Σελίδες

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Η ΟΜΙΛΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗ Γ. Σ. ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ

Η ΟΜΙΛΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗ Γ. Σ. ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ


Το
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
συνεχίζοντας την παρουσίαση της οργάνωσης
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ
και της
ΦΩΝΗΣ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ,
δημοσιεύει σήμερα ένα κείμενο της
ΠΕΚ
με τίτλο
Η ΟΜΙΛΙΑ
ΜΟΥ ΣΤΗ Γ. Σ. ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ (Δημοσιεύεται Ολόκληρη για
πρώτη φορά)


ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΠΡΩΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΜΕΛΟΣ!

Αυτή είναι η ομιλία μου στη Γενική Συνέλευση της Κ. Ο. Μακρυγιάννη, όπου έγινε η διαγραφή μου!

«Σύντροφοι και συντρόφισσες:

Σήμερα, με εντολή του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ η οργάνωση Μακρυγιάννη στην οποία, όπως καλά γνωρίζετε, δεν ανήκω, ανέλαβε την υποχρέωση να με διαγράψει!

Πολλοί θα σκεφθείτε, γιατί αυτή η διαδικασία γίνεται εδώ και όχι στην Κομματική Οργάνωση των Μουσικών στην οποία ανήκω και που για ένα διάστημα πριν 12 χρόνια ήμουνα Γραμματέας της. Η απάντηση είναι απλή αλλά και οδυνηρή για το ΠΓ του ΚΚΕ. Η Οργάνωση των Μουσικών ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ παρά τις απειλές και τη λασπολογία. Και αρνείται να με διαγράψει διότι γνωρίζει ποιος είμαι, από την καθημερινή επαφή που έχουμε στο Σωματείο, στους χώρους δουλειάς και απ’ την πολιτική και συνδικαλιστική μου δράση.

Γνωρίζουν ότι δεν είμαι…αντικομμουνιστής, όπως διαδίδει η ηγεσία του ΚΚΕ, ούτε άνθρωπος χωρίς γνώμη και προπάντων ότι είμαι Κομμουνιστής. Και δε δίστασα να έρθω σε ρήξη με την Κεντρική Επιτροπή όταν με διέταξε να σπάσω την απεργία των Μουσικών που τελικά έγινε με μεγάλη επιτυχία. Δε μου συγχώρησαν ότι όταν μέσα στη Γενική Συνέλευση των μουσικών, ορισμένα κομματικά μέλη ψήφιζαν Αναστολή της Απεργίας, εγώ βγήκα ανοιχτά και κατήγγειλα ότι αυτό που κάνουν είναι να εκτελούν απεργοσπαστική εντολή του κόμματός μας!!! Εγινε χαμός στη Γ. Σ. ενώ σύντροφοι με τραβούσαν να καθίσω κάτω και να μην καταγγείλω άλλο το ΚΚΕ. Αυτό όμως δε το κατάφεραν. Ο κλάδος μου απήργησε σε ποσοστό 100% (!!!) και κερδίσαμε ΌΛΑ τα αιτήματά μας!

Αλλά σας είπαν ότι είμαι «ανενεργό μέλος»!!! Εκτός από ψεύτες είναι και ανήθικοι! Λοιπόν σύντροφοι ακούστε με σας παρακαλώ: Το 1978 επήγα στη Ρόδο για εργασία τα Χριστούγεννα. Εκατσα ένα μήνα και διαπίστωσα ότι 100 τουλάχιστον συνάδελφοι (μουσικοί και τραγουδιστές) ήταν «ξεκρέμαστοι», χωρίς Σωματείο, με αποτέλεσμα να τους εκμεταλλεύονται οι εργοδότες και να τους απειλούν ότι θα προσλάβουν αλλοδαπούς τουρίστες, που παίζουν μουσική, με πολύ λίγα χρήματα!

Γυρίζοντας στην Αθήνα, έβαλα το θέμα αυτό στην ΕΣΑΚ-Σ Μουσικών που ήμουνα και μέλος του Γραφείου της. Μου δόθηκε το «πράσινο φως» από τον Σκούφογλου το καλοκαίρι που θα πήγαινα πάλι στη Ρόδο για εργασία, να προσπαθήσω να φτιάξω Σωματείο των μουσικών. Πράγματι, με τη βοήθεια ενός συντρόφου δικηγόρου (του Στεφ. Ντάλια) φτιάξαμε το καταστατικό και με τη γυναίκα μου τη Νανά που ήταν ήδη οργανωμένη στο Κόμμα, και την Ιρις Μαυράκη από τη Ρόδο, φτιάξαμε μια προσωρινή διοίκηση.

Αρχισα συζητήσεις με τους ντόπιους μουσικούς και όλα ήταν έτοιμα. Όμως η Νομαρχιακή Επιτροπή Δωδεκανήσου ήταν αντίθετη να γίνει αυτό το Σωματείο!!! Η ΕΣΑΚ-Σ μου έλεγε «προχώρα» και η Νομαρχιακή «σταμάτα»! Έκανα αυτό που νόμιζα σωστό και προχώρησα στη δημιουργία του Σωματείου. Με υποχρέωσαν όμως να μη βάλω υποψηφιότητα για τη διοίκηση!!!

Υπάκουσα αλλά μετά από ένα χρόνο το Σωματείο αδρανοποιήθηκε. Ήταν φυσικό. Αλλωστε αυτό ήθελαν. Όμως εγώ δεν ήθελα αυτό. Με ενέργειές μου ξανάγιναν εκλογές, έβαλα υποψηφιότητα (παρά τις φωνές της Νομαρχιακής ότι θα εξευτελίσω το κόμμα γιατί δε θα με ψηφίσει κανένας από τους «τοπικιστές» της Ρόδου), και στους 100 ψηφίσαντες πήρα 100 ψήφους! Μάλιστα σύντροφοι. Και για έξι συνεχή χρόνια με έκαναν Πρόεδρο βγάζοντάς με Παμψηφεί.

Είμαστε τότε το πρώτο Σωματείο στην Ελλάδα που είχε καταστατικό με απλή αναλογική, εφαρμόσαμε το ωράριο, τρομοκρατήσαμε τους μπράβους και τα αφεντικά, ήρθαμε σε μετωπική σύγκρουση με τον υπόκοσμο (με χτύπησαν με μαχαίρι, καθώς και άλλους συνάδελφους, με προβόκαραν αστυνομικοί που τους κατήγγειλα στον Τύπο) και καταφέραμε να μας υπολογίζουν περισσότερο από όλα τα Σωματεία του νησιού. Από το Κόμμα καμία βοήθεια. Το μόνο που μου έλεγαν ήταν «Έχεις ξεσηκώσει το νησί. Υποκινείς στάσεις εργασίας, απεργίες, συγκρούεσαι με άλλους μουσικούς με μπράβους λες και είσαστε συμμορίες (!!!), μας βάζεις σε μπελάδες με τη Νομάρχη (!!!) και εκθέτεις το Κόμμα»! Τους έλεγα να γίνουν μέλη του ΠΑΣΟΚ αν είχαν τέτοια προβλήματα.

Όταν μετά από έξι χρόνια γύρισα πάλι στην Αθήνα, με συνόδεψε ένα χαρτάκι της Νομαρχιακής το οποίο έγραφε στους συντρόφους μου στην Αθήνα: «Ανύπαρκτος κομματική δραστηριότης»! Είναι αλήθεια ότι δεν έπαιζα κάθε απόγευμα τάβλι στα γραφεία! Οι γραφειοκράτες της Ρόδου, όπως και αυτοί της Αθήνας δεν έχουν καταλάβει κάτι απλό. ΠΡΩΤΑ ΕΙΜΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΜΕΛΟΣ! Αν δεν συμφωνώ με τις εντολές τους δεν υπακούω! Δε γίνομαι εγώ ούτε απεργοσπάστης, ούτε ξεπουλάω τους συναδέλφους μου. Αν αυτό χαρακτηρίζει τον Κομμουνιστή τότε ναι, είμαι «αντικομμουνιστής». Και μάλιστα φανατικός!

Στις Εκλογές του 1981 ήμουνα στο Γραφείο Τύπου του Κόμματος στη Ρόδο και όλο τον προεκλογικό αγώνα και τους λόγους του Γραμματέα και άλλων στελεχών τους έγραφα εγώ! Γι’ αυτό δε τους δημοσίευε ο «Ριζοσπάστης», όπως κατάλαβα αργότερα. Ήταν «εκτός γραμμής»! Εγώ δεν θεωρούσα το ΠΑΣΟΚ κόμμα Αλλαγής, αλλά ένα κόμμα της αστικής τάξης που στόχο του είχε, και έχει, τον εκσυγχρονισμό του καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα μας και παράλληλα να συρρικνώσει το ΚΚΕ και να διαλύσει ουσιαστικά τα συνδικάτα, όπως έχουν κάνει και άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στη Δύση (Αγγλία, Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία κλπ). Τις απόψεις μου αυτές τις έκθεσα και στο 10ο Συνέδριο πολύ πιο πριν και με γράμμα μου που μέρος του δημοσιεύθηκε και στο «Ριζοσπάστη» στην προσυνεδριακή συζήτηση.

Το Κόμμα μας, σύντροφοι, γνώρισε στις εκλογές της 2 του Ιούνη την μεγαλύτερη πολιτική του ήττα από την πτώση της χούντας κι εδώ - πολύ μεγαλύτερη από το φιάσκο του 17%, στις εκλογές του ΄81 ή την αποτυχία στις Ευρωεκλογές του ΄84. Κι όμως, η ηγεσία σας κάνει τα πάντα για να συσκοτίσει τα αίτια της εκλογικής ήττας του ΚΚΕ. Αποδίδει ευθύνη στους πάντες, στους πολιτικούς της αντιπάλους ή στην εργατική τάξη και τους λεγόμενους "παραδοσιακούς ψηφοφόρους" της, που δεν την ψήφισαν, αλλά ποτέ στον εαυτό της και στην πολιτική της. Μονότονα επαναλαμβάνει, ιδιαίτερα στην αξιοθρήνητη απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ του Ιούνη ΄85, ότι στηρίχτηκε "σε σωστές θέσεις και σε σωστή εκλογική τακτική". Αυτές οι κάλπικες και προκλητικές "εξηγήσεις" πρέπει να απορριφτούν απερίφραστα από κάθε μέλος της ΚΚΕ και της ΚΝΕ κι από κάθε συνειδητό εργάτη και νεολαίο.

Η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ (με ηγέτη το Χ. Φλωράκη ο οποίος δεν είναι καν κομμουνιστής σήμερα αλλά ένα εργαλείο της αστικής τάξης μέσα στοην ηγεσία του ΚΚΕ) θέλει να παρουσιάσει την ήττα της δικιάς της πολιτικής και πράξης σαν "ήττα της εργατικής τάξης". Αν μείνει κανείς στις δηλώσεις της ηγεσίας «σας» και στην αρθρογραφία του "Ριζοσπάστη", θα νομίσει ότι στην Ελλάδα θριάμβευσε, στις 2 του Ιούνη, η καπιταλιστική αντίδραση. Με πηχυαίους τίτλους κύριων άρθρων, προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι κυριάρχησε "ανακούφιση στην Ουάσιγκτον" κι ότι τρίβει τα χέρια του από τη χαρά του ο Ρίγκαν - κι αυτά λίγες μέρες πριν τις λυσσαλέες αντιδράσεις του Ρίγκαν και των αξιωματούχων του, μετά την πρόσφατη αεροπειρατεία, αντιδράσεις που φανερώνουν το τι σκέφτονται οι ιμπεριαλιστές για την ήττα του Μητσοτάκη και των πιο πιστών συμμάχων τους στις 2 του Ιούνη.

Οι εργάτες και οι φτωχοί αγρότες μαυρίζοντας τη Δεξιά, εκφράσανε την ανίκητη μαχητική τους ικανότητα και την απόφασή τους να μην επιτρέψουν την εγκαθίδρυση ενός αντεπαναστατικού καθεστώτος οικονομικού αφανισμού και αστυνομικής καταπίεσης, που ενσάρκωνε η ΝΔ, ο Μητσοτάκης και το θατσερικό τους πρόγραμμα. Δεν δώσανε ψήφο εμπιστοσύνης στο ΠΑΣΟΚ ούτε συγχωροχάρτι στο άρθρο 4, την εισοδηματική πολιτική του ΔΝΤ, το διπλασιασμό της ανεργίας, τις αντεργατικές επιθέσεις ή στη συμφωνία για τις βάσεις. Αν στράφηκαν στο ΠΑΣΟΚ για να φράξουν το δρόμο στη Δεξιά, αυτό δεν οφείλεται στην ελκτική δύναμη του ΠΑΣΟΚ ή στη δημαγωγία του Παπανδρέου ή στον "συντηρητισμό" τους τάχα και τις "φοβίες" τους. Οφείλεται στην κρίση ηγεσίας της εργατικής τάξης, στις προδοσίες του σταλινισμού διεθνώς και στην Ελλάδα, στις οποίες κερδοσκόπησε και κερδοσκοπεί το ΠΑΣΟΚ. Το ΚΚΕ δεν ήταν, δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει εναλαχτική λύση στο ΠΑΣΟΚ. Απόδειξε ότι είναι μόνο ο νεροκουβαλητής του.

Η ηγεσία αναποδογυρίζει όμως την πραγματικότητα, για να δικαιώσει τον εαυτό της. Για την ήττα της κατηγορεί, πρώτα-πρώτα, το...ΠΑΣΟΚ. Από πότε, όμως, ένα κόμμα που θέλει να αυτοονομάζεται κομμουνιστικό, περιμένει καλή μεταχείριση από ένα αστικό, και μάλιστα κυβερνητικό κόμμα, και εξαρτά από τη στάση του, τη δικιά του πολιτική επιτυχία ή αποτυχία; Στη συνέχεια, η Φλωρακική ηγεσία κατηγορεί την παλιά γενιά της Αντίστασης και την πρώτη μετεμφυλιοπολεμική γενιά σαν δειλή και "δέσμια των μετεμφυλιακών φοβιών", ενώ, από την άλλη βρίζει τη νέα γενιά που συγκρούονταν με τους δεξιούς και τους φασίστες, σαν "πράσινους χούλιγκανς", που μετέτρεψαν την πολιτική σε ποδόσφαιρο. Οι μόνοι που δεν φταίνε, σύμφωνα με την Κ.Ε. του ΚΚΕ, είναι η ίδια η Κ.Ε. και η πολιτική της...

Ποιες ήταν, όμως, οι "σωστές θέσεις" της και η "σωστή εκλογική της τακτική"; Ήταν "σωστή θέση" να ξορκίζει την ταξική πόλωση και να τη βαφτίζει "δικομματικό καυγά"; Ηταν "σωστή εκλογική τακτική" να αγνοεί επιδεικτικά την αντεπαναστατική απειλή της Δεξιάς, και να λέει ότι "δεν είναι μπαμπούλας" ή να προασπίζεται τον Μητσοτάκη στο όνομα της άρνησης της "παρελθοντολογίας" και να δέχεται τα συγχαρητήριά του; Γιατί δεν αντιπαράθεσε στην "αντιδεξιά" δημαγωγία του ΠΑΣΟΚ μια επαναστατική γραμμή συντριβής της Δεξιάς, και πάλης για εργατική εξουσία, όπως εγώ και άλλοι σύντροφοι ζητούσαμε;

Ποιος ευθύνεται για το δίλημμα "Ή ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά"; Το ΠΑΣΟΚ, που έτσι κι αλλιώς τον εαυτό του θα πρόβαλε σαν την εναλλακτική λύση, ή εκείνοι που γίνανε η ουρά του τα προηγούμενα χρόνια και που στην προεκλογική περίοδο ζητούσαν ψήφους μόνο και μόνο για να γίνουν οι συνεταίροι ενός αδυνατισμένου ΠΑΣΟΚ σε μια κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας;

Το ΚΚΕ με την πολιτική του έσπρωξε τις μάζες, μαζί και οπαδούς του, εσάς δηλαδή, στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ. Αποτελεί ψέμα και πρόκληση ο ισχυρισμός της Απόφασης της Κ.Ε. του ΚΚΕ, ότι το ΚΚΕ τάχα αντιστάθηκε "στις γνωστές προσπάθειες να μετατραπεί η Αριστερά σε ουραγό του ΠΑΣΟΚ" κι ότι "περιφρούρησε την πολιτική και ιδεολογική αυτοτέλεια του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος της χώρας". Η αλήθεια είναι διαμετρικά αντίθετη. Σε κάθε επίθεση της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ενάντια στο μαζικό κίνημα, ορθώθηκε ασπίδα του, από τα αριστερά, το ΚΚΕ. Σε κάθε κλυδωνισμό το είχε συμπαραστάτη. Το άρθρο 4 πέρασε γιατί το ΚΚΕ εναντιώθηκε στο να γίνει Γενική Απεργία. Η συμφωνία για τις Βάσεις πέρασε γιατί το ΚΚΕ, το μόνο που έκανε ήταν δύο διαδηλώσεις και μια έκκληση για... δημοψήφισμα. Το ογκούμενο απεργιακό κίνημα βρήκε αντιμέτωπο το περιβόητο "μορατόριουμ" και το "ενωτικό" προεδρείο της ΓΣΕΕ. Σε κάθε κρίσιμη μάχη το ΚΚΕ ήταν από την άλλη μεριά του οδοφράγματος.

Ακόμα κι όταν οι μάζες στρίμωξαν τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον εξανάγκασαν στις 9 του Μάρτη να πάψει να υποστηρίζει την προεδρική υποψηφιότητα του Καραμανλή, η ηγεσία του ΚΚΕ, όχι μόνο δεν αξιοποίησε την κρίση της αστικής εξουσίας, αλλά και ευθυγραμμίστηκε τελείως με τον Παπανδρέου και ψήφισε τη μεταφορά των εξουσιών από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον πρωθυπουργό. Πώς τολμάει τώρα η Κ.Ε. του ΚΚΕ να μιλάει για τις αυταπάτες που έσπειρε το ΠΑΣΟΚ στις 9 του Μάρτη, χωρίς να μιλάει για το ρόλο ουραγού και δικηγόρου του ΠΑΣΟΚ που έπαιξε εκείνες τις κρίσιμες μέρες.

Η ίδια λαϊκομετωπική γραμμή ταξικής συνεργασίας κατεύθυνε κι όλη την εκλογική καμπάνια του ΚΚΕ - που απότυχε τόσο οικτρά. Η μόνη προοπτική που προτάθηκε στις μάζες ήταν η αμφίβολη προοπτική μιας μετωπικής αστικής κυβέρνησης με ένα αποδυναμωμένο ΠΑΣΟΚ ή και με άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Μια τέτοια πολιτική, με αντίπαλο δέος την ρεβανσιστική Δεξιά, δεν μπορούσε παρά να δυναμώσει τη στροφή των μαζών στο ΠΑΣΟΚ για να εξασφαλιστεί η ήττα της ΝΔ. Ακόμα παραπέρα: σαν πρόπλασμα και πρότυπο του μελλοντικού συνασπισμού, το ΚΚΕ πρόβαλε τη συνεργασία της τελευταίας στιγμής με αστούς πολιτικούς, που είδαν τη λίστα του ΚΚΕ σαν το σωσίβιο της βουλευτικής τους έδρας. Αδυνατώντας, η Φλωρακική ηγεσία να συνάψει ένα επίσημο Λαϊκό Μέτωπο με το "αριστερό" κόμμα της μπουρζουαζίας, σκάρωσε ένα μέτωπο - καρικατούρα με μεταγραφέντες από το ΠΑΣΟΚ και με τη σκιά της μπουρζουαζίας.

Είχαμε προειδοποιήσει όλοι εμείς που σήμερα κατηγορούμαστε σαν… αντικομμουνιστές, εσάς, τα μέλη του ΚΚΕ ότι αυτές οι χωρίς αρχές συνεργασίες από άποψη τακτικής είναι ανοησία, και από άποψη στρατηγικής είναι ταξική προδοσία. Τα αποτελέσματα μας επιβεβαίωσαν. Ο Παναγούλης και ο Δρετάκης εξασφάλισαν την έδρα με ψήφους του ΚΚΕ, και το ΚΚΕ έχασε σε δύναμη. Οχι μόνο δεν κέρδισε δυσαρεστημένους του ΠΑΣΟΚ, αλλά τους ξαναέστειλε στον Παπανδρέου, καθώς είδαν στους μεταγραφέντες απλώς νέους αποστάτες και καριερίστες. Η Κ.Ε. του ΚΚΕ, όμως, μετά το εκλογικό φιάσκο, όχι μόνο δεν αναγνωρίζει τις συνέπειες του οπορτουνισμού της, αλλά και θριαμβολογεί για το "άνοιγμα στους ριζοσπάστες σοσιαλιστές".

Η υποταγή των ανεξάρτητων συμφερόντων της εργατικής τάξης στις συνεργασίες της γραφειοκρατίας με μερίδες και πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης, εκφράζει, μέσα από το ΚΚΕ, τις ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής της σταλινικής γραφειοκρατίας του Κρεμλίνου. Το Κρεμλίνο στάθηκε πάντα στο πλευρό του Παπανδρέου: το 1982 με το μήνυμα Πονομαριόφ στο 11ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το 1983 με την κάλυψη που έδωσε το ΤΑΣΣ στη μονογραφή της συμφωνίας για τις Βάσεις, το 1984 με το χαιρετιστήριο του Π.Γ. του ΚΚΣΕ στο Α΄ Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, ακόμα το 1985, μετά τις εκλογές, με τους ύμνους στην "Πράβδα" και τους "Νέους Καιρούς", όταν θρηνωδούσε ο "Ριζοσπάστης"...

Η γραφειοκρατία της Μόσχας βλέπει την κυβέρνηση Παπανδρέου σαν μέσο πίεσης και άμβλυνσης των πιο "φιλοπόλεμων" τάσεων μέσα στους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, στους οποίους ανήκει η Ελλάδα, κι έτσι σαν χρήσιμο συνεργάτη της πολιτικής των μυστικών παζαρεμάτων με τον ιμπεριαλισμό. Οι διάδοχοι του Στάλιν ακολουθούν πιστά την αντεπαναστατική πολιτική του, του "σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα" και της "ειρηνικής συνύπαρξης" με τον ιμπεριαλισμό, που συνεπάγεται την υποταγή της πάλης για την παγκόσμια επανάσταση στις διπλωματικές απαιτήσεις της γραφειοκρατίας. Αυτή είναι η πολιτική που οδήγησε στις προπολεμικές ήττες της διεθνούς εργατικής τάξης, στη Βρετανία, την Κίνα, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία και μεταπολεμικά στη Γιάλτα, στην προδοσία της ελληνικής επανάστασης του 1941-49 και στην τραγωδία της Χιλής το 1973.

Βλέπω το σ. Γραμματέα να γελάει ειρωνικά και ειλικρινά σκέφτομαι αν καταλαβαίνει τι λέω. Σύντροφοι εμείς σας προειδοποιούμε ότι η υποστήριξη του Κρεμλίνου με τον Γκορμπατσόφ επικεφαλής, στον Παπανδρέου, και τη νέα του κυβέρνηση, θα συνεχιστεί και θα δυναμώσει όσο θα φουντώνει η κρίση και η ταξική πάλη. Η ηγεσία του ΚΚΕ, μετά από τα "αριστερά" λόγια και τις φραστικές επιθέσεις στο ΠΑΣΟΚ, στις πρώτες μετεκλογικές εβδομάδες, ετοιμάζει νέο τρισχειρότερο μορατόριουμ. Προμήνυμα είναι και η τελευταία συνέντευξη του Φλωράκη στο θεωρητικό περιοδικό του ΚΚ Γαλλίας, όπου μιλάει για την "απόλυτη πλειοψηφία που κέρδισαν στις εκλογές οι δημοκρατικές αντιδεξιές δυνάμεις" (η φράση λογοκρίθηκε στο "Ριζοσπάστη") και θεωρεί "όχι αδύνατη τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ" (Βλ. "Ρ" της 20/6/85). Μια τέτοια γραμμή, αν δεν νικηθεί πολιτικά μέσα στο εργατικό κίνημα, θα οδηγήσει στη μετατροπή της Ελλάδας σε Χιλή της Ευρώπης.

Η εκλογική ήττα του ΚΚΕ είναι αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής αποσύνθεσης του διεθνούς σταλινισμού. Είναι αλληλένδετη με τον καταποντισμό του ΚΚ Γαλλίας, την πολυδιάσπαση των ΚΚ στη Βρετανία, τη Φιλανδία, την Ολλανδία, την Ισπανία, την υποχώρηση του ΚΚ Ιταλίας, την κρίση μέσα στις ίδιες τις ανατολικές χώρες και την ΕΣΣΔ. Η σταλινική γραφειοκρατία αναδύθηκε στη δεκαετία του ΄20 και αποκρυσταλλώθηκε σε κάστα τη δεκαετία του ΄30 στη βάση των ιστορικών ηττών της διεθνούς εργατικής τάξης. Ο πολιτικός κατακερματισμός της σήμερα οφείλεται στην επαναστατική άνοδο της ανίκητης παγκόσμιας εργατικής τάξης και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και τη χωρίς προηγούμενο κρίση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.

Κάθε χτύπημα στη γραφειοκρατία - συμπεριλαμβανόμενης και της εκλογικής ήττας του ΚΚΕ - σημαδεύει κι ένα βήμα στη λύση της κρίσης ηγεσίας της εργατικής τάξης, δημιουργώντας ευνοϊκούς όρους για την οικοδόμηση επαναστατικών κομμάτων που θα οδηγήσουν το προλεταριάτο στην εξουσία. Δεν υπάρχει αυτόματη κατάρρευση του καπιταλισμού ούτε αυθόρμητη εξαφάνιση του σταλινισμού. Το επαναστατικό αυτό έργο πρέπει να γίνει συνειδητά. Είναι το καθήκον προλεταριακών κομμάτων εκπαιδευμένων στο Μαρξισμό, που βασίζονται στις διδασκαλίες και τις αρχές του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν και του Τρότσκι.

Σ΄αυτές τις προοπτικές που ξανοίγονται μπροστά μας σας καλώ να στραφείτε εσείς, να στραφούν όλα τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που έρχονται σε σύγκρουση με τον χρεοκοπημένο σταλινισμό και θέλουν να παλέψουν σαν πραγματικοί κομμουνιστές για εργατική εξουσία. Υποστηρίζουμε το κάλεσμα για ένα ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ του ΚΚΕ, όπου πρέπει να καταδικαστεί η αντιδραστική πολιτική της ταξικής συνεργασίας και να ξηλωθεί η δεξιά καθοδηγητική ομάδα Φλωράκη. Αλλά ταυτόχρονα προειδοποιούμε: το σταλινικό γραφειοκρατικό ΚΚΕ δεν μεταρρυθμίζεται ούτε επαναστατικοποιείται.

Η εργατική τάξη έχει ανάγκη ένα ΝΕΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ. Το κόμμα που ίδρυσε το 1918 σαν ΣΕΚΕ και μετονομάστηκε σε ΚΚΕ, κι αποτέλεσε, την πρώτη περίοδο, ένα αρχικό μεγάλο βήμα στη χειραφέτησή της, προδόθηκε κι εκφυλίστηκε από το σταλινισμό, καταστράφηκε από τη γραφειοκρατία. Επισφράγιση και απόδειξη της ιστορικής του χρεοκοπίας ήταν το ξεπούλημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και η ήττα στον εμφύλιο - που τόσο εκμεταλλεύτηκε κι εκμεταλλεύεται το ΠΑΣΟΚ. Η ρήξη της εργατικής τάξης με το σταλινισμό κι η ίδρυση του νέου κόμματος της μπορεί να γίνει και θα γίνει μόνο από τον ιστορικό αντίπαλο της γραφειοκρατίας, τον συνεπή Μαρξισμό.

Επεμβήκαμε πανελλαδικά στις εκλογές, παντού βρήκαμε την πιο θερμή ανταπόκριση από τα πιο πρωτοπόρα και τα πιο μαχητικά και τα πιο καταπιεσμένα τμήματα της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, της νεολαίας. Το Νέο Κόμμα θα έχει το άμεσο καθήκον να παλέψει να κινητοποιήσει την εργατική τάξη κι όλους τους καταπιεσμένους για την απόκρουση των επίδοξων Πινοσέτ, την ανατροπή της καπιταλιστικής κυβέρνησης Παπανδρέου, τη συντριβή του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ. Μιας επαναστατικής κυβέρνησης εργατών και αγροτών που θα στηρίζεται στα Συμβούλιά τους (τα σοβιέτ).

Σ΄ αυτή την πάλη καλούμε και κάθε μέλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που αντιτίθεται στις ταξικές συνεργασίες και προδοσίες της σταλινικής ηγεσίας και θέλει να παλέψει για τον κομμουνισμό.

Μέσα σ΄ όλα τα ΚΚ που κλυδωνίζονται από τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας τους, μέσα στο ΚΚΕ, στα μέλη του ή και στα πρώην μέλη του, όπως και σ΄ αυτά που υπογράφουν ή συμπαθούν το κείμενο και την κίνηση των διαφωνούντων, υπάρχουν σοβαροί αγωνιστές που μπορούν και πρέπει να προσφέρουν πολλά στην υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης και του μαρξιστικού Κόμματος.

Η προσέγγιση και η επαναστατική εκπαίδευση αυτών των αγωνιστών απαιτεί πρώτα απ΄ όλα την πιο ασυμβίβαστη στάση στα θεμελιακά ζητήματα των αρχών, της Ιστορίας, της ταξικής πάλης, του Μαρξισμού. Όλη η πείρα του μαρξιστικού κινήματος και της μακρόχρονης πάλης, ενάντια στον ρεβιζιονισμό, αποδείχνει ότι μόνο μια τέτοια προσέγγιση, από τη σκοπιά της πάλης για τη λύση της κρίσης της επαναστατικής ηγεσίας της εργατικής τάξης, μπορεί να προωθήσει την ανάπτυξη της επαναστατικής συνείδησης μέσα στις μάζες. Καμιά κεντριστική εξέλιξη μέσα από την αποσύνθεση των γραφειοκρατιών και καμιά ατέρμονη αδιέξοδη συζήτηση για τη συζήτηση, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πάλη για την οικοδόμηση του ανεξάρτητου επαναστατικού προλεταριακού κόμματος. Μια πάλη υπομονετική και επίμονη, χωρίς ιδεολογικούς συμβιβασμούς και θεωρητικές παραχωρήσεις, χωρίς βεβιασμένες συντομεύσεις και πλατιά υποκατάστατα, με σταθερή προσήλωση στην εκπαίδευση στελεχών στη θεωρία και την πράξη του Μαρξισμού, της επιστήμης της παγκόσμιας επανάστασης. Σ΄ αυτή την πάλη καλώ να πάρουν μέρος, όλα τα τίμια μέλη, τωρινά και πρώην του ΚΚΕ.

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, (Μέρος της ομιλίας δημοσιεύθηκε στη ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ) Φύλλο 120, 28/12.1987

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου