Σελίδες

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ!

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ
ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ!

Η παρακάτω Διακήρυξη για τις εκλογές του
Απρίλη του 1990 προορίζονταν να δημοσιευθεί ΟΛΟΚΛΗΡΗ στην εφημερίδα

«Η ΦΩΝΗ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ»
στο Φύλλο 175, 2 Απρίλη 1990. Λόγω όμως της
αποχώρησης από την εφημερίδα των συντρόφων που ακολούθησαν το σ
.
Κώστα Γιαμπάνη
, η εφημερίδα ήταν αδύνατο να
κυκλοφορήσει όπως παλιότερα και το κείμενο δεν χωρούσε στην 4σέλιδη μικρή
εφημερίδα που κυκλοφόρησε στις 2 του Απρίλη. Έτσι δημοσιεύθηκαν αποσπάσματα
ενώ η διακήρυξη κυκλοφόρησε σε μπροσούρα και αργότερα δημοσιεύθηκε στο βιβλίο
«ΚΡΑΤΙΚΗ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ»
,
Εκδόσεις
ΛΕΟΝ
1993, σελ. 232-242.

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΓΙΑΤΙ ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ;
α) Λίγο πριν τη Γενική Επίθεση

Το διάστημα της συνεργασίας ΚΚΕ (σαν τον κύριο κορμό του Συνασπισμού) και ΝΔ αποτέλεσε την αφετηρία (με το κλείσιμο της εποχής των μεταπολεμικών κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) μιας νέας περιόδου που σαν κύριο γνώρισμά της έχει τις συναινετικές διαδικασίες σε επίπεδο κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων και τη σύγκλιση όλων των επίδοξων και μη μνηστήρων της καπιταλιστικής εξουσίας σε ένα κοινό στόχο: Την ενίσχυση των θεσμών και την αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού.

Η εξέλιξη αυτής της κυβερνητικής συνεργασίας δίνει μια σαφή εικόνα για το περιεχόμενο της επερχόμενης περιόδου, αφού πρώτα κατοχύρωσε τη δυνατότητα συμμετοχής στη διαχείριση του συστήματος όλων πλέον των εταίρων, με την από κοινού αναγνώριση του μη ανταγωνιστικού τους ρόλου (ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνες τις περίφημες ομιλίες Μητσοτάκη και Φλωράκη στη Βουλή για την εθνική συμφιλίωση!!!).
Οι αιτίες που οδήγησαν σ’ αυτή την κοινή πορεία καθορίστηκαν βασικά από την ανάγκη ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, μέσα στη διαδικασία εκσυγχρονισμού μπροστά στις νέες συνθήκες εκμετάλλευσης και ανταγωνισμού, που επιβάλλει η ενιαία αγορά του ’92.
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είχαν φανεί καθαρά στην προηγούμενη περίοδο. Το καινούργιο είναι η ένταση αυτής της διαδικασίας που δεν σχετίζεται με κάποια τοπικά χαρακτηριστικά του κεφαλαίου αλλά το αφορά στο σύνολό του. Η ιδιαιτερότητα της ανάπτυξής του στην Ελλάδα είναι που δίνει μεγάλη ένταση στην γενικότερη κρίση και που εκφράζεται σαν κρίση διαχείρισης.

Κατά δεύτερο λόγο, οι ανάγκες για μια πολιτική λύση στο αδιέξοδο της προηγούμενης περιόδου, όπου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έχοντας χάσει τα ρείσματά της, έμοιαζε να δείχνει αναξιόπιστη και ευάλωτη επιβάλλοντας την εναλλαγή της από κάποιο σχήμα που να περιβάλλεται από αξιοπιστία και ταυτόχρονα να παρουσιάζει και την εικόνα του τιμωρού! Αυτό σε συνδυασμό με τις επιλογές του ΚΚΕ και της υπόλοιπης συμβιβασμένης αριστεράς να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία να μπει πιο ενεργητικά και υπέρ των εργαζομένων στην πολιτική σκηνή, θέλοντας επίσης να αποδείξει στην άρχουσα τάξη ότι μπορεί να λειτουργήσει θετικά (για το σύστημά της) και σταθεροποιητικά στη συγκεκριμένη φάση, αναζητώντας παράλληλα συμμαχίες τόσο με την ίδια την άρχουσα τάξη όσο και με τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς εκπροσώπους της, αποτέλεσαν τις αιτίες που οδήγησαν στην «συγκυβέρνηση». Αυτό το τελευταίο αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την αποκάλυψη του ουσιαστικού ρόλου και της φύσης του ΚΚΕ επιτρέποντας να καταρριφθούν πολλές αυταπάτες σε ευαισθητοποιημένα κομμάτια των εκμεταλλευόμενων και δημιουργώντας προοπτικές για μια ενεργή αντίστασή τους στην επικείμενη νέα επίθεση του κεφαλαίου παλεύοντας μέσα από τα κομμάτια του σταλινικού ΚΚΕ που διαφωνούν με την πορεία του κόμματος και από άλλες αντισταλινικές εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς.

Γιατί η σύμπραξη αυτή δεν ήταν παρά η προετοιμασία για την γενική επίθεση σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο για τα επόμενα χρόνια. Όσο κι αν επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί σαν «νεκρή περίοδος», αυτό το διάστημα, υπήρξε έντονα λειτουργικό προς όλες τις κατευθύνσεις της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας, εξυπηρετώντας άμεσα και βραχυπρόθεσμα συμφέροντα και ανάγκες.

Μέσα από το πρόσχημα της "κάθαρσης" (sic), δημιουργήθηκαν οι βάσεις για την αν6πτυξη συναινετικών διαδικασιών σε πολιτικό επίπεδο που θα επιβάλλουν νέες συνθήκες κοινωνικής "γαλήνης":Ήδη προεκλογικά είχε προηγηθεί το γνωστό αλισβερίσι στους κόλπους της ΓΣΣΕ με την απομάκρυνση του Ραυτόπουλου από τη Γραμματεία (λες και το πρόβλημα ήταν αυτός), γεγονός που προετοίμαζε το έδαφος για την έμμεση καταστολή των διεκδικήσεων.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, σαν απαραίτητο συμπλήρωμα των κομματικών εκφραστών του καπιταλισμού, παραμένει (παρόλη τη συρρίκνωση της ελεγχόμενης εργατικής βάσης) σημαντικός συντελεστής για την εκπλήρωση των όρων της κοινωνικής συναίνεσης.

Και αυτό βέβαια διαφαίνεται έντονα στο διάστημα αυτό, αλλά παίρνει πιο ουσιαστικές διαστάσεις λίγο πριν τις εκλογές και, πολύ περισσότερο, κύρια μετά από αυτές.

Η "κάθαρση" αποτελεί και θα αποτελέσει σημαντικό παράγοντα αποπροσανατολισμού των εργαζομένων. Λειτουργεί στην κατεύθυνση της διαβεβαίωσης ότι θα αποκατασταθεί η εύρυθμη λειτουργία των θεσμών που διαταράχθηκε από κάποιους δήθεν διεφθαρμένους πολιτικούς (λες και οι υπόλοιποι δεν είναι διεφθαρμένοι). Αποκρύβεται έτσι η πραγματική φύση της σημερινής κρίσης, επιχειρείται η αποκατάσταση της κλονισμένης εμπιστοσύνης ενός κομματιού των εργαζομένων απέναντι στα αστικά και σταλινικά κόμματα και μεθοδεύεται η διαδικασία αφομοίωσης και επαναφομοίωσης στις νέες συνθήκες καταλήστευσης και ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ που προετοιμάζει η επερχόμενη μετεκλογική περίοδος.

Τέλος, σημαντική επιδίωξη είναι η καθιέρωση της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ απέναντι στα πολιτικά και οικονομικά τεκταινόμενα Έτσι, το διάστημα της συγκυβέρνησης έπαιξε σημαντικό ρόλο και προς αυτή την κατεύθυνση. Μέσω της ίδιας της συνεργασίας ΚΚΕ ΝΔ επιχειρήθηκε έμπραχτα να κατακτηθεί ένα ουσιαστικό βήμα ΤΑΞΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ και κοινωνικής συναίνεσης: Η επίκληση της εθνικής ομοψυχίας με την δήθεν καταστροφή των φακέλων (τώρα φακελώνουν ηλεκτρονικά) είναι το επόμενο βήμα, ενώ η καταρρακωμένη εθνική οικονομία αποτελεί το "αδιάσειστο" επιχείρημα που επικαλούνται όλο. Την κρίση του συστήματος Ζητάνε να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι! Ταυτόχρονα με την ανάδειξη της ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ σε μείζονα κοινωνική και εθνική απειλή προωθείται μια συσπείρωση κεφαλαίου και εργαζομένων οι οποίοι θα πρέπει να ξεχάσουν τις αντιθέσεις τους απέναντι στον κίνδυνο της τρομοκρατίας! Τέλος με την ολοκλήρωση της αναγνώρισης της εθνικής αντίστασης επιχειρείται να σπάσει το ιδεολόγημα του διαχωρισμού των αντιθέσεων ανάμεσα στους εθνικόφρονες και τους προδότες, τους δεξιούς και τους αριστερούς, τους εργάτες και το κεφάλαιο!

Επιχειρείται δηλαδή, όχι μόνο η λήθη των ταξικών αγώνων Κα/ του εκμεταλλευτικού παρελθόντος του κεφαλαίου, αλλά και ενότητα και ομογενοποίηση των καπιταλιστικών αντιφάσεων σε μια ΠΛΑΣΤΗ βάση εθνικής ενότητας.

Με αυτά επιδιώκουν τη δημιουργία των βάσεων για την απόκτηση της όσο γίνεται μεγαλύτερης κοινωνικής συναίνεσης. Ενδιάμεσο αυτής της προσπάθειας είναι οι εκλογές που θα γίνουν στις 8 του Απρίλη, δηλαδή σε λίγες μέρες.

Αλλά και στο νομοθετικό τομέα δεν υπήρξε αδράνεια Η προώθηση νομοσχεδίων που έχουν σχέση με τα ραδιοτηλεοπτικά μέσο, τους. δικαστικούς κώδικες, κλπ, αποτελούν σημαντικές επιλογές για την λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Σημαντικό ζήτημα είναι αυτό των ραδιοτηλεοπτικών μέσων και η ψήφιση του ανάλογου νομοσχεδίου που ενώ παρουσιάζεται με την επίφαση της δήθεν πλουραλιστικής ενημέρωσης και το σπάσιμο του κρατικού μονοπωλίου, στην ουσία προωθεί ένα σημαντικό τομέα κέρδους και ανταγωνισμού για τους διάφορους εκδότες, την αποπληροφόρηση και την αδρανοποίηση - αφομοίωση των εργαζομένων στις επερχόμενες συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ταυτόχρονα καταδεικνύεται και η σαφής προτίμηση από τη μια, μερίδας της αστικής τάξης να στρέψει τις επενδύσεις στο τριτογενή τομέα (υπηρεσίες, πληροφορίες) και από την άλλη, του επίσημου κρότους να την ενισχύσει με κίνητρα και διευκολύνσεις. Τέλος, φαίνονται ήδη οι επιλογές να λειτουργήσει η οικονομία με βάση την ιδιωτική πρωτοβουλία αφού περιορίζοντας σιγά- σιγά τον κρατικό παρεμβατισμό, προβάλλεται πλέον η ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων σαν πανάκεια της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και της οικονομίας της χώρας.
β) Οι δύο μεθοδεύσεις έχουν κοινό στόχο.
Στις εκλογές του Ιούνη του 1990 συνέβη κι ένα άλλο γεγονός, αυτή τη φορά στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Όπως γράψαμε στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ, φύλλο 165, στις 12 του Ιούνη για τις εκλογές στην Ελλάδα κινητοποιήθηκαν ακόμα και σφοδροί πολέμιοι του σταλινισμού, όπως είναι ο Τζέρυ Χίλλυ. Αυτή τη φορά όμως, στην ίδια κατεύθυνση που βάδιζε και ο Περισσός! Γράφαμε, λοιπόν, στο φύλλο που αναφέραμε: "Ζωντανό παράδειγμα με τεράστια ερωτηματικά είναι η περίπτωση του ΕΕΚ (Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα), του κόμματος των Τροτσκιστών. Το ΕΕΚ παρά την σχετικά μικρή, αλλά ζωντανή και δραστήρια δύναμή του θα μπορούσε μαζί μ' άλλες δυνάμεις της κομμουνιστικής αριστεράς να τους χαλάσει την "κοινοβουλευτική σούπα", αποσπώντας τους πολύτιμο ποσοστό ψήφων. Κι εδώ έγινε το απίστευτο κι όμως αληθινό. Η διεθνής του Τροτσκισμού, που υποτίθεται ότι είναι άσπονδος εχθρός των σταλινικών του Περισσού, ξαναζωντανεύοντας παλιές συνταγές της Κομιντέρν επέβαλε με σταλινικό τρόπο στο ΕΕΚ να υποστηρίξει το συνασπισμό της "αριστερός!!!" Κι όταν είδε ότι αυτό δεν το δεχόταν η συντριπτική πλειοψηφία της ηγεσίας και των μελών του ΕΕΚ, προτίμησε να το διαλύσει με τη μέθοδο των διαγραφών για να μπορεί έτσι ο Συνασπισμός ανενόχλητος από αριστερό να συνεχίσει το έργο της ταξικής του συνεργασίας".

Στο βωμό της αδιατάραχτης ταξικής συνεργασίας επιστρατεύθηκαν 6τομα από τον υγιή χώρο της Επαναστατικής Αριστερός. Μόνο που από τη στιγμή εκείνη τα άτομα αυτό έπαψαν να είναι υγιή. Το εκλογικό αποτέλεσμα όμως παρ' όλα αυτό, δεν μπόρεσε να αναδείξει ούτε αυτοδύναμη κυβερνητική πλειοψηφία, ούτε και μια σειρά από μικρό κόμματα που θα μπορούσαν να πλαισιώσουν τις δύο κύριες γραμμές της αστικής τάξης που εκφράζουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ Αυτές οι δύο γραμμές, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ για τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος στην επόμενη περίοδο, δεν διαφέρουν στην ουσία τους(που .είναι η καταλήστευση των εργαζομένων και η ανάπτυξη νέων μορφών κυριαρχίας). Η διαφορά τους έγκειται στην μέθοδο που προτείνει η κάθε μια απ' αυτές, ως προς την κοινή κατεύθυνση.

Ακριβώς σε σχέση με τον τρόπο εφαρμογής των καπιταλιστικών σχεδίων, είναι που αναπτύσσεται μια έντονη οξύτητα Είναι φανερό ότι από τον τρόπο με τον οποίο θα ασκηθεί η πολιτική διαχείριση στην επερχόμενη περίοδο, εξαρτώνται τεράστια συμφέροντα του ντόπιου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Δεν είναι τυχαίο πως, μέσα στα πλαίσια του απολογισμού της οικονομικής κατάστασης, εντάσσεται η δήλωση του Μητσοτάκη, ότι για να μπορέσει να ξεπεραστεί η κρίση, θα πρέπει να βοηθήσει η ΕΟΚ και το ΔΝΤ και μ6λιστα ασκώντας έλεγχο και εποπτεία Δεν σταματάει όμως εκεί ο Μητσοτάκης. Με τις πρόσφατες δηλώσεις του ότι... "θα γίνει Θάτσερ", έρχεται επιτέλους να μας εξηγήσει τι σημαίνει εκείνη η προσθήκη "φιλελεύθερη" στον τίτλο του κόμματος. Ένας νεοφιλελευθερισμός που στην πράξη σημαίνει την ενίσχυση και το πέρασμα του κρατικού τομέα στο ιδιωτικό κεφ6λαιο, που σημαίνει ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΑΝΕΡΓΙΑ, ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΙΣΘΟΥ - ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ, που σημαίνει ότι θα μεγαλώσει η ψαλίδα ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη, που σημαίνει τέλος, μεγιστοποίηση των κερδών για τους πρώτους, εξαθλίωση και περιθωριοποίηση για τους δεύτερους.

Διαφορετική με την άποψη που εκφράζεται "νεοφιλελευθερισμός", είναι αυτή του ΠΑΣΟΚ που, μολονότι, αναγνωρίζει την ανάγκη της ανάπτυξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, θεωρεί καθοριστικό το ρόλο της παρέμβασης του κράτους.

Η πρόταση του Συνασπισμού, έρχεται σαν αριστερή συμπλήρωση της Πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας. Ούτε ο Συνασπισμός αρνείται την ιδιωτική πρωτοβουλία, όμως προωθεί και κ6nοιες ασφαλιστικές δικλείδες για να συγκρατήσει την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου απέναντι στις βιοτεχνίες και τα μικροαστικό στρώματα Αντίθετο, εκεί που δεν προωθεί ο Συνασπισμός καμμιά υποστήριξη είναι στην εργατική τάξη. Συνηγορεί μάλιστα, στην αναγκαιότητα της υπερεκμετάλλευσης της για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης.

Ακριβώς αυτή η οξύτητα των αντιθέσεων διαπερνά όλα τα σημεία της παρούσας κρίσης και αναγκάζει όλα τα κομμάτια του πολιτικού και οικονομικού μπλοκ να επιλέξουν το στρατόπεδο με το οποίο θα ταχθούν. Η πόλωση αυτή περν6ει συγκεκριμένα μέσα από την εκλογική αναμέτρηση του Απρίλη. Στην συνέχεια, φυσικ6, θα μπορούν να εφαρμοστούν διάφορες συναινετικές διαδικασίες, αλλά πάνω στη βάση της επικρότησης της μίας άποψης.

Γύρω από αυτή τη διαδικασία δεν είναι καθόλου παράξενη η συστράτευση ανομοιογενών φαινομενικά απόψεων και η υποβάθμιση διαφοροποιήσεων και δευτερευουσών αντιθέσεων (Μπούτος, Μπριλλάκης, με το ΠΑΣΟΚ καθώς και η επανάκαμψη των αποχωρησάντων Μαγκάκη, Αρσένη κλπ. - Παπαληγούρας, Ράλλης, Θεοδωράκης, Ψαρουδάκης με τη ΝΔ). Δείχνουν καθαρό τόσο την όξυνση της κατάστασης, όσο και τα συμφέροντα που αντιπαλεύουν και διακυβεύονται, τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές πεδίο. Παράλληλα όμως, οδηγούν και ευρύτατα στρώματα των εργαζομένων στη διαδικασία επιλογής συμφερόντων ξένων προς τα δικό τους. Αυτό δηλαδή που καλούνται να πραγματοποιήσουν στην εκλογική αναμέτρηση στις 8 του Απρίλη.

Οι πιέσεις στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο είναι έντονες και τα χρονικό περιθώρια αρκετό περιορισμένα Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε από τις δύο επιλογές και αν προκριθεί οι ρυθμοί θα είναι γρήγοροι.
γ) Άξονας της επίθεσης η εργατική τάξη, στόχος η ανάπτυξη του κεφαλαίου.
Η αναγκαστική επιτάχυνση των ρυθμών θα διαμορφώσει σοβαρές αλλαγές, στον κοινωνικό τομέα Στο άμεσο μέλλον διαγράφεται η σκληρή επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και κυρίως σε συγκεκριμένα κομμάτια της εργατικής τάξης που θα δεχθούν το κύριο βάρος αυτής της επίθεσης. Οι αυξήσεις των τιμών, η προσπάθεια κάλυψης των δημόσιων ελλειμμάτων, το σταμάτημα του πληθωρισμού (χωρίς φυσικά να επιτευχθεί αυτός ο στόχος) και η ελαχιστοποίηση του διεθνούς χρέους, σε συνδυασμό με τους αναγκαίους δανεισμούς για να υλοποιηθούν τα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου, κίνητρο, διευκολύνσεις (φοροαπαλλαγές), επιχορηγήσεις προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες, καθώς και η αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού προβάλλει έντονα το φάσμα της ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ και της ΑΝΕΡΓΙΑΣ. Για μας είναι δεδομένο ότι οι ρυθμοί της επομένης περιόδου θα κατευθύνονται όχι μόνο στην ανάπτυξη του κεφαλαίου μέσα στις νέες συνθήκες αλλά και στη μεταβολή της ήδη υπάρχουσας σε κοινωνικό πεδίο.

Η οικονομική ανάπτυξη όπως την επιβάλλουν οι νέες συνθήκες (για το κεφάλαιο) διαμορφώνει την ανάγκη ανασχηματισμού της εργατικής τάξης, αλλά και πλατιών στρωμάτων εργαζομένων. Οι συγχωνεύσεις επιχειρήσεων και τμημάτων επιχειρήσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, είναι μια διαδικασία που έχει ήδη αρχίσει και που συγκροτεί .τεράστιες οικονομικές μονάδες, ικανές να επιληφθούν στις συνθήκες που διαμορφώνει η πανευρωπαϊκή αγορά και στο παγκόσμιο ανταγωνισμό. Αυτό σημαίνει - για τα επόμενα χρόνια ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΠΟΛΛΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ, ειδίκευση για λίγους, αποειδίκευση για πολλούς και ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ για τους τελευταίους, σε συνδυασμό με την απορρόφηση μικρού ποσοστού εργαζομένων, λόγω της προωθημένης τεχνολογίας και των αναπτυγμένων μεθόδων παραγωγής που αυτή προσφέρει. Ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων θα αναγκασθεί να αλλάξει συνθήκες εργασίας και να υποστεί μια οικονομική και κοινωνική μετάσταση, επειδή ένα κομμάτι από αυτούς θα μεταφερθεί από τον βιομηχανικό τομέα στις υπηρεσίες(που αναπτύσσονται γοργά) και ένα άλλο κομμάτι θα μείνει άνεργο ή θα υπoαπασχολείται.

Ειδικότερα αυτό για την Ελλάδα θα συνδυαστεί με δύο βασικούς παράγοντες. Ο ένας, σχετίζεται με τις λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις. Ήδη η στάση των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΗ. Ο πιο ωμός εκφραστής σ' αυτόν τον τομέα είναι η ΝΔ, που δια στόματος Μητσοτάκη δηλώνει απερίφραστα ότι θα προχωρήσει σε κλείσιμο των μη βιώσιμων επιχειρήσεων (θα ακολουθήσουν όμως κυρίως οι βιώσιμες) και σε απολύσεις των εργαζομένων. Αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα ουσιαστικά την ίδια θέση έχουν, απλώς οι μέθοδοι, όπως είπαμε, διαφέρουν (π.χ. το ΠΑΣΟΚ έχει σαν άξονα την "κοινωνικοποίηση" χωρίς όμως να αρνείται το κλείσιμο και τις απολύσεις που μπορούν να προέλθουν από τις ιδιωτικοποιήσεις).

Ο δεύτερος, βρίσκεται σε συνάρτηση με τη γενικότερη αναδιάρθρωση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Έχει σχέση, τόσο με τον μετασχηματισμό(κλείσιμο - συγχώνευση) επιχειρήσεων, όσο και με το ποιος τομέας της οικονομικής διαδικασίας θα καθοριστεί σαν πρωταρχικός. Εξαιτίας του μέσου επίπεδου ανάπτυξης της Ελλάδας, σημαντικός ρόλος αποδίδεται στον τομέα των υπηρεσιών, χωρίς φυσικά να εξαλείφονται οι υπόλοιποι τομείς. Λόγω όμως του βάρους που δίνεται στις υπηρεσίες, είναι φυσικό ότι ένα μέρος της εργατικής τάξης και το σύνολο του τομέα των εργαζομένων θα υποστεί μεταβολές και ανακατατάξεις. Το κύριο όμως πλήγμα, θα δοθεί ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ και ιδιαίτερα σε εκείνο το τμήμα της που απασχολείται στη ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ.

Ήδη τα πρώτα δείγματα της νέας επίθεσης της άρχουσας τάξης διαφαίνονται, τόσο από τις κυνικές δηλώσεις των πολιτικών εκπροσώπων της, όσο και από τις διαδικασίες που από τώρα δρομολογούνται. Το κοινό πρόταγμα της σύνδεσης μισθού – παραγωγικότητας που αποδέχονται, όχι μόνο τα κόμματο, αλλά και οι συνδικαλιστικοί γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, προσδιορίζουν το μέγεθος mς υπερεκμετάλλευσης, αλλά και το πρόσχημα για την περιθωριοποίηση και μετασχηματισμό σημαντικών κομματιών της εργατικής τάξης, ενώ με αυτή την κατάσταση θα διευκολυνθεί η διαδικασία του σπασίματος της ταξικής ενότητας.

Η επιθετικότητα αυτή (έχοντας σαν κύριο και άμεσο στόχο την εργατική τάξη), θα περιλαμβάνει το σύνολο των εκμεταλλευόμενων (εργαζομένων, προλεταριοποιούμενων νεολαίων, σπουδαστών κλπ).

Τα πρώτα δείγματα διαφαίνονται με το κλείσιμο επιχειρήσεων όπως η Λίτνερ (Καβάλο, Χαλκίδα) και η Κέμπερ Ελλάς (στα Γιάννενα) , πλήττοντας άμεσα 650 εργάτες, από τους οποίους, ακόμα και αν υπάρξει επαναλειτουργία ή απορρόφηση σε άλλες μονάδες, ένα μέρος θα περάσει στην ανεργία και στην αλλαγή συνθηκών εργασίας και κοινωνικής θέσης.

Οι αναγκαστικά γρήγοροι ρυθμοί στον οικονομικό τομέα και οι επιπτώσεις που θα υπάρξουν είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν σοβαρές αντιδράσεις εκ μέρους της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων κομματιών των εργαζομένων. Μπροστά σ' αυτές τις αντιδράσεις, είναι βέβαιο ότι θα αντιπαρατεθούν με διάφορους τρόπους, τόσο τα μεγάλα κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ), όσο και οι γραφειοκρατικοί συνδικαλιστικοί φορείς, άλλοτε ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, άλλοτε καταστρέφοντας τη διάθεση για δράση, (παλιά μου τέχνη κόσκινο).

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, θα χρειασθεί οι εργαζόμενοι να ξεπεράσουν τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες και να τις ανατρέψουν στην πορεία του αγώνα τους.

Είναι γνωστό πως κάθε φορά, κατά την οποία η άρχουσα τάξη επιχειρεί να ξεπεράσει μια κρίσιμη περίοδο, χρησιμοποιεί διάφορες δικλείδες αποπροσανατολισμού. Έτσι και τώρα, διαθέτει, τουλάχιστον άμεσο, σημαντικά ατού, για να πραγματοποιήσει το πρώτο στάδιο της επίθεσης.

Ξεκινώντας από τις εκλογές, το επόμενο βήμα της θα είναι το Ζήτημα της "κάθαρσης", που θα κρατήσει πιστεύουμε αρκετό διάστημα, μέχρι οι εργαζόμενοι να' διαπιστώσουν ότι κάθαρση δεν μπορεί να γίνει σ' αυτό το σύστημα και μάλιστα από τους πιο βρώμικους λεκέδες του καπιταλισμού. Θα περάσουμε κατόπιν στους εθνικούς κινδύνους (Βάσεις, ελληνοτουρκικό, Κυπριακό) και το πολιτειακό. Παρόλο το κοινότυπο της μεθοδολογίας τής άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων, δεν σημαίνει ότι θα είναι χωρίς αποτέλεσμα Εκτός όμως από τις επιλογές του αποπροσανατολισμού, η άρχουσα τάξη έχει τις ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ που επιχειρεί να τις αναβαθμίσει ΕΝ ΟΨΕΙ ΣΚΛΗΡΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ.

Έτσι, από τη μια προωθεί τα ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΑ (τρομοκρατικά) μέτρα για να ποινικοποιήσει ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ εν m γενέσει του και από την άλλη, διαθέτει μια τεράστια δεξαμενή ανέργων, ικανή να χτίσει - αν δεν επέμβουμε στην μάζα των ανέργων - ένα δυνατό απεργοσπαστικό μηχανισμό. Δεν μιλάμε πια για το "χρυσό" ποσοστό του Κέυνς, της τάξης του 3%, από το οποίο περνάνε εναλλασσόμενα στρώματα ανέργων, αλλά για μια ανεργία στο 15%, που μονιμοποιείται πλέον για ολόκληρα κομμάτια, τα εξαθλιώνει, τα γκετοποιεί και τα αναγκάζει να λειτουργούν και χωρίς m θέλησή τους, σαν απεργοσπάστες, μέσω της περιθωριοποιημένης τους ανέχειας. Όμως όλα αυτά δεν μπορούν να σώσουν τον σάπιο καπιταλισμό που πεθαίνει, αλλά αντίθετα θα ενισχύσουν την ανάπτυξη των αντιθέσεων, που θα δημιουργήσει η επίθεση της όποιας κυβέρνησης ενάντια στους εργαζόμενους. Η ιδιωτικοποίηση κομματιών του δημόσιου τομέα της οικονομίας, έτσι κι αλλιώς, θα πραγματοποιηθεί ανεξάρτητα από το ποιος θα αναλάβει τη διαχείριση της εξουσίας, σαν αποτέλεσμα της αρτηριοσκλήρωσης και της έλλειψης αποδοτικότητας ενός αναπτυξιακού πλαισίου στον ευρύτερο δημόσιο τομέα Είναι πια κοινή πολιτική συμφωνία (άσχετα το τι θα λένε στους εργαζόμενους) η λειτουργία του δημόσιου τομέα να κινηθεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Ένας ακόμα σημαντικός συντελεστής για την επιτυχία των σχεδίων του κεφαλαίου, θα είναι η κατακλυσμική εισβολή νέων προϊόντων, (η ελληνική αγορά θεωρείται παρθένα στον τομέα κατανάλωσης τροφίμων, ηλεκτρικών, ηλεκτρονικών, κλπ), όπως και προϊόντων με χαμηλότερο κόστος (αυτοκίνητα - διάφορες μηχανές), ενώ, παράλληλα με την ανάπτυξη των μηχανισμών μάρκετινγκ, θα προωθηθεί ένα ειδυλλιακό μοντέλο καταναλωτισμού. Αυτό το τελευταίο θα λειτουργεί σαν την κρυφή ελπίδα των εκμεταλλευόμενων, ωθώντας τους κατ' αυτό τον τρόπο σε μια τυχοδιωκτική θεώρηση της ζωής (... ο καθένας για την πάρτη του...) και ένα ιδιότυπo ρατσισμό (το πρότυπο του επιτυχημένου και ανταγωνιστικού ευσυνείδητου όντος) και που η πολιτική του κάλυψη θα είναι το πασιφανέστατο ψέμα της εθνικής οικονομίας, του κόσμου των ίσων ευκαιριών, του πολιτισμού που, η υλική του ανάπτυξη και ο ταξικός του διαχωρισμός, συνθλίβεται με την κοινωνική αναισθησία και τον ανταγωνισμό ανθρώπου από άνθρωπο και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...

δ) Εκλογές και Κοινωνική αντίσταση

Στις 8 του Απρίλη, ανοίγεται ο δρόμος για μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση, που βασική της επιδίωξη είναι να ξεπεραστεί η παρούσα κατάσταση με μια αυτοδύναμη κυβέρνηση που η άρχουσα τάξη επιδιώκει, αυτή τη στιγμή, να είναι αυτή της ΝΔ.

Το διάστημα που ακολούθησε τις εκλογές του Ιούνη, έδωσε τη δυνατότητα να συγκροτηθούν τα μέτωπα των δύο εκπροσώπων του κεφαλαίου. Η ΝΔ, ενισχυμένη εκλογικό, πέτυχε μια συνεργασία με το ΚΚΕ, παίρνοντας ταυτόχρονα ένα ξέπλυμα από το πλυντήριο του Περισσού (επαίσχυντο και βρώμικο απ' τους σταλινικούς γραφειοκράτες) , που της έδωσε την δυνατότητα να πάρει στα χέρια της τον κρατικό μηχανισμό (προετοιμάζοντας ευνοϊκότερες συνθήκες εκλογικής αναμέτρησης για λογαριασμό της) ενώ, εκμεταλλευόμενη m συνεργασία με τον καλύτερο τρόπο, μπόρεσε να προωθήσει σημαντικά νομοσχέδιο, δημιουργώντας και ένα κλίμα ταξικής συνεργασίας κοι πολιτικής συναίνεσης. Επιδιώκοντας, παράλληλα, να ανατρέψει την εικόνα τής πόλοι ποτέ αυταρχικός και εμφυλιοπολεμικής δεξιάς, προβάλλεται (η δεξιά άλλαξε, λέει ο Χ. Φλωράκης) σαν υπερασπιστής της Εθνικής συμφιλίωσης, με εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο του Κ. Μητσοτάκη.

Μετά οπό όλα αυτό, μπαίνει το ερώτημα στους αγωνιστές της αριστεράς: και τώρα τι κάνουμε; Εμείς, δεν μπορούμε να το κρύψουμε. Σε κάθε περίπτωση, ότι κι αν βγει οπό τις κ6ληες, ο χαρακτήρας, ο ρόλος, η πορεία της νέας κυβέρνησης, δεν θα ‘ναι άλλη, οπό μια κυβέρνηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ενάντια στο ΔΝΤ και την ΕΟΚ, ενάντια στον καπιταλισμό, παλεύει σήμερα μια σύμπραξη αγωνιστών που ονομάστηκε ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ. Δεν τρέφουμε αυταπάτες για το που μπορεί να πάει αυτό το σχήμα Όμως ξέρουμε μέχρι που μπορούμε να πάμε εμείς. Στη Λαϊκή Αντιπολίτευση συμμετέχουν ή υποστηρίζουν κριτικά, πέραν του Νέου Αριστερού Ρεύματος και της ΚΝΕ, διάφορες πολιτικές κινήσεις και ομάδες που κινούνται στο χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς, όπως το ΕΕΚ, μέλη της ΣΕΕΚ, η ομάδα του Δελτίου οπό το ΚΚΕ εσ.-ΑΑ, η ΟΚΔΕ, η Πανελλαδική Ένωση Κομμουνιστών, κ.α. Η συγκρότηση της Λαϊκής Αντιπολίτευσης είναι μια σημαντική επαναστατική εμπειρία στην πάλη. για την σφυρηλάτηση του Μετώπου Πάλης στην κρίσιμη ΤΑΞΙΚΗ αναμέτρηση. Εμείς, δεν θα ξεχάσουμε, την επομένη των εκλογών, τους αγώνες που έρχονται. Θα βρισκόμαστε ξανά στα χαρακώματα και στις κοινωνικές συγκρούσεις. Στους συντρόφους της ΦΩΝΗΣ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ και της ΠΕK απομένει να αγωνιστούν για να υποστηριχθεί απ' τους εργάτες το ψηφοδέλτιο της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ. Οι αγώνες τώρα αρχίζουν...

2 του Απρίλη 1990

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου