Σελίδες

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

ΜΑΤΟΚΥΛΗΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΟΙ ΠΡΑΙΤΟΡΙΑΝΟΙ ΤΗΣ ΝΔ



ΟΙ ΠΡΑΙΤΟΡΙΑΝΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΔΩΡΑ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΔ ΑΙΜΑΤΟΚΥΛΗΣΑΝ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΩΝ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 15 ΕΤΩΝ!

Το Πολυτεχνείο παραμένει
πάντα μετέωρο, απειλή για τους κρατούντες, επαγγελία για τους καταπιεσμένους

33 Xρόνια μετά το Πολυτεχνείο εξακολουθεί
να εμπνέει και να τρομοκρατεί. Να τρομοκρατεί κατά τέτοιο τρόπο που 7000
πραιτοριανοί του Πολύδωρα και της κυβέρνησης της ΝΔ να χτυπήσουν μία γιγάντια
διαδήλωση μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων, απολυμένων και αγωνιστών της
Αριστεράς. Ματοκύλησαν αναίτια την πορεία ρίχνοντας χημικά και δακρυγόνα, ενώ
τραυμάτισαν σοβαρά ένα νεολαίο διαδηλωτή. ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ και
εξακολουθεί να εμπνέει τους επαναστάτες εργαζόμενους και τη νεολαία, όλους
όσους δεν συμβιβάζονται με την μικρότητα και την ποταπότητα της σάπιας αστικής
Mεταπολίτευσης. Συγχρόνως, το Πολυτεχνείο είναι καρφί στα μάτια των
ιμπεριαλιστών, πηγή φόβου των ελλήνων καπιταλιστών και των χουντοφασιστών. Σε
πείσμα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης (που η νεολαία της συνεργάστηκε με τους
ασφαλίτες και χτύπησαν συντρόφους από τον Αναρχικό χώρο και ανυποψίαστους
διαδηλωτές), Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗ ΡΕΒΑΝΣ.

Συνεχής ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΕΔΩ:


http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?p=53666#53666


Βήχος Παναγιώτης
Tα συνθήματα «έξω οι HΠA», «έξω οι αμερικάνοι (ιμπεριαλιστές)», αντήχησαν ξανά μπροστά στην πρεσβεία της ιμπεριαλιστικής δύναμης που οργάνωσε το χουντικό πραξικόπημα της 21ης Aπριλίου και αργότερα, το καλοκαίρι του 1974, το χουντικό πραξικόπημα και την εισβολή του Aττίλα στην Kύπρο. Αλλά και καθ’ όλη την περιπετειώδη διάρκεια της πορείας τα συνθήματα της νεολαίας, συγκλόνιζαν: «ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ» «ΔΕΝ ΕΜΑΘΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΕΜΑΘΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ». Ναι και στην πορεία που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ώρες αυτοί που φοβούνταν τρομερά δεν ήταν οι διαδηλωτές, ούτε καν οι ανήλικοι μαθητές. Ήταν οι μπάτσοι και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.

Στο ύψος του ΧΙΛΤΟΝ Απρόκλητη επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις δέχτηκε το μπλόκ της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης. Συγκεκριμένα, κατά την διάρκεια της ογκώδης πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου στο ύψος του ξενοδοχείου Χίλτον τα ΜΑΤ επιτέθηκαν και από τις δύο πλευρές στο μπλόκ με ταυτόχρονη ρίψη χημικών, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να παγιδευτεί ο κόσμος.

Σύμφωνα με πρώτες πληροφορίες έχουν παγιδευτεί αρκετά άτομα και κρατούνται από ΜΑΤ, ενώ σύμφωνα με εικόνες που μεταδίδουν τα ΜΜΕ αρκετοί διαδηλωτές ξυλοκοπήθηκαν άγρια από τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Ανάμεσα σ’ αυτούς που χτύπησαν τους σ. της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης αλλά και άλλους φοιτητές, ήταν άτομα από το γκρουπ της ΠΑΣΠ (!) με τη συνδρομή στη συνέχεια των ΜΑΤατζίδων και ασφαλιτών με πολιτικά.

Νωρίτερα, λίγο πριν ξεκινήσει η πορεία, έγιναν 56 προσαγωγές από την περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο. Από τους 56 οι 49 αφέθηκαν ελεύθεροι.

Για τους ιμπεριαλιστές και την άρχουσα τάξη, τότε ΚΑΙ τώρα, οι εξεγερμένοι είναι πάντα τρομοκράτες. Όπως και για τους γραφειοκράτες, τότε ΚΑΙ τώρα, η εξέγερση δεν είναι τίποτα άλλο από μια προβοκάτσια.

Ας μην εξαπατά κανένα η 33χρονη προσπάθεια να μετατρέψουν οι κρατούντες την εξέγερση του Πολυτεχνείου σε εθνική επέτειο κι επίσημο εορτασμό της δημοκρατίας «τους». Μια γνήσια λαϊκή εξέγερση ποτέ δεν θεσμοποιείται, πάντα φοβίζει τους πάνω, πάντα εμπνέει τους κάτω. Όσο κι αν προσπαθούν να το εξορκίσουν, το φάντασμα του ’73 συνεχίζει να πλανιέται πάνω από την χώρα, να σημαδεύει τις εξελίξεις και τις συνειδήσεις, να στοιχειώνει τους εφιάλτες των κυρίαρχων, να φλογίζει τις προσδοκίες της χειραφέτησης και τα απελευθερωτικά οράματα των καταπιεσμένων, των ταπεινών και καταφρονεμένων σε πόλεις και χωριά, των δέσμιων της μισθωτής σκλαβιάς και της ανεργίας και πρώτα-πρώτα των προπομπών του μέλλοντος, της νεολαίας.

Η επαγγελλία μιας εκ βάθρων επανάστασης που σαν σπίθα άναβε μέσα στους κόλπους της Νοεμβριανής εξέγερσης παρέμεινε μετέωρη. Όχι, όμως, ματαιωμένη. Οι ίδιοι οι Κυρίαρχοι το ξέρανε και το ξέρουν. Γι’ αυτό και το Πολυτεχνείο του ’73 έγινε όχι μόνο σημείο αναφοράς του χτές της αντιδικτατορικής πάλης αλλά και των αγώνων της Μεταπολίτευσης.

Το Πολυτεχνείο παραμένει πάντα μετέωρο, απειλή για τους κρατούντες, επαγγελία για τους καταπιεσμένους.

Κι αυτό γιατί, πρώτα-πρώτα, τα Νοεμβριανά του 1973 δεν ήταν μεμονωμένος κεραυνός εν αιθρία ούτε ερμηνεύονται απλώς με τις εθνικές συνθήκες και την χούντα. Η έκρηξή τους ήρθε μαζί με την διεθνή επαναστατική θύελλα που συνόδευσε την κατάρρευση της μεταπολεμικής καπιταλιστικής σταθεροποίησης και την ορμητική εμφάνιση μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει δεκαετίες μετά. Ο Νοέμβρης του ’73 ήταν ο δικός μας Μάης του ’68 μέσα στον χειμώνα της χούντας, ο πιστός σύντροφος στα ίδια οδοφράγματα στα οποία δώσανε τις μάχες τους το 1968-75 οι Γάλλοι κι οι Ιταλοί εργάτες και φοιτητές, το αμερικάνικο αντιπολεμικό κίνημα, οι Βιετκόγκ της επίθεσης του Τετ και της κατάληψης της Σαϊγκόν το 1975, οι αγωνιστές της Πορτογαλικής Επανάστασης, οι Μεξικάνοι φοιτητές στη πλατεία των Τριών Πολιτισμών, οι σύντροφοι του Τσε Γκεβάρα στη Λατινική Αμερική κι όπου γης. Το δικό μας Πολυτεχνείο ήταν ένα από τα πολλά μεγάλα και μικρά Βιετνάμ εκείνης της φάσης της νέας ανόδου της παγκόσμιας επανάστασης.

Κι αν η πλημμυρίδα εκείνη φάνηκε να τιθασσεύεται μέ την επέμβαση των μηχανισμών της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού- που έδινε χωρίς να ξέρει τις τελευταίες του υπηρεσίες στη διάσωση του μεταπολεμικού στάτους κβο πριν καταρρεύσει κι ο ίδιος μαζί του- κι αν διαμορφώθηκε ένα υλικό έδαφος για την υποχώρηση και τις ήττες με την τερατώδη ανάπτυξη της χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης, μια νέα πλημμυρίδα αρχίζει με την νέα έκρηξη όλων των αντιφάσεων του καπιταλισμού που παγκοσμιοποιήθηκαν με τη σειρά τους: Σηάτλ, Γένοβα, Ιντιφάντα, Αργεντινάσο, Ιρακινή Αντίσταση, Βολιβιάνικη Επανάσταση είναι τα πρώτα βήματα της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης που ξαναρχίζει.

ΤΩΡΑ, η επαγγελία της ανεκπλήρωτης επανάστασης που ενσαρκώνει το αθάνατο Πολυτεχνείο μπορεί και πρέπει να βρεί δικαίωση.

Σύντροφοι: Η Ιστορία δεν καταργήθηκε. Κι η επανάσταση, όπως έλεγε ο Τρότσκι, κάνει συχνά τα πρώτα βήματά της "φορώντας παιδικά παπούτσια".

Τι υπήρξε τελικά το Πολυτεχνείο;

Πρώτα – πρώτα υπήρξε μέρος μιας παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας. Είναι αξεχώριστο από το Μάη του ’68 στη Γαλλία, την Άνοιξη της Πράγας, τον Ιταλικό
Σεπτέμβρη, την Βιετναμέζικη Επανάσταση, την «επανάσταση των γαρυφάλων» στην Πορτογαλία, την ανατροπή της δικτατορίας στην Ισπανία, την ήττα της αποικιοκρατίας στην Αφρική. Το υπόβαθρο αυτής της παγκόσμιας επαναστατικής έκρηξης ήταν η ποιοτική αλλαγή στους οικονομικούς όρους, που σηματοδότησε η ανατροπή της μεταπολεμικής κευνσιανής οικονομικής άνθισης με την κατάργηση, το 1971, των Συμφωνιών του Μπρέττον Γουντς, που μαζί με τις Συμφωνίες της Γιάλτας εξασφάλιζαν το μεταπολεμικό στάτους.

Στην Ελλάδα ήδη είχαν συντελεστεί τεράστιες αλλαγές στις τάξεις που ανέτρεπαν όλους τους παλιούς συσχετισμούς δυνάμεων. Η εκβιομηχάνιση του 1963-75, η τρίτη και σημαντικότερη εκβιομηχάνιση στην Ελλάδα, έφερνε στο προσκήνιο ένα φρέσκο βιομηχανικό προλεταριάτο, οργανωμένο σε μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, χωρίς τα στίγματα των ηττών του παρελθόντος, νέα στρώματα «εργατών με λευκά κολάρα» και μια πολυπληθή φοιτητική και σπουδαστική μάζα. Η ανάπτυξη μιας βιομηχανικής μπουρζουαζίας, που από το 1963 είχε προσανατολιστεί στην ευρωπαϊκοί αγορά άλλαζε επίσης τους συσχετισμούς δυνάμεων στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης που από την εποχή του εμφύλιου πολέμου είχε υποχρεωθεί να τηρεί φιλοαμερικάνικη πολιτική. Η όξυνση της αντίθεσης Ευρώπης – Αμερικής είχε την αντανάκλαση της στην Ελλάδα της αμερικανοκίνητης δικτατορίας του έμμισθου πράκτορα της CIA Παπαδόπουλου.

Οι Φοιτητικές κινητοποιήσεις που ήδη είχαν αρχίσει από τον Οκτώβρη του 1972, κλιμακώθηκαν. Το Φλεβάρη 1973 οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική Σχολή στο κέντρο της Αθήνας. Η χούντα νοιώθει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Η κρίση της βαθαίνει. Ήδη το Μάη δυσαρεστημένοι φιλοβασιλικοί αξιωματικοί οργανώνουν το λεγόμενο «κίνημα του Ναυτικού».

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος αντιδρά με δημοψήφισμα κατάργησης της μοναρχίας τον Ιούλιο του 1973. Λίγο αργότερα απελευθερώνει τους πολιτικούς κρατούμενους από τις φυλακές και τα ξερονήσια και επιχειρεί να νομιμοποιήσει το καθεστώς του διορίζοντας μια «πολιτική» κυβέρνηση υπό τον Μαρκεζίνη. Το τότε ΚΚΕ (εσωτ.) ερωτοτροπεί με τη Μαρκεζινοποίηση, το ΚΚΕ ζυγίζει τα πράγματα και τελικά μένει παράμερα. Είχε προηγηθεί η άρνηση των αστών πολιτικών (Κανελλόπουλος, Μαύρος κλπ) να δεχτούν την πολιτικοποίηση της δικτατορίας. Και τότε ήρθε η προαναγγελθείσα αλλά όχι επακριβώς προσδιορισμένη έκρηξη. Είχε προαναγγελθεί από την κατάληψη της Νομικής, τις διαδηλώσεις της νεολαίας σε διαφορές ευκαιρίες και επίσης από εργατικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα τρόλεϊ, στην Ολυμπιακή, στη ΔΕΗ, των τυπογράφων κλπ.

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου άρχισε μετά από μια συγκέντρωση φοιτητών 5 σχολών στις 11 π.μ. την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου. Αίτημα Ελευθερές εκλογές και όχι διορισμένα διοικητικά συμβούλια. Την Τετάρτη το βράδυ αρκετοί εργάτες, κυρίως οικοδόμοι, στο κτίριο Γκίνη συγκροτούν την εργατική συνέλευση. Για τρεις ημέρες η καρδιά της Αθήνας, η καρδιά της Ελλάδας χτυπά στο Πολυτεχνείο. Μέρα – νύχτα οργανώνονται διαδηλώσεις. Ο ραδιοσταθμός που άρχισε να λειτουργεί εκπέμπει εξεγερτικά μηνύματα. Προκηρύξεις τυπώνονται και ρίχνονται στους δρόμους «Κάτω η χούντα», «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Έξω οι Αμερικανοί», «Γενική Απεργία», «Εργάτες, αγρότες, φοιτητές». Η αστυνομία αδυνατεί να καταστείλει το κίνημα. Αλλά στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος διεξάγεται μια έντονη πάλη. Ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσει το κίνημα;

Δυο βασικές γραμμές αναμετρήθηκαν. Από τη μια η γραμμή που ήθελε να χρησιμοποιήσει το φοιτητικό κίνημα ως μέσο πίεσης για «εκδημοκρατισμό», ως διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια των αστών δημοκρατών που έβλεπαν με αμηχανία ΄η φόβο το ογκούμενο κίνημα εξέγερσης. Συνεπέστεροι «μαχητές» αυτής της γραμμής ήταν οι σταλινικοί και των δυο φραξιών του ΚΚΕ. Από την πρώτη στιγμή, από την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, τα μέλη της Αντί-ΕΦΕΕ (ΚΝΕ), αγωνίζονταν για να μη γίνει η κατάληψη. Αργότερα, στην «Πανσπουδαστική» (Νο (σ.σ. το κατάπτυστο άρθρο http://www.politikokafeneio.com/gallery/displayimage.php?album=5&pos=0 ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΜΕΓΑΛΟ) και στο ραδιοσταθμό «Φωνή της Αλήθειας» που εξέπεμπε από την Ανατολική Ευρώπη θα καταγγείλουν την κατάληψη του Πολυτεχνείου ως έργο 350 προβοκατόρων του Ρουφογάλη (αρχηγού της ΚΥΠ) και του Παπαδόπουλου!

Πίσω απ’ αυτή την πολιτική βρισκόταν η ρεφορμιστική στρατηγική αντίληψη ότι πρώτα πρέπει να γίνει ο αγώνας για αποκατάσταση της (αστικής) δημοκρατίας και αργότερα η πάλη για εργατική εξουσία και σοσιαλισμό. Η άλλη γραμμή, που παλεύτηκε ήταν η γραμμή της ανεξάρτητης αντιδικτατορικής και αντικαπιταλιστικής εξέγερσης. «Κάτω η Χούντα». «Γενική Απεργία», συνθήματα επαναλαμβανόμενα από δεκάδες χιλιάδες στόματα έσπερναν τρόμο όχι μόνο στην τυραννία των συνταγματαρχών αλλά και σ’ όλη την αστική τάξη, που έβλεπε το φάσμα ενός νέου Κόκκινου Δεκέμβρη. Αυτή η πολιτική, {παρά τις αδυναμίες, την ανωριμότητα και σύγχυση, όπως για παράδειγμα η εκτίμηση ότι «η επανάσταση άρχισε», και ορισμένα αλλά σεχταριστικά λάθη}, παλεύτηκε κυρίως από τους Τροτσκιστες (μέλη της Εργατικής Διεθνιστικής Ένωσης – προκατόχου του ΕΕΚ και από μέλη άλλων τροτσκιστικών ομάδων), μέσα στη Συντονιστική Επιτροπή της Κατάληψης, μέσα στην εργατική συνέλευση, και στο μαζικό κίνημα στους δρόμους της Αθήνας.

Η κάθοδος των τανκ τις πρώτες ώρες της νύχτας της 17ης Νοεμβρίου αποσκοπούσε να καταπνίξει εν τη γενέσει του το ανεξάρτητο επαναστατικό κίνημα, πριν απλωθεί στα εργοστάσια και στις εργατικές συνοικίες. Η χούντα δολοφόνησε πολλές δεκάδες, ίσως εκατοντάδες (κι ας γράφουν για 24 νεκρούς σήμερα οι αστικές φυλλάδες), αλλά ήταν η αρχή του τέλους της. Σε λίγες μέρες ο αρχιδικτάτορας Παπαδόπουλος ανατρέπεται από τον αρχηγό της ΕΣΑ, Ιωαννίδη, που κι αυτός θα ανατραπεί τον Ιούλιο, μετά το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο.

Οι λογαριασμοί της ιστορίας έχουν ανοίξει, δεν έχουν κλείσει. Το Πολυτεχνείο δεν έρχεται από το παρελθόν, λογουχάρη ως μια καθυστερημένη ηχώ της προδομένης επανάστασης του 1941-49. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ έρχεται από το μέλλον.
18 Νοέμβρη 2006

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου