϊκών Κ.Κ., με τελικό αποτέλεσμα την ειρηνική μεταμόρφωση του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό! Η θεωρία αυτή ήταν μια άλλη φόρμα του θεμελιακού σταλινικού δόγματος του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα» και στενά συνυφασμένη με τη θεωρία του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό». «Πρέπει να πούμε σ’ όλους εκείνους τους θαυμαστές του Στάλιν ότι δεν ήταν άλλος από τον Στάλιν αυτός που σε μια συνέντευξη με τους βρετανούς κομμουνιστές μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μίλησε για τη χρησιμοποίηση του ειρηνικού, κοινοβουλευτικού δρόμου στο σοσιαλισμό και αυτό αναφέρεται στο πρόγραμμα του Κ.Κ. Μεγάλης Βρετανίας. Οι ηγέτες του βρετανικού Κ.Κ. ξέρουν ότι αυτός ο όρος προτάθηκε από τον Στάλιν», («Σοβιετικά Νέα», 18 του Γενάρη 1963, Νο 4797, σελ. 41. Ανακοίνωση του Κρούστσεφ στο Συνέδριο του Ανατολικογερμανικού Κόμματος Σοσιαλιστικής Ενότητας, στο Ανατολικό Βερολίνο, 16 του Γενάρη 1963).

Ο ίδιος ο Στάλιν επίσης ήταν αυτός που είχε προτείνει ήδη από το 1936, μέσα στη φωτιά του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, σ’ ένα γράμμα του στον Λάργκο Καμπαλέρο, τον κοινοβουλευτικό δρόμο στο σοσιαλισμό σαν τον πιο πρόσφορο για τις ισπανικές συνθήκες δρόμο!.. Ο Στάλιν υπόταξε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στις ανάγκες της γραφειοκρατίας του Κρεμλίνου. Προσπαθούσε να εξασφαλίσει καλές σχέσεις με τον ιμπεριαλισμό για να διατηρήσει το «σοσιαλισμό στη χώρα του». Μ’ αυτό τον τρόπο, όχι μόνο θυσίαζε το σοσιαλισμό παγκόσμια, αλλά υπόσκαπτε τις σοσιαλιστικές βάσεις και μέσα στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση. Γιατί, συμφιλιώνοντας τα Κ.Κ. με τη ντόπια μπουρζουαζία, έβαζε τους όρους για την ανάπτυξη εθνικιστικών τάσεων μέσα τους που αργά ή γρήγορα θα οδηγούσαν στον αντισοβιετισμό.

Σήμερα ζούμε ένα πρωτοφανέρωτο, πραγματικά, κύμα εθνικισμού στην πρώην ΕΣΣΔ και στις λεγόμενες «σοσιαλιστικές χώρες» στην Ευρώπη κι αλλού. Αυτός ο εθνικισμός δεν είναι καθόλου καινούργιος. Δεκαετίες πριν ζήσαμε ένα κύμα εθνικιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα στα Κ.Κ.,, έναν κρυφό και πολλές φορές ανοικτό εμφύλιο πόλεμο ανάμεσά τους, και το φούντωμα ενός αντισοβιετικού σταλινισμού στη Δυτική Ευρώπη.

Τελειώνοντας σύντροφε ΣΤΑΛΙΝΙΚΕ να σου θυμίσω πώς λίγο μετά, τον ίδιο χρόνο που έγινε το 20ο Συνέδριο, η «μεταρρυθμισμένη» γραφειοκρατία θα αποδείξει πραγματικά τη φύση της και τη μέθοδό της, στέλνοντας τα τανκς να χτυπήσουν τους Ούγγρους εργάτες και αγρότες. Σήμερα κι ενώ η πρώην ΕΣΣΔ κι ο σταλινισμός έχουν καταρρεύσει κάτω από τις κατάρες εκατομμυρίων θυμάτων του, είναι επιτακτική ανάγκη όλα αυτά να γίνουν μάθημα για τους αγώνες που έρχονται. Στον αγώνα της για την κατάκτηση της εξουσίας, η εργατική τάξη, απαραίτητο όπλο είναι τα μαθήματα της πάλης ολόκληρου του κινήματός μας ενάντια στον αντεπαναστατικό σταλινισμό για τη συνέχεια της παράδοσης του Οχτώβρη – για το μπολσεβικισμό.

Με αυτή την έννοια λοιπόν, το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ήταν η δικαίωση του πολύχρονου αγώνα των τροτσκιστών για τις αρχές του επαναστατικού μαρξισμού, ενάντια στο ρεύμα. Ο Στάλιν κατάφευγε στα τρομερά εκείνα εγκλήματα ελπίζοντας να εξαφανίσει κάθε ελπίδα να δοθεί ποτέ επαναστατική ηγεσία στην παγκόσμια εργατική τάξη. Ολόκληρη η πάλη της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης, της Τέταρτης Διεθνούς αποδείχνουν περίτρανα πόσο μάταιη ήταν η ελπίδα του στυγνού Βοναπάρτη και του αντεπαναστατικού του μηχανισμού.

Τα τελευταία λόγια του Τρότσκι αντηχούν και σήμερα με τον πιο θριαμβευτικό τόνο: «Είμαι σίγουρος για τη νίκη της 4ης Διεθνούς. Προχωρείτε!».

ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ 4ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

Και για όσους δειλιάζουν και απογοητεύονται από τη φαινομενική επικράτηση του καπιταλισμού, ας μην ξεχνούν: ΤΟ ΠΟΙΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ!

Κι εδώ ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

http://www.politikokafeneio.com/istoria/20o33.htm

11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2008

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου