Σελίδες

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Η ομιλία του νέου Πάπα και ο ρόλος του Θεόφιλου Ιεροσολύμων και της εκκλησίας γενικά


Η ομιλία του νέου Πάπα και ο ρόλος του Θεόφιλου Ιεροσολύμων και της εκκλησίας γενικά
Κατά των Επαναστάσεων τάχθηκε στο «ιερό Καρναβάλι» στην Κολωνία, ο νέος Πάπας, ενώ αποδεικνύεται άνθρωπος των ΗΠΑ και του Ισραήλ ο Θεόφιλος Ιεροσολύμων! Κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι το σχέδιο για τη μετατροπή του κόσμου το κρατάει στα χέρια του ο Θεός και το υλοποιεί η εκκλησία με το έργο της!
Του Παναγιώτη Βήχου

Τα «ρέστα» του έδωσε ο νέος Ποντίφικας στη βαρυσήμαντη ομιλία του την προπερασμένη εβδομάδα στην Κολωνία στο πλαίσιο της εικοστής Παγκόσμιας Ημέρας Νέων της Καθολικής Εκκλησίας. Μιλώντας στο «Ιερό καρναβάλι» και «γενικό παγκόσμιο κίνημα πίστης», όπως το χαρακτήρισε ο γερμανικός Τύπος, ο νέος Πάπας Βενέδικτος 16ος μπροστά σε ένα πολυάριθμο νεανικό ακροατήριο που τον αποθέωνε είπε: «Στις καρδιές τους, οι άνθρωποι παντού και πάντα λαχταρούν κατά κάποιον τρόπο έναν μετασχηματισμό του κόσμου. Ο μόνος μετασχηματισμός που αληθινά μπορεί να ανανεώσει τον κόσμο είναι να μετατραπεί η βία σε αγάπη και ο θάνατος σε ζωή. Μόνο αυτή η βαθιά έκρηξη του καλού που κατανικά το κακό μπορεί να δώσει το έναυσμα για τη σειρά των μετασχηματισμών που σταδιακά θα αλλάξουν τον κόσμο»

Αποφεύγοντας να κατανομάσει τους κακούς και αυτούς που καταφεύγουν στην ωμή βία διαλύοντας χώρες και προκαλώντας το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων με την πολιτική και οικονομική βία που ασκούν επιτέθηκε ωστόσο στις επαναστατικές ιδέες, τους επαναστάτες και τις επαναστάσεις. Είπε ο «άγιος» ποντίφικας: «Κατά τη διάρκεια όλων των αιώνων έχουμε παρακολουθήσει επαναστάσεις που το κοινό τους πρόγραμμα ήταν πως δεν περιμένει κανείς τίποτε από τον Θεό, αλλά αντιθέτως αυτό που πρέπει να γίνει είναι να πάρουν κάποιοι στα χέρια τους τις τύχες του κόσμου και να αλλάξουν αυτοί τις συνθήκες. Αυτές οι προσπάθειες οδηγούν στον ολοκληρωτισμό και αφαιρούν από τον άνθρωπο την αξιοπρέπειά του». Βέβαια ξέχασε να πει ότι το Βατικανό στήριξε και ευλόγησε τον ολοκληρωτισμό και τη βία του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Αλλά αυτοί ήταν μάλλον με την πλευρά του καλού, όπως είναι σήμερα ο Μπους και οι ιμπεριαλιστές φίλοι του Πάπα.

Υπερασπίστηκε ο Ποντίφικας το αναγκαίο της συλλογικής δράσης εντός και κάτω φυσικά από τη σκέπη του κόμματος του Θεού (!!!) επί της γης, την εκκλησία. Θα μείνει με την προσδοκία φυσικά γιατί η ζωή δεν αλλάζει με προσευχές ούτε με το…κόμμα του Θεού, που πάντα υπηρέτησε την εξουσία και την αντίδραση.

Από την άλλη έχουμε και τον νέο πατριάρχη Ιεροσολύμων, Θεόφιλο που καθοριστικό ρόλο στην εκλογή του έπαιξε ο ιρακινός πρεσβευτής στο Κατάρ, όπου ο Θεόφιλος είχε υπηρετήσει ως έξαρχος του Πανάγιου Τάφου στο παρελθόν, Πάτρικ Νίκολας Θέρος. Έκανε λοιπόν τις «κολεγιές» του με διάφορους Ελληνοαμερικανούς, μεταξύ των οποίων και ο επιχειρηματίας Αλεξ Σπάνος που συνδέεται με τους Ρεπουμπλικάνους και συνέβαλε σημαντικά στην εκλογή του.

«Ο νέος πατριάρχης», όπως γράφει η σ. Ειρήνη Κοσμά στο ΠΡΙΝ, «διατηρούσε στενές σχέσεις και με τον καθαιρεθέντα Ειρηναίο ο οποίος όταν εξελέγη το 2001, του ανέθεσε τις εκπροσωπήσεις του, καθώς τον ίδιο δεν τον είχε αναγνωρίσει η κυβέρνηση του Ισραήλ. Το 2005 τον χειροτόνησε Αρχιεπίσκοπο Θαβωρίου. Όπως είναι γνωστό, εκείνοι που σήμερα δηλώνουν τιμητές, δεν έκαναν κάτι τα προηγούμενα χρόνια για να γίνει γνωστή η πολιτική των εκποιήσεων γης του πατριαρχείου. Είτε με την αδιαφορία τους στη διοίκηση που ασκούσε ο Διόδωρος μέχρι το θάνατό του, τον Δεκέμβριο του 2000, είτε στη συνέχεια με την ανοχή ή τη συνεργασία με τον πρώην πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίο. Στη σύνοδο ακόμη και σήμερα υπάρχουν ιεράρχες που περιφέρονταν με τον Απόστολο Βαβύλη, που ντυμένος καλόγερος πήγαινες σε εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης και αλλού ζητώντας βοήθεια».

Δεδομένης και της παρέμβασης των ΗΠΑ στο ζήτημα, δεν προξενεί εντύπωση το ότι υπέρ του Θεόφιλου τάχθηκαν ακόμα και πρόσωπα που ανήκαν στο στενό κύκλο του Ειρηναίου. Χαρακτηριστικό της σύνδεσης του Θεόφιλου με την αμερικανική κυβέρνηση είναι το ότι η πρώτη επίσημη επίσκεψή του, ήταν προς την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Τελ Αβίβ. Και ο Παλαιστίνιος αρχιμανδρίτης Μελέτιος Μπασάλ όμως, που επί Ειρηναίου, είχε προβεί σε εμπρηστικές δηλώσεις για Ιντιφάτα, έσπευσε να ενταχθεί στην ομάδα των υποστηρικτών του.

Τόσο η Ιορδανία, όσο και η Παλαιστινιακή Αρχή έσπευσαν να δηλώσουν υποστηρικτές της υποψηγιότητας του Θεόφιλου, υπό την πίεση της αμερικανικής παρέμβασης. «Αντίθετα, οι ισραηλινοί άφησαν να τον αναγνωρίσουν πρώτα οι Άραβες, προκειμένου να συγκαλύψουν τις παρεμβάσεις που είχαν κάνει παρασκηνιακά για τη στήριξή του. Άλλωστε, η συντριπτική πλειοψηφία των ορθοδόξων στην περιοχή είναι Άραβες».

Ωστόσο η εκλογή Ελλήνων στον θρόνο του πατριάρχη που διαθέτει υπερεξουσίες δεν επιτρέπει στους άραβες ορθόδοξους κληρικούς να αναρριχηθούν στο υψηλό αξίωμα, αφού μόνο ένας Άραβας είναι μέλος της Συνόδου. Πρόκειται για τον παλαιστίνιο αρχιεπίσκοπο Κυριακουπόλεως Σίλβεστρο, κατά κόσμον Συμεών Τζάμπρα Αλφάρ. Η ελληνική κυβέρνηση από την πλευρά της, παρά το ότι επιθυμούσε την αποχώρηση του Ειρηναίου, στην παρούσα φάση βρίσκεται σε αμηχανία, λόγω της πλήρους εξάρτησης του νέου πατριάρχη από τους αμερικανούς και τους ισραηλινούς.

Η εκλογή του συνδέεται με τη μεταφορά του κέντρου βάρους της κατοχικής πολιτικής του Ισραήλ από τη Γάζα στη Δυτική Όχθη και ειδικά στην Ιερουσαλήμ και την προσπάθεια οριστικής απώλειας της ιστορικής πόλης για τους Παλαιστίνιους.

Για να επανέλθουμε όμως στον Πάπα και στο αντιδραστικό κήρυγμά του στο οποίο «αναθεματίζει την Επανάσταση, για την αλλαγή του κόσμου, να πούμε ότι: Ο Μαρξισμός και ο διαλεκτικός υλισμός δεν είναι απλώς η μηχανική προέκταση του αθείσμού, του μέχρι του Μαρξ, μεταφυσικού υλισμού. Εχει ταυτιστεί, για τον άλφα ή βήτα λόγο ή έχει εξαντληθεί η στάση του μαρξ και του μαρξισμού, απέναντι στο φαινόμενο της Θρησκείας, στο ότι ο μαρξ και ο μαρξισμός είναι άθεοι, απορρίπτουν τη θρησκεία και λίγο πολύ επαναλαμβάνουντα επιχειρήματα του Διαφωτισμού και του αστικού εθελοντισμού. Πρέπει εδώ να πώ ότι η φράση του Μπονιουέλ "είμαι άθεος, δόξα το Θεό", δεν είναι ευφυολόγημα, αλλά εκφράζει την πολύ διαφορετική και αντιφατική, δηλαδή διαλεκτική στάση, του μαρξ και του έργου του απέναντι σ΄ αυτό το ζήτημα. Ο μάρξ μας λέει πώς "η κριτική της Θρησκείας είναι η προϋπόθεση κάθε κριτικής". (1844). Δεν μπορεί να υπάρξει διακριτική στάση απέναντι στα πράγματα, προπαντός απ΄τη σκοπιά της αλλαγής του κόσμου, αποφεύγοντας την κριτική της Θρησκείας και ότι αυτό συνεπάγεται.

"Το ταξίδι ή ο προορισμός δεν μπορεί να αναχθεί στα μηχανικά του μέρη", μου είπε κάποτε ένας φίλος θεολόγος. Συμφωνώ ότι "Δεν μπορεί να αναχθεί στα μηχανικά του μέρη το ταξίδι ή ο προορισμός, αλλά το προορισμός ή το όραμα, δεν είναι κάτι που δεν υπάρχει τώρα και δεν υπάρχει εδώ, αλλά κάτι που δεν υπάρχει ακόμα εδώ, που δεν υπάρχει ακόμα τώρα, αλλά εν δυνάμει είναι εδώ, εν δυνάμει είναι τώρα". Αν νομίζουμε ότι η σωτηρία του κόσμου από την αδικία, την εξουσία, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την ταπείνωση ανθρώπου από άνθρωπο, θα μπορούσε ποτέ να γίνει σαν αφηρημένο ιδεώδες που μας περιμένει εκεί, σαν ένα πρέπει, ποτέ δεν θα ζήσουμε εμείς ή οποιαδήποτε άλλη γενιά, για να ζήσει σε ένα τέτιο λυτρωμένο κόσμο. η διαλεκτική, ιστορική, υλιστική κριτική της κριτικής της θρησκείας, που κάνει ο μαρξ, είναι επαναστατική καθώς επικεντρώνεται στην πρακτική κριτική δραστηριότητα, θεωρόντας ότι η απελευθέρωση του ανθρώπου, του καταπιεσμένου, του εκμεταλλευόμενου, του ταπεινωμένου ανθρώπου - μην ξεχνάμε αυτό το τελευταίο, όπως τόσα άλλα έχουν ξεχάσει οι μαρξιστές, πολύ περισσότερα, ίσως, από ότι οι χριστιανοί ξεχάσανε, από ότι έκανε εκείνος ο σύντροφος που κρεμάσανε στο σταυρό ανάμεσα σε δυο ληστές - ας μην ξεχνάμε ότι ο μάρξ, κάπου έλεγε, ότι η δικοιά μας κατηγορική αρχή είναι η πλήρης απελευθέρωση από κάθε σχέση, μέσα στην οποία ο άνθρωπος είναι ένα ον εκμεταλλευόμενο, καταπιεσμένο και ταπεινωμένο. Δεν παλεύουμε μόνο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο ή της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο, παλεύουμε και για την εξάλειψη κάθε ταπείνωσης του ανθρώπου από άνθρωπο. Η αξιοπρέπεια δεν είναι μια ηθική αρχή, εξωκοσμική, μεταφυσική για μας, αλλά βρίσκεται στην πεμπτουσία του επαναστατικού, κομμουνιστικού οράματος. Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου την οποία σε κάθε επαναστατική στιγμή την θυμάται ο κανένας, όπως τώρα στους δρόμους της Αργεντινής, του Εκουαδόρ και της Βενεζουέλας, όταν κατεβαίνουν και βαράνε τις κατσαρόλες, όταν κάνουν τις λαϊκές τους συνελεύσεις, λένε ότι δεν παλεύουν μόνο γιατί τους κλέψαν τα λεφτά ή επειδή πεινάνε αλλά γιατί τους κλέψαν την αξιοπρέπειά τους, οι ληστές που κυβερνούνε. Η Θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Αλλά όλοι ξεχνάμε τι λέει πριν και τι λέει μετά ο Μαρξ. Η Θρησκεία είναι ταυτόχρονα η θρησκευτική οδύνη, είναι ταυτόχρονα η έκφραση της πραγματικής οδύνηςκαι η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική οδύνη. Η Θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου, η καρδιά ΄ ένα κόσμο χωρίς καρδιά και, σύγχρονα, είναι το πνεύμα μιάς εποχής χωρίς πνεύμα. Είναι το όπιο του λαού. Αυτό εκμεταλλεύεται ο Π¨απας και οι εκκλησίες και καλό είναι να σκεφθεί καθένας τι εννοεί. Και πρώτα’ απ’ όλα οι Θρησκευόμενοι εργάτες και η εργατική τάξη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου